I'm Tristan and I'm a mail-aholic*

Het hoofdbestuur van de Phil Kevinfanclub heeft zich voorgenomen om op romantisch weekend met de mannen naar Lissabon te gaan. De vrouwen moeten thuis blijven omdat we het gezellig willen houden - niet mijn woorden, ik ben niet getrouwd.

Nu, daar moeten natuurlijk nog eerst de nodige discussies aan vooraf gaan en gezien de leden van het bestuur over heel België verspreid zitten (Gent, Antwerpen, Vilvoorde, Hasselt en het hol van Pluto) is het gebruik van e-mail de aangewezen manier om snel met elkaar te communiceren. Via Facebook kan het ook, maar tot voor kort geloofde onze Ondervoorzitter niet in Facebook.

Net zoals hij nog steeds niet gelooft in zwaartekracht.

Maar goed, e-mail dus. Nu, ik ben een slechte e-mailer. Ik begin geen e-mail als hij niet minstens anderhalf blad lang gaat zijn en met de nodige onzin in. Eigenlijk zijn mijn e-mails gewoon mijn blog voor een zeer select publiek. Indien u niet tot dit publiek behoort, wees zeer blij jaloers zou ik zeggen.

Aansluitend hierop volgt nog eens dat ik mijn e-mails redelijk snel opvolg en beantwoord. Uitzondering hierop is het weekend, want dan ben ik meestal niet in de buurt van een computer. Gevolg van dit alles is dat het hoofdbestuur altijd hun beklag doet tegen mij dat a. mijn e-mails veel te lang zijn en b. ik altijd commentaar heb op alles. Dit laatste zou overigens niet alleen voor e-mails gelden.  En vooral onze Verantwoordelijke Gebouwen was hier een grote klager in. Vermits hij enkel 's avonds achter een pc zat en dan ineens 10 e-mails moest lezen - het sukkelke - vond hij dat wij overdreven.

Enter Lissabon.

We waren hier al eventjes over aan het praten dat we eens dringend "met de mannen alleen weg moesten". Het viel hierbij vooral op dat zowel onze Sportief Directeur als onze Verantwoordelijke Gebouwen hier nogal hard achter zaten. Van onze Verantwoordelijke Gebouwen snap ik het ergens nog wel. Hij is ondertussen al 5 jaar getrouwd en woont ergens waar Christus nog moet passeren en waar de dichtstbijzijnde bakker zich op een half uur rijden bevindt. De betere boerenbuiten dus en, Zuid Limburg nogal goed kennende, een redelijk achterlijke streek.

Kijk, dat hij ondertussen beu is gekeken op zijn vrouw en zoontje en daarom er effe tussenuit wil om eens 5 dagen achtereen verstandige praat van mij te horen, daar kan ik perfect inkomen. Zo een hele avond op uw vrouw moeten kijken terwijl zij truitjes voor uwe zoon zit te breien, en ge zelf patience zit te spelen met een kaartspel dat maar 51 kaarten heeft - ik ontken overigens alle beschuldigingen - spannend lijkt mij anders. Maar onze Sportief Directeur is ocharme nog geen jaar getrouwd! Wat gaat dat tegen volgend jaar wel niet geven!? Gaat hij zich tegen dan een Porsche of een moto kopen?

Maar kom, zowel de Ondervoorzitter, de Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen als ikzelf zagen het ook wel zitten. En het moet niet altijd Gent of Hasselt zijn, nietwaar. Dus nam onze Ondervoorzitter het initiatief om de eerste mail uit te sturen.

En toen begon de miserie...

Mail na mail na mail werden er verstuurd. En iedereen deed duchtig mee. Zelfs onze Verantwoordelijke Gebouwen die er in een grijs en ver verleden zo over klaagde. En het feit dat enkelen onder ons een smartphone met data-abonnement hebben en dus àltijd toegang hebben tot hun mails hielp ook al niet. Maar, ik kon volgen, geen probleem. Hier en daar nog een suggestie er tussen gooien en dan terug verder met waar ik mee bezig was.

Tot dit weekend.

Uitzonderlijk had ik mij voor een volledig weekend ingecheckt bij Hotel Mama. Het personeel is nog steeds zoals ik mij herinnerde en de andere gasten zijn nog altijd even vervelend als vroeger. Maar als ik daar ben bekijk ik mijn e-mails praktisch niet. Het is voor mij dan ook vakantie. De zaterdag had ik dus volledig aan mij laten voorbijgaan.

Zondagmorgen zat ik aan 34 ongelezen e-mails...

Na 150 verstuurde e-mails ben ik gestopt met de tel bij te houden. En ondertussen is de oorspronkelijke e-mail al lang op een zijspoor geplaatst om opgesplitst te worden in 3 andere e-mails en nog meer bijkomende onzin.

I created a monster!

*http://www.southparkstudios.com/clips/103665/i-just-really-like-beer
 

53 and still going strong*

Eerst en vooral, het hier gaan niet over mijn leeftijd, mijn lichaamsgewicht of een eventueel lidmaatschap van deze cricketclub. Nope, het gaat over mijn fietstochtje van te zondag.

Geen sneeuw, gietende regen of familiefeestje, dus ik ben eindelijk nog eens kunnen gaan fietsen met de club.

Als ik een jaar geleden had gezegd dat ik ging fietsen en dat ik hier plezier in zou beleven zouden de bestuursleden van de Phil Kevin mij vierkant hebben uitgelachen. Als ik ze zou gezegd hebben dat ik ernaar zou uitkijken om nog eens op de fiets te gaan zitten, zouden ze mij hardhandig overmeesterd hebben. Om mij dan met behulp van redelijk botte en stompe voorwerpen onvriendelijk te vragen wie ik was en wat ik met Tristan had gedaan.

Zo ziet ge maar, tijden kunnen veranderen.

Zondag was het terug eindelijk fietsen op de weg en niet ergens in de modder liggen baggeren op een mountainbike. Ik heb namelijk geen mountainbike en als ik er een zou hebben heb ik er geen plaats voor om die af te spuiten of te stallen. Nu, mijn koersfiets kan ik ook niet afspuiten, maar opspattende druppels van een nat wegdek is toch nog net iets anders dan van dieje vettige modder.


Ik heb mij precies bij de verkeerde club aangesloten.

's Morgens deed het wel eventjes pijn om op een zondag al zo vroeg uit de veren te zijn, maar een stevig ontbijt later was dat alweer vergeten. Op de fiets naar Grimbergen werd ik echter stevig met de neus op de feiten gedrukt. Het was veel te lang geleden dat ik nog eens gefietst had. Van 7 oktober meer bepaald. 3 maand gene fiets meer aangeraakt. En dat merkte is al onmiddellijk. De gewrichten zaten redelijk vastgeroest.

Maar kom, na die lichte opwarming tot in Grimbergen was ik er volledig klaar voor. Nieuwjaarswensen uitwisselen en dan maar mee met groep 2, voor 2h30 over heuvelachtig terrein.

Ondanks het feit dat ik eigenlijk absoluut geen berggeit ben en momenteel schappelijk vet sta, rij ik wel graag op heuvelachtig terrein. (Voor alle duidelijkheid, de Muur van Hoei valt niet onder de term "heuvelachtig terrein".) En het plezantste aan heuvelachtig terrein is natuurlijk de afdaling. Lange rechte stukken doorheen de velden en nergens tegenliggers te bespeuren.

Wat doet een mens dan? Zich zo klein en aerodynamisch mogelijk maken om zich dan als een baksteen naar beneden te laten vallen, de wind door zijn haren helm te voelen gieren. Zàlig.

Terug in Grimbergen aangekomen vroeg de wegkapitein van de dag mij hoe snel ik eigenlijk naar beneden ging, toen ik als laatste vertrok en als eerste aankwam.

"Niet zo heel snel, waarom?"

"Euhm, ik deed er 50 en gij reedt mij nog voorbij, zonder te trappen."

Ah.

Het was dus 53 per uur.

Met dunne bandjes.

Op een nat wegdek.

Ik denk dat ik mijn remmen tegen de volgende keer voor alle zekerheid toch nog maar eens ga nakijken.

*Lap, die zadelpijn "the day after" was ik in al mijn enthousiasme vergeten...

Pak de poenshow*

Eigenlijk weet ik niet hoe goed dit woord verspreid/gekend is over Vlaanderen, maar dus voor alle duidelijkheid: "poenen" is plat voor "iemand ne kus geven". Kwestie dat we toch allemaal onmiddellijk op de juiste golflengte zitten. En met de eindejaarsfeesten in het achterhoofd werd er de laatste tijd natuurlijk heel wat afgepoend.

Poen poenen.

Bon, vandaag was het mijn eerste werkdag van het jaar. Het deed pijn om terug op te moeten staan met een wekker. Maar kom, we zullen het maar positief bekijken zeker? Ik sta niet op om te gaan werken, ik sta op om géld te gaan verdienen. Poen dus.

Het is bij mij op de bureau de gewoonte om iedereen dat ge ziet een hand te geven. En mijn collega's geef ik ook nog eens extra een hand bij het naar huis gaan. Dat komt zeer raar over en dat besef ik ten volle -  ik heb die regel ook niet uitgevonden - maar ik vind het wel een goede regel. Zo wordt ge als het ware verplicht om al uw collega's 's morgens te groeten en kunt ge, moest er aanleiding toe zijn, nog een klapke placeren.

Als gevolg van deze gewoonte heb ik ondertussen gemerkt dat ik zelf dit ook sneller zal beginnen te doen, mensen een hand te geven als groet. Waar vroeger de bestuursleden van de Phil Kevinfanclub elkaar gewoon zouden begroeten met een glimlach en een scheve opmerking, zal er nu geregeld een hand aan te pas komen. Misschien komt dit omdat we elkaar nu minder zien?

Wat een kus geven als groet betreft, heb ik een heel ingewikkeld systeem in elkaar gestoken dat alleen ik snap en waar ik zelf ook geregeld van durf af te wijken, al naargelang de gegeven omstandigheden. Concreet zit het zo: alle nonkels en tantes zal ik een kus geven, met uitzondering van een broer van onze pa, die zal ik een hand geven. De broer van ons ma zal ik naargelang een hand of een kus geven.

Tot daar is het nog eenvoudig.

Neven en nichten dan. Nichtjes en vrouwelijke aanverwanten zullen altijd een kus krijgen. Mijn oudste neef en de echtgenoot van mijn oudste nicht zal ik ook een kus geven. Maar al de andere neven zullen een hand krijgen. Met af en toe een uitzondering voor mijn jongste (achter)neefjes.

Elke logische mens zou nu zeggen: ok, de regels voor mannen zijn een beetje ingewikkeld, maar voor vrouwen lijkt het mij toch duidelijk. Helaas pindakaas.

Tristan zou Tristan niet zijn als hij hier ook al weer een uitzondering heeft gemaakt. Allez ja, uitzondering, gewoon, Tristans eigen kleine wereldje.

De vrouw van de Sportief Directeur en Verantwoordelijke Gebouwen heb ik in de 5 à 10 jaar dat ik ze ondertussen al ken volgens mij alleen nog maar ne kus gegeven om ze proficiat te wensen met hun huwelijk of andere speciale gelegenheden, zoals mijne verjaardag.

Ok Tristan, we hebben het al door, niet-familie alleen op speciale gelegenheden en niet als groet.

Euhm...

Kijk de vriendin van onze Verantwoordelijke voor de Internationale Betrekkingen met de Achtergestelde Gebieden in Oost- en West Vlaanderen bijvoorbeeld, zal ik dan weer wél ne kus geven als groet. En zo zijn er nog wel een paar uitzonderingen.

Mijn broers bijvoorbeeld, krijgen gewoon een slag tegen hunne stomme kop.


Man ik ga hier eens echt een stroomdiagram van moeten maken.

*Ere wie ere toekomt.