maandag 25 maart 2013

Appartement of the Flying Daggers*

Nog niet zo heel lang geleden was ik de Ambtenaar hier vierkantig aan het uitlachen met haar complete onkunde op keukengebied. En dan vooral haar slijpkunsten met het mes. Dus heb ik haar dat met zeer veel engelengeduld kond gemaakt en nu kan ze het toch al op een aanvaardbaar niveau.

Dit weekend had ik goesting in een goed stuk vlees. En vermits het blijkbaar nog steeds dagen zonder vlees zijn, heb ik mezelf verwend met een goed stuk rood en rauw vlees. Inderdaad, u heeft het juist geraden: Tristan heeft filet americain klaar gemaakt!

Ik had daags ervoor een filet pur uitgelegd - ja ik weet het dat dat redelijk decadent is, om hiervoor een filet pur te gebruiken. Maar als ik het zelf moet opeten dan doe ik daar niet zo moeilijk over - en de rest van de ingrediënten had ik nog allemaal in huis liggen. Sjalotje fijn snipperen, dan het vlees op de snijplank leggen - we snijden dat met de hand, of wat dacht u? - snel dat mes nog eventjes wetten voor gebruik.

Iets te enthousiast echter...

Man man man, met dat mes gewoonweg los in mijne duim gehakt. Een proper "zwatch" juist op mijne kneukel. En bloeden gelijk een rund. En wat doet dan iemand met 10 jaar ervaring binnen het Rode Kruis in zo'n geval? Ontsmetten, zalfke, gaasverband en windel zegt u?

Nope.

Hij pakt een stuk keukenrol, draait dat rond zijne vinger, doet er wat plakband rond om het vast te houden en gaat verder met het snijden van zijn vlees.

Life is all about priorities, toch?

Bon, we bloeden precies harder dan we dachten. Die keukenrol is helemaal doorweekt en mijn biefstuk heeft geen behoefte aan extra bloed. Pff... badkamer in en kijken of er iets ligt dat van pas zou kunnen komen. Ah, aluin dat helpt toch tegen het bloeden na het scheren, zou dat nu ook helpen?

Pikken menne man!

Het goede nieuws is dat het helpt, maar jammer genoeg onvoldoende. Bloed blijft gewoon lopen. Ah ja, dat is juist, der loopt zeker een slagader door uwe duim, maar die ligt toch aan de binnenkant van de duim he? Kom, nieuw stuk keukenrol pakken, en maar wachten tot het bloeden wat gestelpt is. Ok, bloeden is gestopt, terug keukenrol erover, plakband en we kunnen verder snijden aan het vlees. Vlees in de kom, sjalotje erbij, eidooier erbij, zout, peper.

Toen ik de pepermolen vast had heb ik eventjes overwogen om deze tip van de verzorger van Johan Museeuw in de praktijk te brengen, maar heb ik het toch maar gelaten. Peper in de wonde werkt volgens mij alleen maar als uw bloed al dik genoeg is van de EPO. En die aluin van daarstraks pikte al genoeg.

Allez, nog wat kappertjes, worcestersaus en tabasco en we konden eraan beginnen. Nog een boterham smeren met "goei boter".

Zo simpel kan genieten van het leven soms zijn.

*Bij deze zal ik de Ambtenaar niet meer uitlachen met haar klunsigheid. Heb ik mijn lesje wel geleerd.
De meest dramatische scène van de hele film op 1h48'. En ja, dat moet in de originele taal zijn want ik erger mij rot aan de gedubde Engelse versie.

maandag 18 maart 2013

Hou'en, bouwen en trouwen - deel 5*

Deze keer is het een variant op het thema, namelijk verbouwen. Maar soit, bouwen of verbouwen, miserie is het blijkbaar altijd - en daarmee de ideale relatietest - vandaar dat ik het in deze reeks heb opgenomen.

De Bruid in kwestie is een oud collega uit mijn SD Worx tijdperk. Ik denk dat zij de collega is geweest waar ik altijd het hardste mee heb gelachen - sorry Tsigalko - maar ook het hardste op gevloekt heb - sorry Bruid. Evenwicht moet er zijn zullen we maar zeggen zeker?

Vermits Tsigalko ook was uitgenodigd had ik voorgesteld dat ik wel zou Bobben. Iemand moet het doen. Daarbij, ik mag al genoeg bij hem crashen als we Leuven onveilig gaan maken. Ook al herinner ik mij daar blijkbaar niet altijd alles meer van - zie lager.

Bon, ik had eerst en vooral Tsigalko ervan moeten overtuigen dat hij echt wel in kostuum moest zijn, wilde hij met mij gezien worden een lift krijgen. Hij probeerde het nog te heronderhandelen, maar ik was niet te vermurwen. "Tsigalko", zei ik, "kostuum en cravate of ge kunt te voet gaan." Om mij toch nog wat te koeioneren zorgde hij er dan weer wel voor dat we een half uur later dan voorzien richting Antwerpen vertrokken.

Het gelukkige koppel woont in Antwerpen centrum, op een boogscheut van de hoofdzetel van onze vroegere werkgever. En dus had ik mijn auto geparkeerd in dezelfde straat als SD. Beetje nostalgie af en toe kan geen kwaad. Ondertussen was Tsigalko bezig zijn cravate aan te doen. Eerst en vooral deze eerste les voor iedereen die slechts af en toe een cravate aandoet: haal die knoop er altijd uit. Altijd. Ge moogt een cravate niet wegleggen met de knoop er nog in, dat komt op termijn nooit goed. Getuige hiervan Tsigalko die probeerde een das met gedraaide knoop over zijne kop heen te wringen zonder zichzelf te wurgen. Een garotte zou nog niet eens half zo efficiënt zijn.

Met een vermanende blik nam ik hem de cravate af en knoopte hem opnieuw, hem dan nog wat helpen met het fatsoeneren ervan, het achterste lint uit zijn hemd halen - wie heeft dat ooit geïntroduceerd!? Ge hebt een lusje aan de achterkant van uw brede deel, hang het daarachter, dat dient ervoor! - strop nog wat rechttrekken en aantrekken en klaar was Kees. Ik voelde mij juist mijne pa die mijn cravate voor mijn eerste mondeling examen in het middelbaar moest knopen en fatsoeneren. Dus bij deze Tsigalko, neem twee minuten de tijd om te leren hoe ge een das moet knopen, ge zult er mij de rest van uw leven dankbaar voor zijn.

Fashionably late na al die flauwekul met Tsigalko waren we dan toch eindelijk aangekomen aan de casa Bruidegom-Bruid. Jassen afgeven en dan de trap op het gelukkige paar opzoeken. Mmmm, daar is de Bruidegom, maar waar is de Bruid? Want ja, de Bruidegom ken ik eigenlijk alleen maar van de foto. Maar kom, we zijn geen mietjes dus zullen we die onbekende eens proficiat gaan wensen. "Proficiat Bruidegom, wij zijn twee oud collega's van de Bruid. Tristan en Tsigalko." "Tristan he? Die naam zegt mij wel iets." Ja lap, mijn reputatie gaat mij al vooraf. En ik weet dus nooit of dat iets goed of iets slechts is.

9 op de 10 is het slecht.

Gelukkig voor ons wist de Bruidegom zijn vrouw wel te herkennen die met haar rug naar ons toe stond en konden we haar ook de nodige gelukwensen overmaken en dit blijde weerzien in zeer aangename omstandigheden vieren.

Met een hapje en een drankje in de hand konden we dan rustig de omgeving in ons opnemen en één ornament sprong wel redelijk hard in het oog. Een staartstuk van een vliegtuig, dat aan de muur hing. Kijk, ik weet dat de Bruidegom piloot is, maar er zijn grenzen aan "uw werk mee naar huis nemen" vind ik. Tsigalko en ik vroegen ons af of de Bruidegom misschien niet stiekem in zijn garage een vliegtuig in elkaar aan het steken was. Ik wist Tsigalko te zeggen dat er zo ooit mensen van Oost- naar West Berlijn zijn gevlogen, in een zelfgebouwd vliegtuigje. En Tsigalko, neemt nu eens aan dat ik over zo'n serieuze onderwerpen nooit onzin verkoop.

Hoog tijd voor enkele speeches, van de beste vrienden van de Bruidegom en Bruid. Het verhaal van de Prinsen was eerlijk en hilarisch, het sprookje van het nieuwsgierige Aagje was dan weer mooi en diepzinnig. En dan was het hoog tijd voor de openingsdans.

Beetje verrassend werd er gekozen voor Kryptonite van 3 Doors Down en niet een of andere klassieke slow. Hoewel, echt verrast was ik dan ook weer niet, de Bruid staat er niet echt om gekend om de platgetreden paadjes te bewandelen. Mooi om te zien hoe de Bruid zwierig de hele ruimte in beslag nam en de Bruidegom nogal moest spieken om te zien dat hij zeker niet op de voeten van zijn vrouw zou stappen. En vooral grappig, om de Bruidegom later op de avond bij een of andere salsadans zonder probleem al zijn danspasjes te zien uitvoeren zonder ook maar een seconde naar beneden te moeten kijken.

En na de openingsdans kon het feest helemaal op gang getrapt worden. Helaas voor Tsigalko en mezelf waren we ongeveer 10 jaar te jong. Ik zei dit tegen de andere Prins van de speech en zijn laconieke antwoord was: ja jong, kent uw klassiekers he. Wie ben ik om daar iets tegen in te brengen? Maar kom, de ambiance zat goed, de vrouwen namen met veel plezier de dansvloer in beslag terwijl de mannen hen de ruimte gunden. Tsigalko probeerde mij ervan te overtuigen om mijn "grasmachinemove" boven te halen. Ik probeerde hem diets te maken dat het grasmachine niet in mijn reeds zeer uitgebreide repertorium stond, maar hij was er van overtuigd dat ik die ooit heb uitgevoerd in Leuven.

Ik blijf het bestaan hiervan ontkennen zolang ik mij het niet zelf kan herinneren.

En blijkbaar kent de Bruid mij toch iets beter dan ik dacht. Toen ze zag dat ik tijdens het liedje "Highway to hell" met een grijnslach op de lippen stond kwam ze naar mij toe en kon ze gewoonweg mijn gedachten lezen!

"Nee Tristan, ge moet nu niets tegen de Bruidegom gaan zeggen"

Busted.

*Mijn reeks begint nogal te groeien.

woensdag 13 maart 2013

Koken met de Ambtenaar - deel 2*

Reeds lang verwacht, en later dan gepland, maar hier is dan toch eindelijk deel 2.

Wat voorafging: de Ambtenaar was opgedrongen om nu maar eens zelf voor ons te koken en dus had ze de hulp ingeroepen van S.O.S. Tristan.

First things first. Koken met slecht materiaal dat gaat niet. Of ja, dat gaat wel, maar dat is een serieuze rem op het kookplezier. Toen ik dit zei tegen de Ambtenaar, heb ik haar eerst een kwartier moeten overtuigen dat ge wel degelijk plezier kunt scheppen uit koken, maar ik betwijfel of ik haar hier van heb kunnen overtuigen.

Maar kom, ik heb ze er toch al van kunnen overtuigen om haar glazen snijplank niet te durven gebruiken in mijn aanwezigheid, nu nog haar mes terug op snee brengen. Een mes dat ze al een paar jaar had en gebruikte op een glazen snijplank, daar kunt ge dus gewoon met uw bloot gat op gaan zitten he. Ze vond dat ik overdreef, maar nadat ik de daad bij het woord voegde, moest ze toch inbinden.
Your argument is invalid.
En vermits ik niet alle dagen bij haar binnen spring, heb ik ze ineens geleerd hoe ze haar - roze! - mes moest wetten. Met nog als extra uitdaging dat zij linkshandig is en ik dus alles tegen mijn hand moest voordoen. Maar na enkele aarzelende pogingen en evenveel complete mislukkingen - horizontaal uw botte mes wetten maakt het alleen maar botter - lukte het haar dan toch om een vlijmscherp mes te maken. "En dus elke keer als ge uw mes gebruikt moet ge dat dus doen he." Een blik als door de hand gods geslagen was mijn deel.

Rare reactie. Want - hoe graag ze het waarschijnlijk wel wilde - ik had haar met geen vinger aangeraakt.

Eens zien hoeveel ze zich nog herinnerde van mij vorige les. Terwijl ik haar voordeed hoe ze veilig een paprika kon snijden voelde ze ineens de onweerstaanbare drang om mij met haar vers geslepen mes te snijden. Waarschijnlijk wilde ze zien of het wel degelijk zo scherp was als ik beweerde? Maar toch, een simpel tikje van het lemmet zorgde toch al voor een schram op mijn pols. De overige gasten konden later op de avond alleen maar bevestigen dat het een zeer gemene, buitenproportionele daad was van de Ambtenaar.

En dan stonden we daar schouder aan schouder paprika's in twee te snijden voor het gehakt. En daarna nog twee paprika's in blokjes snijden voor de dipsaus volgens een recept van de Schoolmeester. Waarna de Ambtenaar nog maar eens de kans greep om kwaad te spreken over de kookkunsten van de Schooljuffrouw. En terwijl we aan het snijden waren, hield ik voor alle zekerheid maar een oogje in het zeil.

En het was meer dan nodig. "Ambtenaar, uwe ringvinger! Uw wijsvinger! Mes recht houden. Pas op voor uw pink! Mes lager houden." Zonder bloedverlies had ze de paprika's dan toch gesnipperd gekregen. Maar omdat de blokjes toch nog iets te groot waren liet ik haar zien hoe ze het nog in stukjes kon hakken door haar hand op het mes te plaatsen en dan zo te hakken.

Hoe ze het gedaan heeft, ik weet het niet, maar met haar hand BOVEN OP het mes, heeft ze zichzelf nog gesneden in haar handpalm. Ok, dus dat moest ik nu ook meer in de gaten houden, zien dat haar hand niet afgleed bij het hakken. Nog een sjalotje gesneden en een teentje look en we konden beginnen met de dipsaus. En net als ge dacht dat ze er mee weg is, werd ze dan overmoedig en sneed ze in haar kneukel! Wat had ik gezegd van dat mes te hoog te brengen?

Maar eigenlijk was ik wel trots dat ze niet in het topje van haar vinger had gesneden zoals een échte beginneling zou gedaan hebben. Door die stommiteit bewees de Ambtenaar dat ze al een stapje dichter bij haar eerste Michelinster stond.

Een babystapje, dat wel.

De moelleux dan. Hier kwam de autist in de Ambtenaar naar boven. 165 gram bloem was 165 gram bloem en gene gram meer of minder. Begripvol als ik was, vond ik er een duivels plezier in om haar elleboog vast te pakken en met haar arm te schudden zodat ze - och here och god - toch wel 1 gram te veel had zeker!  En die gram moest en zou er uit. Idem voor de boter. Dat laatste grammetje moest en zou er vanaf gaan. Waarna ik de kans niet kon laten liggen om die extra gram op haar neus uit te smeren. Koken moet plezant blijven vind ik.

Het beslag was snel gemaakt, en de kloppers van de mixer werden nog sneller vakkundig door ons afgelikt. Nu nog in de pottekes overgieten - en hier kwam mijne spatel dan weer van pas. Wat een fantastische cadeaus geef ik toch! - en in de frigo zetten om op te laten stijven.

Het eten was een groot succes, alleen waren we vergeten om de dipsaus voor bij de aperitief op tafel te zetten. Maar ja, die zal ze deze week hopelijk nog gebruikt hebben als pastasaus of zo. En ook de moelleux waren zeer goed gelukt. Mocht misschien nog een tikje langer in de oven gestaan hebben. Maar kom, ze waren vanbuiten gebakken en vanbinnen nog loperig, zoals het hoorde. Bij gelegenheid ook nog eens zelf proberen te maken. Ik vraag me af mij dat wel gaat lukken, zo zonder het deskundige afwegen van de Ambtenaar.

Zo ziet ge maar, willen is kunnen. En dus beste Ambtenaar, niets houdt u nu nog tegen om eens samen met de Schooljuffrouw "kokeneten" te spelen. Ik stel voor dat ge mij dan ook in ene keer mee uitnodigt en dan zullen de Schoolmeester en ik onderstaande scène wel naspelen.

Wel eerst nog uitvechten wie Jommeke en wie Filiberke mag spelen.

*Epiloog: bij het afwassen vond de Ondervoorzitter het nodig om een wijnglas te breken.

Sorry*

Nope, ik ben niet van plan om hier ineens publiekelijke verontschuldigingen te plaatsen. Publieke verontschuldigingen zijn niet zo mijn ding eerlijk gezegd. Daarbij, ik zou niet weten waarvoor ik mij zou moeten verontschuldigen. Ok, ja, ik had beloofd dat ik gisteren deel twee van "Koken met de Ambtenaar" online zou zetten en ik heb dat niet gedaan. Big whoop, wanna fight about it?

Maar kom, ik heb van de week eindelijk mijn langverwachte plaat aangekregen en die wil ik toch eventjes kort toelichten. Muzikale opvoeding als het ware. En, raar maar waar, het moet niet altijd Phil Kevin zijn.

The Hermit Sessions van Kyteman. Toegegeven, het is al een paar jaar oud, en ik heb de CD dan ook al een paar jaar, maar nu heb ik ze dus ook op vinyl. Plus er zit ook wel een mooi verhaal achter over waarom ik die CD ooit gekocht heb.

Op 20 februari 2009 - lang leve het internet zodat jullie deze aflevering ook zelf kunnen herbekijken - bleef ik toevallig hangen op een uitzending van De Wereld Draait Door. En dat moet zo ergens rond 40'30" geweest zijn dat ik had ingepikt op het programma want er werd toen juist een stukje muziek gespeeld door een onnozelaar in een wit t-shirt die wat stom stond mee te bewegen op de muziek en te doen alsof hij kon dirigeren. Het liedje op zich vond ik niets speciaal moet ik eerlijk zeggen. Niet slecht, niet geweldig.

Waarschijnlijk was er toen niets beters op tv want anders zou ik wel weggezapt hebben. Gelukkig heb ik dat niet gedaan.

Toen werd Kyteman - zo noemde hij zichzelf - aan de tafel uitgenodigd om kort zijn nieuwe cd te bespreken en ook de ontwikkeling ervan, die blijkbaar zo'n 3 jaar had geduurd. En dan rond 43'30" slaat Jan Mulder ineens een kanjer van een barst in het pantser van Kyteman. Kyteman vertelt over de moeilijke momenten bij het tot stand komen van de CD en hij is er nog altijd duidelijk van geëmotioneerd. En Mulder blijft maar doorduwen en wrikken en je ziet dat Kyteman het er echt moeilijk mee heeft.

Dan spelen ze een kort fragment van dat liedje waar Mulder juist de ziel van heeft blootgelegd. En toen ik het liedje hoorde kreeg ik kippenvel. Het liedje was perfect hetgene dat hij juist aan het vertellen was. De lummelachtige nitwit die hij enkele minuten geleden nog was, was vervangen door een muzikale poëet.

Prachtig om te zien en nog meer om te horen.

Na het zien van dag filmpje heb ik 's anderendaags gewoonweg de CD gekocht. Ik koop normaal gezien nooit cd's. Ik kan mij er niet toe brengen om er geld aan uit te geven, om dan er maar één liedje goed van te vinden. Maar dit liedje was zo sterk en zo overtuigend dat ik er geen seconde over getwijfeld heb. En de CD ligt nu al enkele jaren in mijn auto. En de andere liedjes heb ik ondertussen ook al weten te appreciëren, maar toch, elkens keer opnieuw als "Sorry" gespeeld wordt krijg ik kippenvel.

En vermits ik in mijn appartement geen CDspeler heb, maar wel een platenspeler, heb ik nu dus ook de plaat gekocht. En ik ga hier nu niet de muzieksnob uithangen door te beweren dat ge het verschil tussen digitaal en analoog echt wel hoort - ik betwijfel trouwens ten sterkste of ik het al zou horen - maar de magie van de plaat op leggen draagt bij tot de hele muziekervaring.

En op CD of op plaat, het is gewoonweg een oersterk nummer.

*Voor zij die alsnog hoopten om vandaag deel twee van "Koken met de Ambtenaar" te kunnen lezen.

Euhm...

Sorry?

dinsdag 12 maart 2013

Het Zakmes*

Ja, ik weet dat ik gisteren had gezegd dat ik vandaag deel twee van "Koken met de Ambtenaar" zou plaatsen, maar ik had gewoon meer goesting in dit stukje. Daarbij, alsof er ook maar een iemand onder jullie is die oprecht geïnteresseerd zou zijn in wat ik hier te schrijven heb. En anders, ik had ook een zaagske kunnen spannen over het rotweer van vandaag, prijst uzelf dus al maar gelukkig.

Bon. Als kind herinner ik mij een stukje reclame over een film die toen in Nederland uit ging komen. Het ging over een kind dat het zakmes van zijn vriendje had geleend en vergeten was het terug te geven. En toen hij later dit mes terugvond, bleek dat zijn vriendje al was verhuisd. En met een dikke stift schreef hij toen op de muur in het verlaten huis: "Tim ik heb je mes."

Althans, zo is het in mijn beleving allemaal gegaan. Ik heb de film nooit gezien en volgens Wikipedia is de film in 1992 uitgebracht. Ik was toen 10 jaar... Ik zou de film eens moeten zien, om te kijken of 20 jaar tijd mijn herinneringen niet te veel hebben bijgekleurd.

En ja, ik weet dat het creepy is dat ik reclame van 20 jaar geleden nog zo helder voor de geest kan halen.

Maar, het toeval wil dat ik ook ongeveer rond die tijd van mijn peter voor mijn kerst een zakmes had gekregen. Ik weet niet meer precies hoe oud ik was, maar ik denk dat ik in het vierde of vijfde studiejaar moet hebben gezeten. Het zesde studiejaar kan niet, want mijn Broertje had mijn zakmes ooit achter mijn rug mee naar school genomen.

De kleuterschool dan nog wel...

Waarom ik dit allemaal vertel? Omdat ik er al eventjes van uit was gegaan dat ik dat mes niet meer had. Ik had het al enkele jaren niet meer gezien, dus dacht ik dat het ergens was kwijt gegaan in een of andere verhuis. Of misschien gewoonweg weggegooid. Het mes zag er dan ook niet meer uit. Mijn initialen had ik er ooit ingekrast. Er waren een paar stukjes uit - een zakmes dient niet om te werpen. En het blijft ook niet in een boomstam steken als ge het maar hard genoeg werpt, alle tekenfilmpjes ten spijt. En het pincet en de tandenstoker ontbraken er ook van. Ik was het bestaan ervan dus eigenlijk al compleet vergeten.

Tot vorige week, toen Tsigalko zei dat hij mijn mes had.

*Doorspoelen naar 22'20"...

maandag 11 maart 2013

Koken met de Ambtenaar - deel 1*

Zoals in een vorige post gezegd was er een nieuwe spelletjesavond voorzien ten huize Ambtenaar. Waarop onze Sportief Directeur uitriep dat de Ambtenaar deze keer maar eens zélf moest koken, de "maaltijd" van de vorige keer nog in het achterhoofd hebbende. Waarop de Ambtenaar het dan weer hoogst nodig vond om mij erbij te moeten sleuren met een "Maar dan gaat Tristan mij wel moeten helpen zenne!"

Hmm, dus als er een "damsel in distress" is, mag Tristan dus opdraven? Eerste wat ik daar van hoor. Ik moet die nota gemist hebben precies.

Bon, ikke dus zaterdagnamiddag naar Sint Truiden gekacheld. In plaats van de klassieke fles wijn had ik voor de Ambtenaar een wetstaal en een pannenlikker meegepakt. Waarom zo'n praktische zaken? Omdat de Keukenprinses Ambtenaar dat allemaal niet in huis heeft. Zélfs onze Ondervoorzitter heeft iets om zijn messen mee te slijpen, for crying out loud! De Ondervoorzitter! Van zodra dieje zelfs beter geëquipeerd is als u in de keuken, dan weet ge dat ge echt niet goed bezig zijt.

Maar allee, dat probleem is nu dus al opgelost. To the Batcave! Colruyt. Het kwam blijkbaar al als een redelijke shock over naar de Ambtenaar dat ge, zonder ook maar enig idee had van wat ge wilde klaarmaken, naar de winkel kondt gaan om daar ter plaatse te beslissen wat ge wilde klaarmaken. Persoonlijk ken ik geen andere manier van koken.

Het had wel iets aandoenlijks, de Ambtenaar zien sukkelen met de winkelkar. Pas op, ik heb dat nog al gehoord van andere mensen dat ze moeite hebben met die kar, maar voor een doorgewinterde Colruyter zoals mij is het besturen van die kar met zelfs maar één hand geen enkel probleem. En galant als ik ben heb ik de Ambtenaar dus maar wat laten sukkelen met die kar.

De vleesrayon dan...

Elke vraag die ik stelde en die begon met "Lust ge..." werd beantwoord met "dat weet ik niet, ik heb dat nog nooit gegeten." Oh boy. En bij elke vraag van mij werd de wanhoop in haar ogen groter en groter. Ik heb dan maar een "executive decision" genomen en beslist dat we gevulde paprika's en courgettes zouden maken. Kwestie van ze niet volledig gefrustreerd de keuken uit te jagen. Een gillende keukenmeid kan ik wel missen als de pest.

De groentenrayon was eigenlijk krek hetzelfde. Ok, ze kende de groenten vaagweg misschien wel, maar enige aspiraties om ze zelf klaar te maken heeft ze blijkbaar nooit echt gehad.

Is dat nu een gedacht van mij of ziet de Ambtenaar der ineens zo wat ongezonder uit?

Van de Colruyt door naar het zuster van de Ambtenaar want we hadden nog extra borden en glazen nodig. En kommetjes voor de "moelleux" - dit woord bleek een echte tongbreker te zijn voor de Ambtenaar. De Schooljuffrouw en de Schoolmeester waren juist bezig met iets op te hangen toen de Ambtenaar en ik hen gingen ontrieven.

De conversatie tussen de zusjes ging ongeveer als volgt:"Hoeveel glazen hebt ge nodig". "Effe tellen... euhm we gaan maar met 5 man zijn door die twee last minute afzeggingen." "Dus ge hebt genoeg borden en glazen?" "Ahja, blijkbaar. Maar we hebben ook nog die pottekes nodig van u voor den dessert." "Wat gaat ge maken?" "Moelleux." "Ah dat is wel lekker ja. Ma is dat niet moeilijk?" "Neenee, we pakken dat recept van Jeroen Meus dat nooit kan mislukken. Ahja, kan ik dat recept nog eens rap bekijken, want misschien hebben we nog iets nodig dat ik niet thuis heb liggen."

Let er vooral op dat in heel deze discussie eventjes compleet wordt voorbijgegaan aan de pottekes die we nodig hadden en waarvoor we eigenlijk gekomen waren.

Vrouwen...

Om dan tot de vaststelling te komen dat de Schooljuffrouw geen pottekes in huis had. Waar de Ambtenaar de pottekes in kwestie dan wel gezien zou hebben, het was hen een raadsel. Ondertussen zag de Schooljuffrouw zich nog genoodzaakt om haar zuster te kakken te zetten wat haar kookkwaliteiten betrof in het bijzijn van een voor haar volslagen vreemde - ikke dus. Zusterliefde, het is toch iets mooi.

Zeker toen de Ambtenaar mij bij het naar buitengaan - en hierbij nog snel een snoepje meegriste - wist te zeggen dat het eigenlijk de Schoolmeester was die ten huize Schoolmeester-Schooljuffrouw in de potten roerde. En dat de culinaire kunde van de Schooljuffrouw ongeveer op hetzelfde niveau stond als dat van de Ambtenaar zelf. Kookniveau groen schat ik zo.

Had ik al gezegd dat zusterliefde iets moois is?

Dan nog snel de Blokker binnengelopen om een hele marktstudie uit te voeren over welke pottekes we nu eigenlijk nodig zouden hebben, om dan uiteindelijk uit te komen bij mijn eerste voorstel, pottekes die de Ambtenaar de volgende keer kan gebruiken om crème brûlée te maken.

Bij deze nodig ik mezelf al uit voor haar zelfgemaakte crème brûlée, ik zal wel zo'n een branderke meebrengen.

We hadden nu eindelijk al onze spullen, let get cooking!

*deel 2 volgt morgen. Anders zou deze post echt wel veel te lang geworden zijn.