dinsdag 18 december 2012

Vermaelen's Projects - deel 2*

Zoals reeds gezegd: een kleine moeite kan een wereld van verschil maken. En daarom heb ik vandaag een kleine moeite gedaan, die misschien ooit een wereld van verschil kan maken. Alleen hoop ik dat het niet voor morgen gaat zijn. Ik heb nog minstens 70 jaar voor de boeg.

Wacht, eventjes een stapje achteruit nemen want ik denk dat ik u anders ga verliezen.

Waarom zou ik eigenlijk een stapje achteruit moeten nemen? Gewoon to the point is misschien nog het beste. Bij deze: ik heb mij vandaag laten registreren als orgaandonor.

Orgaandonoren voor de feestdagen
Waarom? Geen idee eigenlijk. Ik moet zeggen dat het iets is waar ik al langer mee rondloop - bloed en plasma heb ik al gegeven, en ik heb mezelf ooit opgegeven als beenmergdonor. En nu dus ook volledige orgaandonor. Een soort van "stepping stone" dus. Ik denk dat het er in verleden gewoon nooit echt van gekomen is omdat ik te lui was om de stap te zetten. En nu heb ik dus gewoon eventjes die kleine moeite gedaan.

Allez ja, kleine moeite... Theoretisch gaat het als volgt: ge gaat gewoon naar het gemeentehuis naar de afdeling bevolking en vraagt u daar te laten registreren als donor. Twee minuutjes, max.

De praktijk stelde mij echter wat meer op de proef. Bon, ikke naar de plaats gefietst waar ik mijn nieuwe paspoort was gaan ophalen en nog een paar andere administratieve zaken had moeten regelen. Daar aangekomen bleek echter dat de administratieve diensten verhuisd waren naar "Het Mattenkot". Soit, ik had mijn voornemen gemaakt, dus fietste ik maar eventjes door naar het centrum van Vilvoorde. Mooi gebouw, het mag gezegd worden. Fiets stallen en dan naar binnen gaan op zoek naar de dienst bevolking.

Bevolking, bevolking... huh, nergens bevolking terug te vinden? Informatie gevraagd aan het onthaal: "Dat heet tegenwoordig burgerzaken mijnheer." Waarom weet ik dit niet? Burgerzaken... wie verzint zoiets? Ambtenarentaal, ik zal er nooit aan wennen.

"En waarvoor is het mijnheer?" "Ik wil mij laten registreren als donor." Een blik zoals die van een koe die naar een trein kijkt was aan de andere kant van de desk mijn deel. Tokkel tokkel op de pc... "Ah kijk, dat is blijkbaar hier."

Ja, waarom zou ik anders daar zijn?

Kijk beste Ambtenaar, het is door zo'n mensen dat gij zo'n reputatie krijgt, het ligt absoluut niet aan de burger. De burger heeft trouwens altijd gelijk en de burger is koning, zeg dat ik het gezegd heb!

Ik kreeg dan zo'n nummertje van bij de slager. Nummer 6800. 6800! What the fuck?! En dan kom ik binnen in de wachtzaal, en kijk daar op de schermen, allemaal nummers in de 2000... Veel goesting om terug naar buiten te gaan en het te laten voor wat het was. Maar kom we waren er nu toch en anders komt het er toch niet meer van, ik ken mezelf.

En dan gebeurde het: volgende nummertje: 1001. Huh? 1001? En der staan allemaal nummers in de 2000 op die schermen? Volgende nummer 508. 508??? 4732?  4587? 005?

STOP FUCKING WITH MY HEAD!

Actual footage
Is dat hier de Lotto of zo? Staat daar ergens achterin een grote trommel met allemaal genummerde ballen in en laten ze daar om de paar minuten een onschuldige hand ballen uit trekken?

En waarom moet ik trouwens wachten? Ik kom hier mijn organen doneren! De rode loper zou voor mij uitgerold moeten worden en ze zouden mij een glaasje champagne moeten aanbieden voor mijn altruïsme.

Ballen ja, nummerke trekken en vanachter aanschuiven.

Dan toch eindelijk aan het loket gekomen bekijkt de vrouw in kwestie mij als door de hand Gods geslagen. "Donor? Dat heb ik hier nog nooit meegemaakt." Ik had eventjes schrik dat ze mij daar nog zou gaan opvoeren als een soort van freak-show zo van: seg Swa, komt nu eens kijken wat ik hier tegenover mij heb zitten.

Bon, identiteitskaart afgeven, tokkel tokkel op de pc, papiertje afdrukken, handtekening van haar, handtekening van mij, stempeltje erop, kopietje voor mij en dat was het. Easy peasy, een echte aanrader!

Ik ben nu aan het overwegen om vanaf nu rond te lopen met een gigantische strik op mijn hoofd. Of misschien nog beter, een strik laten tatoeëren op mijn brede torso borst! Want ja, eigenlijk ben ik nu gewoon een groot cadeau voor iemand die ik niet ken maar waar ik misschien zeer close mee kan worden. Toch een geweldige metafoor, al zeg ik het zelf. Ikzelf ben de verpakking, mijn organen het cadeau.

Mooi gevonden Tristan.

Knap!

Maja, fat chance voor dieje wat een cadeautje van mij verwacht. Ik heb mezelf namelijk al enkele jaren geleden beloofd om minstens 100 jaar te worden.

En ik was eerst.

*Als donor voor een haartransplantatie zal ik ook niet onmiddellijk meer in aanmerking komen.

zondag 16 december 2012

DJ Tristan*

Ik heb het hier al herhaalde malen gemeld, maar ik ben dus de voorzitter van de Phil Kevinfanclub. Een door mijzelf opgericht, zeer select groepje, dat gestaag groeit en dit zelfs ondanks het jammerlijke en veel te vroege wegvallen, op de gezegende leeftijd van 15 jaar, van onze ere-voorzitter voor het leven, Wim.

Zijn intelligente bijdrages worden nog elke dag gemist.
Echter, ik was uit het oog verloren dat er bij mijn functie, naast de vele voordelen, voorrechten en groupies, ook nog plichten waren. En zoals in de oprichtingsstatuten van de Phil Kevinfanclub staat - door mij opgesteld en door de stemgerechtigde leden ook unaniem goedgekeurd - is een van de doelen van onze organisatie "De appreciatie van de kunsten van Phil Kevin onder de bevolking verspreiden". En ik moet het eerlijk toegeven, dit laatste was ik een beetje uit het oog verloren.

Vandaar dus een soort van "wiedergutmachung" om dit schandelijke feit recht te zetten.

Vorige week stond er in de Lidl een platendraaier in de aanbieding. En die ben ik dus gaan kopen. Eindelijk kan ik mijn Phil Kevincollectie dagelijks beluisteren en herbeluisteren. De kleine investering meer dan waard! Te weten dat ik die (gesigneerde!) platen ondertussen al een jaar of 4 in mijn bezit heb en dus nog niet heb kunnen beluisteren. Dat hiaat is dus dit weekend meer dan goed gemaakt.

Een kort overzichtje van mijn platencollectie. Enige jaloezie uwentwege is meer dan gepast. Dus, twee gesigneerde (jaloers!!!) exemplaren; eentje van "Die kat komt weer" en ook nog "Ik wil niet dat je weggaat" en dan heb ik ook nog een niet gesigneerde versie van "Ik kan je niet missen". Maar het is niet omdat deze niet gesigneerd is, dat ze daarom minder waard zou zijn. Het zwarte goud zit namelijk in het hoesje.

Daarbij wil ik ook nog eventjes opmerken dat ik ook een exemplaar van zijn grootste hit "Komaan en doe het" had, maar dat ik dit zeer exclusieve item aan onze Sportief Directeur heb cadeau gegeven bij zijn huwelijk met onze Verantwoordelijke Leergangen. Ik weet dat het een prominente plaats inneemt in hun leven. Ik heb het alleen nog nergens bij hun thuis gezien...

Het zal wel in hun kluis steken.

Bon, een kort bespreking van de plaatjes die ik dus nog zelf heb liggen.

Eerst en vooral is er "Ik kan je niet missen" met "Baby Blue" als B kantje. Een regelrechte schande en totale miskenning van dit op muziek gezette literaire kunstwerk! Maar ja, we weten ook allemaal hoe het "Mia" van Gorki is vergaan. Verder zijn er dan ook nog andere hits zoals "Ik wil niet dat je weggaat", met op de B-kant de instrumentale versie ervan. Van de instrumentale versie ben ik niet echt fan, maar ja, als artiest alleen maar pieken, dat is er niemand gegeven, zelfs Phil Kevin niet. Daarbij, als Phil niet zingt op zijn plaatje, dan moet het voor mij eigenlijk ook niet meer.

En dan is er nog dat ander pareltje "Die kat komt weer". Hier blijkt eens te meer dat Phil Kevin volledig voor was op zijn tijd, door zowel een traditionele versie als een dans versie (B-kant) uit te brengen. En ja, zoals het een dans versie betaamt, is deze veel swingender, met een dikke beat onder, Phil Kevin was, zoals alle groten, artistiek gewoonweg jàren voor op zijn tijd (1992), deze single is daar een sprekende zingende getuige van.

*Heb ik al gezegd dat de platendraaier de liedjes ook naar mp3 kan omzetten?

dinsdag 11 december 2012

Drank is den duvel*

Kerstbomen, kerstmarkten, kerstkaarten,... voor mij moet die onzin eigenlijk allemaal niet. Volgens mij is dit trauma te wijten aan mijn ouders die mij 25 jaar geleden geleden vroegen wat ik graag voor mijne kerstmis zou krijgen: een broertje of een hond.

Ik wilde dus een hond.

Sinds die teleurstelling hoeft kerstmis voor mij niet meer. En sindsdien kan ik mij ook hoe langer hoe meer herkennen in Scrooge uit Charles Dickens' "A Christmas Carrol".

If I could work my will," said Scrooge indignantly, "every idiot who goes about with 'Merry Christmas' on his lips, should be boiled with his own pudding, and buried with a stake of holly through his heart. He should!"
Een doordeweekse avond in Vilvoorde
De winkelstraten probeer ik ondertussen zoveel mogelijk te mijden om niet met Djingle Bells om de oren geslagen te worden, in mijn eigen huis komt er van zijn leven gene kerstboom binnen (Zolang ik er alleen woon tenminste. Als er ooit een vrouw in mijn leven komt zal ik toch niets meer te zeggen hebben.) Maar sociale druk verplicht een mens om toch af en toe aan bepaalde zaken mee te doen.

Een goed stukske eten met de familie, daar zeg ik zeker geen nee tegen, en als dat toevallig samenvalt met kerstmis, tja, dan zullen we dat maar ondergaan zeker? Daarbij, dat is ongeveer de enige keer op een jaar dat ik zwezeriken kan eten schransen.

En dan is er nog de jaarlijkse kerstmarkt die ik samen met het hoofdbestuur van de Phil Kevinfanclub moet ondergaan, omdat onze Sportief Directeur redelijk kerstminded is. Kerstmad lijkt mij het beter te verwoorden. Ik denk dat als zijn Eega (tevens onze Verantwoordelijke Leergangen) hem zou laten doen, hij vanaf begin augustus een kerstboom in zijn huis zou zetten. Tot half juli ofzo. Half juli is hij niet thuis, vandaar. Hij gaat dan altijd met vakantie naar Lapland om daar vrijwilligerswerk te doen en te helpen bij de verzorging van de op rust gestelde rendieren.

Hij is zowat een magere baardloze versie van Father Christmas himself, ik daarentegen voel meer sympathie voor The Grinch.

Maar zoals hierboven gezegd, voor een gezellig samenzijn onder vrienden moet ge af en toe toegevingen doen. Zoals dus een kerstmarkt. En dan vooral de jenever die we op die kerstmarkt moeten drinken...

Moeten? Niemand verplicht u om jenever te drinken zult ge nu misschien beweren. Maar dat is dus buiten de waard Sportief Directeur gerekend. Zijn excuus is: "als ik met jullie op stap ga, drinken jullie altijd bier. En ik drink dat niet." Euhm en dat is een reden om ons tot jenever te veroordelen? Leer bier drinken! Wat is mij dat nu.

Mijn voorstel: "Kunnen we anders die janettendrank niet gewoon laten vallen en direct pinten gaan pakken?" lokte reacties uit in de trant van : "we behouden jenever, maar geven het aan de Sportief Directeur en drinken ondertussen zelf pinten" en ook nog "Jenever is niet lekker. Ik drink dat enkel met jullie in het dreupelkot en de kerstmarkt in Hasselt, gortig gewoonweg."

Echter, het argument: "het is een traditie" haalde jammer genoeg de overhand. Kijk, als ik het zeg dat ik het moeilijk heb met veranderingen lachen ze mij altijd uit, maar als ik dan eens een voorstel van verandering doe, wordt dat onmiddellijk afgeschoten! Begrijpen wie begrijpen kan. Soit, hier niet te veel over kankeren, gewoon neus dichtknijpen en doorgieten maar.

De Eega van onze Sportief Directeur had al voorgesteld om iets van eten klaar te maken, kwestie van toch ne fond te hebben alvorens op stap te gaan. Strak plan om iets klaar te willen maken. Nog strakker was het om dit niet aan onze Sportief Directeur over te laten. De laatste keer dat hij koffie moest zetten was hij er in geslaagd het water aan te laten branden en de keukenvloer van een laagje koffie van 3 cm te voorzien. Zo eentje heb ik liefst niet te dicht in de buurt van mijn eten.

Tijdens het eten dan ons beklag gemaakt over het verraad van de Ambtenaar, die liever naar een "voetbal"wedstrijd ging kijken - die overigens afgelast was! - en onze Ondervoorzitter, die liever naar Alex Agnew ging kijken. Het ondervoorzitterschap van de Ondervoorzitter kwam nogmaals ter discussie te staan, maar vermits bloed dikker is dan water, heb ik het maar blauw-blauw gelaten. En de Ambtenaar sanctioneren gaat niet, vermits ze geen volwaardig lid is van de Phil Kevinfanclub.

Aan tafel werd dan gesmikkeld en gesmakkeld van de lasagne van de Eega. Alleen was zij blijkbaar niet op de hoogte gebracht van het niet komen opdagen van de Ondervoorzitter en de Ambtenaar want er was nog een schotel op overschot. Jaja, dat zijn twee grote eters. Na het eten nog een spelletje De Grote Dalmuti gespeeld - deze keer moesten de Ambtenaar en ik er niet eerst een half uur voor rondrijden - en dan op naar de kerstmarkt! (Laat u niet misleiden door het uitroepingsteken, dit is gespeeld enthousiasme).

Van de kerstmarkt zelf zien we welgeteld 2 kraampjes. Het eerste wandelen we straal voorbij, het tweede daar placeren we ons. We leggen pot uit, en er wordt jenever gehaald door de Verantwoordelijke Gebouwen. Die die avond niet mocht drinken wegens antibioticakuur. En wat doet dieje kerel? 4 glaasjes violetjenever meepakken. Vier! Eén deugt al niet, waarom er dan 4 meepakken?! Smeerlap.

Een rondje verder en ondertussen de traditionele spelletjes gedaan hebbend, dacht onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen slim te zijn door in plaats van jenever, Jägermeister voor hem te bestellen. Jägermeister: 35%, fruitjenever 20%. Een beetje te vergelijken met dit Genie van de Karpaten.

De jenever en de koude meer dan beu, stelde ik voor om samen met de Eega en de Hollandse al naar binnen te gaan en daar al wat op te warmen. Beide dames gingen onmiddellijk akkoord en al huppelend - de Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden kan daar niet tegen wist de Hollandse mij te zeggen - zijn we dan een café ingedoken en de rest opgewacht, frisse pint (eindelijk!) in de hand.

De rest van de avond wordt nu al wat waziger, maar wat ik er mij nog goed van herinner is dat de Ambtenaar volgens onze Sportief Directeur en de Ondervoorzitter hoogdringend moest lastiggevallen en geïnterpelleerd worden over haar afwezigheid. En vragen waar die aardbei bleef, die ze tijdens de Gentse Feesten aan de Ondervoorzitter had beloofd. Hierbij hadden ze eerst het idee opgevat om traditioneel mijn ontfutselde gsm hiervoor te gebruiken - allez ja, ik had ze gewoon gegeven - maar omdat er een gecodeerde schermbeveiliging opstond konden ze er niet veel mee aanvangen. Moesten ze het maar eens in eigen naam en op eigen kosten doen.

Nog later op de avond kwamen het Broertje (nuja, "tje", 't is nogal ne beer) en het Nichtje (nuja, "tje", 't is zowat het prototype van wat wetenschappers als definitie gebruiken voor "een hoogpotige blondine") ons vergezellen om ons dan later terug uit te wuiven. Wel nadat Broertje mij eerst nog de oren had uitgewassen dat het zo lang geleden was dat ik nog eens iets had gepost op mijn blog.

Bij deze is dat dus goed meer dan gemaakt, mét deze speciale vermelding én nog een foto van hun beiden!

Broertje en Nichtje van de Sportief Directeur
Veel later zijn we dan nog naar huis gegaan. Gelukkig waren de Eega en de Hollandse heel wat verstandiger als ons en "mochten" zij ons naar huis voeren. De Verantwoordelijke en ik zijn dan naar de auto gezwalpt, ondertussen het Traktaat van Wittgenstein grondig bediscussiërend. De Hollandse en de Verantwoordelijke reden terug naar Gent, wij naar de woonst van onze Sportief Directeur. Daar aangekomen nog wat spelletjes gespeeld - noblesse oblige - om dan in een diepe coma te verzinken, na nog de nodige eindconclusies met de Verantwoordelijke per sms te hebben uitgewisseld.


The day after: mottig met drie man in het huis van onze Sportief Directeur en onze Verantwoordelijke lag in zijn eigen bed ook met een serieuze kater. Ik heb nu al gezegd dat ik volgend jaar rond deze tijd een speciale antibioticakuur ga moeten volgen waardoor ik geen alcohol van boven 6° verdraag. Pinten zijn dus nog ok, jenever spijtig genoeg niet meer.

Plezant zenne, zo jenever!

*Ere wie ere toekomt.
 

maandag 10 december 2012

Babylonische spraakverwarring*

Normaal gezien ben ik niet geneigd om veel over mijn werk te vertellen. Een: het gaat hier over mijn werk en bijna niemand praat graag over zijn werk en twee: zo veel spannende zaken zijn er over mijn werk ook niet te vertellen. Maar vandaag was er toch wel eventjes een grappig moment dat ik jullie zeker niet wil onthouden.

Ik werk dus in Brussel en dat heeft tot gevolg dat ik zowel Nederlandstalige als Franstalige collega's heb. Een groot voordeel vind ik dat, want zo kan ik mijn steenkolenfrans toch een beetje onderhouden.

Nu, een nadeel van die tweetaligheid, is dat dit soms wel voor communicatieproblemen kan zorgen, zodra iemand niet meer zijn moedertaal spreekt. Zoals dus vandaag het geval was.

De Franstalige collega van de verzending belde mij om mij te zeggen dat er 5.000 ringmappen waren aangekomen voor mijn dienst. Ringmappen? Vijfduizend stuks dan nog?! Ik heb hier zelf nog een doos staan vol met lege ringmappen, waarom zou ik er 5.000 bijbestellen? En vooral, waar zou ik ze in godsnaam wel kunnen zetten? Ik kreeg het toen wel even Spaans benauwd moet ik zeggen. Heb ik nog efkes op het einde van het jaar mijn budget voor de komende dertig jaar erdoor gejaagd zonder dat ik het mij herinner?

Ik mag geen bestellingen meer plaatsen na een lunch vergadering met wijn, blijkt nog maar eens duidelijk.

Slik...

Voor alle zekerheid toch nog eens mijn afdeling afgegaan om te horen of daar iemand een bestelling had gedaan voor 5.000 ringmappen. Niemand. De boekhouding viel ook achterover toen ze mijn vraag hoorde.

Ik kreeg het hoe langer hoe warmer.

Toch nog eventjes naar de verzending bellen. Jaja, er was juist een pallet met 5.000 ringmappen aangekomen zeiden ze mij. Huh? 5.000 ringmappen... op een pàllet? Hoe groot is die pallet in godsnaam? Nu was mijn nieuwsgierigheid toch wel gewekt hoor. Ik was zeer benieuwd hoe ze dat hadden klaargespeeld, om 5.000 classeurs op één pallet te krijgen. Ik zou er minstens een vrachtwagen voor nodig gehad hebben.

Bon, ik dus naar onder - een halve verdieping. En ja daar telefoneer is voor, ik weet het, ik ben lui - om te kijken naar die 5.000 ringmappen.

De ringmappen in kwestie bleken dus klasséérmappen te zijn, die ik een maand geleden had besteld.

Fieuw.

*Blijkbaar hebben Chinezen en Japanners dit probleem ook. http://www.youtube.com/watch?v=G-PAJDPpkpE