zaterdag 22 oktober 2016

De (minder) Lange (dan verwachte) Mars - deel 2*

Ja zageventen ja, ge hebt er lang op moeten wachten, ik wéét het. Stop er nu mee. De reden dat het zo lang geduurd heeft is omdat het mij gewoonweg niet langer interesseerde. Ik denk dat mijn vorige post dat meer dan duidelijk heeft gemaakt. Maar kom, terug naar het verhaal.

Terug naar 12 augustus dus.

Ik had die dag vrijaf genomen, zodat ik toch een beetje meer energie zou kunnen hebben. Beetje uitslapen, beetje nietsdoen. Om dan spontaan wakker te worden om 6h45 omdat het een vrijdag is.

Ik haat mijn bioritme.

De Sportief Directeur, de Verantwoordelijke Gebouwen, de Toezichthouder op de Werken en de moeder van de Verantwoordelijke Gebouwen zouden mij komen uithalen, zodat we gezellig samen naar Bornem konden rijden.

Mijn poging om al wandelend naar de auto een zwaar ongeval te faken waardoor ik niet mee kon mislukte jammerlijk. De Verantwoordelijke Gebouwen heeft een zoon die gezien zijn leeftijd waarschijnlijk wel dezelfde fratsen uithaalt, dus die kon ik niet voor de gek houden.

Mee in de auto dus.

In de rit naar Bornem gedroeg ik mij nog steeds als de kleuter die zojuist zwaar gevallen was. Mokkend met de armen over elkaar gekruist, uit het raam kijkend en kortaf antwoorden op alle vragen die vroegen hoeveel goesting ik had om mee te doen.

"Ik ben niet slechtgezind, jullie maken mij slechtgezind" dat was het zo'n beetje.

Onderweg in de auto deed ik na veel aandringen dan toch mijn plannen uit de doeken. Ik zou wandelen tot kilometer 50, daar mijne spaghetti eten en dan stoppen. Hoe ik terug thuis zou geraken, dat zag ik dan wel. Na mijn ervaringen hoe slecht ik met de warmte kan omgaan leek dit mij het meest haalbare. Ik zag mezelf niet een hele dag door de hitte heen sjokken, wetende dat ik al een hele dag bezig was. Zou nooit goed komen.

Soit, in Bornem aangekomen, auto geparkeerd en dan een bus genomen naar de start. Om daar dan met 12.000 anderen te moeten wachten op het vertrek. Ondertussen een hapje eten en toch eens naar mijn voeten kijken, want die voelden toch ook al wat raar. Precies iets wat zat te schuren.

Ja lap. Ik had het kunnen weten.

Bon, op zich niet zo heel erg, het was "maar" een oude blaar die was losgekomen en er was al nieuwe huid onder de blaar. Afplakken en het zou wel goed moeten gaan. Maar toch, kwestie van slechte voortekens kon dit wel tellen.

En dan vertrokken we met heel de bende.

Ik moet zeggen dat het wel iets had, van sfeer enzo. Muziek die gedraaid werd op straat, mensen die met de hele familie een barbeque aan het houden waren in hunne hof en ondertussen de wandelaars aanmoedigden,... gezellige sfeer, het mag gezegd worden.

De Sportief Directeur en de Verantwoordelijke Gebouwen hadden een hoger tempo dan ons in gedachten, waardoor Grumpy met twee vrouwen op stap mocht.

En dat heb ik me beklaagd.

Als ik vroeger met Wim ging wandelen, kondt ge geen twee paalkes passeren of hij had minstens drie keren zijne achterpoot opgelicht. Met de vrouwen was het krek hetzelfde. We mochten gene halve toi-toi passeren of ze moesten een sanitaire pauze inlassen. Wat natuurlijk niet ideaal was om het tempo er in te houden. Om dan enkele kilometers later ópnieuw te moeten stoppen. Man man man.

Een andere ergernis van mij - eentje die die niet zag aankomen eerlijk gezegd - was het feit dat het 's nachts was en dus heel veel mensen met een lamp op hunne kop wandelden. En dat licht dat de hele tijd op en neer bewoog maakte mij raar genoeg zeeziek. Ik weet nog goed een heel lang stuk dat over een bosachtig pad liep zonder enige verlichting en dat ik daar het gevoel kreeg dat ik moest gaan kotsen. Gelukkig kwamen we daarna weer in de beschaafde wereld terecht waar er straatverlichting bestond en het probleem terug overging.

Had ik al gezegd dat het mij tegenstak?

Bon, op kilometer 20 stond ineens onze Ondervoorzitter daar om ons aan te moedigen. En attent als hij was had hij ook een rijsttaartje mee om mijn verjaardag te vieren. Ah? Had ik dat nog niet gezegd? 13 augustus was mijne verjaardag. Normaal gezien zou mijne verjaardag er in bestaan hebben om samen met Tsigalko de 12de de bloemetjes buiten te gaan zetten in Leuven. Ik wens hem dan een gelukkige verjaardag, dan drinken we er ene op zijne verjaardag - eentje is geentje - om dan op middernacht de gelukwensen te krijgen van Tsigalko. En er dan ene op mijne verjaardag te drinken. Opnieuw: eentje is geentje.

Dit jaar was het dus een rijsttaartje en iets sportdrankachtig. De geste van de Onderdirecteur viel wel een beetje tegen, omdat ik bij de stop, 10 meter verder, ook rijsttaart kreeg. Maar kom, het is het gedacht dat telt.

Om mijne verjaardag toch een beetje feestelijker te vieren stuurde ik naar mijn neefje El Riño een bericht met de vraag een stuk chocolade voor mij mee te nemen. Hij ging namelijk ook nog afkomen om te supporteren. Naast mij was er ook nog een collega van hem die hij een pint bier had beloofd. Leek me niet echt een heel strak plan, maar hey, wie ben ik?

Op kilometer 30 (of zoiets) kwam ik dan El Riño tegen. Effe praatje mee slaan, mijn chocolade in ontvangst nemen en door naar het checkpoint.

Om daar weer te wachten tot de pi(s)tstop van de dames was afgelopen. Daar zittende op een bank liep het mis voor mij. Want ik had daar namelijk een mooi uitzicht op een gigantische spandoek met daarop de woorden "Opgevers".

Ok, Dus ik heb nu de keuze tussen nu nog 20 kilometer tegen mijn goesting verder stappen en daar op te geven en nog uit te vissen hoe ik terug thuis zou geraken. Of nu stoppen en voor de deur afgezet worden.

Mmmmm....

Laten we zeggen dat de keuze redelijk snel gemaakt was. Alhoewel ik er ter mijner verdediging wel wil aan toevoegen dat als ik toen niet had neergezeten of dat El Riño er toen niet gestaan had, ik gewoon was verder gegaan. Het aanbod creëert de vraag zeggen ze wel eens. Dit was meer dan waar in deze situatie. En voor zij die me nu beginnen te jennen door te zeggen dat alleen loesers opgeven, wil ik jullie graag naar deze podcast verwijzen.

In het kort: ik heb tijdig ingezien dat ik mijne tijd toch maar aan het verspillen was en dat ik beter nu kon stoppen dan over een paar uur. Het resultaat zou toch hetzelfde geweest zijn: de tocht niet uitgelopen.

Achteraf bekeken was ik beter nooit in de auto richting Bornem gestapt.

Ik dus afscheid genomen van mijn dames, mij afgemeld bij de organisatie en dan samen met El Riño zijne kameraad moed gaan inspreken, om dan naar huis te gaan.

Thuis aangekomen zag ik dat mijn gloednieuwe teennagel wééral was uitgevallen, dat ik wéér twee bloedbaren had en dat ik genoeg pijn aan mijn goesting had om dit soort van flauwiteiten nooit meer te doen.

*Epiloog: de Sportief Directeur en de Verantwoordelijke Gebouwen hadden beiden de tocht uitgelopen/wandeld - chapeau - de dames moesten helaas opgeven na 50 kilometer. Ik moet zeggen dat ik het voor hen eigenlijk wel heel spijtig vond. Allez, voor mezelf had ik het al volledig opgegeven een week voor we moesten vertrekken, maar hen had ik het echt wel gegund, gezien al de tijd en moeite die ze er in hadden gestoken.

Volgend jaar beter zullen we maar zeggen zeker?

Voor alle duidelijkheid: zonder mij.