Woensdag 22 juni 2011. Een datum zoals een andere hoor ik u denken. Wel u, mijn waarde lezer, bent mis. Persoonlijk kijk ik terug op die datum als: "today is the day for the rest of your life". Ok, ik geef het toe, dat klinkt misschien te zwaar, ik heb volgens mijn eigen totaal onwetenschappelijke berekeningen nog minstens 70 jaar te gaan, maar toch, voor de rest van dit jaar gaat die dag zijn invloed hebben.
Sta mij toe deze toch wel vrij cryptische zinnen wat te verduidelijken.
Die dag zat ik samen met de vakbonden ter bespreking van de zogenaamde "individuele dossiers". Daarna was er een etentje en zei een van mijn collega's mij dat hij vroeger nog aan triatlons deelnam. Mijn reactie was onmiddellijk: "zot zijn doet geen zeer". Maar toch, dat is de dagen erna maar in mijn hoofd blijven rondzweven. Op internet heb ik er nog wat over opgezocht en bleek toch wel niet dat er in Vilvoorde een jaarlijkse triatlon is zeker! Voor mijn (toen nog in opbouw zijnde) deur dus! Het stond toen vast: ik ging meedoen aan de triatlon van Vilvoorde. En in al mijn enthousiasme, overmoed en vooral arrogantie, besloot ik meteen te gaan voor de kwarttriatlon (1,5 km zwemmen, 40 km fietsen, 10 km lopen) en niet te kiezen voor de lichtere versie (500 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen). Mentaal was ik er al volledig klaar voor.
Toen ik mijn kameraden van dit plan inlichtte werd ik boudweg uitgelachen. Reacties als: "gij zijt zot", "voor u staat dat gelijk aan zelfmoord" en "remember Durbuy" waren nog maar enkele van de meest genuanceerde reacties op mijn mail.
Let wel, hun reacties zijn volledig te begrijpen. Na het college heb ik nooit meer baantjes getrokken. Tijdens mijn schooltijd ook niet al te veel moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven. Niet verdrinken lijkt mij een betere omschrijving van mijn zwemtechniek. Luctor et emergo als het ware.
Fietsen: ook hier pleit ik schuldig. Tot aan de krantenwinkel en terug, met een tussenstop bij de bakker, en dan enkel als het niet te koud is. Tweemaal hebben ze mij overhaald om 100 en 130 km te doen, twee keer stierf ik onderweg. Het feit dat ik op een geleende koersfiets reed die 40 jaar geleden aan een twaalfjarige plechtige communicant toebehoorde deed volgens hen absoluut niets ter zake voor wat betreft mijn (wan)prestaties.
Lopen is zowat het enige dat mij wel ligt. Ik ga nu al geregeld mijn kilometertjes afhaspelen, no biggy dus die 10 km.
Maar hier sloeg Bram dan meteen de nagel op de kop: 1,5 km zwemmen: zwaar, maar dat gaat waarschijnlijk wel na wat training, 40 km fietsen en 10 km lopen, is nu al geen enkel probleem. Maar dat allemaal achter elkaar...
*http://www.youtube.com/watch?v=Lp5ekMlQvi4
Sta mij toe deze toch wel vrij cryptische zinnen wat te verduidelijken.
Die dag zat ik samen met de vakbonden ter bespreking van de zogenaamde "individuele dossiers". Daarna was er een etentje en zei een van mijn collega's mij dat hij vroeger nog aan triatlons deelnam. Mijn reactie was onmiddellijk: "zot zijn doet geen zeer". Maar toch, dat is de dagen erna maar in mijn hoofd blijven rondzweven. Op internet heb ik er nog wat over opgezocht en bleek toch wel niet dat er in Vilvoorde een jaarlijkse triatlon is zeker! Voor mijn (toen nog in opbouw zijnde) deur dus! Het stond toen vast: ik ging meedoen aan de triatlon van Vilvoorde. En in al mijn enthousiasme, overmoed en vooral arrogantie, besloot ik meteen te gaan voor de kwarttriatlon (1,5 km zwemmen, 40 km fietsen, 10 km lopen) en niet te kiezen voor de lichtere versie (500 m zwemmen, 20 km fietsen en 5 km lopen). Mentaal was ik er al volledig klaar voor.
Toen ik mijn kameraden van dit plan inlichtte werd ik boudweg uitgelachen. Reacties als: "gij zijt zot", "voor u staat dat gelijk aan zelfmoord" en "remember Durbuy" waren nog maar enkele van de meest genuanceerde reacties op mijn mail.
Let wel, hun reacties zijn volledig te begrijpen. Na het college heb ik nooit meer baantjes getrokken. Tijdens mijn schooltijd ook niet al te veel moet ik eerlijkheidshalve wel toegeven. Niet verdrinken lijkt mij een betere omschrijving van mijn zwemtechniek. Luctor et emergo als het ware.
Fietsen: ook hier pleit ik schuldig. Tot aan de krantenwinkel en terug, met een tussenstop bij de bakker, en dan enkel als het niet te koud is. Tweemaal hebben ze mij overhaald om 100 en 130 km te doen, twee keer stierf ik onderweg. Het feit dat ik op een geleende koersfiets reed die 40 jaar geleden aan een twaalfjarige plechtige communicant toebehoorde deed volgens hen absoluut niets ter zake voor wat betreft mijn (wan)prestaties.
Lopen is zowat het enige dat mij wel ligt. Ik ga nu al geregeld mijn kilometertjes afhaspelen, no biggy dus die 10 km.
Maar hier sloeg Bram dan meteen de nagel op de kop: 1,5 km zwemmen: zwaar, maar dat gaat waarschijnlijk wel na wat training, 40 km fietsen en 10 km lopen, is nu al geen enkel probleem. Maar dat allemaal achter elkaar...
*http://www.youtube.com/watch?v=Lp5ekMlQvi4
