vrijdag 26 april 2013

Sporting a 'stache*

 
Quizvraagje: wat hebben Nigel Mansell (F1-piloot), Lorenzo Staelens (voetballer), professor Gobelijn (Jommeke), Philippe Albert (nog een voetballer), Fritz Carlos (Foofur), David Seaman (een keeper voor de verandering), Lambik (Suske&Wiske), Don Diego de la Vega (Zorro), The Hulk Hogan (WWF) en Tom Selleck (Magnum) met elkaar gemeen?

Buiten het feit dat deze al dan niet fictieve personen redelijk groot waren tijdens mijn jeugdjaren - ik interpreteer mijn "jeugd" redelijk ruim. Net zoals "groot zijn" trouwens - zijn ze ook de trotse bezitter van een snor. Of dat waren ze althans in mijn jeugdjaren, daar kunnen ze zelf ondertussen al verandering in hebben gebracht.

Nu, zelf heb ik nooit de behoefte gevoeld om een snor te laten staan, gewoon omdat ik dat vrij belachelijk vind. Ieder zijn ding zeg ik maar, een snor vind ik er persoonlijk los over. Ofwel een volledig glad geschoren gezicht, ofwel een baard(je). Maar alles wat er tussen in ligt vind ik niet echt logisch. Allez ja, als ge dan toch de moeite gaat doen om u te scheren, scheert dan ineens alles af, toch? Vandaar dus ook dat ik mijn voorkomen aanpas aan de seizoenen; in de koudere wintermaanden scheer ik mij niet en laat ik mijn wintervacht staan, in de warmere zomermaanden is het terug glad.

Maar ja, dan beslist ge om met de Phil Kevinfanclub een weekje naar Lissabon te gaan, en dan komen er natuurlijk de meest idiote voorstellen uit de bus. En ons probleem is dat we hier dan ook meestal op ingaan.

En een van die voorstellen was dat we onze snor zouden laten staan. Volgens mij zullen de Verantwoordelijke Gebouwen en ikzelf - noblesse oblige als Voorzitter - echter de enige twee van de Phil Kevinfanclub die ook een effectief een snor gaan hebben die week.


De Verantwoordelijk Internationale Betrekkingen zal waarschijnlijk als uitvlucht gebruiken dat hij dat niet kan maken "in mijn functie en met mijn werk", onze Sportief Directeur zal waarschijnlijk zeggen dat hij dat "maar niets vindt" en dus niet meedoet. 

Onze Ondervoorzitter is er volgens mij wel voor te vinden, maar fysiek is hij er niet toe in staat. En hij vond bovenal dat we hem veel te weinig tijd hadden gegeven om hieraan te beginnen. Een jaar zou hij minstens nodig hebben om wat dons te kunen kweken op zijn bovenlip. Hij heeft dan ook een redelijke babyface, het mag gezegd worden.

Om u van dit laatste een voorbeeld te geven: toen de Ondervoorzitter en ikzelf op het vliegtuig zaten voor onze vakantie richting Vietnam (en ineens ook Laos en Cambodja, als we er dan toch waren), bestelden we beiden een wijntje voor bij onze maaltijd. Vroegen ze aan onze Ondervoorzitter toch niet of hij al 18 jaar was. En hij was er toen toch al zeker 25!  

Onnodig te zeggen dat ik de hele vlucht tot in Vietnam heb zitten lachen.

Maar kom, donderdag is het zo ver en zitten we in Lissabon. Dan kunnen we doen en laten wat we willen. Daar kent toch niemand ons.


... maar dan mét snor.
*Ik ben toch benieuwd of onze Verantwoordelijke Internationale Betrekkingen en onze Sportief Directeur ons aangenaam gaan verrassen en alsnog bebaard ten tonele gaan verschijnen op de luchthaven...

donderdag 25 april 2013

Putjeslucht*

Ze zijn in de garage van mijn appartement voor de verandering weer aan het werken. Poging duizend driehonderd één-en-veertig om het grondwater weg te krijgen denk ik. Ze hebben al injecties gedaan, bijgeplakt, producten allerhande overal gesmeerd, maar tot nu toe heeft nog niets geholpen.
 
Deze week waren ze 's morgensvroeg aan het boren en hing er een onfrisse geur in de kelder. Zo van stilstaand, dood water. 'Putjeslucht' zoals ze het zo mooi kunnen benoemen.
 
En dan moet ik spontaan aan deze cartoon denken.
 

*Meer van dit soort ongein: www.normanieren.be
 

woensdag 24 april 2013

De stelling van Pythagoras*

Een klassieke flauwe mop - zoals er wel zoveel zijn - ten huize Noelmans.

Papa: "Wat is de stelling van Pythagoras? Hoe ge weet dat niet? Allez nu. Dat is nochtans iets dat in de bouw constant gebruikt wordt zenne. En gij weet dat niet? Hoe denkt ge dan dat die bouwvakkers tot boven geraken?"

Na dertig jaar heeft die mop voor mij al een serieuze baard.

Nu heb ik mij op mijn werk opgegeven om moderator te spelen bij zogenaamde 'conversatietafels'. Wat dus inhoudt dat ik 's middags met Franstalige collega's ga samenzitten om daar wat mee in het Nederlands te praten. Of hen toch zo veel als mogelijk moeten aanmoedigen om dit te doen.

Maar alvorens we in het diepe worden gesmeten kregen we een korte uitleg over wat er juist van ons verwacht wordt en hoe we bepaalde zaken best kunnen aanpakken. Deze uitleg werd gegeven door een Vlaamse en een Nederlandse. Dit laatste is geen detail, dit is essentieel in heel mijn verhaaltje.

Dus, open in plaats van gesloten vragen, de zogenaamde 'W-vragen' en weet ik veel wat nog allemaal. Enkele voorbeeldvragen waren: wat heb je gisteren gegeten? Welke hobbies heb je? Wat vind je van deze stelling?

Waarop mijn reactie op die laatste vraag was: "Ge moet goed oppassen met die laatste vraag, want we werken hier wel in 'den bouw' he." Hilariteit aan mijn kant van de tafel was het gevolg, lege blikken aan de andere kant. Toen viel er langzaam een flauwe glimlach te ontwaren op de lippen van de Vlaamse, waar de frank dan toch ook gevallen was.

Uuuren later volgde dan ook de reactie van haar Nederlandse collega. "Oooooh! Nou valt mijn kwartje! Je bedoelt een steiger!"

"Huh? Een steiger?"

*a²+b²=c²

vrijdag 19 april 2013

Ikzoekeenvakman.be*

Eerst beginnen we met een vleugje jeugdsentiment. En zoals alle jeugdsentiment is het gekleurd. Letterlijk en figuurlijk. En ik moet eerlijk zeggen dat ik geen flauw idee heb hoe vaak dit ook werkelijk is voorgevallen, maar in mijn belevenis is het iets dat elk jaar terugkwam, het einde van school en het begin van de vakantie. Allez ja, dat kwam natuurlijk ook wel elk jaar terug, maar de manier waarop we die inzetten waarschijnlijk niet.

Vakantie - en ik bedoel hiermee de "grote" vakantie - was pas vakantie als papa ons van school kwam afhalen en we samen met hem "verfjes" gingen kopen. Waterverf of plakkaatverf, al naargelang hetgene ze in de winkel hadden liggen. En dan door naar huis. Thuis aangekomen werd dan de tafel in de keuken volgelegd met oude kranten en dan mochten we beginnen te kliederen verven. En natuurlijk zo fier als een gieter onze kunstwerkjes laten zien aan mama als ze thuiskwam van haar werk.

Opnieuw, ik weet echt niet meer hoe vaak dit ook effectief is voorgevallen, maar in mijn beleving ging het in de kleuter- en lagere school er altijd zo aan toe als de zomervakantie begon.

Fast forward naar het heden.

Mijn eigen appartement heb ik met de deskundige hulp van mama en papa geschilderd een jaar of zo geleden. Dikke miserie zenne. Weg was al het fijne en spontane van het kinderlijke verven. Nu we een grote jongen zijn geworden, moet het allemaal anders aangepakt worden. Vloer bedekken, alle ramen afplakken, het aanrecht afdekken, verfrol en borstels uitwassen,... maar ja, het moest gebeuren en ik ben zeer tevreden van het resultaat.

Nu was onze Sportief Directeur volop bezig met het in orde brengen van "zijne boven" zodat alles in orde is tegen dat Eddy en Freddy er zijn. En dus had hij mij gevraagd om hem te helpen. Voor mij geen probleem, onder de conditie dat hij alles zou afplakken, want daar heb ik echt een gloeiende hekel aan. Prutswerk. Gelukkig moesten we niet naar de vloer omkijken, want dat was toch maar chape, daar zal nog wel iets anders over heen komen.

Onze Sportief Directeur kent mij ook al eventjes, dus hij wist ook aan welke tarief hij mijn hulp kon verwachten. Gratis weetjes, stomme commentaar en flauwe grappen. In het begin was hij hier blijkbaar nog niet mentaal klaar voor want hij ging eerst nog wat in de "speciale" kamer verven, terwijl ik de muren in de "master bedroom" al zou doen.

Wat al onmiddellijk volgende conversatie uitlokte:
-"Seg man, waarom gaat ge uw muren eigenlijk in twee verschillende kleuren verven?
°"Omdat de Verantwoordelijke Leergangen dat zo graag heeft."
-"Maar alleen het plafond dat is toch genoeg?"
°"Huh?"
-"Ja man, dat is hier toch uw slaapkamer? Dat is toch het énige dat de Verantwoordelijke Leergangen te zien krijgt?"
°"Hehe."
-"Ja, ik heb in mijn slaapkamer ook maar alleen de hoeken van de kamer geverfd zenne."
°"Alsof er ooit een meiske gaat zijn dat die gaat zien."
-"Bon, mijn werk hier zit er op zie ik."
Na het eten gingen we de bordeaux muur doen. Althans, dat was de naam die de Verantwoordelijke Leergangen eraan gegeven had. Ik zei: "Sportief Directeur, dat is geen bordeaux." "Ik weet het, dat is gewoonweg lelijk." "Jaja, dat ook, maar dat is aubergine en geen bordeaux."

Een blik vol ongeloof was mijn deel.

"Aubergine? Is dat ook al een kleur? En hoe weet gij dat nu weer?"
"Ja ik had die kleur uitgeprobeerd in mijn appartement maar ben toen voor dat donkerblauw gegaan."

In de namiddag zijn dan nog de Ambtenaar en de Ondervoorzitter op bezoek gekomen om ons wat uit te lachen. Waarop de Ambtenaar mij al onmiddellijk uitnodigde om bij haar thuis hetzelfde te komen doen. "Allemaal goed en wel Ambtenaar, maar als ge wilt dat ik daar ook in mijn ontbloot bovenlijf kom verven gaat ge wel extra moeten betalen zenne."

We zagen allemaal de twijfelende blik in haar ogen.

Ook zij hadden zich ondertussen laten indoctrineren door de Verantwoordelijke Leergangen en waren ervan overtuigd dat de muur in kwestie bordeaux en niet "lelijk" of aubergine was. Net zoals mijn Broer en zijn lief die ook nog eventjes waren binnen gesprongen.

Bij deze, dit is bordeaux en dit is aubergine.

Discussie gesloten.

*Zo ging het er zondag ongeveer aan toe.
Maar dan zonder die belachelijke handschoentjes.

 

vrijdag 12 april 2013

Luie mannen kost*

Ik weet wel dat het eigenlijk "luie wijven kost" moet zijn, maar één: ik behoor niet tot deze helft van de bevolking en twee: ik vind "wijf" redelijk denigrerend klinken. In het Engels klinkt het eigenlijk zoveel beter, hetgene ik eigenlijk bedoel namelijk "comfort food". Want dat is natuurlijk wat het is: eten dat met een minimale inspanning te maken is en liefst van al ook nog lekker is.

Het recept is er een van eigen vinding. Niet dat het zo spectaculair is, maar toch ere wie ere toekomt. Gewoon eens op een avond thuisgekomen, niet veel goesting om veel te doen of nog iets speciaals te gaan halen en gewoon de keuken geplunderd. En omdat het geen hersenchirurgie is, kan er ook niet veel mis gaan. Ideaal voor mensen die niet graag koken maar wel graag eten.

En ja Ambtenaar, ik heb het tegen u!

Dus, een ajuin in stukjes snijden en laten aanstoven. Als ze glazig zijn, groente naar keuze erbij gooien. Deze keer ben ik voor erwten gegaan die ik nog in de diepvriezer had steken. In het verleden heb ik het ook al paprika, venkel of courgette gemaakt. Ik ben daar ruim in. Maar best wel groenten nemen die niet helemaal wak worden als ze gaar zijn. Champignons zal volgens mij ook wel goed gaan. Op smaak brengen naar keuze. Opnieuw, ik ben daar ruim in. Gisteren was het koriander, komijn, kruidnagel en een peper. In het verleden heb ik het ook al gemaakt met tijm, oregano, kurkuma... keuze te over. En natuurlijk peper en zout.

Nu, vermits dat een beetje te weinig is en redelijk rap gaat tegensteken gooi ik hier meestal nog een blik tomaten bij. Blik schoonspoelen met water en nog wat fond erbij voor wat extra smaak. Dit is niet nodig, maar kan nooit kwaad. Net zomin al het kwaad kan om er nog een blaadje laurier bij te gooien.

Ok, groenten hebben we al, nu nog iets om te knabbelen. Keuze te over hier. Maar als ge net zoals mij geen goesting hebt om veel moeite te doen, neemt ge couscous, quinoa, tarwe of rijst (zelf neem ik geen rijst maar het zal volgens mij wel lukken). Aardappelen of spaghetti of zo zijn ook wel mogelijk, maar dan zit ge met de miserie dat ge een extra kookpot nodig gaat hebben en ge eigenlijk gewoon extra werk aan het creëren zijt. Risoni/orzo is misschien ook nog een optie, dat heb ik nog niet geprobeerd.

En dus kwakt ge gewoon hetgeen waar ge goesting in hebt bij in de pot en laat ge dat garen. Hou er wel rekening mee dat uwe couscous/tarwe/... vocht gaat opnemen en uw saus dus droog kan uitvallen. Extra water of fond toevoegen kan hierbij helpen. En overdrijf zeker niet met de couscous dat ge erbij giet! Best in een tas of zo doen, anders hebt ge echt geen idee hoeveel ge erbij doet als ge het zomaar uit de verpakking erbij schudt.

Been there, done that.
En terwijl dat op een zacht vuurtje staat te sudderen, is het nu hoog tijd voor het plezantste gedeelte van heel dit recept: de eitjes. Ge doet eerst een eitje in een tas of kommetje om er zeker van te zijn dat er geen eierschaal meegaat. Plus het is makkelijker om het zo te doen. Peper, zout en eventueel nog iets extra als ge daar voor te vinden zijt.

Dan maakt ge een kuiltje met een lepel in de (saus)brij die nu aan het opzwellen is en daar giet ge uw eitje in. Voor mezelf maak ik meestal twee eitjes klaar - in twee aparte kuiltjes - gewoon omdat ik eitjes zo lekker vind. Dan doet ge de deksel erop en laat ge de eieren maar koken in die brij, op een zacht vuurtje. En als alles dan gaar is, kunt ge beginnen te eten.

Idealiter maakt ge eerst een hoopje van uw groenten en couscous en dropt ge uw eitje daar boven op. Nog wat parmigiano erover raspen en klaar is Kees. Als ge uw ei dan openprikt, loopt dat eigeel over de rest uit en zorgt voor een extra smeuïg effect.

Ook moet ge een beetje zien wat ge het liefste hebt: als ge graag heel veel saus hebt, doet er dan maar voldoende water/fond bij tijdens het garen. Ikzelf heb het echter graag wat vaster, dus laat ik het wat langer opstaan zodat ge echt een stukje eruit kunt snijden en op uw bord scheppen en dan opnieuw dat eitje dat erover uit loopt... mmm.

*Mijn versie vind ik toch iets smakelijker als de Hollandse "luie wievenkost". Maar ja, het blijven natuurlijk ook Hollanders...

dinsdag 9 april 2013

Fietsen die mannen haten - deel 4*

Vorig jaar heb ik jullie al uitvoerig bericht over de lotgevallen die ik met mijn fiets wrak heb voorgehad. Ik had toen de ijdele hoop dat ik wel van al die miserie af zou zijn. Ik was dus mis.

Alweer.

Wat ik ooit verkeerd heb gedaan om zo'n pech te hebben met mijn fietsen, ik weet het niet, maar het moet wel iets verschrikkelijk geweest zijn. En ik doe nochtans zo mijn best om mijn fietsen te vriend te houden. Gisteren bijvoorbeeld heb ik de ketting van mijn roestbui op wielen gekuist en gesmeerd en mijn banden terug onder voldoende spanning gezet. Het kreng een beetje verwennen als het ware. Mocht ook wel na zo'n verschrikkelijke winter met veel zout op het fietspad en die koude en zo.

En 's morgens stond em daar dan blinkend op mij te wachten. Allez ja, blinkend... Nu ook niet overdrijven he Tristan. Maar kom, het was een plezier om er mee te rijden. Allez ja, plezier. Het was geen martelgang meer zoals anders het geval altijd is, laat ik het zo zeggen.

Naar het station gefietst, fiets gestald en de trein pakken om te gaan werken. En na het werken met de trein terug en mijn fiets losmaken om terug naar huis te fietsen. Slot los en ik wil hem uit het rek trekken. Maar hij blokkeert. Néé he man, néé. Zegt dat het niet waar is hé. Niet opnieuw he! Ik bekeek mijn fiets snel langs alle kanten en zag dat er gelukkig geen andere onverlaat zijn slot rond mijn fiets had gelegd. Waarom kreeg ik mijn fiets dan zo moeilijk uit het rek getrokken?

WHAT THE HELL!?
Kijk, ik weet dat ik ondertussen compleet ongeloofwaardig begin te worden met mijn verhalen over al mijn problemen met mijne fiets, maar ik kan daar dus echt niets aan doen. Allez nu, hoe zou ik in godsnaam dit kunnen verzinnen? Ik geef het toe, ik heb een redelijk levendige verbeelding, maar dit is er zelfs naar mijn normen los over. Hoe kàn zo iets in godsnaam eigenlijk gebeuren? Een half uurtje zon en mijn banden warmen zo hard op dat ze spontaan uitzetten? Loopt er hier in Vilvoorde misschien iemand rond die stiekem banden op pompt maar zichzelf niet kan inhouden eens hij begonnen is? "Als we vertrokken zijn, dan zijn we weg." Zo iets?

Gevolg van dit alles? Ik heb mijne binnenband moeten aflaten zodat ik mijn wiel toch kon laten ronddraaien zonder dat ik het risico liep dat mijn binnenband zou openscheuren. Maar daardoor stond mijn band natuurlijk zo plat dat ik er niet meer mee kon fietsen en ik dus gezellig 3 kilometer naar huis heb mogen wandelen. Al een sjans dat het juist tussen twee regenbuien in was, of ne mens zou er nog slecht gezind van raken.

maandag 8 april 2013

Doed, doed, en drei kieren doed*

Zondag was het voor het eerst sinds lang eens zonnig. We hebben er veel te lang op moeten wachten, maar dan was hij er toch eventjes. Normaal gezien gaan we zondag met de club fietsen, maar ik kon het nog niet opbrengen om al op te staan op zo'n onchristelijk vroeg uur op een zondag. Plus ook, ik vreesde een beetje heel veel voor mijn conditie, na de winterstop. Ik sta voor de moment dan ook nog schappelijk vet. Mijne winterslaap is nog maar net gedaan, wat wilt ge?

Dus, om mezelf al niet onmiddellijk kapot te laten gaan en mij te laten opjutten door mijn mederijders, had ik besloten om zelf rustig de beentjes los te gooien, zo'n goei 50 kilometer langs het kanaal. Want als ik met die mannen meega weet ik sowieso dat het heuvelachtig gaat worden. Daar ben ik nu nog niet klaar voor. En dus mijn parcours langs het kanaal richting Walem en zo terug via Mechelen gedaan, via een klein stukje langs de Strade Biance. Ideaal om rustig de conditie op te bouwen.

Mmm... ok, de zon schijnt, maar is het ook wel warm genoeg? Tja, eens buiten gaan staan en dan weten we het. Moeilijk, moeilijk... Kom, niet zeveren Tristan, de zon schijnt, korte broek en korte mouwen, wat is mij dat nu! Extra onderlijfke moet maar goed zijn. En voor alle zekerheid toch maar mijn benen en armen insmeren met vaseline, want de wind kan nog gemeen snijden.

De eerste keer buiten fietsen heeft ook als gevolg dat ik niets meer wist liggen. Handschoentjes? Schoenen? Helm? Drinkbussen? Zeer veel tijd verloren met dit alles te zoeken. Maarja, tegen de volgende keer vind ik dat dan weer onmiddellijk terug dus dat is dan tijd gespaard. Al een geluk dat ik nog wist waar ik mijne fiets in mijn appartement had weggezet!

Eerste keer op mijn nieuwe fiets, dus dat is ook altijd wat onwennig. Plus het is ook een ander type van klikpedalen, dus daar moet ik ook nog wat zoeken naar de juiste afstelling. Zolang ik fietste geen probleem, maar als ik voet aan de grond moest zetten was mijn linkse schoen blijkbaar iets te straf afgesteld. Bijna op mijn bakkes gegaan, maar gelukkig kon ik mij rechts nog uitklikken. Maar dat is ook onmiddellijk rechtgezet toen ik terug thuis aankwam.

Maar zo ver zijn we nog niet. Fietsen dus. Ik denk dat ik nog maar 500 meter was vertrokken of mijn kuit begon al op te spelen. Tof, nu al krampen. Dus al onmiddellijk beginnen met te drinken en zien dat we er snel van af geraken.

Een van de problemen die ik heb met fietsen na de winterstop is het goede ritme vinden. Want ik wil een zeker visuele snelheid hebben die ik gewoon ben en die ik normaal vind, met als gevolg dat ik gewoon zo hard fiets tot ik aan die snelheid zit. Dit is bijvoorbeeld ook het geval wanneer ge (iets) te veel gedronken hebt en sneller fietst dan verantwoord is, gewoon omdat de wereld rondom u te traag gaat naar uw goesting. Maar kom, de risico's waren nu zondag wel iets kleiner.

Grappig om te zien was hoe ik onderweg nog veel andere lopers en fietsers kruiste, maar ik blijkbaar de enige gek was die al in een zomerse tenue rond spurtte. Maar zoals gezegd, de zon scheen en het was een ideaal fietsweertje, zo'n 13 graden. We zijn al erger gewend in de laatste dagen.

Naast het visuele aspect is er ook het gevoelsmatige aspect. Ge zijt gewoon van een bepaalde spierspanning te voelen en dus trapt ge daar tegen aan, tegen het ritme dat ge gewoon zijt. Alleen is de conditie dus nog lang niet op peil aan het begin van mijn seizoen. Met al gevolg dat ik achteraf bekeken redelijk zwaar in het rood ben gegaan. Infrarood durf ik zelfs te zeggen. Ok, ik merkte het wel toen ik van de fiets afstapte en ook in de namiddag een serieuze klop kreeg, maar op de fiets zelf vond ik dat het nog wel meeviel.

Tot ik mijn resultaten er dus op nasloeg van mijne kilometrique...

Het was mijn slechtste rit ooit. 1h55, 2 minuten trager als mijn vorige slechtste keer. En daarmee begon het nog maar.

Gemiddelde fietscadans lag 5 toeren lager als al de andere keren  95 i.p.v. 100. Snelheid, dito: 26 i.p.v. 27. Man man man.

Nu, heb ik dan écht niets beter gedaan als de vorige keren?

Ah wacht, dat is hier precies wat hoger als de rest. Wat is dat juist?

Oei... 179 van gemiddelde hartslag. Tegen 155 anders...

Dubbel oei.

193 als maximale hartslag...  tegen 181 anders...

*Ik moet echt wel beter tegen mezelf beschermd worden.

dinsdag 2 april 2013

Den draad*

Ik had onze Sportief Directeur beloofd om hem te maandag te helpen met een klusje in zijn huis, waar hij alleen niet aan kon beginnen. Meer bepaald het trekken van een kabel van uit de garage naar de woning.

De eerste van vele lessen die ik ondertussen al heb geleerd uit het aanschouwen van het bouwen van een huis bij verschillende kameraden is: leg van de eerste keer genoeg van alles. Kabels, buizen, bedradingen... eender wat. Eender welke soort, maar leg er maar van elk nog maar minstens een extra. Water, gas, elektriciteit, kabel, internet, telefoon, eender welke nutsvoorziening ge ook maar kunt verzinnen, leg ze. En voor alle zekerheid legt ge ook nog maar een extra wachtbuis naast, want ge weet nooit wat ze in de toekomst nog allemaal gaan uitvinden.

Megasupersnel draadloos internet ofzo.

Toegegeven, dat gaat u op het moment zelf wat extra geld kosten. Maar het alternatief is dat ge later de boel terug gaat mogen opengraven/breken om die voorzieningen alsnog aan te moeten sluiten. En dan kan het u nog meer geld kosten. En gaat het u sowieso veel miserie kosten.

Onze Sportief Directeur heeft mij dit weekend deze les zeer duidelijk in de praktijk laten blijken. We zouden namelijk een kabel trekken vanuit de garage naar de schakelkast in de kelder. Gelukkig hadden zijn broer en hij daarvoor het begin van de kabel al doorgetrokken via een wachtbuis, we moesten nu alleen nog maar 15 meter extra zien door te trekken. En om het allemaal wat moeilijker te maken zaten er nog twee bochten van 90° in het parcours. Dus eerst een metertje fokken van de garage naar net buiten de garage en dan nog fokken van buiten de garage tot in de kelder.

Het waren in het totaal 4 kabels. Twee voor het aansturen van de poort, een gewone voor elektriciteit, en een voor drijfkracht.

Drijfkracht?!

Is onze Sportief Directeur van plan om naast zijn functie bij de Phil Kevinfanclub ook nog in zijn garage een eigen fabriekske te beginnen ofwa? Bon, kijkt, als hij van plan is om zo de merchandising van de Phil Kevinfanclub naar een professioneler niveau te brengen kan ik hem er alleen maar in steunen.

Maar we moesten dus die kabels over zo'n 10 meter onder de grond doortrekken. Gelukkig konden we nog de nodige commando's ("Ja" en "Ho!") naar elkaar roepen door die holle buis. Walkietalkie talkies zouden niet gewerkt hebben denk ik. En mezelf kennende zou ik het dan ook weer zeer moeilijk gehad hebben om niet te willen spelen met die walkietalkies. En terwijl hij de kabel aanvoerde, moest ik ze dus naar binnentrekken.

Persoonlijk zou ik gewoon de kabels buiten hebben afgeknipt en ze binnen terug aan elkaar gesoldeerd hebben, maar dat mocht niet van de Sportief Directeur om de een of andere reden.

Maar dankzij mijn bruut geweld zijn we er dan toch in geslaagd om de kabels tot in de garage te krijgen. En dan moesten we ze nog ophangen aan het plafond. Eerst nog een andere buis over de kabels heen schuiven - het had iets weg van het aantrekken van een frisgewassen jeansbroek, die wringt ook op alle mogelijke manieren tegen - en dan uitmeten en uittekenen hoe we de buis juist zouden ophangen.

Dan zouden we de buis in kwestie aan het plafond ophangen. Eerst nog een gesukkel alvorens we de juiste pluggen hadden gevonden voor de juiste schroeven, die op hun beurt dan weer wat te lang waren. Dus terwijl de Sportief Directeur de schroeven afzaagde, boorde ik ondertussen de gaten in het plafond en begon ik vervolgens als met het indraaien van de hangers met de ingekorte schroeven. En zo waren we praktisch gelijk klaar om samen het eerste stuk buis op te hangen.

"Seg Tristan, die pluggen hebt ge der precies niet heel goed ingeduwd?' Hij zei het nog redelijk voorzichtig om mij toch maar niet te hard voor het hoofd te stoten. Begrijpelijk, ik offerde mijne vrije paasmaandag op om hem hier te komen helpen.

"Euhm, ik ben gewoon verder gegaan op de eerste dat gij gedaan hebt. Ik dacht, hij zal wel weten hoe ver dat moet zijn zeker? Ik vond het eerlijk gezegd al vreemd dat ge dat zo'n stukje liet uitsteken, maar hey, het is uwe kelder he."

"De volgende keer moogt ge ze der toch dieper insteken zenne."

Tja, kijkt, op zo'n moment is de énige correcte reactie: "That's what she said". Met als gevolg dat de eerst komende vijf minuten elke zin werd beantwoord met die zin. En nee, onze productiviteit leed er niet onder.

Maar kom, de volgende buis die we moesten ophangen daar had ik dan toch maar de pluggen goed vast geklopt.

-"Klopt em der maar goed hard in!" (als reactie op het getik van mijn hamer tegen het beton).
°"That's what she said."

En dan nog een laatste stukje muur uitkappen zodat we de kabels konden leiden door de laatste buis en in de zekeringenkast en klaar was Kees.

-"Geeft gij de kabels eens door Tristan?"
°"Den draad, wilt ge zeggen?"
-"Jà, Tristan, jà. Den draad."

*Maar toch, niets boven het origineel.