woensdag 18 november 2015

Eddyke*

Er is sinds kort een meisje in mijn leven gekomen waar ik stapelzot van ben.

How how, wacht nog heel eventjes met het sturen van gelukwensen naar mijn kant! 

Néé Mama blijft zitten, ge moet de vlag niet gaan uithangen! 

En mijn waarde leden van de Phil Kevinfanclub, gene paniek, ik heb nog steeds meer dan genoeg tijd om jullie Voorzitter te zijn.

Laat me de eerste zin van deze post eventjes verduidelijken: het meisje in kwestie is Eddyke, de dochter van de Ambtenaar. Geboren op 9 november laatst leden. Ik ken ze dus nog maar goed en wel 9 dagen, maar ik ben er al helemaal gek van.

Pour la petite histoire zal ik ook eventjes de naam uitleggen: op donderdag 19 maart had de Ambtenaar mij op de hoogte gebracht van haar bestaan. Vermits ze niet wist wat het geslacht was van haar spruit, heb ik het dus maar op mij genomen om haar Eddyke te noemen. Ondertussen blijkt dat ik mij vergist heb van geslacht (ik had 1 kans op 2), maar in het kader van mijn blog blijf ik dit pseudoniem gebruiken. Zoals er al zo velen de revu zijn gepasseerd.

Zo ook bijvoorbeeld de Schooljuffrouw, die de meter is van Eddyke en er zo mogelijk nóg gekker van is dan ik het ben.

Ik moet toegeven dat ik de laatste dagen naar aanloop van de geboorte ook op hete kolen zat. En natuurlijk probeerde ik de Ambtenaar dan nog wat meer af te jagen dan normaal. 

Oprecht vriendschappelijke vragen zoals: "En hangbuikzwijntje, hoe is het ermee gesteld?" of "Is he there yet?". Een kunstzinnige zwart-wit foto met zacht licht van hare dikke buik met konijn doorgestuurd krijgen en die dan beantwoorden met een foto van mijne blote pens met een pintje bier erop rustend. En natuurlijk alle vijf voet vragen of ik nog gene suikernonkel ben geworden. 

Ik zeg suikernonkel omdat de Ambtenaar en ik geen halve druppel bloed delen, vandaar dat ik nooit een échte nonkel kan zijn. Maar kom dat onbenullige detail maakt mijn blijdschap er niet minder om.

Een van de reacties die ik kreeg van de Ambtenaar op mijn ongeduld, was: "Tristan, ik was een uur geleden nog op Facebook, dan kunt ge toch ongeveer wel raden dat Eddyke er nog niet is."

Dus ikke de dagen voor de geplande datum via Facebook maar de hele tijd ongeduldige reacties gestuurd in de aard van: "Seg Ambtenaar, moet ik woensdag nu vrijaf houden? Hoe ge weet dat niet? Hoe wilt ge dat ne mens hier iets geregeld krijgt? Man man man, dat is nog niet geboren of dat heeft al streken!"

Maandagavond stuurde ik dan: "Bon, ge waart 30 minuten geleden nog online, ik ben dus nog altijd gene nonkel geworden ;)"

Een half uur later ging de telefoon dan ineens over. De Ambtenaar?

Eddyke was geboren en bleek een meisje te zijn! Beiden stelden het wel. Eerlijk gezegd, ik wist niet wat ik moet zeggen. Ik was helemaal overladen door een gevoel van blijdschap. Joy overload gewoonweg. Ik wist echt niet wat te zeggen. Het overkomt mij zelden, maar dit meisje van slechts enkele uren slaagde er toch wel niet in om mij met een mond vol tanden te laten staan.

Woensdag ben ik dan op kraambezoek gegaan en toen was ik helemaal verkocht. Dat kleine wezentje in mijn armen houden terwijl het zo vredig lag te slapen... onbeschrijfelijk. 

Een hoogst vervelende situatie voor mij als blogger overigens.

Maar toch, ik weet echt niet wat te zeggen. Ik heb een fototje van Eddyke getrokken en ik heb er al duizenden keren naar zitten kijken. En elke keer opnieuw word ik overvallen door een heel warm gevoel van binnen.

De Ambtenaar zowat kennende zal ze zeker van dit gevoel misbruik maken om mij in te schakelen als babysit. Voor de show zal ik dan wel wat tegenspartelen en zeggen dat ik heel veel superbelangrijke zaken te doen heb die ik dan spéciaal voor haar zal annuleren, maar ik zal het natuurlijk met heel veel plezier doen.

Ik kan alleen niet beloven dat ik Eddyke niet ga hebben opgegeten tegen dat ze terug is.

*Gene paniek, dit gaat hier geen vrouwenblog worden.

zaterdag 17 oktober 2015

Kwistig kwissen*

Zoals ik in een vorige post al kort had aangegeven neemt de Phil Kevinfanclub soms deel aan kwissen (ik weet wel dat het quiz is, maar dat past niet met de titel van deze post). Niet dat we zo geweldig goed zijn, maar we weten ons toch altijd te amuseren.

Zo ook namen we te zaterdag deel aan een kwis in Lummen, georganiseerd door de lokale KSA en Chiro.

Doordat onze Ondervoorzitter momenteel in het grootste moslimland ter wereld vertoeft (in het thema van kwissen ga ik niet zeggen welk land dit is, zoek het zelf maar op) moesten we voor hem een vervanger zoeken. En die kwam er dus in de vorm van Mario Lanza, een van de organisatoren van de Mario Lanzaquiz, waar we dus aan hadden deelgenomen vooraleer we naar de vrijgezellen moesten gaan.

De rest van onze ploeg bestond uit the usual suspects: onze Sportief Directeur, onze Verantwoordelijke Gebouwen, onze Vrouw, ikzelf en nu dus ook Mario Lanza, tevens de partner van onze Vrouw. Zoals jullie zien zijn we zeer complementair: ik ken niets van sport en muziek, daarvoor had ik de Sportief Directeur, de Verantwoordlijke Gebouwen en Mario Lanza nodig.

En met ons allen weten we helemaal niets af van vrouwenzaken, vandaar dat we de Vrouw in ons team nodig hebben.

Op een vraag die over make-up ging was onze nabespreking van het antwoord ongeveer als volgt:

"Dus, de concealer moet ge voor de fond de teint aanbrengen? Waarom noemt ge dat dan niet gewoon ne primer en verf?"

Om het antwoord te weten op dit soort van vragen hebben we de Vrouw gewoonweg nodig in ons team.

De kwis op zich was wel fijn. Geen onmogelijke vragen, maar soms toch wat te moeilijk voor ons, vandaar onze 14de plaats in de eindstand (op een totaal van 46 denk ik). Niets om beschaamd over te zijn lijkt mij.

Waar we wel beschaamd om moeten zijn - ik zeg nu wel we, maar ik bedoel eigenlijk de Vrouw - is het antwoord op een vraag waar ze compleet in de mist ging. Sta mij toe om de situatie even te schetsen. Onze Vrouw heeft twee diploma's. Industrieel Ingenieur Chemie en dan ook nog eens Burgerlijk Ingenieur. Om maar te zeggen dat het zeker gene uil is.

Als er dus een vraag over een chemische formule komt, dan gaat ge er toch van uit dat ze dat antwoord met de vingers in de neus kan oplossen.

Quod non.

De chemische formules voor ethanol en benzeen kon ik nog net herkennen, maar de volgende in het rijtje was voor mij nog net te veel aan. Glucose werd geprojecteerd (uiteraard zonder de naam erboven). Onze Vrouw haar hoofd er maar over aan het breken, kamfer waar ze blijkbaar Vicks van maken was haar eerste idee. Maar dat bleek toch nog net iets anders te zijn van structuur.

Haar volgende gok was dan suiker, fructose meer bepaald. Wij volledig in haar verhaal meegegaan, ahja, wij hebben geen diploma in chemie, We zaten daar met drie simpele maatschappelijk assistenten en een econoom aan tafel, we konden dus niet anders dan haar volgen. Als een autoriteit in de chemie zoiets zegt, dan volgt ge gewoon.

Hadden we dus beter niet gedaan. Fructose my ass! Glucose dus. En om nog wat zout in de wonde te strooien bleek een tafel vol 15 jarige giecheltrienen het antwoord wél juist te hebben.

Duidelijke verschillen lijkt mij toch, niet?
Man man man.

Maar kom, het was niet allemaal kommer en kwel. Ondanks onze eerdere dure eden om nooit meer deel te nemen aan een tombola tijdens een kwis - we wonnen toch nooit iets - besloten we toch om enkele lotjes te komen. €1,5 kon er nog wel net van af. De rest van de groep nam er elk twee.

Eerst zouden er 6 bakken Duvel verloot worden.

438? Bom! Onze Verantwoordelijke Gebouwen had gewonnen! Feest! De grootste scepticus die nooit iets wint, wint toch wel niet zeker! Twee trekkingen verder was het ineens prijs voor nummer 434. Nu was ik toch wel niet de gelukkige zeker! Mooie investering lijkt mij. €1,5 inleggen en een bak Duvel in de plaats krijgen. Om het helemaal te gek te maken won onze Sportief Directeur nog eens de hoofdprijs: een zak vol met allerhande soorten vlees! Een Actionzak die goed gevuld was met bouletten, paté, ribbetjes en nog wat andere zaken die we niet onmiddellijk konden thuisbrengen.

De winterbarbeque was bij deze al onmiddellijk geregeld!

Het enige waar ik mij nu wel zorgen in maak is het volgende. Iedereen kent de uitdrukking "geluk int spel is pech in de liefde" waarschijnlijk wel. En vermits zowel de Verantwoordelijke Gebouwen als onze Sportief Directeur al geringd zijn, ga ik het de volgende tijd weer aan mijne rekker hebben vrees ik zo...

Maar kom, ik zal mezelf dan maar moeten troosten met mijne Duvel.

*met dank aan Jommeke nr. 177 voor deze titel.

vrijdag 16 oktober 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P! - deel 4*

Eerst een duik in mijn verleden.

Toen onze Tristan nog een Tristanneke was hij aardig om te zien. Dat is algemeen geweten. Maar ik was vooral ook heel erg nieuwsgierig. Altijd met mijn neus op de eerste rij willen staan. Zo erg zelfs dat ik op tafel kroop om te kijken wat ons ma aan het uitvreten was in de keuken. Dan iets te fel naar voren leunde en natuurlijk ne goeie slag neer ging.

Heel het kot bij elkaar krijsen, op de schoot moeten genomen worden om getroost te worden en dan terug de wijde wereld ingelaten worden als mijn verdriet vergeten was.

Hey, maar wat zag ik daar? Mama was precies nog altijd bezig met iets heel interessants. Toch maar snel terug de tafel opkruipen om te kijken wat ze nu juist aan het doen was...

Bovenstaande gewoon maar om aan te geven dat ik nogal hardleers kan zijn en jullie dus ook al wel kunnen raden wat er hieronder gaat volgen... de test met de Carolina Reaper.

Carolina Reaper... Met een naam als dat weet ge op voorhand al dat het niet goed gaat komen. The Grim Reaper is Magere Hein aka Pietje de Dood (van adel, vandaar de kleine "d") aka de man met de zeis.

Waarom heb ik hier een slecht gevoel bij?

Deze keer ga ik alvast niet meer de fout maken om het experiment om 20h09 's avonds aan te vangen. En ik ga ook al meteen een glas met bakpoeder bij de hand houden. Ook een slokje olie vooraf om mijn darm en maag wat te beschermen zal wel geen kwaad kunnen zeker?

De woorden van de Ambtenaar indachtig "Tristan, als ge nu dieje straffere peper ook nog gaat eten, dan heeft de vorige gewoon niet genoeg pijn gedaaan!" zette ik met enige zin voor dramatiek The Natural Born DJ's op en nam ik hem in mijn mond en begon ik te kauwen...

Ja lap! Zelfde symptomen als bij de Scorpion, onmiddellijke punch in de mond, speeksel in overdrive en tranen in de ogen. Hier komt het ergste deel: het afslikken...

Ik voel de brand herkenbaar naar beneden glijden.

OK, that does it! Ik gooi de handdoek in de ring!

Ik heb geen goesting om hier weeral nen hele avond af te gaan zien. Waar is dat glas met bakpoeder?  Dat ik die brand hier eens snel ga blussen!

Brand geblust, tijd om na te genieten van de tintelingen in mijn mond. Want ja, ik moet het eerlijk bekennen, het mondgevoel bij al deze pepers is wel heel aangenaam. Tintelingen die cyclisch doorheen uwe mond gaan en op verschillende plaatsjes brand stichten om dan spontaan naar een andere plaats in uw mond te migreren. Als ze dieje peper nu eens zo zouden maken, dat hij uwe mond in brand zet maar niet uw darmen!

Soit, dat zal voor een volgende keer zijn zeker?

*Pfiew, de laatste!

zondag 11 oktober 2015

Vrijhezellen*

Als ge 's morgens wakker wordt met in uw broekzak een pakje condooms nog volledig in de verpakking en ge u met de beste wil van de wereld niet meer kunt herinneren hoe dat er ooit geraakt is, dan weet ge dat ge u geamuseerd hebt.

Allow me to elaborate: de vrijgezellen van onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West Vlaanderen.

Vrijdagavond, de 10de juli, hadden we met de Phil Kevinfanclub de jaarlijkse Mario Lanzaquiz opstaan en 's anderendaags was het dus vrijgezellendag van onze Verantwoordelijke. Het was vrijdag niet overdreven laat geworden, maar we werden 's anderendaags al om 9h in Anzegem verwacht.

Anzegem, dat is zoals in Kortijs maar dan in West-Vlaanderen gelegen. Een halve dag onderweg dus en wie weet welke gevaren er voor ons lagen...

Ik overdrijf niet

Gelukkig had onze Verantwoordelijke Gebouwen zijn auto een groot nazicht gegeven vooraleer we de Groote Tocht Westwaarts aanvatten en waren onze visa en inentingen tijdig in orde geraakt.

Bij het ouderlijke huis van onze Vrijgezel aangekomen wachtte ons een zeer welgekomen ontbijt, terwijl wij op de Vrijgezel aan het wachten waren.

Geblinddoekt werd hij door zijn toekomstige Schoonbroer Zwager (hij ging dan ook trouwen met een Hollandse) naar ons toe geleid. Hij had een pakket mee dat hij nog zelf had moeten samenstellen de avond ervoren: zelfgemaakte cupcakes voor iedereen, condooms (ah, daar had ik die dus van!) en nog een hele hoop andere ongein.

Zijn broertje en tevens zijn Getuige voor De Dag, had heel de dag georganiseerd: paintballen, ploeteren in het zwembad en dan met de bierkar naar Oudenaarde te fietsen om daar het nachtleven onveilig te maken.

Maar eerst moesten we de Vrijgezel omkleden. Gezien hij met zijn Hollandse ging trouwen leek het ons niet meer dan normaal dat hij verkleed zou gaan in een Bavariajurkje met bijhorende blonde pruik.

En klompen, vergeet vooral de klompen niet.

Paintballen is heel simpel. Ge geeft een deel volwassen mannen een paintbalgeweer in de handen en ge jaagt hen een veld in en zegt "Ga maar soldaatje spelen". Veel gelukkiger kunt ge de mannen in kwestie niet maken, geloof me vrij. Zeker als ge op een bepaald moment vrijgeleide krijgt om de Vrijgezel overhoop te schieten.

Na onze blauwe plekken geteld te hebben was het tijd om een frit-stop te houden.

En dan maar wat gaan rondspringen en onnozel doen in het zwembad en wachten tot de bierkar arriveerde.

Het principe van een bierkar is al even eenvoudig als paintballen. Zet een aantal mannen op een fietskar en geeft ze bier in de tussentijd, ondersteund door ambiancemuziek. Opnieuw: veel gelukkiger kunt ge de mannen in kwestie niet maken.

Buiten onze Sportief Directeur dan want die lust geen bier.

We waren nog maar goed en wel vertrokken, of er voltrok zich al bijna een drama. De Getuige was om een of andere reden van de bierkar gesprongen, wilde er terug opspringen, miste zijn sprong en viel van de kar af. Meteen paniek in de keet want de Getuige bleef bijna voor dood liggen.

Mijn Rode Kruistraining indachtig sprong ik ook meteen van de kar af en liep meteen naar hem toe. Gelukkig zonder al te veel erg. Ok, zijn enkel was serieus opgezwollen, en hij had enkele schaafwonden maar het had veel slechter kunnen afslopen.

Iets later vonden we het dan hoognodig om de Vrijgezel in Boratstring in een wei laten rond te lopen, moest hij een wedstrijd ad fundum drinken tegen mij doen (en verloor!) en aten wij zijn cupcakes verder op.

Dan maar doorfietsen naar Oudenaarde om na een avondmaal het nachtleven onveilig te maken.

En de Vrijgezel een Fristi uit zijn klomp te laten drinken. Die hij de hele dag aanhad.

Ik weet het, ik heb soms gemene ingevingen.

Op zich was het uitgaan niets bijzonders, alleen dat er geen enkele maar dan ook geen enkel taxi meer wilde rijden voor ons toen we uitgevierd waren. De Marathonman kon het wachten niet meer aan en besloot dan maar naar huis te lopen.

Int midden van de nacht. Met een GSM die niet meer werkte. En een route die hij "ongeveer" kende.

Drank doet rare dingen met mensen.

Na veel te lang wachten hadden we dan toch eindelijk een taxi te pakken. Snel met meer dan het toegestane aantal in de taxi kruipen om dan naar huis te sjezen. Ondertussen de Marathonman passeren en heel hard lachen om zijn dwaas idee.

Thuis aangekomen besloten we dan om onze Marathonman dan toch maar tegemoet te rijden want eigenlijk was dat compleet onverantwoord wat hij daar aan het doen was. Gelukkig had ik al heel lang niet meer gedronken en kon ik met de auto rijden. Dus wij met zijn vieren in de auto: de eigenaar van de auto, ikzelf als bestuurder, de navigator en nog iemand voor de morele ondersteuning. Marathonman was maar wat blij van ons te zien want hij wist de weg niet meer zo heel goed.

Iedereen veilig thuis, een geslaagde avond dus.

*Geen typfout, zo spreekt onze Vrijgezel echt.

zaterdag 10 oktober 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P! - deel 3

Ik vind deze reeks niet meer grappig.

Serieus mannekes, waar ben ik in godsnaam aan begonnen?

Vandaag was het de Trinidad Scorpion. En zoals de naam doet vermoeden zat het venijn overduidelijk in de staart.

Hij was al wat kleiner dan de Scotch Bonnet, dus dat viel op zich al mee. Ik stak hem in mijne mond en begon te kauwen.

Kwestie van smaak viel mij onmiddellijk een zeepsmaak op. Niet zo erg als koriander maar toch een serieuze zeephint. Niet aan te raden wat dat betreft. En onmiddellijk brandend gevoel in mijne mond. Een serieuze brand kan ik wel zeggen. Tranen in de ogen en veel meer als de vorige keer.

Opnieuw weer dat kwijlen. Verschrikkelijk seg. Alsof er een lek in mijn mond was. Maar daar heb ik ondertussen al mee leren leven.

Dus nog wat malen in mijn mond en dan doorslikken.

...

WHAT THE FUCK IS DAT MENNE MAN!!!

MA NEE MAN SERIEUS! WAT IS DAT?!

Het voelt alsof er een gloeiende kool langs mijn slokdarm passeert. Serieus man, dit is niet meer grappig. Dat het lijkt alsof mijne mond in de fik staat, daar kan ik nog mee leven, dat vind ik zo erg nog niet. Maar brand ín mijn lichaam? Nee, dat vind ik niet grappig meer.

Ik heb het eventjes zitten uit te zweten. En serieus zitten zweten moet ik zeggen. Eerder angstzweet denk ik. Ondertussen kwam Sporty Spice informeren of ik al aan mijne Scorpion was begonnen. Toen ik haar mijn wedervaren vertelde kon ik op bitter weinig sympathie van haar kant rekenen.

Haar reactie was op zijn minst niet echt volwassen te noemen.

Vrouwen zijn slecht, dat is algemeen geweten. Al moet ik in deze toegeven dat ik in deze ook niet al te slim handelde. Maar toch, vrouwen zijn slecht, ook al beweert Sporty Spice dat ze gewoon slecht worden begrepen.

Maar na 5 minuten die wel eeuwig leken ben ik naarstig op zoek gegaan naar manieren om van brandend maagzuur af te geraken. Lang leve het internet!

Al had ik over dit advies wel even mijn twijfels.

Bakpoeder oftewel bicarbonaat zou een goed middeltje moeten zijn. Mijn regel van niet te mogen drinken kan de boom in. Ik wil niet van binnen uit opbranden!

Het zekere voor het onzekere genomen en mij een glas uitgeschonken met een goede bodem bicarbonaat en water en dat opgedronken.

Fantastisch! Het werkt!

Half uur later moet ik een tweede portie tot mij nemen. Het is maar te hopen dat ik er vannacht verder geen last meer van heb.

*Toch wel effe serieus nadenken alvorens ik aan deel 4 begin zenne. Of zoals Jezus tegen de blinde zei: we zullen nog wel zien.

vrijdag 9 oktober 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P! - deel 2.2

Dus, peper in de mond, beseffen hoe groot dat wel niet is en dan beginnen te kauwen en hopen op het beste.

That's what she said.

Wat al meteen opvalt: speekselproductie die in overdrive schiet. Ik weet niet of dat een natuurlijke reflex is op de peper of als het mij lichaam is dat mij zo veel mogelijk probeert te beschermen, maar het viel me echt wel op.

En dan maar beginnen te kauwen. Heel vreemde gewaarwording van een zoetige smaak. (Volgens Scary Spice een teken dat de peper nog niet rijp genoeg was.) En dan begint er achteraan iets te tintelen. Een brandend gevoel. Niet overdreven of zo, aangenaam tintelend. Zoals Vicks dat ge op uw borstkas smeert bij een verkoudheid.

Nog maar wat meer blijven kauwen, ondertussen aan het kwijlen zoals hond en nog maar kauwen.

Het brandende effect wordt sterker. Véél sterker. Het moment om te slikken is daar. Ai... ik krijg het niet allemaal van de eerste keer doorgeslikt. Hoesten. Peper die terug naar boven wil komen... verder kauwen tot alles een pikante puree is geworden.

Afslikken.

En nu wachten op de storm die ging komen...

Tranende ogen. Daar had ik mij aan verwacht. Dus maar een stuk keukenrol gaan halen om het water dat uit mijn ogen via  mijn neus naar buiten lekt op te vangen. Dan is er terug opnieuw dat oncontroleerbare kwijlen. Serieus, zijn mijn speekselklieren in overdrive geschoten ofzo?

Mannekelief!

Brand. Mond staat in brand. Mag niet drinken. Kwijlen. Brand.

En dat voor 20 minuten aan een stuk.

Hoewel ik moet zeggen dat het eigenlijk nog wel meeviel. Zo veel pikanter als mijn eigen kweek waren ze nu ook weer niet. Met dat verschil dat mijn eigen kweek al na een halve minuut is uitgewerkt.

Maar toch... ik was teleurgesteld. Ik had toch op zijn minst verwacht dat ik vuur kon spuwen.

Quod non.

*Next up: Trinidad Scorpion. Al weet ik niet meer juist de welke.

maandag 5 oktober 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P! - deel 2.1

Eerst en vooral: voorzorgsmaatregelen. Ik wil het niet meemaken met deze biochemische wapens wat ik al heb voorgehad met mijn eigen pepertjes. Ze snijden, jeuk hebben aan uw oog, niet nadenken en gewoon in uw oog wrijven. Met mijn pepertjes leek het al alsof mijn oog er uit brandde, met deze pepers (geen verkleinwoorden hier!) wéét ik gewoon dat ze mijn oog er uit zullen branden. Nadat ze mijn oog er uit gebrand hebben  zullen ze dan rustig verder door mijn schedel heen vreten, om er de andere kant uit te komen om dan mijn onderbuur ook de schrik van zijn leven te bezorgen.

Om dit horrorverhaal nóg wat erger te maken: hetzelfde is mij ook al overkomen maar vervang dan "het in de ogen wrijven" met "naar het toilet te gaan".

Daarnaast de nog belangrijkere vraag: hoeveel ga ik eten? Hier zit ik namelijk met een dubbel probleem, kiezen tussen de pest en cholera als het ware. Want ja, ofwel eet ik hem volledig op en smelt ik mijn gezicht ofwel snij ik er een stukje van af en loop ik het risico op uitgebrande ogen of andere lichaamsdelen in vuur en vlam.

Maar kijk: go big or go home vind ik zo. En dus ga ik nu een peper ter grootte van een pingpongbal opeten.

De Scotch Bonnet.

De minst straffe van de hoop. Maar in dit geval wil dit zoiets zeggen als: de grootste onder de 7 dwergen.

De regels van het spel zijn simpel: enkel water drinken om het gekauwd te krijgen en af te slikken, daarna stoppen met drinken.

En ook geen melk drinken, want dat is voor mietjes vals spelen.

Voor alle zekerheid toch nog eerst eventjes naar het toilet gaan, dat ik die fout straks toch al niet meer kan maken...

Glas water in de ene hand, de peper in de andere...

Daar ga ik!!!

*Als ik straks nog leef probeer ik deel 2.2 te maken om mijn ervaringen neer te schrijven.

maandag 28 september 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P!*

Eigenlijk wilde ik deze eerste van 4 posts in mijn Vilvoorde, waar experimenteren fun is! reeks onderbrengen. Echter, ik heb mij twijfels over het "fun" gehalte van dit experiment. Ik vermoed dat jullie er zeker jullie plezier aan zullen beleven, of ondergetekende het ook gaat hebben... ik vrees ervoor.

Het toeval wil dat ik sinds vorige vrijdag een zeer goede inleiding kan verzinnen voor deze post.

Sinds begin dit jaar ben ik van werk veranderd en heb ik terug personeelsfeestjes die de moeite waard zijn om naartoe te gaan. Zeker een feestje dat in een bepaald thema was. De jaren 90 was het dit jaar. Voor mijn vrouwelijke collega's was de keuze zeer snel gemaakt: ze zouden als Spice Girls gaan.

En laat deze post nu net over iets pikant gaan.

Helaas mijn waarde leden van de Phil Kevinfanclub, jullie Voorzitter gaat nog steeds vrijgezellig door het leven, het is dus niet pikant op dat gebied. Niets waar een bedrijfsfeestje verandering in kan brengen blijkbaar.

Ik vind dit zelf ook wel zeer spijtig.

Maar dus wel pikant in de betekenis van kruiden. Pepertjes meer bepaald.

De echtgenoot vriend (ze leven in zonde samen) van mijn collega Scary Spice is namelijk een fervent pepertjeskweker. Fervent, zoals in: sinds dit jaar. Vermits ik zelf ook een pepertjesstruik had staan, besloot ik Kopernek een pleziertje te doen en hem er een handvol te geven. Ik had er toch meer dan voldoende voor mezelf, het is nu ook niet alsof ik dat elke dag zo uit het vuistje zit te eten.

Blijkbaar wist hij mijn geste wel te appreciëren en besloot hij mijn vrijgevigheid te beantwoorden met veel meer vrijgevigheid. Ik vrees zelfs iéts te veel vrijgevigheid.

Véél te veel vrijgevigheid
Voor de niet kenners onder jullie, dit zijn dus pepertjes. Zelf kon ik er maar eentje zo thuisbrengen en dat was de meest linkse op de foto. Een zogenaamde Scotch Bonnet. Daarnaast is het een Trinidad Scorpion en nog iets en dat kleine rode bolletje is een Carolina Reaper.

Deze zaken zijn de reden waarom ik sinds kort niet meer in mijn keuken durf te komen.

Waarom? Wel, laat het mij zo stellen: er bestaat zoiets als een Scovilleschaal, die bepaald hoe pikant iets is. En die schaal loop van 0 tot 16.000.000.

Om jullie een beetje een idee te geven: tabasco heeft een waarde tussen de 600 en de 800.

Nu, de Scotch Bonnet zit tussen de 100.000 en de 350.000. De Trinidad Scorpion nog ergens iets rond de - hou u vast - 2 miljoen.

En om het allemaal nog wat af te toppen: de Carolina Reaper kan tot 2,2 miljoen gaan.

Begrijpen jullie nu waarom ik de laatste dagen zo'n schrik heb in de keuken?

Om even terug te komen op mijn inleiding: de volgende stap is nu om ze allemaal eens te proeven. Vandaar dus mijn - waarschijnlijk zeer gegronde - twijfels over het "fun" gedeelte van het experiment.

Ik kijk er al naar uit...

*Sammy Tanghe

donderdag 10 september 2015

Oooh and that's a bad miss*

In een post van lang geleden riep ik de mp3speler om mee te kunnen zwemmen uit tot beste uitvinding sinds de uitvinding van het gesneden brood.

Bij deze kan ik zeggen dat ik een nieuwe uitvinding heb ontdekt die van mij met de titel mag gaan lopen als beste uitvinding sinds de uitvinding van de mp3speler om mee te kunnen zwemmen.

Ik denk dat het ondertussen ook al meer dan duidelijk is dat ik "my inner child" meer dan koester. Om niet te zeggen dat ik bij momenten een groot kind kan zijn.

Sta mij toe u te introduceren, mijn gloednieuwe biljarttafel.

Owh yeah
*Met dank aan David Mitchell voor deze titel.

dinsdag 8 september 2015

Zo oud als Christus toen hij stierf*

Zoals jullie ongetwijfeld nog herinneren en al lang met stip in jullie agenda hebben genoteerd, ben ik jarig op dezelfde dag als Fidel Castro.

Ook al is hij al enkele weken gepasseerd, toch wil ik dit verhaaltje nog eventjes met jullie delen.

Want dit jaar was voor mij wel een redelijk bijzondere verjaardag. Het deed mij namelijk terugdenken aan de eerste verjaardag van mijn vader die ik mij herinner.

Sterker zelfs, de dag in kwestie is ook de dag met de eerste woorden van mijn vader die ik mij volledig bewust kan herinneren, in context en alles. En deze wijze woorden zijn dus ook ineens de titel van deze post.

Ik ga het verhaal nog wat sterker maken zelfs, want ik herinner mij dat de dag in kwestie een zondag was, en dat het toen mooi weer was.

En ja, ik heb dat zojuist opgezocht om te kijken of het allemaal wel klopte met mijn herinnering.

Het feit dat het een zondag was, weet ik omdat ik die dag naar de mis mocht moest gaan. Het mooie weer herinner ik mij omdat ik in de kerk zat terwijl het buiten zo'n schoon weer was. Maar ook omdat we 's zondags bij bomma altijd met de familie samenkwamen voor koffie en taart.

Terwijl papa in de keuken aan het rommelen was, kwam mijn oudste nicht hem proficiat wensen en vroeg ze en passant ook hou oud hij nu was geworden.

"Zo oud als Christus toen hij stierf" was zijn antwoord.

Gek toch hoe zo een zinnetje zo'n indruk op mij heeft nagelaten, als ware het de moord op Kennedy.

Als ik terug tel, moest ik op het moment van de feiten nog 7 jaar worden.

26 jaar later ben ik dus even oud.

*33 jaar dus