woensdag 25 december 2013

Fuck you, I won't brew what you told me!*

Ethisch gezien bevind deze post zich ter hoogte van foie gras. Ge weet dat het fout is maar toch eet ge het omdat het zooooo lekker is. En ook al omdat faux gras gewoonweg niet deugt.

Maar hey, het is nu ook niet alsof ik elke dag foie gras tussen mijn boterham smeer he. Om dat te kunnen moet ik eerst het grote lot winnen bij Euromillions. En om dat te kunnen ga ik eerst moeten meespelen met Euromillions.

En daarbij, foie gras smeert ge op toast.

Enniewij, het zijn feestdagen en dan mag een mens zich wel eens een uitspattingske meer permitteren vind ik zo.

Voor kerstavond werd ik door mijn oudste Nicht uitgenodigd om samen met de rest van de familieleden bij haar in de straat - waaronder ook mijn Ouders en ik dus vroeger ook, vandaar dat ik mocht komen - af te komen en een goed stukske te fretten. Dit laatste had ze er dan wel niet hardop bij gezegd, maar ik wist uit ervaring dat dit wel mee in het pakket zou zitten. Mijn Schoonneef (bestaat dit eigenlijk wel?) kan namelijk een lekker stukje koken. De Souschef zal waarschijnlijk wel beter kunnen koken, maar Schoonneef kookt toch wel op een niveau dat  de betere boerenkost ver te boven stijgt.

Maar kom, als ge al op voorhand weet dat er op "hoog op smaak" gekookt gaat worden, dan kunt ge zelf ook niet achterblijven vind ik. Plus dan kunt ge als gast ook iets speciaals meepakken, omdat ge weet dat ge kok in kwestie het wel zal weten te appreciëren. Daar had ik vorig jaar bijvoorbeeld voor gezorgd door de chocolaatjes voor bij de koffie bij Marcolini te gaan halen.

Deze keer had ik het anders aangepakt. Bij het binnenkomen groette ik mijn Nicht en bij het overhandigen van het cadeautje zei ik de mysterieuze woorden: "Vorig jaar had ik voor de chocolade bij de koffie gezorgd, dit jaar heb ik voor de koffie zelf gezorgd."

Een lege blik van mijn Nicht was mijn deel.

Bon, culinair barbaar, ik zal het cadeautje maar overhandigen aan mijn Schoonneef, die zal dat tenminste naar waarde weten te schatten. Plus dan heb ik een excuus om eventjes in de potten te gaan snuffelen.

"Ha Schoonneef! Uw echtgenoot wist mijn cadeautje niet naar waarde in te schatten, maar ik denk dat gij het wel beter weet."

"Oelala, kopi luwak ofwa?"

Kijk, ondanks het feit dat mijn Schoonneef dit gewoon van het etiket kon aflezen, was dat de reactie die ik een beetje hoopte te krijgen.

"Dat is toch gemaakt van kak he?"

Zucht.

En dat was dus de reactie die ik vreesde te krijgen.

Voor de laatste keer: de civetkat - geen kat trouwens - eet de koffiebonen op, verteert die deels in zijn maag en kakt ze terug uit. Het vruchtvlees is weg, de boon blijft over. En die bonen worden dan verzameld - en goed afgespoeld mag ik hopen - gebrand, gemalen en daar drinken we dan koffie van.

En dat is niet echt ethisch vermits ze die beesten in kooien houden en wat uithongeren en ze dan koffiebonen voederen. In het wild eten die beesten alleen de meest rijpe bonen. Als ze in gevangenschap wat worden uitgehongerd blijken ze ineens niet meer zo kritisch te zijn wat rijpheid betreft.

Kijk als ik dit zou vertellen in aanwezigheid van de Ondervoorzitter zou hij ineens met zijn hand zijn broekzak ingaan om zo snel als mogelijk zijn gsm op te kunnen duikelen en zijn buzzer af te kunnen spelen.

Meestal is onze Ondervoorzitter te laat.

Véél te laat.


*Rage Against The Coffeemachine

zaterdag 7 december 2013

Zwarte Speed*

Eerst en vooral dit: wat bezielt die Hollanders toch om zo te zitten kankeren of Zwarte Piet al of niet racistisch is? Ik kan mij niet voorstellen dat er ook maar een Piet rondloopt die zich laat schminken met het idee: "Nu ga ik hier eens een hoop negers belachelijk maken."

Net zomin ik mij kan voorstellen dat er ook maar één kind rondloopt die zich vragen stelt bij de persoon van Zwarte Piet. Dat is de hulp van Sinterklaas. En ja die is Zwart. En dan? Zwarte Piet is overigens veel plezanter en grappiger. De Sint is een oude man... in een lang kleed! Zwarte Piet komt tijdens de speeltijd tenminste mee met ons voetballen op de speelplaats!

Op 6 december maakt Zwarte Piet de kinderen gelukkig. Zo eenvoudig is het.

Maar kom, over tot de orde van de dag.

Voor zij die vrezen dat ik aan het experimenteren ben geslagen met drugs, gene paniek. Deze post gaat over fastfood en het hulpje van Sinterklaas. Vandaar dus Zwarte Speed.

Donderdag had ik na het werk een hongertje en dat kon voor een keer niet wachten tot ik terug thuis was. Gelukkig is er in het Centraal Station een Quick die mij van dit hongertje kon afhelpen. En ik dus aanschuiven voor een hamburger. Hamburger besteld en dan doorschuiven naar de andere kant van de toog waar ik hem zou krijgen.

Terwijl ik daar stond te wachten riep de Quickmedewerker ineens naar iemand in het filiaal. Ik keek achter mij om te zien wie de onverlaat was en wat hij verkeerd zou hebben gedaan. Ik zag er een clochard stilletjes zitten aan een tafel, volledig onderuit geschoven, een wazige blik in de ogen.

"Monsieur! Venez ici s'il vous plait" Met veel tegenzin waggelde de clochard naar de toog. Ik verwachte dat Quickie deze man diets zou maken dat het niet de bedoeling is dat hij daar zijn roes zou komen uitslapen en vriendelijk te verzoeken op te hoepelen, zonder de rest van de klanten lastig te vallen.

"Je peux vous offrir des frites?"

Mijn broek zakte ter plaatse af.

De clochard mompelde iets onverstaanbaars, Quicky haalde een groot pak frieten met nog mayonaise er boven op.

Had ik al gezegd dat Quickie zwart was?

Donderdag was het 5 december.

Nu weet ik dus wat Zwarte Piet de rest van het jaar doet.

Incognito de minderbedeelden gelukkig maken.

Mijn dag was meteen goed.

*Met dank aan Filemon voor deze titel.

dinsdag 12 november 2013

Kiss The Sous Chef*

Als ik zelf op mijn blog afga lijkt het alsof ik alleen maar alcoholische uitspattingen heb gekend de laatste tijd. Allez ja, de laatste vier posts gaan al dan niet expliciet over op stap gaan met Tsigalko.

Maar deze keer heb ik mezelf eens culinair laten gaan.

En zonder Tsigalko.

Wel met aangepaste wijnen, er zijn grenzen.

Het zit namelijk zo. Mijn nichtje is Sous Chef bij De Kwizien. En zij had voorgesteld om eens een neven- en nichtenavond te houden "op haar werk".

Uitstekend voorstel.

De avond begon voor mij jammer genoeg redelijk slecht. De te verwachten spits van een vrijdagavond kreeg een goede klets regen erboven op waardoor de ambiance onderweg gegarandeerd was. Al een geluk dat Gunther D. mij onderweg naar Hasselt vergezelde met Danny Fabry die live zijn beste hit ten gehore bracht: Ca c'est la vie. Jammer genoeg brak hij dit hoogtepunt van de avond af door zijn nieuwste singletje te brengen: Fitter Van Getwitter.

Ik weet niet welk clipje ik het meest verontrustende vind: het eerste clipje waarin hij zijn eigen dochter aan het versieren is of het andere waarin hij doet alsof hij helemaal mee is met de moderne communicatiemiddelen. En daarmee vrouwen weet te versieren.

En ja, hij is wel degelijk te volgen op Twitter.

Kom, een half uur later dan afgesproken was ik dan toch veilig tot in Hasselt geraakt. Het schoon volk komt altijd later op de avond, dat is al langer geweten.

Deze keer was het echter aan mij om Bob te spelen, nadat Broertje het ook eens voor mij en Broer had mogen doen en Neefje het bij de trouw van mijn Neef voor mij had gedaan. Maar kom, de avond was nog jong, tijdens het eten een glaasje meedrinken moest zeker kunnen, daarna zouden we het verder dan maar alcoholvrij houden.

De Sous Chef had voor ons glaasje bij het aperitief gezorgd - waarvoor dank trouwens - wat ze juist van het eten had gemaakt dat weet ik niet meer, maar het was allemaal zeer lekker. Het is dat de Sous Chef ons op voorhand had gebrieft over wat we allemaal te eten zouden krijgen dat ik het hier nog kort kan samenvatten want anders had ik het gewoon op "zeer lekker" gehouden.

Maar om jullie toch eventjes te laten watertanden hierbij de korte oplijsting van de ingrediënten:

De amuse-bouche die had ze ons niet gezegd, maar ik weet nog dat er ergens iets bij was dat in zo'n gedraaide schelp had gezeten. Ik gok op wulk? En de andere was "zeer lekker".
Voorgerecht
Gamba – Zwezerik - Vadouvan – Olijven – Augurk – Witte Bonen - Tomaat
Hoofdgerecht
Eend op drie manieren – boekweit – Witloof – IJzerappel – speculaas - cantharellen
Dessert
Peer – Ganache – Jeneverijs – Walnoten – Kweepeer

En bij de koffie ook nog van al zeer lekkers.

Omdat de avond nog jong was heeft een deel van de jeugd dan nog eens verder Hasselt onveilig gemaakt.

Grappig om dan ineens een oude schoolkameraad terug te zien op café. Het moest ongeveer 10 jaar geleden geweest zijn dat we elkaar nog eens gezien hadden.

Zijn reactie: "Tristan! De laatste keer dat ik u gezien heb stond ge op het podium in de Fitlink."

Mensen die mij een beetje kennen weten dat het hier hoogstwaarschijnlijk over een andere persoon gaat die heel hard op mij lijkt.

En vermits aan alle mooie liedjes een eind komen moesten we ook nog terug huiswaarts keren. Broertje en Neefje zouden met mij mee naar huis rijden.

Op de terugweg:

Broertje: "Ik heb goesting in ne Bicky."
Neefje: "Ik zal anders eens kijken of de Mc Donalds nog open is, daar rijden we toch nog langs op de terugweg. Jah! Die is nog open tot 5h!"

En dus zijn we nog een Vegas gaan uithalen.

De Sous Chef moest het weten.

*Het internet stelt nooit teleur.

maandag 28 oktober 2013

Vrouwen die vals spelen en Tsigalko die er misbruik van maakt*

De laatste keer dat een vrouw oprecht enthousiast was om mij te zien was afgelopen zaterdag.

De voorlaatste keer dat een vrouw oprecht enthousiast was om mij te zien ligt alweer zo'n 31 jaar achter mij.

Ik moet Bonj daar trouwens nog altijd voor bedanken.

Maar kom, om op de meest recente keer terug te komen. Tsigalko had mij gevraagd om samen met hem de plaatselijke middenstand van Leuven te gaan sponsoren. Hoewel, aangezien we vooral AB InBev hebben gesponsord, stel ik me vragen bij het goede voornemen van Tsigalko. Anyway, het belangrijkste was dat we ons goed gingen amuseren.

Op een gegeven moment zegt Tsigalko tegen mij: "Seg Tristan, is dat daar niet uwe oude Klant?" (Voor alle duidelijkheid, oude zoals in voormalige en dus niet de leeftijdsgebonden versie ervan. De Klant in kwestie is namelijk een frisse jongedame. Jaja, op 5 jaar tijd kunt ge al eens geluk hebben met uw klanten. Op deze klant na heb ik 5 jaar dikke pech gehad.) Er eens naar gekeken en ontkennend geantwoord.

"Zeker van?"

"Zeker genoeg."

"Hébt ge die eigenlijk al eens ooit in het echt gezien, Tristan?"

OK, ik moet toegeven dat dat een redelijk pertinente vraag was.

"Jaja, ene keer op vergadering geweest daar en ik heb die ook aan mijne LinkedIn toegevoegd. Want als ik mij niet vergis had mijne Klant een lichtere haarkleur."

"Ik denk toch dat ze het is zenne Tristan..."

Kijk, zoiets kunt ge maar op een manier oplossen. Hand uitsteken en het woord "ne bok" zeggen, waarop Tsigalko mijn hand aannam en tot de actie overging door de dame in kwestie aan de tand te gaan voelen.

Zegt dat het niet waar is! Dat is die echt ofwa? Hoe kan Tsigalko die in godsnaam kennen? Dat was toch nooit zijne Klant, ofwel? Enige correcte reactie was met mijn rechtse hand een vuist maken, er twee keer mee op mijn hart kloppen en "respect" zeggen.

Bon, gezien het toch míjne vroegere Klant was, ook maar eventjes goeiendag gaan zeggen.

"Ah ma hier seh, den Tristan!"

Op haar enthousiasme afgaande, verwarde ze mij met een andere Tristan, kon bijna niet anders.

Soit, ik ging mijn schuld maar ineens bij Tsigalko inlossen.

"Bok?"

"Uhuh!"

"Seg, ik zal de Klant ook maar ineens trakteren zeker, vermist dat het dankzij haar aanwezigheid is dat ik u nu moet trakteren?"

"Bwa nee, dat is niet nodig."

10 minuten later kreeg ik ineens van de Klant een pint in mijn handen geduwd...

Merci Tsigalko, nu lijk ik hier de ongelikte beer die het niet nodig vindt om de dames in het gezelschap iets aan te bieden. Vandaar dat ge mij altijd mee vraagt om uwe wingman te zijn ofwa? Met als gevolg dat ik als "wiedergutmachung" ook de volgende ronde mocht betalen én deze keer absoluut de Klant niet mocht vergeten en natuurlijk haar vriendinnen van een drankje voorzien.

Als we dan toch door het stof moeten, dan maar ineens tegoei.

Tsigalko, veeg die grijns van uw gezicht, ze stoort mij. En het feit dat ge mij er altijd moreel toe chanteert om "het grasmachien" - mijn, volgens u tenminste, gepatendeerde dansmove - uit te voeren stoort mij nog veel meer.

Ja man, chantage ge hoort het goed! Als de Klant ineens met een smile tot achter haar oren op mij afstapt en mij vraagt om "het grasmachien" te doen noem ik dat inderdaad chantage.

Het is dat ik anders geen logies meer heb dat ik er niet te veel over durf zeggen.

Achteraf bekeken was het allemaal nog wel redelijk surrealistisch; een gat in de nacht in een café ineens een oude Klant tegenkomen, die dan nog eens blij is van u te zien - geloof me, ik ben daar nog altijd niet goed van - om er dan nog wat later mee onnozel staan te doen op dansvloer én dan later op de avond nog eens tot de vaststelling te komen dat uwe gsm zich automatisch heeft aangepast aan het winteruur!

Veel gekker kan een avond volgens mij niet worden.

*Op een van haar twee LinkedIn profielen staat de Klant nog met lichte/blonde haarkleur, net zoals ik ze had gezien de laatste keer. Maar dat was dus blijkbaar een oude foto.
Maar wie ben ik, ons Bea kan het allemaal beter verwoorden.

dinsdag 24 september 2013

Los in m'n broek*

Onderstaande feiten hebben zich al twee weken geleden voorgedaan, maar ik ben nog altijd bezig met het trauma ervan te verwerken.

Sommige zaken zijn geleden van uw kindertijd dat ge ze nog hebt meegemaakt. En over sommige zaken - Sinterklaas, de paashaas, verjaardagsfeestjes met een gigantische stapel pannenkoeken - kunt ge redelijk nostalgisch aan terugdenken als "die goede oude tijd". En bij gelegenheid probeert ge die gevoelens ook terug op te wekken.

Buikpijn hebben na het eten van te veel pannenkoeken met choco en ijskoude melk, het blijft een geweldig gevoel.

Andere zaken uit de kindertijd, probeert ge dan weer zo snel als mogelijk te vergeten. Kapot gevallen knieën, ellebogen en kinnebakken die ontsmet moeten worden, de plakker die er enkele dagen later dan van af moet worden getrokken, veel te vroeg moeten gaan slapen - "jama mama, het is nog licht buiten!" - om dan nog maar te zwijgen van het trauma dat ge oploopt zodra ge weet wie Sinterklaas nu eigenlijk echt is.

Deze post gaat over het tweede gevoel. Een gevoel dat al zo lang geleden was dat ik mij zelfs niet meer voor de geest kon halen hoe het juist voelde. Dat het onaangenaam was, dat wist ik maar al te goed, maar het was volgens mij toch al zo'n dikke 15 jaar geleden dat ik het nog eens aan de lijve mocht ondervinden.

Ik ga hiervoor moeten terugspoelen naar een avond in september,  meer bepaald een vrijdag de 13de - nomen est omen - voor de wedstrijd Hot Shots - Vitoria Diabolix.

Zoals jullie weten ben ik bij gelegenheid de niet onverdienstelijke goalie van dit zaalvoetbalploegje van mijn oud collega Tsigalko. Deze keer zou ik echter aan het executiepeloton ontsnappen vermits "Gman" in de goal zou staan. Ja lap, dat betekende dat ik op het veld moest staan. En dat ik dus zou moeten gaan lopen. Pff. Ik werd al moe bij het gedacht alleen al. Maar gelukkig hadden we deze keer 3 (!!) reservespelers op de bank zitten. Als ik niet op tijd en stond had kunnen wisselen, dan lag ik nu waarschijnlijk nog steeds op intensieve aan de zuurstoftank gekoppeld.

Ma Tristan, en uw triatlonconditie dan, vraagt ge u misschien af? Wel, triatlon is een duursport, daar waar voetbal een janettensport is. En doordat ge de hele tijd korte sprintjes moet trekken, is het een heel andere soort conditie dat ge daar voor nodig hebt. Dat is zoals triatlon: het is niet omdat ge een goede loopconditie hebt, dat ge ook een goede fiets of zwemconditie hebt. Het versterkt elkaar wel allemaal, maar het is een andere belasting van uw spieren en die moet ge dan ook voldoende trainen.

Al zeer snel bleek dat mijn inbreng vooral van kwantitatieve aard was, eerder dan kwalitatief. Tja, wat wilt ge? Ik heb enkel ervaring met voetbal op een groot veld in de spits bij Verbroedering Loksbergen, en nu moest ik ineens overal meespelen en heel anders verdedigen en rondlopen, op zo'n klein plein in een zaal.

Vandaar dus ook dat ik spontaan voorstelde om "links bank" te gaan spelen.

Op zich waren we niet slecht aan het spelen. De eerste helft grepen we Hot Shots bij momenten zelfs naar de keel, maar het ontbrak ons alweer aan scorend vermogen. Tegen de paal en de deklat, geen probleem, maar dus nooit tegen de netten.

Allez ja, wel tegen het zijnet maar daar waren we niets mee.

De tweede helft zouden we echter "in for the kill" gaan. Zij hadden geen reservespelers, wij hadden er drie. Ons conditioneel voordeel moest toch gaan doorwegen was zo was de achterliggende gedachte.

Quod non.

Fysiek overwicht, dat is allemaal goed en wel, maar als de techniek er niet is, dan loopt ge u helemaal dood. En blijkbaar gelden er bij zaalvoetbal ook nog eens allemaal belachelijke regeltjes over hoe ge bijvoorbeeld de bal niet langs achter moogt afpakken van de tegenpartij.

Janettenstreken zeg ik u.

En toen ik mij dus weer voor de duizendste keer suf aan het lopen was achter de bal en mezelf eventjes tussen de goal en de aanvaller plaatste om mee te verdedigen en de afstraffing niet te erg uit de hand te laten lopen, was het van datte.

Tegenpartij haalt uit, bal komt daar waar ge hem als man absoluut niet wilt krijgen... tussen mijn dikke tenen.

Ik piepte meteen een octaaf of drie hoger.

*Niet het filmke dat ge verwacht.

maandag 23 september 2013

Suplise!*

Iedereen houdt van aangename verrassingen. Zij dit beweren dat dit niet waar is liegen. Ofwel vergissen ze zich met verassingen. Maar ik kan mij niet onmiddellijk inbeelden hoe een verassing aangenaam kan zijn.

Om terug to the point te komen. Half augustus was Tsigalko "os" geworden. Ondanks dat hij bij hoog en bij laag beweerde dat hij het niet zou zijn omdat hij toen juist een vriendin had. De regels zijn de regels, Tsigalko! Maar kom, ik heb er maar niet verder op aangedrongen.

Zijn kameraden wilden dit nu goedmaken door hem een verrassingsfeestje te geven samen met nog heel veel andere vrienden die ik nog nooit gezien had. Om 20h30 moesten we zeker zien daar te zijn want om 20h45 - 21h zou Tsigalko listig naar daar gelokt worden. Iedereen zich dus aan het haasten geweest om toch maar op tijd daar te zijn.

Om 21h50 kwamen die sjarels dus pas binnengewaaid... Te laat zijn op zijn eigen feestje, dat is proper!

Maar kom, ondertussen toch de tijd wat gedood door bier te drinken en te socialisen met de rest van de Vittoria Diabolixspelers die er al waren, in afwachting tot Tsigalko er zou aankomen.

Shtt, sshtt, ze zijn daar.

Pfiet!!!! (geluid van die toeters die zo uitrollen) en dan met de hele bende "Happy Birthday" zingen. Ik hoop maar dat Sabam ons er niet de rekening van nastuurt. Nog tot 2030 gelden daar auteursrechten op.

En toen kon het feestje natuurlijk volledig losbarsten. Listig als ik was had ik slaapgerief meegenomen en in mijn auto achter gelaten. Toen Tsigalko plichtsgetrouw kwam rondvragen wie nog wat wilde drinken zei ik dat hij voor mij een cola mocht meepakken, "omdat ik straks nog terug naar huis moest rijden". "Ge kunt altijd thuis blijven slapen" was hierop zijn reactie. "Allez dan, omdat ge zo aandringt. En pakt mij dan maar een pintje mee."

Prima geregeld, al zeg ik het zelf.

Ge weet dat een vorig feestje goed is geweest als op het huidige feestje ineens iemand naar u toe komt en zegt "Seg, vorige keer hebben wij zo het schijnt de hele avond onnozel staan te doen onder ons tweeën?" "Ik kan mij der niets van herinneren. Hoe heet gij eigenlijk? Nee, zegt mij niets." "Ja, ik wist het ook al niet meer, maar ze komen mij dat hier juist zeggen."

Waarna we opnieuw heel de avond onnozel hebben staan doen met ons tweeën. Maar deze keer ben ik het dus niet vergeten.

Nog later op de avond kwamen dan de verzoeknummertjes. Mijn nieuwe beste vriend en ikzelf, zijn net zoals Tsigalko hevig van van het betere Vlaamse werk. Vlaamse slagers à la Renmans kennen al lang geen geheimen meer voor ons. En dus gingen we Willy Sommers aanvragen met "Als een leeuw in een kooi", gevolgd door Bart Kaells onovertroffen "Zeil je voor het eerst".

Het was niet meer dan gepast om te roepen: waar zijn die handen Blankenberge?!

En nóg later op de avond kwam het langverwachte melodieuze gedreun van de jaren '90. Kijk, soms kan het heel simpel zijn en moet ge der gewoon dikke schijven tegen aan gooien. En toen kwamen de verzoekjes mijn richting uit: "Allez Tristan, doe de grasmaaier!".

Kijk, ik ga het hier nog ene keer zeggen en dan is het gedaan, maar ik ken begot gene dansmove die "de grasmaaier" heet. En ook niet "het grasmachien". Blijkbaar heeft Tsigalko mij ooit ene keer die beweging zien maken en daarom beslist dat ik die beweging altijd gemaakt heb en nu dus ook altijd opnieuw moet maken. En ondanks de beweringen van een van onze cheerleaders dat ze mij zelfs al heeft gefilmd terwijl ik die danspasjes tentoon spreid, blijf ik het ontkennen. Maar kom, we hebben ons toch goed weten te amuseren.

Tsigalko en ik zijn dan samen naar huis gewaggeld, om dan 's anderendaags tot de vaststelling te komen dat Tsigalko al zijn cadeaus op café was vergeten en dat ons haren pijn deden als we erdoor gingen met onze handen.

Gelukkig zijn we ondertussen al te oud geworden om nog dure eden te zweren dat we nooit meer zo veel zullen drinken.

*http://www.youtube.com/watch?v=RB2GboGOuTI

dinsdag 21 mei 2013

Het meisje met de zwavelstokjes*

Zaterdag was het de seizoensafsluiter van Vitoria Diabolix. Volgens de puntentelling bijgehouden door Tsigalko, is de match op 15 - 4 geëindigd. Volgens mijn team mochten ze dan eigenlijk nog heel blij zijn met mij in de goal. Ik was vooral content dat de keeper van de tegenpartij - ondanks hun verwoede collectieve pogingen - er niet in geslaagd is om te scoren. 15 goals binnenkrijgen tot daar aan toe, maar de vernedering van de keeper van de tegenpartij te laten scoren zou de druppel geweest zijn.

Maarja, wat wilt ge? Zaalvoetbal is normaal gezien een sport waarbij er 5 spelers op het plein staan, en er continu gewisseld kan worden met de bank. Op onze bank zaten twee supporters. Twee meer dan ik mij ooit kan herinneren. Maar ja, zonder reservespelers liep mijn ploeg zich natuurlijk dood, wat zijn gevolgen had voor balrecuperatie bij balverlies. Die was gewoon onbestaande. En daardoor werd ik geregeld voor een executiepeloton van 3 tegenspelers gezet.

Soms overleefde ik het, meestal was ik de pineut.

Maar kom, vandaag was voetbal maar bijkomstig. Het Eurovisiesongfestival, daar was het ons om te doen! En voor alle duidelijkheid, dit is inderdaad geveinsd enthousiasme.

Om eerlijk te zijn: ik kan mij met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wanneer ik de laatste keer naar Eurosong heb gekeken. Of liever, het van begin tot einde heb uitgekeken. Dat moet volgens mij van Clouseau of Ingeborg geleden zijn. Ik was echter een van de weinigen in die positie. Een van onze supporters was ook een leek zoals mij, maar de rest waren echte die hards. Ze hadden allemaal de halve finales gezien én konden ondertussen al enkele liedjes meeneuriën. En ze waren ondertussen al volledig gesmolten voor de charmes van onze Belgische inzending, Roberto Bellarosa. Volgens hen zou hij hét meisjesidool van het moment zijn.

Die poster boven het bed van Tsigalko vond ik er echter een beetje over.

Om eventjes het plaatje beter te schetsen: 6 mannen en 1 vrouw, allen dertigers, die naar Eursong zaten te kijken. Het zou het begin kunnen zijn van een slechte mop. Strafste van al was dan nog dat het vooral de mannen waren die begeleidende commentaar gaven op de garderobes van de deelnemers. Vooral de vurige jurk van Moldavië wist hun voorkeur weg te dragen.

Verder natuurlijk de nodige commentaar op de falsetstem van Roemenië, de fluit van Denemarken, de vertederende lach van Roberto Bellarosa en de reus van Oekraïne. Onze voorkeur ging uiteraard naar Roberto Bellarosa. Hij zou zeker winnen. En daarna Noorwegen. Bon, na de eerste stemrondes werden onze verwachtingen al aangepast naar 'top-5'. Dan 'top-10'. Om het uiteindelijk toch maar op de linkerkolom te houden. Waar Roberto dan ook met zeer veel glans in slaagde!

Dat ik die avond met echte diehards te doen had, bleek ook duidelijk bij het toekennen van de punten. Toen het de beurt was aan Spanje, werden ze lichtjes euforisch. Ik snapte het niet echt.

"Allez nu Tristan. Spanje... Spànje! Ge zijt toch niet vergeten dat die indertijd Lisa del Bo ook 12 punten hebben gegeven?"

Ik heb het opgezocht, het klopt...

*Om de link te vinden tussen de titel en mijn post, een korte samenvatting vinden jullie hier en dit dan gecombineerd met de winnares van de avond.
 

donderdag 16 mei 2013

Proximus - you can't explain that*

Zoals jullie hier al konden lezen is het hoofdbestuur van de Phil Kevinfanclub naar Portugal gegaan. Heden ten dage moet iedereen altijd en overal bereikbaar zijn, dus had ik mijn gsm ook maar meegenomen. Niet dat ik ze daarom altijd bij had - meer niet dan wel eigenlijk - maar kom toch maar meepakken die handel.

En via sms kon ik dan toch het thuisfront op de hoogte houden van mijn lotgevallen en ook via Facebook, als we terug in ons appartement waren en er wifi was. Mijn mening daarrond kondt ge al in een vorige post lezen.

Wat mijn gsmgebruik in België betreft kan ik kort zijn: praktisch onbestaande. Ik haat het om tegen een plastiek bakje te praten. Om de een of andere reden heb ik dat minder met een gewone telefoon. Maarja, dat is ook minder aanwezig. Als ik mijn bureau uitga hoor ik hem bijvoorbeeld al niet meer. Als mijn gsm in mijn zak steekt en hij gaat af op de trein dan valt dat moeilijk te negeren. En mensen verwachten ook dat ge altijd bereikbaar zijt op uwe gsm. Daarom verkies ik ook sms boven bellen. Dat is minder opdringerig. Een biepje en that's it. Een beetje zoals een kattebelletje op uwe bureau.

Internet stelt nooit teleur.

Om u een duidelijker voorbeeld te geven van mijn praktisch onbestaande - uitgaande - gebruik van mijn gsm: op 22/11/2012 heb ik er 50 euro bij opgezet. Vandaag - dus dik 6 maanden verder - staat er nog altijd 22,06 euro op mijn kaart. Ik gebruik dus belachelijk weinig mijn gsm. Ik denk dat ik hem meer gebruik als afstandsbediening voor mijn laptop dan dat ik hem ook effectief gebruik om mee te bellen.

En inderdaad, prepaid en dus geen abonnement. Ik ben nogal van de oude stempel. Niet meer geld uitgeven dan noodzakelijk en met een prepaid kaart weet ge precies hoeveel ge hebt uitgegeven en nog kunt uitgeven.

Budgetbegeleiding quoi.

Wat gsmgebruik in het buitenland betreft ben ik ook nogal old skool: enkel indien het strikt noodzakelijk is, want dat kost geld. Veel geld. En ge moet er zelfs een stuk voor betalen wanneer ze u bellen. Want ja, uwe beller weet misschien niet dat gij in het buitenland zit, dus die betaalt enkel het stukje in België en gij moogt dan opdraaien voor de kosten van België tot hier. Gelukkig is smsjes ontvangen gratis, maar kost het versturen dan weer veel te veel geld. Zeer zuinig mee zijn dus!

Dat was dus tot op vandaag mijn redenering.

Zie hier een print screen van mijn smsverkeer van de laatste dagen. Zo kunt ge ineens zien dat ik mijn gsm maar zeer weinig gebruik.

02/05/2013: het thuisfront wat jaloers maken tijdens de wedstrijd.

En wat valt er meteen op? Een smsje versturen in België is duurder dan een smsje versturen van uit Portugal.

How wacht, ik denk dat ik mij miskeken heb.

... toch niet...

Smsje naar Proximus (vanuit - naar hun eigen netwerk dus): 0,12 euro. (Naar een ander netwerk kost het trouwens evenveel.)

Smsje vanuit Portugal: 0,109 euro. Oftewel 0,011 euro goedkoper!!! What the hell?

Kijk, ik ga hier niet belachelijk doen over die ene cent. Ondanks onze gedeelde haat jegens kerstmis, ben ik Scrooge niet. Maar toch zou ik het een graag willen weten waarom een smsje in België duurder is dan een smsje dat ik verstuur vanuit Portugal, meer dan 2.000 kilometer verder.

En ja, ik zal waarschijnlijk niet het goedkoopste of meest aangepaste tariefplan hebben, en ik wéét dat er Europese wetgeving is die een maximumbedrag heeft opgelegd voor het versturen van smsjes binnen Europa. Maar dat dit bedrag làger ligt dan een smsje dat ge verstuurt in eigen land van en naar dezelfde provider... dat gaat mijn verstand te boven.

Is er iemand met meer verstand die mij hiermee misschien kan helpen?


*http://knowyourmeme.com/memes/bill-oreilly-you-cant-explain-that



 

zaterdag 11 mei 2013

Portugese kortverhalen*

*Enkele stukjes die ik graag wil vertellen maar die op zich te kort zijn om er een volledige post van te maken, maar allemaal achter elkaar zit het wel snor.

Do the Lisboa Shuffle*

Voor zij die nog nooit in Lissabon zijn geweest: het is er redelijk heuvelachtig. En ik heb het geweten. Hoe het kwam, ik weet het niet, maar na dag 1 had ik ongelofelijk stijve kuiten. Normaal gezien heb ik daar nooit last van, zelfs niet na een triatlon gedaan te hebben. Maar daar in Lissabon dus wel. En van zodra ik langer dan 2 minuten had stilgezeten, waren mijn kuiten stijf en stram en kon ik amper bewegen. En dan schuifelde ik de eerste paar honderd meter als een oud peeke naar voren, en dan kon ik terug een beetje normaal stappen. Gelukkig zijn de leden van de Phil Kevinfanclub zo sympathiek om mijn lijdensweg dan niet te willen filmen kon ik de pijn lang genoeg verbijten om hilarische momenten van het internet te houden.

Maar man, ik heb afgezien!

*Met dank aan 10cc.

Het zwarte goud*

Koffie. Tot 2010 en mijn reis naar Cuba dronk ik het niet. Nu drink ik er sloten van. (Bedankt overigens Ondervoorzitter om mij aan deze verslaving te helpen). Ik denk dat ik op een doorsnee werkdag gemakkelijk aan 6 à 8 koppen koffie geraak. Ja, ik weet dat ik een probleem heb. De koffiecultuur in zuiderse landen is gelukkig volledig op mijn maat gesneden. Aan de bar een minuscule espresso voor twee keer niets bestellen, naar binnen kappen en doorgaan. Ideaal gewoonweg.

Bij ons vertrek hadden we afgesproken aan Starbucks in Zaventem. Ik was als eerste daar en had al een espresso besteld. Tegen dat die op was, was de Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden ook daar. En dronken we samen nog een espresso. En toen de rest van de Phil Kevinclub er was dronk ik nog een grote tas koffie. "Dat gaat straks gezellig zijn op het vliegtuig, met al uwe koffie" was de algemene teneur onder de leden.

Vliegtuig steeg op, Tristan lag te slapen.

*Wat iedereen verwachte maar dus niet gebeurde...

Als uwe kop niet vasthing*

Op de luchthaven in Lissabon, nog snel een McDonalds doen  - ja ik weet het, daarvoor gaan we naar Portugal. De Verantwoordelijke gebouwen heeft gedaan met eten, ruimt zijn plateau af - propere jongen - zet zich neer. En komt dan tot de vaststelling dat zijn vliegticket nog op de plateau lag. Gelukkig kon hij nog juist de medewerker tegenhouden om in de vuilniszak te duiken en zijn ticket terug te vinden.

*... dan konden ze de deuropeningen een stuk lager maken.

Pretty fly for a wifi*

Voor mij is vakantie en bij uitbreiding mijn weekend zeer simpel. Mijne gsm ligt op tafel en blijft daar liggen. In Lissabon juist van hetzelfde. GSM lag in het appartement en die bleef er liggen als we de stad gingen verkennen. Blijkbaar ben ik daar redelijk uniek in. De overige vier heren in het gezelschap hadden altijd en overal hun gsm mee en zodra we ergens twee seconden neer zaten, nam de Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden zijn gsm - excuseer: iPhone - uit zijn zak om te kijken of er een open netwerk was en zodra hij het had gevonden haalden de drie andere hun gsm boven om er ook op in te loggen.

Zeer gezellig, ik kan het u verzekeren.

In ons appartement hadden we ook wifi en daar had dit tot gevolg dat de communicatie tussen de verschillende kamers via Facebook verliep. Ook ik pleit hieraan schuldig. En hoe later op de avond, hoe onzinniger de communicatie. Dan kwam de Verantwoordelijke Gebouwen ook nog op het onzalige idee om de Ambtenaar toe te voegen zodat zij vanuit België al onze onzin in real time kon volgen.

Met als gevolg dat ze om de twee zinnen op Facebook kon lezen hoe iemand haar naam uitriep/schreef.

En ook "moesjemarramarra".

Het is dat ze ons ondertussen al een beetje kent.

*Het origineel.

Het Schurend Scharniertje*

Zondag gingen we de laatste keer op stap in de Bairro Alto. Niet zo druk al de vorige keer, maar dat was natuurlijk ook een vrijdag. Als ge hier in België op een zondag op stap gaat komt ge alleen maar kappers tegen heb ik ooit van een collega gehoord die toen nog in hartje Brussel woonde. Ik snapte het eerst ook niet, maar de meeste kappers hebben maandag hun sluitingsdag, vandaar.

Maar na verloop van tijd begon het toch wat drukker te worden en raakten we aan de praat met Oost/West Vlamingen. Onze Verantwoordelijke voor de Achtergestelde Gebieden natuurlijk onmiddellijk in zijn nopjes omdat hij eindelijk eens in zijn eigen taal kon spreken niet langer zijn spraakgebrek moest verbergen. Maar kom, het waren wel plezante mannen. Studenten die hun collega Erasmusstudenten in Lissabon kwamen bezoeken.

Iets later kwam het tweede deel van hun groep daar en het eerste wat een van die mannen aan mij vroeg: "en hebt ge hier al veel wievekes geschuurd?".

Toen had ik het even moeilijk om mij serieus te houden.

*Met dank aan Jos Ghysen voor deze titel.

vrijdag 10 mei 2013

Wie geschoren wordt, moet stilzitten*

Zoals gezegd, de Phil Kevinfanclub beviond zich in Lissabon, met een teveel aan gezichtsbeharing. Maar er was afgesproken dat we een snor zouden hebben. En dus moest die baard ervan af. En om dit bijzondere moment toch voldoende allure te geven, zijn we een barbier binnengegaan om met een open mes ons van de baard te ontdoen en de snor te laten staan. Dat was het plan. Maar daar ben ik dan toch van op teruggekomen en maar alles afgeschoren. Want ja, anders loop ik hier in België rond met een gebruind gezicht en een witte bovenlip. Ook een beetje dwaas.

Maar een kapper vinden die met een open mes kan scheren is nog geen evidentie. Elke kapperszaak die er glimmend en blinkend uitziet moogt ge sowieso al links laten liggen. Een kapperszaak waar er alleen maar vrouwen in staan, idem dito. Uit eigen ervaring weet ik wel dat ze dat aangeleerd krijgen tijdens hun opleiding, maar blijkbaar moeten ze dat maar ene keer of zo doen en dan de rest van hun leven nooit meer.


Eén keer heeft de Kapster op vakantie in Thailand mijn hoofd zo onder handen gehad. Volgens mij was ik de eerste keer dat ze het "in het echt" moest doen. Laten we zeggen dat ik achteraf zeer blij was dat mijn lichaam nog via mijn nek aan mijn hoofd hing. Gelukkig begon ik nergens leeg te bloeden, maar er stond toch nog zeer veel baard op.

De mannelijke kappers zijn echter niet veel beter hoor. Mijne kapper in Vilvoorde heb ik een keer op mijn kinnebakkes losgelaten. En die mag dat nu ook niet meer doen. Toegegeven, het was duizend maal gladder dan bij de Kapster, maar ik had ook wel heel wat meer krassen op mijn gezicht. Een klein bloedbad als het ware, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is. En - o horror - hij gebruikte scheerschuim uit een bus. Wat voor ne luie kapper zijt ge dan wel niet?

En wij dus bij een overjaarse Portugees binnengegaan. Hij droeg zo'n kappersjas zoals Albert Vermeersch (Alberto Vermicelli uit Samson en Gert), maar dan in het blauw in plaats van zo'n stijlvolle roze. Niemand van ons spreekt echter Portugees, dus met de nodige handgebaren duidelijk gemaakt dat we een scheerbeurt wensten. Gewoon eens over de kaken wrijven bleek duidelijk genoeg te zijn.


De Verantwoordelijke Gebouwen en de Ondervoorzitter hadden er precies niet al te veel vertrouwen in, want ze lieten mij als eerste op de stoel plaatsnemen. Ik moest achteruit leunen, en wachten op wat zou komen. Ik had al een scheerkwast zien liggen, dus dat zat alvast beter dan mijn kapper thuis. Eerst met de tondeuse over mijn baard zodat het ergste toch al weg was, en dan kon hij er aan beginnen.

Klets, een natte koude kwast tegen mijn gezicht. Ja lap, daar ging dus mijn hoop om eerst een warme handdoek rond mijn gezicht te krijgen en al het andere waar ik op gehoopt had. Maar kom, hij gebruikte toch échte scheerzeep en een echte scheerkwast, ik moest niet te hard klagen. Met het mesje ging hij vlot over mijn wangen, hij trok met zijn vingers mijn vel zo strak als hij kon en ging daarna rustig door. Het ging sneller dan ik verwachte.

 Het resultaat was alvast het beste van mijn drie scheerbeurten ooit, maar toch was ik nog lichtjes ontgoocheld. Zo goed/slecht kan ik het zelf namelijk ook.  Ok, het duurt iets langer, maar toch. En als ik een krabbertje gebruik, doe ik het zelfs nog béter. De Verantwoordelijke Gebouwen had achteraf dezelfde bemerking goed geschoren, maar niet beter dan wanneer ge het zelf doet. En bij mijn collega's was het een iets bloederige geval als bij mij.

Het enige memorabele aan heel de kappersbeurt was eigenlijk zijn kapsalon zelf. Zijn boekhouding van de afgelopen 20 jaar lag over heel zijn kapsalon uitgesmeerd en op de muren had hij twee kalenders hangen die eerder op zijn plaats waren in een autogarage. Maar kom, voor die paar euro's dat het gekost heeft doen we niet te moeilijk.

Epiloog: bij thuiskomst bleek een van de collega's van de Ondervoorzitter bij krek dezelfde barbier langs geweest te zijn.

*Waar ik eigenlijk op gehoopt had.

dinsdag 7 mei 2013

E pluribus unum*

Eigenlijk had dit stukje "Het kan niet altijd triatlon zijn - deel 3" moeten heten, maar ik vind het clubmotto van Benfica Lissabon gewoonweg zoveel beter klinken. "Uit velen één."

Paste ook perfect bij ons weekendje Lissabon, achteraf beschouwd.

Als ik zeg dat ik geen grote voetballiefhebber ben, dan lieg ik zeker niet. Als ik al eens een voetbalwedstrijd meepik, zal het eerder per ongeluk zijn, of is het omdat ik op uitnodiging gratis kan gaan kijken. Ik zal al redelijk ziek moeten zijn alvorens ik vrijwillig ga betalen om zo'n bende overbetaalde pottenstampers op een akker bezig te zien.

Maar kijk, als we dan toch juist in Lissabon zitten op het moment dat ze een halve finale wedstrijd voor de Europa League tegen Fenerbahce spelen, en het mijn rol als voorzitter is om de leden van de Phil Kevinfanclub tevreden te houden, heb ik mijn eigen gevoelens over voetbal maar aan de kant geschoven en toegezegd om naar de wedstrijd te gaan kijken.

Langs de andere kant waren de vooruitzichten natuurlijk wel positief: halve finale Europa League - wat toch al op een hoger niveau zou mogen wijzen als onze eigen pintjesliga - plus de heenwedstrijd was met 1 - 0 geëindigd, we konden dus wel wat vuurwerk verwachten.

En oh boy, kreeg ik eventjes gelijk.

Het begon al met het nemen van de metro naar daar. De halte waar wij opstapten zaten er vier Turkse supporters die luidkeels juichten als er een supporter van Benfica voorbij wandelde. Toen we de metro opstapten, en deze ineens halfvol bleek te zitten met supporters van Fenerbahce, kon hun pret natuurlijk niet op. Juichen, zingen, springen zodra de metro stilstond, verbroederen met de tegenpartij, nog wat meer zingen, zingen dat Sporting Lissabon beter is als Benfica Lissabon (ik spreek dan wel geen Turks, maar dat kon ik er nog wel net uit afleiden).

Naar het stadion, eventjes rond zoeken waar we onze tickets konden afhalen en terwijl ik stond aan te schuiven, ging de rest zoeken voor truitjes en sjaaltjes. Zelf voel ik die profileringsdrang zo niet, maar de Ondervoorzitter had een collega beloofd een truitje mee te pakken en de Sportief Directeur is dat gewoonweg aan zijn titel verplicht. Naar Portugese normen ging het allemaal vrij vlot en snel. Prima zo!

Het stadion dan maar naar binnen. Fantastisch groot stadion. Perfecte grasmat - in tegenstelling tot de akkers die er in België zijn. En hoe graag ik het ook zou willen enkel en alleen al om de Ambtenaar te jennen, kan ik hier jammer genoeg geen giftige opmerking invoegen over de stand van het veld in STVV. Daarnaast waren er ook nog eens zeer steile tribunes - zo het schijnt zou het in Luik ook zo zijn - waardoor ge echt pal op het veld lijkt te zitten en de spelers bijna kunt aanraken.

Dat, of het moet zijn dat het hele grote spelers zijn.

Nog snel iets te drinken genomen. Maar snel bleek een zeer relatief begrip te zijn. Bier werd uitgeschonken uit een flesje. Uit een flesje! Dus elk flesje afzonderlijk moest geopend worden en uitgegoten worden. Man man man. In plaats van een tap te zetten! Een Belgische toerist die we 's anderendaags tijdens ons bezoek aan het kasteel tegenkwamen wist ons te zeggen dat dit zo gedaan wordt omdat ze alcoholvrij bier moeten schenken bij Europese wedstrijden. En blijkbaar zou alcoholvrij bier niet op vat te verkrijgen zijn.

Leugenaar.

En daarbij, waarom kunnen ze dan tenminste geen flessen cola pakken of ook van de tap? In plaats van nu blikjes... Portugese efficiëntie, ik ging mij er nog vaak aan ergeren deze vakantie.

Ondertussen begon de speaker het publiek al goed op te warmen. Benfiiiiiiiiii-ca! Benfiiiiiiiii-ca! Benfiiiiiiii-ca! En heel het stadion kolkte mee. En dan keek ineens iedereen rechts achter van mij. Kuddementaliteit dat we dan hebben kijkt ge automatisch mee in die richting. En dan lossen ze daar ineens een arend die rondjes begint te vliegen in het stadion om dan uiteindelijk op het clubembleem te landen. Heel mooi om te zien en ook zeer spectaculair om zo'n machtige vogel in zo'n kleine ruimte bezig te zien. De Ondervoorzitter had het op tv al duizenden malen gezien, maar "in het echt" vond hij het toch wel indrukwekkend.

En dan begon de wedstrijd. Zingen als "wij" aan de bal waren, fluiten als "zij" de bal hadden. Constant. Grappig was wel dat de supporters geregeld SLB zongen, maar dat het in het begin klonk als Essevee. Maar er was toch een klein niveauverschil tussen deze ploeg en dat Belgische ploegje waar de Verantwoordelijke Oost- en West Vlaanderen voor (succes)supportert.

Het wedstrijdverloop kon eigenlijk niet beter gaan. Op 10 minuten viel de eerste goal voor Benfica. Ambiance in de keet. Iets erop een penalty. Oorverdovend gefluit, maar het mocht niet baten, de gevreesde tegengoal. Gelukkig lieten ze het hoofd niet hangen en kwam tegen het einde van de eerste helft nog de tweede broodnodige goal. 2 - 1, het kon nog alle kanten uit. 20 minuten voor het einde dan de verlossende 3 - 1! Het stadion ontplofte. Onbeschrijfelijk die sfeer toen. Het werd nog even spannend met verhoogde druk, maar we wonnen! De eerste keer in mijn leven dat ik een wedstrijd van Benfica heb gezien, en ik voelde mij al een fan. Gewoon zo laten meeslepen met de sfeer die er in het stadion hing en de hele tijd bleef hangen. Eigenlijk had het een beetje weg van Chrisostomos: een hese stem en piepende oren van al dat gefluit. Maar wat een sfeer, wat een wedstrijd, wat een ervaring!

Na onze overwinning zijn we nog ene gaan drinken in het stad en dan gaan slapen, na nog eerst de nodige onzin over en weer gefacebooked te hebben - maar daarover later meer.

Moest STVV de eindronde spelen en de Ambtenaar ons opnieuw uitnodigen... ik zal zwaar ontgoocheld zijn als ze niet minstens één kanariepietje door het stadion laten vliegen.

*De goals.

vrijdag 26 april 2013

Sporting a 'stache*

 
Quizvraagje: wat hebben Nigel Mansell (F1-piloot), Lorenzo Staelens (voetballer), professor Gobelijn (Jommeke), Philippe Albert (nog een voetballer), Fritz Carlos (Foofur), David Seaman (een keeper voor de verandering), Lambik (Suske&Wiske), Don Diego de la Vega (Zorro), The Hulk Hogan (WWF) en Tom Selleck (Magnum) met elkaar gemeen?

Buiten het feit dat deze al dan niet fictieve personen redelijk groot waren tijdens mijn jeugdjaren - ik interpreteer mijn "jeugd" redelijk ruim. Net zoals "groot zijn" trouwens - zijn ze ook de trotse bezitter van een snor. Of dat waren ze althans in mijn jeugdjaren, daar kunnen ze zelf ondertussen al verandering in hebben gebracht.

Nu, zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld om een snor te laten staan, gewoon omdat ik dat vrij belachelijk vind. Ieder zijn ding zeg ik maar, een snor vind ik er persoonlijk los over. Ofwel een volledig glad geschoren gezicht, ofwel een baard(je). Maar alles wat er tussen in ligt vind ik niet echt logisch. Allez ja, als ge dan toch de moeite gaat doen om u te scheren, scheert dan ineens alles af, toch? Vandaar dus ook dat ik mijn voorkomen aanpas aan de seizoenen; in de koudere wintermaanden scheer ik mij niet en laat ik mijn wintervacht staan, in de warmere zomermaanden is het terug glad.

Maar ja, dan beslist ge om met de Phil Kevinfanclub een weekje naar Lissabon te gaan, en dan komen er natuurlijk de meest idiote voorstellen uit de bus. En ons probleem is dat we hier dan ook meestal op ingaan.

En een van die voorstellen was dat we onze snor zouden laten staan. Volgens mij zullen de Verantwoordelijke Gebouwen en ikzelf - noblesse oblige als Voorzitter - echter de enige twee van de Phil Kevinfanclub die ook een effectief een snor gaan hebben die week.


De Verantwoordelijk Internationale Betrekkingen zal waarschijnlijk als uitvlucht gebruiken dat hij dat niet kan maken "in mijn functie en met mijn werk", onze Sportief Directeur zal waarschijnlijk zeggen dat hij dat "maar niets vindt" en dus niet meedoet. 

Onze Ondervoorzitter is er volgens mij wel voor te vinden, maar fysiek is hij er niet toe in staat. En hij vond bovenal dat we hem veel te weinig tijd hadden gegeven om hieraan te beginnen. Een jaar zou hij minstens nodig hebben om wat dons te kunen kweken op zijn bovenlip. Hij heeft dan ook een redelijke babyface, het mag gezegd worden.

Om u van dit laatste een voorbeeld te geven: toen de Ondervoorzitter en ikzelf op het vliegtuig zaten voor onze vakantie richting Vietnam (en ineens ook Laos en Cambodja, als we er dan toch waren), bestelden we beiden een wijntje voor bij onze maaltijd. Vroegen ze aan onze Ondervoorzitter toch niet of hij al 18 jaar was. En hij was er toen toch al zeker 25!  

Onnodig te zeggen dat ik de hele vlucht tot in Vietnam heb zitten lachen.

Maar kom, donderdag is het zo ver en zitten we in Lissabon. Dan kunnen we doen en laten wat we willen. Daar kent toch niemand ons.


... maar dan mét snor.
*Ik ben toch benieuwd of onze Verantwoordelijke Internationale Betrekkingen en onze Sportief Directeur ons aangenaam gaan verrassen en alsnog bebaard ten tonele gaan verschijnen op de luchthaven...

donderdag 25 april 2013

Putjeslucht*

Ze zijn in de garage van mijn appartement voor de verandering weer aan het werken. Poging duizend driehonderd één-en-veertig om het grondwater weg te krijgen denk ik. Ze hebben al injecties gedaan, bijgeplakt, producten allerhande overal gesmeerd, maar tot nu toe heeft nog niets geholpen.
 
Deze week waren ze 's morgensvroeg aan het boren en hing er een onfrisse geur in de kelder. Zo van stilstaand, dood water. 'Putjeslucht' zoals ze het zo mooi kunnen benoemen.
 
En dan moet ik spontaan aan deze cartoon denken.
 

*Meer van dit soort ongein: www.normanieren.be
 

woensdag 24 april 2013

De stelling van Pythagoras*

Een klassieke flauwe mop - zoals er wel zoveel zijn - ten huize Noelmans.

Papa: "Wat is de stelling van Pythagoras? Hoe ge weet dat niet? Allez nu. Dat is nochtans iets dat in de bouw constant gebruikt wordt zenne. En gij weet dat niet? Hoe denkt ge dan dat die bouwvakkers tot boven geraken?"

Na dertig jaar heeft die mop voor mij al een serieuze baard.

Nu heb ik mij op mijn werk opgegeven om moderator te spelen bij zogenaamde 'conversatietafels'. Wat dus inhoudt dat ik 's middags met Franstalige collega's ga samenzitten om daar wat mee in het Nederlands te praten. Of hen toch zo veel als mogelijk moeten aanmoedigen om dit te doen.

Maar alvorens we in het diepe worden gesmeten kregen we een korte uitleg over wat er juist van ons verwacht wordt en hoe we bepaalde zaken best kunnen aanpakken. Deze uitleg werd gegeven door een Vlaamse en een Nederlandse. Dit laatste is geen detail, dit is essentieel in heel mijn verhaaltje.

Dus, open in plaats van gesloten vragen, de zogenaamde 'W-vragen' en weet ik veel wat nog allemaal. Enkele voorbeeldvragen waren: wat heb je gisteren gegeten? Welke hobbies heb je? Wat vind je van deze stelling?

Waarop mijn reactie op die laatste vraag was: "Ge moet goed oppassen met die laatste vraag, want we werken hier wel in 'den bouw' he." Hilariteit aan mijn kant van de tafel was het gevolg, lege blikken aan de andere kant. Toen viel er langzaam een flauwe glimlach te ontwaren op de lippen van de Vlaamse, waar de frank dan toch ook gevallen was.

Uuuren later volgde dan ook de reactie van haar Nederlandse collega. "Oooooh! Nou valt mijn kwartje! Je bedoelt een steiger!"

"Huh? Een steiger?"

*a²+b²=c²

vrijdag 19 april 2013

Ikzoekeenvakman.be*

Eerst beginnen we met een vleugje jeugdsentiment. En zoals alle jeugdsentiment is het gekleurd. Letterlijk en figuurlijk. En ik moet eerlijk zeggen dat ik geen flauw idee heb hoe vaak dit ook werkelijk is voorgevallen, maar in mijn belevenis is het iets dat elk jaar terugkwam, het einde van school en het begin van de vakantie. Allez ja, dat kwam natuurlijk ook wel elk jaar terug, maar de manier waarop we die inzetten waarschijnlijk niet.

Vakantie - en ik bedoel hiermee de "grote" vakantie - was pas vakantie als papa ons van school kwam afhalen en we samen met hem "verfjes" gingen kopen. Waterverf of plakkaatverf, al naargelang hetgene ze in de winkel hadden liggen. En dan door naar huis. Thuis aangekomen werd dan de tafel in de keuken volgelegd met oude kranten en dan mochten we beginnen te kliederen verven. En natuurlijk zo fier als een gieter onze kunstwerkjes laten zien aan mama als ze thuiskwam van haar werk.

Opnieuw, ik weet echt niet meer hoe vaak dit ook effectief is voorgevallen, maar in mijn beleving ging het in de kleuter- en lagere school er altijd zo aan toe als de zomervakantie begon.

Fast forward naar het heden.

Mijn eigen appartement heb ik met de deskundige hulp van mama en papa geschilderd een jaar of zo geleden. Dikke miserie zenne. Weg was al het fijne en spontane van het kinderlijke verven. Nu we een grote jongen zijn geworden, moet het allemaal anders aangepakt worden. Vloer bedekken, alle ramen afplakken, het aanrecht afdekken, verfrol en borstels uitwassen,... maar ja, het moest gebeuren en ik ben zeer tevreden van het resultaat.

Nu was onze Sportief Directeur volop bezig met het in orde brengen van "zijne boven" zodat alles in orde is tegen dat Eddy en Freddy er zijn. En dus had hij mij gevraagd om hem te helpen. Voor mij geen probleem, onder de conditie dat hij alles zou afplakken, want daar heb ik echt een gloeiende hekel aan. Prutswerk. Gelukkig moesten we niet naar de vloer omkijken, want dat was toch maar chape, daar zal nog wel iets anders over heen komen.

Onze Sportief Directeur kent mij ook al eventjes, dus hij wist ook aan welke tarief hij mijn hulp kon verwachten. Gratis weetjes, stomme commentaar en flauwe grappen. In het begin was hij hier blijkbaar nog niet mentaal klaar voor want hij ging eerst nog wat in de "speciale" kamer verven, terwijl ik de muren in de "master bedroom" al zou doen.

Wat al onmiddellijk volgende conversatie uitlokte:
-"Seg man, waarom gaat ge uw muren eigenlijk in twee verschillende kleuren verven?
°"Omdat de Verantwoordelijke Leergangen dat zo graag heeft."
-"Maar alleen het plafond dat is toch genoeg?"
°"Huh?"
-"Ja man, dat is hier toch uw slaapkamer? Dat is toch het énige dat de Verantwoordelijke Leergangen te zien krijgt?"
°"Hehe."
-"Ja, ik heb in mijn slaapkamer ook maar alleen de hoeken van de kamer geverfd zenne."
°"Alsof er ooit een meiske gaat zijn dat die gaat zien."
-"Bon, mijn werk hier zit er op zie ik."
Na het eten gingen we de bordeaux muur doen. Althans, dat was de naam die de Verantwoordelijke Leergangen eraan gegeven had. Ik zei: "Sportief Directeur, dat is geen bordeaux." "Ik weet het, dat is gewoonweg lelijk." "Jaja, dat ook, maar dat is aubergine en geen bordeaux."

Een blik vol ongeloof was mijn deel.

"Aubergine? Is dat ook al een kleur? En hoe weet gij dat nu weer?"
"Ja ik had die kleur uitgeprobeerd in mijn appartement maar ben toen voor dat donkerblauw gegaan."

In de namiddag zijn dan nog de Ambtenaar en de Ondervoorzitter op bezoek gekomen om ons wat uit te lachen. Waarop de Ambtenaar mij al onmiddellijk uitnodigde om bij haar thuis hetzelfde te komen doen. "Allemaal goed en wel Ambtenaar, maar als ge wilt dat ik daar ook in mijn ontbloot bovenlijf kom verven gaat ge wel extra moeten betalen zenne."

We zagen allemaal de twijfelende blik in haar ogen.

Ook zij hadden zich ondertussen laten indoctrineren door de Verantwoordelijke Leergangen en waren ervan overtuigd dat de muur in kwestie bordeaux en niet "lelijk" of aubergine was. Net zoals mijn Broer en zijn lief die ook nog eventjes waren binnen gesprongen.

Bij deze, dit is bordeaux en dit is aubergine.

Discussie gesloten.

*Zo ging het er zondag ongeveer aan toe.
Maar dan zonder die belachelijke handschoentjes.

 

vrijdag 12 april 2013

Luie mannen kost*

Ik weet wel dat het eigenlijk "luie wijven kost" moet zijn, maar één: ik behoor niet tot deze helft van de bevolking en twee: ik vind "wijf" redelijk denigrerend klinken. In het Engels klinkt het eigenlijk zoveel beter, hetgene ik eigenlijk bedoel namelijk "comfort food". Want dat is natuurlijk wat het is: eten dat met een minimale inspanning te maken is en liefst van al ook nog lekker is.

Het recept is er een van eigen vinding. Niet dat het zo spectaculair is, maar toch ere wie ere toekomt. Gewoon eens op een avond thuisgekomen, niet veel goesting om veel te doen of nog iets speciaals te gaan halen en gewoon de keuken geplunderd. En omdat het geen hersenchirurgie is, kan er ook niet veel mis gaan. Ideaal voor mensen die niet graag koken maar wel graag eten.

En ja Ambtenaar, ik heb het tegen u!

Dus, een ajuin in stukjes snijden en laten aanstoven. Als ze glazig zijn, groente naar keuze erbij gooien. Deze keer ben ik voor erwten gegaan die ik nog in de diepvriezer had steken. In het verleden heb ik het ook al paprika, venkel of courgette gemaakt. Ik ben daar ruim in. Maar best wel groenten nemen die niet helemaal wak worden als ze gaar zijn. Champignons zal volgens mij ook wel goed gaan. Op smaak brengen naar keuze. Opnieuw, ik ben daar ruim in. Gisteren was het koriander, komijn, kruidnagel en een peper. In het verleden heb ik het ook al gemaakt met tijm, oregano, kurkuma... keuze te over. En natuurlijk peper en zout.

Nu, vermits dat een beetje te weinig is en redelijk rap gaat tegensteken gooi ik hier meestal nog een blik tomaten bij. Blik schoonspoelen met water en nog wat fond erbij voor wat extra smaak. Dit is niet nodig, maar kan nooit kwaad. Net zomin al het kwaad kan om er nog een blaadje laurier bij te gooien.

Ok, groenten hebben we al, nu nog iets om te knabbelen. Keuze te over hier. Maar als ge net zoals mij geen goesting hebt om veel moeite te doen, neemt ge couscous, quinoa, tarwe of rijst (zelf neem ik geen rijst maar het zal volgens mij wel lukken). Aardappelen of spaghetti of zo zijn ook wel mogelijk, maar dan zit ge met de miserie dat ge een extra kookpot nodig gaat hebben en ge eigenlijk gewoon extra werk aan het creëren zijt. Risoni/orzo is misschien ook nog een optie, dat heb ik nog niet geprobeerd.

En dus kwakt ge gewoon hetgeen waar ge goesting in hebt bij in de pot en laat ge dat garen. Hou er wel rekening mee dat uwe couscous/tarwe/... vocht gaat opnemen en uw saus dus droog kan uitvallen. Extra water of fond toevoegen kan hierbij helpen. En overdrijf zeker niet met de couscous dat ge erbij giet! Best in een tas of zo doen, anders hebt ge echt geen idee hoeveel ge erbij doet als ge het zomaar uit de verpakking erbij schudt.

Been there, done that.
En terwijl dat op een zacht vuurtje staat te sudderen, is het nu hoog tijd voor het plezantste gedeelte van heel dit recept: de eitjes. Ge doet eerst een eitje in een tas of kommetje om er zeker van te zijn dat er geen eierschaal meegaat. Plus het is makkelijker om het zo te doen. Peper, zout en eventueel nog iets extra als ge daar voor te vinden zijt.

Dan maakt ge een kuiltje met een lepel in de (saus)brij die nu aan het opzwellen is en daar giet ge uw eitje in. Voor mezelf maak ik meestal twee eitjes klaar - in twee aparte kuiltjes - gewoon omdat ik eitjes zo lekker vind. Dan doet ge de deksel erop en laat ge de eieren maar koken in die brij, op een zacht vuurtje. En als alles dan gaar is, kunt ge beginnen te eten.

Idealiter maakt ge eerst een hoopje van uw groenten en couscous en dropt ge uw eitje daar boven op. Nog wat parmigiano erover raspen en klaar is Kees. Als ge uw ei dan openprikt, loopt dat eigeel over de rest uit en zorgt voor een extra smeuïg effect.

Ook moet ge een beetje zien wat ge het liefste hebt: als ge graag heel veel saus hebt, doet er dan maar voldoende water/fond bij tijdens het garen. Ikzelf heb het echter graag wat vaster, dus laat ik het wat langer opstaan zodat ge echt een stukje eruit kunt snijden en op uw bord scheppen en dan opnieuw dat eitje dat erover uit loopt... mmm.

*Mijn versie vind ik toch iets smakelijker als de Hollandse "luie wievenkost". Maar ja, het blijven natuurlijk ook Hollanders...

dinsdag 9 april 2013

Fietsen die mannen haten - deel 4*

Vorig jaar heb ik jullie al uitvoerig bericht over de lotgevallen die ik met mijn fiets wrak heb voorgehad. Ik had toen de ijdele hoop dat ik wel van al die miserie af zou zijn. Ik was dus mis.

Alweer.

Wat ik ooit verkeerd heb gedaan om zo'n pech te hebben met mijn fietsen, ik weet het niet, maar het moet wel iets verschrikkelijk geweest zijn. En ik doe nochtans zo mijn best om mijn fietsen te vriend te houden. Gisteren bijvoorbeeld heb ik de ketting van mijn roestbui op wielen gekuist en gesmeerd en mijn banden terug onder voldoende spanning gezet. Het kreng een beetje verwennen als het ware. Mocht ook wel na zo'n verschrikkelijke winter met veel zout op het fietspad en die koude en zo.

En 's morgens stond em daar dan blinkend op mij te wachten. Allez ja, blinkend... Nu ook niet overdrijven he Tristan. Maar kom, het was een plezier om er mee te rijden. Allez ja, plezier. Het was geen martelgang meer zoals anders het geval altijd is, laat ik het zo zeggen.

Naar het station gefietst, fiets gestald en de trein pakken om te gaan werken. En na het werken met de trein terug en mijn fiets losmaken om terug naar huis te fietsen. Slot los en ik wil hem uit het rek trekken. Maar hij blokkeert. Néé he man, néé. Zegt dat het niet waar is hé. Niet opnieuw he! Ik bekeek mijn fiets snel langs alle kanten en zag dat er gelukkig geen andere onverlaat zijn slot rond mijn fiets had gelegd. Waarom kreeg ik mijn fiets dan zo moeilijk uit het rek getrokken?

WHAT THE HELL!?
Kijk, ik weet dat ik ondertussen compleet ongeloofwaardig begin te worden met mijn verhalen over al mijn problemen met mijne fiets, maar ik kan daar dus echt niets aan doen. Allez nu, hoe zou ik in godsnaam dit kunnen verzinnen? Ik geef het toe, ik heb een redelijk levendige verbeelding, maar dit is er zelfs naar mijn normen los over. Hoe kàn zo iets in godsnaam eigenlijk gebeuren? Een half uurtje zon en mijn banden warmen zo hard op dat ze spontaan uitzetten? Loopt er hier in Vilvoorde misschien iemand rond die stiekem banden op pompt maar zichzelf niet kan inhouden eens hij begonnen is? "Als we vertrokken zijn, dan zijn we weg." Zo iets?

Gevolg van dit alles? Ik heb mijne binnenband moeten aflaten zodat ik mijn wiel toch kon laten ronddraaien zonder dat ik het risico liep dat mijn binnenband zou openscheuren. Maar daardoor stond mijn band natuurlijk zo plat dat ik er niet meer mee kon fietsen en ik dus gezellig 3 kilometer naar huis heb mogen wandelen. Al een sjans dat het juist tussen twee regenbuien in was, of ne mens zou er nog slecht gezind van raken.

maandag 8 april 2013

Doed, doed, en drei kieren doed*

Zondag was het voor het eerst sinds lang eens zonnig. We hebben er veel te lang op moeten wachten, maar dan was hij er toch eventjes. Normaal gezien gaan we zondag met de club fietsen, maar ik kon het nog niet opbrengen om al op te staan op zo'n onchristelijk vroeg uur op een zondag. Plus ook, ik vreesde een beetje heel veel voor mijn conditie, na de winterstop. Ik sta voor de moment dan ook nog schappelijk vet. Mijne winterslaap is nog maar net gedaan, wat wilt ge?

Dus, om mezelf al niet onmiddellijk kapot te laten gaan en mij te laten opjutten door mijn mederijders, had ik besloten om zelf rustig de beentjes los te gooien, zo'n goei 50 kilometer langs het kanaal. Want als ik met die mannen meega weet ik sowieso dat het heuvelachtig gaat worden. Daar ben ik nu nog niet klaar voor. En dus mijn parcours langs het kanaal richting Walem en zo terug via Mechelen gedaan, via een klein stukje langs de Strade Biance. Ideaal om rustig de conditie op te bouwen.

Mmm... ok, de zon schijnt, maar is het ook wel warm genoeg? Tja, eens buiten gaan staan en dan weten we het. Moeilijk, moeilijk... Kom, niet zeveren Tristan, de zon schijnt, korte broek en korte mouwen, wat is mij dat nu! Extra onderlijfke moet maar goed zijn. En voor alle zekerheid toch maar mijn benen en armen insmeren met vaseline, want de wind kan nog gemeen snijden.

De eerste keer buiten fietsen heeft ook als gevolg dat ik niets meer wist liggen. Handschoentjes? Schoenen? Helm? Drinkbussen? Zeer veel tijd verloren met dit alles te zoeken. Maarja, tegen de volgende keer vind ik dat dan weer onmiddellijk terug dus dat is dan tijd gespaard. Al een geluk dat ik nog wist waar ik mijne fiets in mijn appartement had weggezet!

Eerste keer op mijn nieuwe fiets, dus dat is ook altijd wat onwennig. Plus het is ook een ander type van klikpedalen, dus daar moet ik ook nog wat zoeken naar de juiste afstelling. Zolang ik fietste geen probleem, maar als ik voet aan de grond moest zetten was mijn linkse schoen blijkbaar iets te straf afgesteld. Bijna op mijn bakkes gegaan, maar gelukkig kon ik mij rechts nog uitklikken. Maar dat is ook onmiddellijk rechtgezet toen ik terug thuis aankwam.

Maar zo ver zijn we nog niet. Fietsen dus. Ik denk dat ik nog maar 500 meter was vertrokken of mijn kuit begon al op te spelen. Tof, nu al krampen. Dus al onmiddellijk beginnen met te drinken en zien dat we er snel van af geraken.

Een van de problemen die ik heb met fietsen na de winterstop is het goede ritme vinden. Want ik wil een zeker visuele snelheid hebben die ik gewoon ben en die ik normaal vind, met als gevolg dat ik gewoon zo hard fiets tot ik aan die snelheid zit. Dit is bijvoorbeeld ook het geval wanneer ge (iets) te veel gedronken hebt en sneller fietst dan verantwoord is, gewoon omdat de wereld rondom u te traag gaat naar uw goesting. Maar kom, de risico's waren nu zondag wel iets kleiner.

Grappig om te zien was hoe ik onderweg nog veel andere lopers en fietsers kruiste, maar ik blijkbaar de enige gek was die al in een zomerse tenue rond spurtte. Maar zoals gezegd, de zon scheen en het was een ideaal fietsweertje, zo'n 13 graden. We zijn al erger gewend in de laatste dagen.

Naast het visuele aspect is er ook het gevoelsmatige aspect. Ge zijt gewoon van een bepaalde spierspanning te voelen en dus trapt ge daar tegen aan, tegen het ritme dat ge gewoon zijt. Alleen is de conditie dus nog lang niet op peil aan het begin van mijn seizoen. Met al gevolg dat ik achteraf bekeken redelijk zwaar in het rood ben gegaan. Infrarood durf ik zelfs te zeggen. Ok, ik merkte het wel toen ik van de fiets afstapte en ook in de namiddag een serieuze klop kreeg, maar op de fiets zelf vond ik dat het nog wel meeviel.

Tot ik mijn resultaten er dus op nasloeg van mijne kilometrique...

Het was mijn slechtste rit ooit. 1h55, 2 minuten trager als mijn vorige slechtste keer. En daarmee begon het nog maar.

Gemiddelde fietscadans lag 5 toeren lager als al de andere keren  95 i.p.v. 100. Snelheid, dito: 26 i.p.v. 27. Man man man.

Nu, heb ik dan écht niets beter gedaan als de vorige keren?

Ah wacht, dat is hier precies wat hoger als de rest. Wat is dat juist?

Oei... 179 van gemiddelde hartslag. Tegen 155 anders...

Dubbel oei.

193 als maximale hartslag...  tegen 181 anders...

*Ik moet echt wel beter tegen mezelf beschermd worden.

dinsdag 2 april 2013

Den draad*

Ik had onze Sportief Directeur beloofd om hem te maandag te helpen met een klusje in zijn huis, waar hij alleen niet aan kon beginnen. Meer bepaald het trekken van een kabel van uit de garage naar de woning.

De eerste van vele lessen die ik ondertussen al heb geleerd uit het aanschouwen van het bouwen van een huis bij verschillende kameraden is: leg van de eerste keer genoeg van alles. Kabels, buizen, bedradingen... eender wat. Eender welke soort, maar leg er maar van elk nog maar minstens een extra. Water, gas, elektriciteit, kabel, internet, telefoon, eender welke nutsvoorziening ge ook maar kunt verzinnen, leg ze. En voor alle zekerheid legt ge ook nog maar een extra wachtbuis naast, want ge weet nooit wat ze in de toekomst nog allemaal gaan uitvinden.

Megasupersnel draadloos internet ofzo.

Toegegeven, dat gaat u op het moment zelf wat extra geld kosten. Maar het alternatief is dat ge later de boel terug gaat mogen opengraven/breken om die voorzieningen alsnog aan te moeten sluiten. En dan kan het u nog meer geld kosten. En gaat het u sowieso veel miserie kosten.

Onze Sportief Directeur heeft mij dit weekend deze les zeer duidelijk in de praktijk laten blijken. We zouden namelijk een kabel trekken vanuit de garage naar de schakelkast in de kelder. Gelukkig hadden zijn broer en hij daarvoor het begin van de kabel al doorgetrokken via een wachtbuis, we moesten nu alleen nog maar 15 meter extra zien door te trekken. En om het allemaal wat moeilijker te maken zaten er nog twee bochten van 90° in het parcours. Dus eerst een metertje fokken van de garage naar net buiten de garage en dan nog fokken van buiten de garage tot in de kelder.

Het waren in het totaal 4 kabels. Twee voor het aansturen van de poort, een gewone voor elektriciteit, en een voor drijfkracht.

Drijfkracht?!

Is onze Sportief Directeur van plan om naast zijn functie bij de Phil Kevinfanclub ook nog in zijn garage een eigen fabriekske te beginnen ofwa? Bon, kijkt, als hij van plan is om zo de merchandising van de Phil Kevinfanclub naar een professioneler niveau te brengen kan ik hem er alleen maar in steunen.

Maar we moesten dus die kabels over zo'n 10 meter onder de grond doortrekken. Gelukkig konden we nog de nodige commando's ("Ja" en "Ho!") naar elkaar roepen door die holle buis. Walkietalkie talkies zouden niet gewerkt hebben denk ik. En mezelf kennende zou ik het dan ook weer zeer moeilijk gehad hebben om niet te willen spelen met die walkietalkies. En terwijl hij de kabel aanvoerde, moest ik ze dus naar binnentrekken.

Persoonlijk zou ik gewoon de kabels buiten hebben afgeknipt en ze binnen terug aan elkaar gesoldeerd hebben, maar dat mocht niet van de Sportief Directeur om de een of andere reden.

Maar dankzij mijn bruut geweld zijn we er dan toch in geslaagd om de kabels tot in de garage te krijgen. En dan moesten we ze nog ophangen aan het plafond. Eerst nog een andere buis over de kabels heen schuiven - het had iets weg van het aantrekken van een frisgewassen jeansbroek, die wringt ook op alle mogelijke manieren tegen - en dan uitmeten en uittekenen hoe we de buis juist zouden ophangen.

Dan zouden we de buis in kwestie aan het plafond ophangen. Eerst nog een gesukkel alvorens we de juiste pluggen hadden gevonden voor de juiste schroeven, die op hun beurt dan weer wat te lang waren. Dus terwijl de Sportief Directeur de schroeven afzaagde, boorde ik ondertussen de gaten in het plafond en begon ik vervolgens als met het indraaien van de hangers met de ingekorte schroeven. En zo waren we praktisch gelijk klaar om samen het eerste stuk buis op te hangen.

"Seg Tristan, die pluggen hebt ge der precies niet heel goed ingeduwd?' Hij zei het nog redelijk voorzichtig om mij toch maar niet te hard voor het hoofd te stoten. Begrijpelijk, ik offerde mijne vrije paasmaandag op om hem hier te komen helpen.

"Euhm, ik ben gewoon verder gegaan op de eerste dat gij gedaan hebt. Ik dacht, hij zal wel weten hoe ver dat moet zijn zeker? Ik vond het eerlijk gezegd al vreemd dat ge dat zo'n stukje liet uitsteken, maar hey, het is uwe kelder he."

"De volgende keer moogt ge ze der toch dieper insteken zenne."

Tja, kijkt, op zo'n moment is de énige correcte reactie: "That's what she said". Met als gevolg dat de eerst komende vijf minuten elke zin werd beantwoord met die zin. En nee, onze productiviteit leed er niet onder.

Maar kom, de volgende buis die we moesten ophangen daar had ik dan toch maar de pluggen goed vast geklopt.

-"Klopt em der maar goed hard in!" (als reactie op het getik van mijn hamer tegen het beton).
°"That's what she said."

En dan nog een laatste stukje muur uitkappen zodat we de kabels konden leiden door de laatste buis en in de zekeringenkast en klaar was Kees.

-"Geeft gij de kabels eens door Tristan?"
°"Den draad, wilt ge zeggen?"
-"Jà, Tristan, jà. Den draad."

*Maar toch, niets boven het origineel.

maandag 25 maart 2013

Appartement of the Flying Daggers*

Nog niet zo heel lang geleden was ik de Ambtenaar hier vierkantig aan het uitlachen met haar complete onkunde op keukengebied. En dan vooral haar slijpkunsten met het mes. Dus heb ik haar dat met zeer veel engelengeduld kond gemaakt en nu kan ze het toch al op een aanvaardbaar niveau.

Dit weekend had ik goesting in een goed stuk vlees. En vermits het blijkbaar nog steeds dagen zonder vlees zijn, heb ik mezelf verwend met een goed stuk rood en rauw vlees. Inderdaad, u heeft het juist geraden: Tristan heeft filet americain klaar gemaakt!

Ik had daags ervoor een filet pur uitgelegd - ja ik weet het dat dat redelijk decadent is, om hiervoor een filet pur te gebruiken. Maar als ik het zelf moet opeten dan doe ik daar niet zo moeilijk over - en de rest van de ingrediënten had ik nog allemaal in huis liggen. Sjalotje fijn snipperen, dan het vlees op de snijplank leggen - we snijden dat met de hand, of wat dacht u? - snel dat mes nog eventjes wetten voor gebruik.

Iets te enthousiast echter...

Man man man, met dat mes gewoonweg los in mijne duim gehakt. Een proper "zwatch" juist op mijne kneukel. En bloeden gelijk een rund. En wat doet dan iemand met 10 jaar ervaring binnen het Rode Kruis in zo'n geval? Ontsmetten, zalfke, gaasverband en windel zegt u?

Nope.

Hij pakt een stuk keukenrol, draait dat rond zijne vinger, doet er wat plakband rond om het vast te houden en gaat verder met het snijden van zijn vlees.

Life is all about priorities, toch?

Bon, we bloeden precies harder dan we dachten. Die keukenrol is helemaal doorweekt en mijn biefstuk heeft geen behoefte aan extra bloed. Pff... badkamer in en kijken of er iets ligt dat van pas zou kunnen komen. Ah, aluin dat helpt toch tegen het bloeden na het scheren, zou dat nu ook helpen?

Pikken menne man!

Het goede nieuws is dat het helpt, maar jammer genoeg onvoldoende. Bloed blijft gewoon lopen. Ah ja, dat is juist, der loopt zeker een slagader door uwe duim, maar die ligt toch aan de binnenkant van de duim he? Kom, nieuw stuk keukenrol pakken, en maar wachten tot het bloeden wat gestelpt is. Ok, bloeden is gestopt, terug keukenrol erover, plakband en we kunnen verder snijden aan het vlees. Vlees in de kom, sjalotje erbij, eidooier erbij, zout, peper.

Toen ik de pepermolen vast had heb ik eventjes overwogen om deze tip van de verzorger van Johan Museeuw in de praktijk te brengen, maar heb ik het toch maar gelaten. Peper in de wonde werkt volgens mij alleen maar als uw bloed al dik genoeg is van de EPO. En die aluin van daarstraks pikte al genoeg.

Allez, nog wat kappertjes, worcestersaus en tabasco en we konden eraan beginnen. Nog een boterham smeren met "goei boter".

Zo simpel kan genieten van het leven soms zijn.

*Bij deze zal ik de Ambtenaar niet meer uitlachen met haar klunsigheid. Heb ik mijn lesje wel geleerd.
De meest dramatische scène van de hele film op 1h48'. En ja, dat moet in de originele taal zijn want ik erger mij rot aan de gedubde Engelse versie.

maandag 18 maart 2013

Hou'en, bouwen en trouwen - deel 5*

Deze keer is het een variant op het thema, namelijk verbouwen. Maar soit, bouwen of verbouwen, miserie is het blijkbaar altijd - en daarmee de ideale relatietest - vandaar dat ik het in deze reeks heb opgenomen.

De Bruid in kwestie is een oud collega uit mijn SD Worx tijdperk. Ik denk dat zij de collega is geweest waar ik altijd het hardste mee heb gelachen - sorry Tsigalko - maar ook het hardste op gevloekt heb - sorry Bruid. Evenwicht moet er zijn zullen we maar zeggen zeker?

Vermits Tsigalko ook was uitgenodigd had ik voorgesteld dat ik wel zou Bobben. Iemand moet het doen. Daarbij, ik mag al genoeg bij hem crashen als we Leuven onveilig gaan maken. Ook al herinner ik mij daar blijkbaar niet altijd alles meer van - zie lager.

Bon, ik had eerst en vooral Tsigalko ervan moeten overtuigen dat hij echt wel in kostuum moest zijn, wilde hij met mij gezien worden een lift krijgen. Hij probeerde het nog te heronderhandelen, maar ik was niet te vermurwen. "Tsigalko", zei ik, "kostuum en cravate of ge kunt te voet gaan." Om mij toch nog wat te koeioneren zorgde hij er dan weer wel voor dat we een half uur later dan voorzien richting Antwerpen vertrokken.

Het gelukkige koppel woont in Antwerpen centrum, op een boogscheut van de hoofdzetel van onze vroegere werkgever. En dus had ik mijn auto geparkeerd in dezelfde straat als SD. Beetje nostalgie af en toe kan geen kwaad. Ondertussen was Tsigalko bezig zijn cravate aan te doen. Eerst en vooral deze eerste les voor iedereen die slechts af en toe een cravate aandoet: haal die knoop er altijd uit. Altijd. Ge moogt een cravate niet wegleggen met de knoop er nog in, dat komt op termijn nooit goed. Getuige hiervan Tsigalko die probeerde een das met gedraaide knoop over zijne kop heen te wringen zonder zichzelf te wurgen. Een garotte zou nog niet eens half zo efficiënt zijn.

Met een vermanende blik nam ik hem de cravate af en knoopte hem opnieuw, hem dan nog wat helpen met het fatsoeneren ervan, het achterste lint uit zijn hemd halen - wie heeft dat ooit geïntroduceerd!? Ge hebt een lusje aan de achterkant van uw brede deel, hang het daarachter, dat dient ervoor! - strop nog wat rechttrekken en aantrekken en klaar was Kees. Ik voelde mij juist mijne pa die mijn cravate voor mijn eerste mondeling examen in het middelbaar moest knopen en fatsoeneren. Dus bij deze Tsigalko, neem twee minuten de tijd om te leren hoe ge een das moet knopen, ge zult er mij de rest van uw leven dankbaar voor zijn.

Fashionably late na al die flauwekul met Tsigalko waren we dan toch eindelijk aangekomen aan de casa Bruidegom-Bruid. Jassen afgeven en dan de trap op het gelukkige paar opzoeken. Mmmm, daar is de Bruidegom, maar waar is de Bruid? Want ja, de Bruidegom ken ik eigenlijk alleen maar van de foto. Maar kom, we zijn geen mietjes dus zullen we die onbekende eens proficiat gaan wensen. "Proficiat Bruidegom, wij zijn twee oud collega's van de Bruid. Tristan en Tsigalko." "Tristan he? Die naam zegt mij wel iets." Ja lap, mijn reputatie gaat mij al vooraf. En ik weet dus nooit of dat iets goed of iets slechts is.

9 op de 10 is het slecht.

Gelukkig voor ons wist de Bruidegom zijn vrouw wel te herkennen die met haar rug naar ons toe stond en konden we haar ook de nodige gelukwensen overmaken en dit blijde weerzien in zeer aangename omstandigheden vieren.

Met een hapje en een drankje in de hand konden we dan rustig de omgeving in ons opnemen en één ornament sprong wel redelijk hard in het oog. Een staartstuk van een vliegtuig, dat aan de muur hing. Kijk, ik weet dat de Bruidegom piloot is, maar er zijn grenzen aan "uw werk mee naar huis nemen" vind ik. Tsigalko en ik vroegen ons af of de Bruidegom misschien niet stiekem in zijn garage een vliegtuig in elkaar aan het steken was. Ik wist Tsigalko te zeggen dat er zo ooit mensen van Oost- naar West Berlijn zijn gevlogen, in een zelfgebouwd vliegtuigje. En Tsigalko, neemt nu eens aan dat ik over zo'n serieuze onderwerpen nooit onzin verkoop.

Hoog tijd voor enkele speeches, van de beste vrienden van de Bruidegom en Bruid. Het verhaal van de Prinsen was eerlijk en hilarisch, het sprookje van het nieuwsgierige Aagje was dan weer mooi en diepzinnig. En dan was het hoog tijd voor de openingsdans.

Beetje verrassend werd er gekozen voor Kryptonite van 3 Doors Down en niet een of andere klassieke slow. Hoewel, echt verrast was ik dan ook weer niet, de Bruid staat er niet echt om gekend om de platgetreden paadjes te bewandelen. Mooi om te zien hoe de Bruid zwierig de hele ruimte in beslag nam en de Bruidegom nogal moest spieken om te zien dat hij zeker niet op de voeten van zijn vrouw zou stappen. En vooral grappig, om de Bruidegom later op de avond bij een of andere salsadans zonder probleem al zijn danspasjes te zien uitvoeren zonder ook maar een seconde naar beneden te moeten kijken.

En na de openingsdans kon het feest helemaal op gang getrapt worden. Helaas voor Tsigalko en mezelf waren we ongeveer 10 jaar te jong. Ik zei dit tegen de andere Prins van de speech en zijn laconieke antwoord was: ja jong, kent uw klassiekers he. Wie ben ik om daar iets tegen in te brengen? Maar kom, de ambiance zat goed, de vrouwen namen met veel plezier de dansvloer in beslag terwijl de mannen hen de ruimte gunden. Tsigalko probeerde mij ervan te overtuigen om mijn "grasmachinemove" boven te halen. Ik probeerde hem diets te maken dat het grasmachine niet in mijn reeds zeer uitgebreide repertorium stond, maar hij was er van overtuigd dat ik die ooit heb uitgevoerd in Leuven.

Ik blijf het bestaan hiervan ontkennen zolang ik mij het niet zelf kan herinneren.

En blijkbaar kent de Bruid mij toch iets beter dan ik dacht. Toen ze zag dat ik tijdens het liedje "Highway to hell" met een grijnslach op de lippen stond kwam ze naar mij toe en kon ze gewoonweg mijn gedachten lezen!

"Nee Tristan, ge moet nu niets tegen de Bruidegom gaan zeggen"

Busted.

*Mijn reeks begint nogal te groeien.

woensdag 13 maart 2013

Koken met de Ambtenaar - deel 2*

Reeds lang verwacht, en later dan gepland, maar hier is dan toch eindelijk deel 2.

Wat voorafging: de Ambtenaar was opgedrongen om nu maar eens zelf voor ons te koken en dus had ze de hulp ingeroepen van S.O.S. Tristan.

First things first. Koken met slecht materiaal dat gaat niet. Of ja, dat gaat wel, maar dat is een serieuze rem op het kookplezier. Toen ik dit zei tegen de Ambtenaar, heb ik haar eerst een kwartier moeten overtuigen dat ge wel degelijk plezier kunt scheppen uit koken, maar ik betwijfel of ik haar hier van heb kunnen overtuigen.

Maar kom, ik heb ze er toch al van kunnen overtuigen om haar glazen snijplank niet te durven gebruiken in mijn aanwezigheid, nu nog haar mes terug op snee brengen. Een mes dat ze al een paar jaar had en gebruikte op een glazen snijplank, daar kunt ge dus gewoon met uw bloot gat op gaan zitten he. Ze vond dat ik overdreef, maar nadat ik de daad bij het woord voegde, moest ze toch inbinden.
Your argument is invalid.
En vermits ik niet alle dagen bij haar binnen spring, heb ik ze ineens geleerd hoe ze haar - roze! - mes moest wetten. Met nog als extra uitdaging dat zij linkshandig is en ik dus alles tegen mijn hand moest voordoen. Maar na enkele aarzelende pogingen en evenveel complete mislukkingen - horizontaal uw botte mes wetten maakt het alleen maar botter - lukte het haar dan toch om een vlijmscherp mes te maken. "En dus elke keer als ge uw mes gebruikt moet ge dat dus doen he." Een blik als door de hand gods geslagen was mijn deel.

Rare reactie. Want - hoe graag ze het waarschijnlijk wel wilde - ik had haar met geen vinger aangeraakt.

Eens zien hoeveel ze zich nog herinnerde van mij vorige les. Terwijl ik haar voordeed hoe ze veilig een paprika kon snijden voelde ze ineens de onweerstaanbare drang om mij met haar vers geslepen mes te snijden. Waarschijnlijk wilde ze zien of het wel degelijk zo scherp was als ik beweerde? Maar toch, een simpel tikje van het lemmet zorgde toch al voor een schram op mijn pols. De overige gasten konden later op de avond alleen maar bevestigen dat het een zeer gemene, buitenproportionele daad was van de Ambtenaar.

En dan stonden we daar schouder aan schouder paprika's in twee te snijden voor het gehakt. En daarna nog twee paprika's in blokjes snijden voor de dipsaus volgens een recept van de Schoolmeester. Waarna de Ambtenaar nog maar eens de kans greep om kwaad te spreken over de kookkunsten van de Schooljuffrouw. En terwijl we aan het snijden waren, hield ik voor alle zekerheid maar een oogje in het zeil.

En het was meer dan nodig. "Ambtenaar, uwe ringvinger! Uw wijsvinger! Mes recht houden. Pas op voor uw pink! Mes lager houden." Zonder bloedverlies had ze de paprika's dan toch gesnipperd gekregen. Maar omdat de blokjes toch nog iets te groot waren liet ik haar zien hoe ze het nog in stukjes kon hakken door haar hand op het mes te plaatsen en dan zo te hakken.

Hoe ze het gedaan heeft, ik weet het niet, maar met haar hand BOVEN OP het mes, heeft ze zichzelf nog gesneden in haar handpalm. Ok, dus dat moest ik nu ook meer in de gaten houden, zien dat haar hand niet afgleed bij het hakken. Nog een sjalotje gesneden en een teentje look en we konden beginnen met de dipsaus. En net als ge dacht dat ze er mee weg is, werd ze dan overmoedig en sneed ze in haar kneukel! Wat had ik gezegd van dat mes te hoog te brengen?

Maar eigenlijk was ik wel trots dat ze niet in het topje van haar vinger had gesneden zoals een échte beginneling zou gedaan hebben. Door die stommiteit bewees de Ambtenaar dat ze al een stapje dichter bij haar eerste Michelinster stond.

Een babystapje, dat wel.

De moelleux dan. Hier kwam de autist in de Ambtenaar naar boven. 165 gram bloem was 165 gram bloem en gene gram meer of minder. Begripvol als ik was, vond ik er een duivels plezier in om haar elleboog vast te pakken en met haar arm te schudden zodat ze - och here och god - toch wel 1 gram te veel had zeker!  En die gram moest en zou er uit. Idem voor de boter. Dat laatste grammetje moest en zou er vanaf gaan. Waarna ik de kans niet kon laten liggen om die extra gram op haar neus uit te smeren. Koken moet plezant blijven vind ik.

Het beslag was snel gemaakt, en de kloppers van de mixer werden nog sneller vakkundig door ons afgelikt. Nu nog in de pottekes overgieten - en hier kwam mijne spatel dan weer van pas. Wat een fantastische cadeaus geef ik toch! - en in de frigo zetten om op te laten stijven.

Het eten was een groot succes, alleen waren we vergeten om de dipsaus voor bij de aperitief op tafel te zetten. Maar ja, die zal ze deze week hopelijk nog gebruikt hebben als pastasaus of zo. En ook de moelleux waren zeer goed gelukt. Mocht misschien nog een tikje langer in de oven gestaan hebben. Maar kom, ze waren vanbuiten gebakken en vanbinnen nog loperig, zoals het hoorde. Bij gelegenheid ook nog eens zelf proberen te maken. Ik vraag me af mij dat wel gaat lukken, zo zonder het deskundige afwegen van de Ambtenaar.

Zo ziet ge maar, willen is kunnen. En dus beste Ambtenaar, niets houdt u nu nog tegen om eens samen met de Schooljuffrouw "kokeneten" te spelen. Ik stel voor dat ge mij dan ook in ene keer mee uitnodigt en dan zullen de Schoolmeester en ik onderstaande scène wel naspelen.

Wel eerst nog uitvechten wie Jommeke en wie Filiberke mag spelen.

*Epiloog: bij het afwassen vond de Ondervoorzitter het nodig om een wijnglas te breken.