woensdag 17 augustus 2016

De (minder) Lange (dan verwachte) Mars - deel 1*

Vooraleer jullie mij van enige sympathie voor het communistische gedachtegoed gaan verdenken, dit is allemaal puur toeval, kameraden.

Maar kom, to the point. Het antwoord op de vraag die op ieders lippen brandt is kort en bondig.

Nee.

Dit lijkt mij voldoende voor deze blog.

Allez, ik zal dan maar wat uitweiden zeker? Het is niet dat ik met dit mooi weer mijn gras moet afrijden ofzo.

Soit. Twee weken geleden was ik voor de laatste keer nog eens gaan wandelen. Toen wist ik nog niet dat het de laatste keer zou zijn, maar daarover later meer. De bedoeling was van Vilvoorde naar Halen te wandelen, zo'n 55 kilometer. Dan zou ik bij mijn ouders blijven slapen en 's anderendaags naar Hasselt wandelen, daar de trein pakken en zo naar huis. De week erop zou ik dan de trein naar Hasselt pakken om dan naar Halen te wandelen, de jaarlijkse BBQ voor Halen Kermis mee te doen om dan naar Diestanboel te wandelen  - 10 kilometer - en weer de trein naar huis.

Dat was dus het plan.

Ikke dus dieje zaterdagochtend een goed ontbijt genomen, rugzakje omgedaan, mijne fietsgps ingesteld en vertrokken richting Halen. Op zich ging het wel lekker. Niet te warm weer, niet al te veel lange saaie stukken langs een steenweg, de moraal zat goed. Na 20 kilometer eventjes gestopt om mijn krant te lezen en dan maar verder. Het enige nadeel dat ik tot nog toe kon verzinnen was het feit dat ik nog geen winkels was tegengekomen waar ik iets van drinken of eten zou kunnen kopen. Maar ik was gelukkig voorzien met een rugzak vol muslirepen en twee flesjes water. Woog wel iets meer, maar als ik zonder water zou vallen dan zou het nog eens zo zwaar worden. Maar kom, na een paar interessante artikels gelezen te hebben was het tijd om verder te gaan.

Na zo'n 10 kilometer gedaan te hebben begonnen mijn voeten een beetje op te spelen. Niets bijzonders, gewoon wat zeuren. Ik had pas nieuwe schoenen gekocht voor dagdagelijks gebruik en die hadden mij wat miserie bezorgd dus had ik mijn voeten preventief afgeplakt. Dus daar zag ik geen probleem.

Bon, ondertussen eens mijne gps nemen en kijken hoeveel kilometer ik al had afgelegd. Ok, zo'n 30 kilometer, over de helft dus al. Euhm... waarom zegt mijne gps dat ik er nu nog 40 moet gaan en pas om half elf deze avond ga aankomen? Waar zit ik nu eigenlijk? Tijd voor mijne andere gps, dieje van mijne gsm.

Hoezo ik zit ónder Leuven? What the effin fuck?

Ok... mijne fietsgps vond het dus blijkbaar grappig om mij in de plaats van boven Leuven, onder Leuven te sturen. Change of plans dan maar. Hoe ver zitten we nu eigenlijk van Leuven? 10 kilometer. Ok, dus nu 10 kilometer naar Leuven wandelen, trein pakken naar Diest en dan nog 10 kilometer naar Halen. Het kalf is nog lang niet verdronken Tristan!

Dat dacht ik dus. Het licht vervelende gevoel aan mijn kleine tenen begon nu een serieus zeurend en pijnlijk gevoel te worden. Soit, toch eens stoppen en kijken wat er juist aan de hand was.

Aan de handen was er niet veel, mijn voeten daarentegen waren "un autre quelque chose". Blaren op mijn hielen, mijn dikke tenen en om het nog eens af te maken twee mooie rode bloedblaren op mijn kleine tenen. Aha, dat was het dus wat ik voelde.

Er even naar kijken had mij geen deugd gedaan. Het leek nu wel alsof ik twee gloeiende kooltjes in mijn schoenen had gestoken. Elke stap begon meer en meer pijn te doen nu.

Opnieuw een kleine change of plans. Tot Leuven en dan met de trein naar Vilvoorde terug.

Na een mankende helletocht van 10 kilometer dan toch tot in Leuven geraakt. Tot overmaat van ramp waren alle apothekers tussen waar ik was en waar ik moest zijn gesloten. Wie verzint dat! Ik denk dat ik er een stuk of vier gepasseerd ben, allemaal dicht! Aan het station dan een broodje en een flesje cola gekocht om de noodzakelijke energie binnen te krijgen. Met broodje en cola in de hand naar het juiste perron strompelen dan maar. Ja lap roltrap werkt niet. Zucht. Trein opstappen, rustig eten en drinken en in Mechelen er terug uit. Fuck. Weer een ander perron. Strompel strompel. Vilvoorde. Eindelijk.

Miljaar, ik woon nog op 3 kilometer van het station. Zucht. Diepe zucht.

Terwijl ik op het laatste deel van mijn tocht naar huis voorbijgestoken werd door minstens drie slakken troostte ik mezelf dat het wel allemaal nog zal meevallen, ene keer als ik thuis ben. Dat ik voor de verandering weeral aan het overdrijven was.

Eindelijk thuis. Eindelijk die schoenen uit. Aaaaaah zalig gevoel. Ik leg me op mijn bed om eventjes te bekomen. Dat had ik dus niet mogen doen. Mijn voeten begonnen onmiddellijk te pikken. Maar echt pikken. Dus niet het zeurige branden dat ik nog wel verdroeg, maar echt gloeiend hete naalden die in mijn tenen werden geduwd. Nooit meegemaakt.

Na een half uur zo te liggen afzien besloot ik dan maar om de druk van de ketel te halen en de blaren uit te prikken.

Dat had ik dus niet mogen doen. Als ik dacht dat het daarjuist pikte, doe er nu dan nog maar een hoop zout bij in die wonde. Mannekelief, niet te doen. Mijn voeten in koud water met ontsmettingsmiddel gestoken hielp niet. In lauw water steken hielp niet. Ze omhoog houden hielp niet. Niets hielp, de pijn bleef.

Er zat dus niets anders op dan maar op mijn bed te gaan liggen en proberen te pijn te verbijten en zo in slaap te vallen. Pijn minderde niet. En nu begon ik ook ineens koorts en maagpijn te krijgen?! Fuck, zegt dat het niet waar is he! Toch niet weer een zonneslag he?! Beetje licht in mijn hoofd zette ik mijn terrasstoel onder de douche - beetje duizelig, ik vertrouwde mezelf niet genoeg om rechtop te blijven staan - en installeerde ik mezelf onder een koude waterstraal om af te koelen. Dat lukte toch al een beetje. Nu nog van die maagpijn zien af te komen.

Abu C. zou binnen een kwartiertje thuis zijn en hij had Rennie in huis. Zoals ze zeggen: beter een goede buur dan een verre neef. (Ook al is dat laatste relatief, maar dat is voor een volgende post). Maar dat kwartier leek wel een eeuwigheid. Ik nam dus maar een generische Immodium om mijn maag stil te leggen in de hoop dat de pijn dan ook zou gaan liggen en een Dafalgan Codeïne die ik had gespaard voor een speciale gelegenheid, zoals een epische kater. Maar nood breekt wet.

Laten we zeggen dat zowel de Immodium als de codeïne hun werk zeer goed deden want ik viel als blok in slaap en dit zonder al te veel buikpijn. Bij deze alvast mijn excuses aan Abu C. die waarschijnlijk de hele nacht is opgebleven, wachtende op mijn komst.

Epiloog: 's anderendaags werd ik wakker en sprong ik gezwind uit bed. Géén stramme kuiten! Ik begin wandelconditie te krijgen! Hoeraaaaaaaaah! Pijnlijke voeten! Ik kan niet op mijn voeten staan! Ik heb dus een heel weekend zonder schoenen rondgestrompeld, een hele week met dikke plakkers mogen gaan werken en dan is zaterdag - inderdaad ja, de zaterdag voor de Dodentocht dus - mijne teennagel uitgevallen.

Laten we zeggen dat na dit hele voorval mijne goesting om mee te doen gesmolten was als sneeuw voor de zon. Gaan wandelen met klak en toch een zonneslag, een kortere afstand afgelegd en toch mijn voeten compleet om zeep geholpen... Nope, absoluut geen zin meer.

*Ahja, voor zij die mijn verslag van de Dodentocht zelf verwacht hadden, die zullen moeten wachten op deel 2.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten