Vitória Diabolix*

Een oud collega vroeg mij of ik hem uit de nood wilde helpen door te keeperen in zijn zaalvoetbalploegje. Nog maar net had ik toegezegd, of hij vond het al hoogstnoodzakelijk om mij te kakken te zetten voor de rest van het team en supporters.

Ik zal ook nog eens vriendelijk zijn!

Ma langs de andere kant, nu heb ik weer twee onderwerpen om in mijn blog te schrijven.

Spelers, Supporters,
 
Vandaag mag gerust een grote dag in de geschiedenis van Vitória Diabolix genoemd worden.
Na moeizame onderhandelingen is immers de kogel door de kerk: de voorzitter heeft een absolute topper weten binnen te halen!
 
Tristan "De man van elastiek" Noelmans heeft zich geëngageerd om Tom "De man van glas" D. te vervangen tijdens diens reis naar Egypte.
De volgende twee wedstrijden, op dinsdag 5 maart en op zondag 10 maart, zal Tristan alvast ons doel verdedigen.
 
Voor wie Tristan nog niet kent, dit goudhaantje staat in het Leuvense uitgaansmilieu bekend om zijn uitschuifbare ledematen. Om exact dezelfde reden mag hij in de meeste Leuvense cafés trouwens ook niet meer binnen.
Maar één ding is zeker: doelpunten vieren zal nooit meer hetzelfde zijn met deze Foxy Foxtrot op het veld! De supporters zullen opgezweept worden als nooit tevoren!
 
Tot slot een foto van vlak na het sluiten van de overeenkomst, om het allemaal wat aanschouwelijker te maken:
 

 
Feestelijke groeten,
Jullie Voorzitter

Mijn eigen foto's zo tegen mij durven gebruiken!

*Persoonlijk vind ik Fortuna Riksingen een betere naam.

Spiegeltje, spiegeltje aan de wand*

De gelukkigen onder jullie die al eens mijn penthouse hebben bezocht zullen dit bevestigen, maar ik hou nogal van een koel en strak interieur. Ze zullen denken dat ik ook van een rommelig interieur hou, maar dat ontstaat gewoon, dat is nooit de initiële bedoeling. Strakke vormen en koele kleuren, dat heb ik het liefst en zo heb ik mijn interieur dan ook het liefst.

Tot vandaag

Eerst en vooral dit: het deed mij ongelofelijk veel pijn om in die muur te moeten boren. Echt waar. Aan al de muren in mijn appartement heb ik mijn plezier gehad met ze bij te plamuren, op te schuren, af te wassen, terug opnieuw bij te plamuren, op te schuren en af te wassen. En eigenlijk zouden sommige plaatsjes nog een derde keer verdienen en hoogst waarschijnlijk nog een vierde en een vijfde keer, maar er zijn grenzen.

Daarnaast heeft het ook enkele maanden geduurd alvorens ik tot de definitieve beslissing kwam aan welke muur en wààr ik hem juist ging ophangen. Ook hier speelt bovenstaande reden mee plus ik ben van plan om dat te laten hangen en niet alle vijf voet te herhangen.

En ja, ik weet het, deze spiegel is pure kitsch. Al een chance dat goud goed met blauw samen gaat. En als dat volgens een of ander boekje niet het geval zou zijn, pech, ik moet er wonen en ik vind dat het zeer goed samen gaat.

Nah!

Nu, ge vraagt u misschien af wat mij bezielt om zo'n bombastische spiegel op te hangen? En dan nog zo'n kitscherig geval. Waarom geen moderne, strakke spiegel, als ik daar toch zo van hou?

Eerst nog even dit: ik ben niet zo narcistisch dat ik perse een spiegel in de gang wilde ophangen. Want dan had ik inderdaad wel voor een ander model gekozen. Mezelf kennende zo'n lang gerekte die ik dan horizontaal over de muur zou gehangen hebben.  Maar neen dus, ik heb gekozen voor een gouden met voldoende tierlantijntjes en dan ook nog zo'n gipsen geval - uiteraard ook in goudkleur - dat ik eronder bij heb gehangen.

Jazeker, dat hoort zo!

Nope. De reden waarom ik net dié spiegel heb opgehangen is omdat de spiegel is waar ik van zijn leven ongelofelijk veel in heb gekeken. Maar niet op zo'n manier als een spiegel in de badkamer of op wc, waar ge onbewust in kijkt of verplicht wordt in te kijken omdat hij voor u hangt omdat ge uw tanden aan het poetsen zijt of uw handen aan het wassen.

De spiegel in kwestie is namelijk een erfstuk. Allez ja, erfstuk. Ik heb hem gewoon meegenomen uit het huis van mijn bomma. En ik heb die spiegel meegenomen omdat er zoveel herinneringen aan hangen. Die spiegel hing namelijk op in de gang van de living naar de bad- en slaapkamer. En elkes keer als ik bompa dan hielp om naar de bad- of slaapkamer te gaan - hij was jaren verlamd na een auto-ongeval, vandaar dat mijn ondersteuning nodig was - dan passeerde ik altijd langs die spiegel.

En wat doet een mens onwillekeurig als hij langs een spiegel passeert? Inderdaad, dan kijkt hij er in. Ontelbare keren ben ik met bompa langs die spiegel gepasseerd en ontelbare keren heb ik mezelf er in bewonderd.

En nu dus weer.

*Maar nu hangt em wel iets hoger. Volgens mij zou bomma zichzelf er niet meer in kunnen zien :)

Vilvoorde, waar experimenteren fun is! - deel 4*

Opnieuw culinaire experimenten. Hoewel culinair... Dat valt nog te bezien.

Zoals zoveel mensen eet ik graag iets lekkers. Langs de andere kant, wie eet er eigenlijk graag iets slecht, buiten dan de Hollanders en de Engelsen? En op culinair gebied ben ik zeker niet vies van een experimentje hier en daar. Op vakantie probeer ik geregeld lokale zaken uit gaande van eendenbloed in Macau over cassoulet in Frankrijk tot gefrituurde rupsen in Thailand. En blijkbaar kunt ge hond in de pot jammer genoeg alleen maar in de wintermaanden krijgen. Zo'n beetje zoals de witloof met hesp en kaassaus bij ons dus.

In België zijn dit soort van exotische uitspattingen heel wat minder. Op tijd en stond een stuk paardenvlees - mijn blog/woonplaats toch een beetje eer aandoen - maar voor de rest weet ik eigenlijk niet echt iets speciaals of exotisch, het blijft natuurlijk België.

Maar toch.

Er is een makkelijk verkrijgbaar voedingsmiddel dat iedereen kent, maar bijna niemand ooit eet. Waarom dat weet ik eigenlijk niet. Waarschijnlijk vooral omdat het zo'n slechte reputatie heeft. Allez ja, het is zo'n beetje een Catch 22: niemand dat ik ken eet het omdat het zo'n slechte reputatie heeft en het heeft zo'n slechte reputatie omdat niemand dat ik ken het eet. En er is natuurlijk ook nog altijd de vooringenomenheid van velen die het nog nooit hebben gegeten, maar toch weten dat het slecht is.

Een beetje zoals deze sketch dus.

Maar aan dit gat in mijn cultuur culinaire leven heb ik nu dus iets gedaan.

Ahja, het kan misschien ook handig zijn om te weten waar ik het eigenlijk over heb. Dames en heren, sta mij toe om jullie te presenteren:

Dat is halal ofwa?

Ik geef toe: ik heb hier ook geen goed gevoel bij. Om de een of andere reden moet ik bij corned beef spontaan denken aan een zin als "het moest eens oorlog worden" en het hamsteren van suiker. Zo'n echt oubollig imago, zoals cichorei en van die plastieken kapjes die oude vrouwtjes dragen over hun permanent. Maar ik ben er echt wel nieuwsgierig naar. Allez ja, dat is ondertussen in mijn beleving tot mythische proporties uitgegroeid hoe ongelofelijk slecht dat zou moeten zijn, dus ben ik wel benieuwd of het echt zo is.

Volgens het etiket is het alvast gewoon rundvlees, rundskop - "heutkees" zou Bonj zeggen, runderhart (qué?) en zout. Bij deze al een eerste marketingtip: haal dat runderhart van de verpakking! For fucks sake, wie wil er in godsnaam runderhart eten? Coeur du boeuf, ok, dat klinkt nog een beetje chique en speciaal. Maar runderhart?

Al een geluk dat ik niet te vooringenomen ben.

Papa wist mij dit weekend te vertellen dat er vroeger opstond "product of Ethiopia". Soort van keurmerk. Niemand die zich er indertijd veel vragen bij stelde dat die rammelende hongernegers in Ethiopië dat vlees eigenlijk veel beter zélf konden gebruiken dan die corpulente westerlingen, maar kom, dat waren dan ook andere tijden. De foto hierboven heb ik trouwens gewoon van het net geplukt, op mijn blik staat geen vermelding van waar het vlees vandaan komt. Stiekem hoop ik trouwens ook dat het paardenvlees in plaats van rundvlees gaat zijn.

Het openen van een blik had iets magisch. Met een sleuteltje trekt ge een dun metaal lint rond het blik en als ge helemaal rond zijt, is het blik open en kunt ge toehappen.

Ziet er "speciaal" uit.

Ge hebt gelijk zenne. Het ziet er niet uit. Appetijtelijk kunt ge het bezwaarlijk noemen. Die witte rand helemaal vanboven is gestold vet. Ja ik wist ook niet wat het was, dus heb ik het maar eens geproefd. Puur vet dus. Maar vergeet niet, vet geeft smaak.

Ook al ziet het er niet uit.

Kwestie van geur komt het overeen met hondenvoer. Uit blik, niet de droge brokken. Hoe ik dit weet? Af en toe verwenden we onze ere-voorzitter voor het leven en dan kreeg hij eten uit blik. Wist hij wel te appreciëren overigens. En daar hing altijd een redelijk sterke geur aan. Kwestie van textuur is het echter helemaal anders dan hondenvoer. Hoe ik dit weet? Hoe denkt ge? Ik heb dat al een paar keer geproefd. Niets speciaals overigens, gewoon gelatineuze blokjes vlees.

Maar dus terug naar de corned beef. Ok, vleessmaak is aanwezig, maar is niet echt speciaal. Best op smaak te brengen door wat pickels, mosterd, mierikswortel, augurkjes of iets anders wat een beetje van zich afsmaakt. Ik heb ze alle vier geprobeerd en ze passen er alle vier wel bij. En het is ook redelijk korrelig of zanderig van textuur, niet echt geweldig.

Bon, dat was dus corned beef "puur". Van de week nog eens kijken of er misschien spannender zaken mee aan te vangen zijn, anders dan gewoon met een boterham te eten. Want het is toch wel wat veel om in een keer in uw eentje op te eten. En misschien raak ik dan wat meer overtuigd van zijn kwaliteiten.

 *Om de een of andere reden ben ik van deel 3 naar deel 5 overgegaan. Vandaar dus dat dit deel 4 is, ondanks het feit dat het na 5 komt.

Vilvoorde, waar experimenteren fun is! - deel 5*

Zoals uit mijn eerste experiment reeds is gebleken, is er aan mij geen vegetariër verloren gegaan. Ik eet gewoonweg veel te graag vlees. Niets kan er kwestie van smaak tegen, zeker niet zo van die tofuburgers of seitangehakt of wat dan ook. Rubberachtig en smaakloos. Waarom zou iemand daar uit vrije wil voor kiezen?

Dagen zonder vlees, zegt jullie dat iets? Mij ook niet echt. Ik heb er iets van opgevangen in de pers, maar ik weet verder niet waar het juist over gaat. Bon, ik heb eerlijk gezegd geen interesse om mij te verdiepen in het hele "dagen zonder vlees" gedoe. Wat is het volgende? Dagen om geitenwollensokken te breien?

Maar toch, onbewust heeft het mij overtuigd om eens een speciale aankoop te doen. Nu ja, speciaal. Het bestaat al een paar jaar dat ik weet. Maar ik zag het nu toevallig staan in de frigo in de Colruyt en dacht "what the heck" en heb het maar eens meegenomen. "Faux gras de Gaia". Bompa moest het weten, hij zou nooit meer tegen mij spreken. Gaia! Michel Vandenbosch! De vijand!

Ma kom, ik was nu toch eens nieuwsgierig naar de smaak. En voor 3,49 euro zal ik weten hoe het smaakt. Blijkbaar zijn er sommige mensen toch redelijk lyrisch over. Boomknuffelaars waarschijnlijk. Maar kom Tristan, niet vooringenomen zijn, kopen, proeven en uw eigen mening erover vormen!

Eerst en vooral dit: ja ik weet hoe foie gras gemaakt wordt. Maar het is zooooo lekker. Smeuïg zacht, juist zijde dat naar binnen glijdt. Een beetje zoals trippel Karmeliet eigenlijk maar dan anders.

Thuis had ik ook nog uienkonfijt liggen (ook zeer lekker bij "gewone" paté) enkel nog wat toastjes meepikken en ik was gesteld. Idealiter zou ik er ook nog een sauternes bij moeten drinken, maar er zijn grenzen aan mijn decadentie.

Bon, even de ingrediëntenlijst bekijken. Blijkbaar niet alleen vegetarisch maar zelfs veganistisch! Waar ben ik hier aan begonnen? Water, bio palmolie (ongehard), aardappelzetmeel bio, tomatenpuree bio, witte wijn bio (3%), zonnebloemolie bio, zeezout, gist, specerijen bio (0,18%), truffel (0,5%), champagne (2%). Volledig vleesvrij dus. Waarschijnlijk ook smaakvrij. Tut tut Tristan, wat hadden we gezegd van niet bevooroordeeld te zijn?

Ok, alles stond klaar. Blik opentrekken, faux gras eruit halen, op de toastjes smeren en eens een hapje nemen puur natuur.

Mijn eerste reactie kwam sterk overeen met de reactie van Kevin Pauwels nadat hem gevraagd werd wat er door hem heen ging toen hij alleen over de streep kwam na een zenuwslopende finale.

"Bwoa"

Ik was er niet kapot van. Kwestie van textuur komt het helemaal niet overeen met "the real stuff". Geen smeuïge vettige weg smeltende hap in mijn mond. En ook de smaak is totaal verschillend. Het proeft niet chemisch of zo, maar er is een heel uitgesproken smaak aan. Koriander ofzo zou ik denken. Niet echt mijn ding.

Conclusie? In de verste verte kan het niet tippen aan échte foie gras. Textuur en vooral de smaak zijn compleet verschillend. Waar de smaak van echte foie gras nog lang nablijft in uwe mond door de vettige film die het er in vormt, is die van de faux gras bijna weg samen met het doorslikken.

Zou ik het nog eens kopen? Euhm nee. Ik ben er absoluut niet van overtuigd. Bestaat er een markt voor? Waarschijnlijk wel. Eerst de groep van mensen zoals mij die nieuwsgierig zijn naar iets nieuws en die het eens proberen. Maja, na ene keer zijt ge die consumenten ook al kwijt. Blijven dan nog over: de hardcore vegetariërs/veganisten die het beu zijn om op kerstmis of Nieuwjaar of andere feestelijkheden altijd maar opnieuw op een wortel te moeten knagen.

Maar van hen kan ik alleen maar hopen dat ze eens het licht zullen zien.

Die faux gras de Gaia, het is en blijft wat het is namelijk ersatz. En misschien het de volgende keer al eens proberen met boter i.p.v. palmolie?

*Voor de geïnteresseerden: http://www.dagenzondervlees.be

We spelen een spel vanavond*

Een van de vele collectieve verslavingen van de Phil Kevinfanclub is het kaartspel De Grote Dalmuti. Dat is zo'n beetje als Risk. We weten wanneer we eraan beginnen, maar we weten nooit goed wanneer we ermee klaar zullen zijn.

Ondertussen zijn er ook al enkele kleine probleempjes aan de oppervlakte gekomen. Zowel onze Sportief Directeur als onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West Vlaanderen hebben een versie van De Grote Dalmuti. Op die manier hebben we altijd wel een versie ervan bij de hand. (Op die ene keer na dat de Verantwoordelijke gezegd had dat hij het zou meepakken, het toch niet gedaan had en de Ambtenaar en ik heel Groot Vilvoorde hebben mogen af crossen om dit spel niet te vinden.)

Vermits zowel de Ondervoorzitter als ikzelf te lui zijn om de spelregels te lezen - ikzelf ben nog redelijk 'oldskool' wat dat betreft: spelregels moeten in het deksel van de doos passen of ik lees ze niet - hebben we ons vertrouwen gelegd in onze Sportief Directeur om de spelregels te lezen en ze dan aan ons over te brengen. Dit leek ons een zeer goed idee. En als het geen goed idee zou zijn tekenen we toch gewoon formeel protest aan? Maar kom, elke gelegenheid die we hebben is goed om dit spel boven te halen en te spelen.

Enter de Ambtenaar...

Toen de Ambtenaar de eerste keer werd uitgenodigd voor een avondje DGD had ze de moeite gedaan om de spelregels op te zoeken en ze te leren. De eerste avond viel echter in het water - dank zij de Verantwoordelijke die ondanks zijn belofte van het spel mee te nemen het toch niet gedaan had - maar de keer erop greep de Ambtenaar haar kans.

Onze Sportief Directeur had ons al die tijd namelijk in het zak gezet. Hij had de spelregels redelijk vrij geïnterpreteerd. Vrije interpretatie, zoals in: totaal verkeerd. Met een hoogoplopende ruzie tussen onze Sportief Directeur en de Ambtenaar tot gevolg. En nu moeten we dus voor elke spel dat we beginnen afspreken volgens welke regels we het spel gaan spelen.

Het spel zelf dan. Waren vrijdagavond aanwezig: de Ondervoorzitter, de Sportief Directeur en zijn eega, de Verantwoordelijke Leergangen. En dan ook nog ons trouwe niet lid, de Ambtenaar en uiteraard ook nog ikzelf.

Eigenlijk waren er verschillende vaststellingen te doen. De vrouwen in ons gezelschap kunnen niet tellen. Telkens wanneer de Ambtenaar of de Verantwoordelijke Leergangen kaarten moesten uitdelen als Grote Dienaar (lees de spelregels om te weten wie dat is) mochten we onze kaarten natellen. Er was altijd wel iemand die er 15 of 17 i.p.v. de voorgeschreven 16 kreeg. Aansluitend hierop viel het op dat we wel heel vaak onze kaarten moesten natellen, omdat het vooral de vrouwen waren die moesten delen. En dus eigenlijk ongelofelijk slecht waren in dit spel.

Echt wel onwaarschijnlijk slecht. Onwaarschijnlijk. Ik zou beschaamd zijn in hun plaats eerlijk gezegd. En dan vooral als ik de Ambtenaar was. Allez ja, ons terechtwijzen op onze foutieve spelregels, maar er dan zelfs niets van bakken. Faut le faire!

Het spelverloop zelf is ook altijd lachen. Enige emotionele chantage van onze Sportief Directeur jegens zijn echtgenote is zeker geen vreemde aan onze tafel. De emoties durven daarbij wel eens hoog op te lopen. En het mag gezegd worden, we speelden tegen een stevig tempo. Het is te zeggen, zolang de Ambtenaar niet Grote Dalmuti was natuurlijk. Want dan kon het wel eventjes duren voor de eerste kaart werd gespeeld.

Een zéér lang tijdje...

Maar na enkele spelletjes hadden we het al door. Wij - de mannen in het gezelschap - waren gewoonweg té goed in het spel. We zaten praktisch altijd met ons drietjes naast elkaar de topposities te verdedigen, en als er dan eens een toevalstreffer was waardoor de Ambtenaar of de Verantwoordelijke Leergangen tot de hoogste echelons van de macht doorstootten, werden ze redelijk rap terug met de neus op de feiten gedrukt.

Vandaar dat ik voorstelde om het op een volwassen manier te regelen en dat de dames maar onder hun twee moesten uitmaken wie van hun nu eigenlijk het slechtste was. Een zwembadje, water en grond, meer hadden we volgens mij niet nodig.

Mijn plan werd afgewezen.

Conclusie: ik was de beste speler van de avond vermits ik maar één keer Grote Dienaar was - en dan nog na een hoogst twijfelachtige beslissing. De laatste ronde ben ik ook als laatste geëindigd, maar vermits het toen toch gedaan was heb ik dus niet meer als Grote Dienaar moeten spelen. En dan telt dat niet meer mee.

Volgende maand is het revanche bij de Ambtenaar thuis.

Het thuisvoordeel gaat haar nog serieus van pas komen!

*Ideetje voor volgende keer.

Let's look for treasure*

In een van mijn vorige posts heb ik al eens mijn uitgebreide gesigneerde platencollectie van Phil Kevin besproken. Ik had dat achteraf blijkbaar beter niet gedaan, want ik kreeg nogal wat reacties van jaloerse lezers. 

Maar toen ik die post had geschreven knaagde er iets. Ik kon er niet meteen mijn vinger op leggen, maar er was iets. Gelukkig ben ik vrij zorgeloos van aard en kon ik er verder wel mee leven. En als het ooit een onoverkomelijk probleem zou blijken, dan pakken we het dan wel aan.

Methode Dehaene, quoi.

Nu, deze week was ik op zoek naar een nog niet uitgepakt boek. Het is te zeggen, al mijn boeken steken nog in dozen omdat ik nog geen plaats heb om ze weg te leggen. En wat vind ik terwijl ik daar aan het rommelen ben tussen die dozen?

Tromgeroffel...

Een gehandtekende single van Phil Kevin! Jawel! En nu wist ik wat het knagende gevoel was. Ergens wist ik dat ik 4 plaatjes had en dus knaagde het dat ik er maar 3 had gevonden en besproken. Maar bij deze is dat dus onmiddellijk rechtgezet.

Maar dus mét handtekening.

Ik wil jullie kort nog eventjes wijzen op twee op het eerste zicht ogenschijnlijke maar toch wel zeer belangrijke details bij dit plaatje, die het echt wel àf maken. Op zijn andere hitschijfjes die ik in mijn vorige post had besproken, waren de processierupsen boven zijn ogen nog donkerbruin. Nu zijn ze donkerblond.

Phil heeft oog voor zelfs de kleinste details, het mag gezegd worden.

En als tweede: die trui! Wat een prachtexemplaar! De klassieker Het Jungleboek, met Baloo, Mowgli en nog een glimp van Bagheera. Blijkbaar aangeleverd door Fricks' Fashion - Ekslusieve (progressieve spelling zeker?) Herenmode te Sint-Truiden. En de firma in kwestie bestaat blijkbaar nog steeds. Maar ja, ergens sta ik hier niet echt van versteld, als ge zo'n topartiest sponsort, wil dat toch wel zeggen dat ge commercieel talent hebt.

Memo to myself: bij gelegenheid eens aan de Ambtenaar vragen of zij dit gerenomeerde modehuis kent.

Idem dito trouwens voor zijn boekingskantoor. Ok, het telefoonnummer is niet meer hetzelfde, maar ze zijn wel mee met hun tijd, bewijze hiervoor hun website. Grote speler in België precies.

Waarom doe ik alsof ik verrast ben? Ze hadden indertijd dus wel Phil Kevin bij hen in de stal he.

Phíl Kevin.

De.

Phil.

Kevin.

Natuurlijk waren/zijn ze dan een grote speler!

*Terrance and Phillip

4 seizoenen*

Het is ondertussen al algemeen geweten dat ik een zeer goede muzikale smaak heb. Mijn voorzitterschap van de Phil Kevinfanclub is hier het beste voorbeeld van. Maar naast liefhebber van de diepzinnigere levensliederen, ben ik ook wel te vinden voor een "airke" klassieke muziek. Met een ongelofelijke voorliefde voor de Vier Jaargetijden van Vivaldi, liefst van al uitgevoerd door Nigel Kennedy.

Waarom zo specifiek zult ge u nu misschien afvragen? Onversneden en puur jeugdsentiment van toen Tristan nog een Tristanneke was van een jaar of 7 - 8.

Het zit namelijk zo: in mijn beleving had papa vroeger maar twee cassettes in zijne auto liggen. De Vier Jaargetijden van Vivaldi en eentje van Edith Piaf. En vooral die van Vivaldi is mij bijgebleven door dit hoesje.

Let vooral op de ene haarsprietje.

Waarom?

Altijd als hij die cassette instak, begon hij met zijn hand van al bewegingen te maken, mee op de tonen van de muziek. Voor zover ik met mijn 8 jarige verstand kon vatten, wist onze pa wat hij deed. Allez ja, hij ging ons toch niets wijsmaken? Sinterklaas en de paashaas waren toch ook echt? En ik probeerde dat dan na te doen maar hij corrigeerde mij dan omdat ik het niet juist deed.

Ja, opgroeien was een harde tijd voor de kinderen ten huize Noelmans.

Maar kijk, die flauwekul van onze pa heeft er toch voor gezorgd dat ik De Vier Jaargetijden een geweldig muziekstuk vond en nog altijd vind. Ook al weet ik begot niet welk seizoen hij aan het spelen is en wat de muziek juist moet uitbeelden, ik vind het gewoon goede muziek. Zo goed zelfs, dat ik van de week een de cd van De Vier Jaargetijden heb gekocht en in de auto heb gelegd om bij gelegenheid te beluisteren.

Dus als ik nu 's zondags naar huis rij, kan ik zelf voor dirigent spelen, zónder dat er tegen mij gezegd zal worden dat ik het niet juist doe.

*Precies wel een speciale kerel, dieje Nigel Kennedy.