Afscheid van een vriend*

Nu ja, vriend... En afscheid is eigenlijk ook wel wat veel gezegd. Hij gaat zijn leven gewoon wat verder zetten in een of ander ver land. Er zouden er veel jaloers zijn op een zonnig buitenland.

Soit, over wie het gaat? Mijn oude getrouwe BMW. Na zo'n 10 jaar heb ik er gisteren afscheid van genomen. Ander en beter zoals ze zeggen.

Voor zij die mij zouden verdenken van mijn bolide ergens langs de kant van de weg aan een boom vastgebonden te hebben, dat heb ik dus niet gedaan. Nee, gewoon online verkocht. 

"Gewoon". Het is te zeggen, ik ken niets van auto's. Dus wat doet ne mens dan? Wijkopenautos.be natuurlijk! Dan krijgt ge online zo'n eerste ruwe schatting van uwen auto. Een dikke €5.000. Netjes denkt ne mens dan, als Dagobert Duck in zijn handen wrijvend.

Maja veel te vroeg victorie gekraaid uiteraard. Om een juist bedrag te krijgen moet ge nen hoop details doorgeven om dan uw definitieve bedrag te krijgen.

Nog geen €700...

What the effing fuck mannen? Ok, ik snap dat jullie er iets aan willen verdienen maar zo'n €4.300 meer? En akkoord, nen auto van 16 jaar is geen jong veulen meer, maar waarom dan eerst zo'n absurd hoog bedrag bieden?

Over naar 2dehands.be dan maar. De annonce online gegooid met een deel foto's en nog geen vijf minuten later werd ik overstelpt door reacties. En de reacties waren, om het nog een beetje proper te houden, redelijk opdringerig. Zo in de aard van: "€300, laatste bod", "prijs?" of zelfs gewoon "??". Of het aantal chats die gewoon waren "numéro téléphone svp".

Ik liet me er niet door opjutten en dus stuurde ik terug: "prijs staat op bieden, doe maar een bod." Om dan bij een Fransman uit te komen. Hij zou onmiddellijk afkomen en cash betalen. "Jama mijnheer, ge gaat toch wel daar zijn als ik kom he? Want ik heb het al meegemaakt dat ik er was en de auto ondertussen al verkocht was." "Gene paniek, ik ga niet lopen."

Voor alle duidelijkheid, hij sprak gebroken Nederlands, ik heb het gewoon wat leesbaarder gemaakt.

Dan heeft hij mij nog een aantal keren gebeld om te zeggen dat hij in de auto zat, dat hij al 100 kilometer had gereden, dat hij nog 80 kilometer moest doen... Maar uiteindelijk was hij er toch.

Ik zeg nu wel "hij", maar eigenlijk spreken we hier over 4 corpulente Franse Armeniërs die met een veel te kleine auto vanuit Amiens naar ons stulpje in Breendonk waren afgezakt.

Voor de scherpzinnige lezer die zichzelf nu de vraag stelt: "Huh Tristan? 'Stulpje in Breendonk'? Maar vooral Tristan wat bedoelt ge met die 'ons'?", de antwoorden op deze vraag zullen nog wel eens komen, maar ik zit momenteel 4 jaar achter met mijn blog, ge moet niet te hard verbaasd zijn dat de wereld verder draait.

Soit, dus 4 Armeniërs die elk op een half uur tijd een pakje sigaretten hebben opgerookt, ondertussen de auto langs alle kanten bewonderd - want ja, het blijft een prachtexemplaar. Ondertussen de capeau opengooien, zien dat alles werkt van ruiten, alle foutmeldingen op het scherm oproepen, wat morrelen onder aan het stuur... the usual dus.

Allez, ik zeg hier wel "the usual dus", maar voor mij is "the usual dus" vragen om de capeau open te gooien, om dan eens knikkend met mijn hoofd naar de motor te kijken, een rondje rond de auto te wandelen om als afsluiter eens tegen de banden stampen.

Gelukkig had ik ook gezien dat ze aan de zekeringen aan het prullen waren want, wonder boven wonder, als ze de motor opstarten blijkt deze ineens te tikken. En dat is dan ineens een gigantisch probleem. 

Kijk dat is dus flauwekul he mannen. Ik weet dat jullie een zekering hebben uitgetrokken waardoor er in de motor nu even iets niet werkt naar behoren. Alleen weet ik niet welke zekering het is dus ga ik dat nu niet zeggen. Maar als ge het gaat gebruiken om te onderhandelen en iets van de prijs af te doen hebt ge brute pech. Na veel vijven en zessen en "je ne vends pas des tapis volants monsieur" van mijn kant kwamen we toch uit op de afgesproken prijs. Het feit dat ze zojuist 4 uur in nen auto hadden gezeten en geen zin hadden om met lege handen te vertrekken zal er ook wel mee te maken hebben. 

Ma kom, verkoop was gesloten - en nee ge krijgt dieje paraplu er niet gratis bij omdat het nu toch wel zo hard aan het regenen is - en nee ge krijgt die lekrijkit er ook niet gratis bij omdat ik ze nu toch niet meer nodig heb - dus we gingen het geld tellen en het contract tekenen.

Mijn schoonouders hadden mij zo'n bakje geleend om te kijken of het echt geld was dus terwijl Boekske het geld telde zette ik mij tussen haar en de koper zodat ze ongestoord kon tellen. En uiteraard, surprise surprise, toch nog even proberen te pingelen en €50 "vergeten". Kom, het was bijna rond ik kon er ondertussen toch al mee lachen, zij ook, dus die €50 waren snel overhandigd.

Voilà, de tweede sleutel, de poort even opendoen en dan wachten tot ze wegreden.

En omdat God altijd onmiddellijk straft; op het moment dat ze willen vertrekken met hun eigen zeepkist, krijgen ze deze niet gestart! Mijn bolide daarentegen ronkte als weleer. 

Karma my friends.

Adios amigo, het ga je goed!

*Met dank aan den Koen.

De (minder) Lange (dan verwachte) Mars - deel 2*

Ja zageventen ja, ge hebt er lang op moeten wachten, ik wéét het. Stop er nu mee. De reden dat het zo lang geduurd heeft is omdat het mij gewoonweg niet langer interesseerde. Ik denk dat mijn vorige post dat meer dan duidelijk heeft gemaakt. Maar kom, terug naar het verhaal.

Terug naar 12 augustus dus.

Ik had die dag vrijaf genomen, zodat ik toch een beetje meer energie zou kunnen hebben. Beetje uitslapen, beetje nietsdoen. Om dan spontaan wakker te worden om 6h45 omdat het een vrijdag is.

Ik haat mijn bioritme.

De Sportief Directeur, de Verantwoordelijke Gebouwen, de Toezichthouder op de Werken en de moeder van de Verantwoordelijke Gebouwen zouden mij komen uithalen, zodat we gezellig samen naar Bornem konden rijden.

Mijn poging om al wandelend naar de auto een zwaar ongeval te faken waardoor ik niet mee kon mislukte jammerlijk. De Verantwoordelijke Gebouwen heeft een zoon die gezien zijn leeftijd waarschijnlijk wel dezelfde fratsen uithaalt, dus die kon ik niet voor de gek houden.

Mee in de auto dus.

In de rit naar Bornem gedroeg ik mij nog steeds als de kleuter die zojuist zwaar gevallen was. Mokkend met de armen over elkaar gekruist, uit het raam kijkend en kortaf antwoorden op alle vragen die vroegen hoeveel goesting ik had om mee te doen.

"Ik ben niet slechtgezind, jullie maken mij slechtgezind" dat was het zo'n beetje.

Onderweg in de auto deed ik na veel aandringen dan toch mijn plannen uit de doeken. Ik zou wandelen tot kilometer 50, daar mijne spaghetti eten en dan stoppen. Hoe ik terug thuis zou geraken, dat zag ik dan wel. Na mijn ervaringen hoe slecht ik met de warmte kan omgaan leek dit mij het meest haalbare. Ik zag mezelf niet een hele dag door de hitte heen sjokken, wetende dat ik al een hele dag bezig was. Zou nooit goed komen.

Soit, in Bornem aangekomen, auto geparkeerd en dan een bus genomen naar de start. Om daar dan met 12.000 anderen te moeten wachten op het vertrek. Ondertussen een hapje eten en toch eens naar mijn voeten kijken, want die voelden toch ook al wat raar. Precies iets wat zat te schuren.

Ja lap. Ik had het kunnen weten.

Bon, op zich niet zo heel erg, het was "maar" een oude blaar die was losgekomen en er was al nieuwe huid onder de blaar. Afplakken en het zou wel goed moeten gaan. Maar toch, kwestie van slechte voortekens kon dit wel tellen.

En dan vertrokken we met heel de bende.

Ik moet zeggen dat het wel iets had, van sfeer enzo. Muziek die gedraaid werd op straat, mensen die met de hele familie een barbeque aan het houden waren in hunne hof en ondertussen de wandelaars aanmoedigden,... gezellige sfeer, het mag gezegd worden.

De Sportief Directeur en de Verantwoordelijke Gebouwen hadden een hoger tempo dan ons in gedachten, waardoor Grumpy met twee vrouwen op stap mocht.

En dat heb ik me beklaagd.

Als ik vroeger met Wim ging wandelen, kondt ge geen twee paalkes passeren of hij had minstens drie keren zijne achterpoot opgelicht. Met de vrouwen was het krek hetzelfde. We mochten gene halve toi-toi passeren of ze moesten een sanitaire pauze inlassen. Wat natuurlijk niet ideaal was om het tempo er in te houden. Om dan enkele kilometers later ópnieuw te moeten stoppen. Man man man.

Een andere ergernis van mij - eentje die die niet zag aankomen eerlijk gezegd - was het feit dat het 's nachts was en dus heel veel mensen met een lamp op hunne kop wandelden. En dat licht dat de hele tijd op en neer bewoog maakte mij raar genoeg zeeziek. Ik weet nog goed een heel lang stuk dat over een bosachtig pad liep zonder enige verlichting en dat ik daar het gevoel kreeg dat ik moest gaan kotsen. Gelukkig kwamen we daarna weer in de beschaafde wereld terecht waar er straatverlichting bestond en het probleem terug overging.

Had ik al gezegd dat het mij tegenstak?

Bon, op kilometer 20 stond ineens onze Ondervoorzitter daar om ons aan te moedigen. En attent als hij was had hij ook een rijsttaartje mee om mijn verjaardag te vieren. Ah? Had ik dat nog niet gezegd? 13 augustus was mijne verjaardag. Normaal gezien zou mijne verjaardag er in bestaan hebben om samen met Tsigalko de 12de de bloemetjes buiten te gaan zetten in Leuven. Ik wens hem dan een gelukkige verjaardag, dan drinken we er ene op zijne verjaardag - eentje is geentje - om dan op middernacht de gelukwensen te krijgen van Tsigalko. En er dan ene op mijne verjaardag te drinken. Opnieuw: eentje is geentje.

Dit jaar was het dus een rijsttaartje en iets sportdrankachtig. De geste van de Onderdirecteur viel wel een beetje tegen, omdat ik bij de stop, 10 meter verder, ook rijsttaart kreeg. Maar kom, het is het gedacht dat telt.

Om mijne verjaardag toch een beetje feestelijker te vieren stuurde ik naar mijn neefje El Riño een bericht met de vraag een stuk chocolade voor mij mee te nemen. Hij ging namelijk ook nog afkomen om te supporteren. Naast mij was er ook nog een collega van hem die hij een pint bier had beloofd. Leek me niet echt een heel strak plan, maar hey, wie ben ik?

Op kilometer 30 (of zoiets) kwam ik dan El Riño tegen. Effe praatje mee slaan, mijn chocolade in ontvangst nemen en door naar het checkpoint.

Om daar weer te wachten tot de pi(s)tstop van de dames was afgelopen. Daar zittende op een bank liep het mis voor mij. Want ik had daar namelijk een mooi uitzicht op een gigantische spandoek met daarop de woorden "Opgevers".

Ok, Dus ik heb nu de keuze tussen nu nog 20 kilometer tegen mijn goesting verder stappen en daar op te geven en nog uit te vissen hoe ik terug thuis zou geraken. Of nu stoppen en voor de deur afgezet worden.

Mmmmm....

Laten we zeggen dat de keuze redelijk snel gemaakt was. Alhoewel ik er ter mijner verdediging wel wil aan toevoegen dat als ik toen niet had neergezeten of dat El Riño er toen niet gestaan had, ik gewoon was verder gegaan. Het aanbod creëert de vraag zeggen ze wel eens. Dit was meer dan waar in deze situatie. En voor zij die me nu beginnen te jennen door te zeggen dat alleen loesers opgeven, wil ik jullie graag naar deze podcast verwijzen.

In het kort: ik heb tijdig ingezien dat ik mijne tijd toch maar aan het verspillen was en dat ik beter nu kon stoppen dan over een paar uur. Het resultaat zou toch hetzelfde geweest zijn: de tocht niet uitgelopen.

Achteraf bekeken was ik beter nooit in de auto richting Bornem gestapt.

Ik dus afscheid genomen van mijn dames, mij afgemeld bij de organisatie en dan samen met El Riño zijne kameraad moed gaan inspreken, om dan naar huis te gaan.

Thuis aangekomen zag ik dat mijn gloednieuwe teennagel wééral was uitgevallen, dat ik wéér twee bloedbaren had en dat ik genoeg pijn aan mijn goesting had om dit soort van flauwiteiten nooit meer te doen.

*Epiloog: de Sportief Directeur en de Verantwoordelijke Gebouwen hadden beiden de tocht uitgelopen/wandeld - chapeau - de dames moesten helaas opgeven na 50 kilometer. Ik moet zeggen dat ik het voor hen eigenlijk wel heel spijtig vond. Allez, voor mezelf had ik het al volledig opgegeven een week voor we moesten vertrekken, maar hen had ik het echt wel gegund, gezien al de tijd en moeite die ze er in hadden gestoken.

Volgend jaar beter zullen we maar zeggen zeker?

Voor alle duidelijkheid: zonder mij.

De (minder) Lange (dan verwachte) Mars - deel 1*

Vooraleer jullie mij van enige sympathie voor het communistische gedachtegoed gaan verdenken, dit is allemaal puur toeval, kameraden.

Maar kom, to the point. Het antwoord op de vraag die op ieders lippen brandt is kort en bondig.

Nee.

Dit lijkt mij voldoende voor deze blog.

Allez, ik zal dan maar wat uitweiden zeker? Het is niet dat ik met dit mooi weer mijn gras moet afrijden ofzo.

Soit. Twee weken geleden was ik voor de laatste keer nog eens gaan wandelen. Toen wist ik nog niet dat het de laatste keer zou zijn, maar daarover later meer. De bedoeling was van Vilvoorde naar Halen te wandelen, zo'n 55 kilometer. Dan zou ik bij mijn ouders blijven slapen en 's anderendaags naar Hasselt wandelen, daar de trein pakken en zo naar huis. De week erop zou ik dan de trein naar Hasselt pakken om dan naar Halen te wandelen, de jaarlijkse BBQ voor Halen Kermis mee te doen om dan naar Diestanboel te wandelen  - 10 kilometer - en weer de trein naar huis.

Dat was dus het plan.

Ikke dus dieje zaterdagochtend een goed ontbijt genomen, rugzakje omgedaan, mijne fietsgps ingesteld en vertrokken richting Halen. Op zich ging het wel lekker. Niet te warm weer, niet al te veel lange saaie stukken langs een steenweg, de moraal zat goed. Na 20 kilometer eventjes gestopt om mijn krant te lezen en dan maar verder. Het enige nadeel dat ik tot nog toe kon verzinnen was het feit dat ik nog geen winkels was tegengekomen waar ik iets van drinken of eten zou kunnen kopen. Maar ik was gelukkig voorzien met een rugzak vol muslirepen en twee flesjes water. Woog wel iets meer, maar als ik zonder water zou vallen dan zou het nog eens zo zwaar worden. Maar kom, na een paar interessante artikels gelezen te hebben was het tijd om verder te gaan.

Na zo'n 10 kilometer gedaan te hebben begonnen mijn voeten een beetje op te spelen. Niets bijzonders, gewoon wat zeuren. Ik had pas nieuwe schoenen gekocht voor dagdagelijks gebruik en die hadden mij wat miserie bezorgd dus had ik mijn voeten preventief afgeplakt. Dus daar zag ik geen probleem.

Bon, ondertussen eens mijne gps nemen en kijken hoeveel kilometer ik al had afgelegd. Ok, zo'n 30 kilometer, over de helft dus al. Euhm... waarom zegt mijne gps dat ik er nu nog 40 moet gaan en pas om half elf deze avond ga aankomen? Waar zit ik nu eigenlijk? Tijd voor mijne andere gps, dieje van mijne gsm.

Hoezo ik zit ónder Leuven? What the effin fuck?

Ok... mijne fietsgps vond het dus blijkbaar grappig om mij in de plaats van boven Leuven, onder Leuven te sturen. Change of plans dan maar. Hoe ver zitten we nu eigenlijk van Leuven? 10 kilometer. Ok, dus nu 10 kilometer naar Leuven wandelen, trein pakken naar Diest en dan nog 10 kilometer naar Halen. Het kalf is nog lang niet verdronken Tristan!

Dat dacht ik dus. Het licht vervelende gevoel aan mijn kleine tenen begon nu een serieus zeurend en pijnlijk gevoel te worden. Soit, toch eens stoppen en kijken wat er juist aan de hand was.

Aan de handen was er niet veel, mijn voeten daarentegen waren "un autre quelque chose". Blaren op mijn hielen, mijn dikke tenen en om het nog eens af te maken twee mooie rode bloedblaren op mijn kleine tenen. Aha, dat was het dus wat ik voelde.

Er even naar kijken had mij geen deugd gedaan. Het leek nu wel alsof ik twee gloeiende kooltjes in mijn schoenen had gestoken. Elke stap begon meer en meer pijn te doen nu.

Opnieuw een kleine change of plans. Tot Leuven en dan met de trein naar Vilvoorde terug.

Na een mankende helletocht van 10 kilometer dan toch tot in Leuven geraakt. Tot overmaat van ramp waren alle apothekers tussen waar ik was en waar ik moest zijn gesloten. Wie verzint dat! Ik denk dat ik er een stuk of vier gepasseerd ben, allemaal dicht! Aan het station dan een broodje en een flesje cola gekocht om de noodzakelijke energie binnen te krijgen. Met broodje en cola in de hand naar het juiste perron strompelen dan maar. Ja lap roltrap werkt niet. Zucht. Trein opstappen, rustig eten en drinken en in Mechelen er terug uit. Fuck. Weer een ander perron. Strompel strompel. Vilvoorde. Eindelijk.

Miljaar, ik woon nog op 3 kilometer van het station. Zucht. Diepe zucht.

Terwijl ik op het laatste deel van mijn tocht naar huis voorbijgestoken werd door minstens drie slakken troostte ik mezelf dat het wel allemaal nog zal meevallen, ene keer als ik thuis ben. Dat ik voor de verandering weeral aan het overdrijven was.

Eindelijk thuis. Eindelijk die schoenen uit. Aaaaaah zalig gevoel. Ik leg me op mijn bed om eventjes te bekomen. Dat had ik dus niet mogen doen. Mijn voeten begonnen onmiddellijk te pikken. Maar echt pikken. Dus niet het zeurige branden dat ik nog wel verdroeg, maar echt gloeiend hete naalden die in mijn tenen werden geduwd. Nooit meegemaakt.

Na een half uur zo te liggen afzien besloot ik dan maar om de druk van de ketel te halen en de blaren uit te prikken.

Dat had ik dus niet mogen doen. Als ik dacht dat het daarjuist pikte, doe er nu dan nog maar een hoop zout bij in die wonde. Mannekelief, niet te doen. Mijn voeten in koud water met ontsmettingsmiddel gestoken hielp niet. In lauw water steken hielp niet. Ze omhoog houden hielp niet. Niets hielp, de pijn bleef.

Er zat dus niets anders op dan maar op mijn bed te gaan liggen en proberen te pijn te verbijten en zo in slaap te vallen. Pijn minderde niet. En nu begon ik ook ineens koorts en maagpijn te krijgen?! Fuck, zegt dat het niet waar is he! Toch niet weer een zonneslag he?! Beetje licht in mijn hoofd zette ik mijn terrasstoel onder de douche - beetje duizelig, ik vertrouwde mezelf niet genoeg om rechtop te blijven staan - en installeerde ik mezelf onder een koude waterstraal om af te koelen. Dat lukte toch al een beetje. Nu nog van die maagpijn zien af te komen.

Abu C. zou binnen een kwartiertje thuis zijn en hij had Rennie in huis. Zoals ze zeggen: beter een goede buur dan een verre neef. (Ook al is dat laatste relatief, maar dat is voor een volgende post). Maar dat kwartier leek wel een eeuwigheid. Ik nam dus maar een generische Immodium om mijn maag stil te leggen in de hoop dat de pijn dan ook zou gaan liggen en een Dafalgan Codeïne die ik had gespaard voor een speciale gelegenheid, zoals een epische kater. Maar nood breekt wet.

Laten we zeggen dat zowel de Immodium als de codeïne hun werk zeer goed deden want ik viel als blok in slaap en dit zonder al te veel buikpijn. Bij deze alvast mijn excuses aan Abu C. die waarschijnlijk de hele nacht is opgebleven, wachtende op mijn komst.

Epiloog: 's anderendaags werd ik wakker en sprong ik gezwind uit bed. Géén stramme kuiten! Ik begin wandelconditie te krijgen! Hoeraaaaaaaaah! Pijnlijke voeten! Ik kan niet op mijn voeten staan! Ik heb dus een heel weekend zonder schoenen rondgestrompeld, een hele week met dikke plakkers mogen gaan werken en dan is zaterdag - inderdaad ja, de zaterdag voor de Dodentocht dus - mijne teennagel uitgevallen.

Laten we zeggen dat na dit hele voorval mijne goesting om mee te doen gesmolten was als sneeuw voor de zon. Gaan wandelen met klak en toch een zonneslag, een kortere afstand afgelegd en toch mijn voeten compleet om zeep geholpen... Nope, absoluut geen zin meer.

*Ahja, voor zij die mijn verslag van de Dodentocht zelf verwacht hadden, die zullen moeten wachten op deel 2.

Les excuses sont faites pour s'en servir (et les cons pour les croire)*

Voor de slechte verstaanders onder jullie: ik kijk absoluut niet uit naar mijn deelname aan de Dodentocht. Want zeg nu eens eerlijk, wat valt daar aan te winnen? Het is niet alsof het de Olympische Spelen zijn waar ik vier jaar keihard voor heb getraind en heel mijn leven voor "on hold" heb gezet, in de hoop op een gouden plak te halen.

Of iets anders.

Ook ga ik er de vrouw van mijn leven niet mee tegenkomen. Zelfs als ik mijn lat zou leggen op het niveau van "jonger als ons Ma en we doen er al niet te moeilijk meer over" dan nog ben ik ze niet tegengekomen op een wandeling. Niet moeilijk te begrijpen: welke normale mens die de pensioengerechtigde leeftijd nog niet bereikt heeft, heeft tijd en goesting om elk weekend minstens 12h te verspillen aan een wandeling?

En zelfs dan. Stel nu, let wel stél, dat ik de toekomstige mevrouw Noelmans daar zou tegenkomen. Dan ben ik toch helemaal gesjareld? Want ja, zij denkt dat ik graag ga wandelen en zij zal waarschijnlijk wel graag wandelen. Daar gaan mijn weekends dus voor de rest van mijn leven!

Maar om terug op mijn punt terug te komen: in het allerbeste geval ga ik vandaag en morgen 100 kilometer wandelen. In dat hele proces zal ik dan waarschijnlijk zo'n dag van mijn leven verliezen. Een ganse dag die ik dus nooit meer zal terugkrijgen - en dan nog een heel verlengd weekend mogen nagenieten van pijnlijke benen, voeten en goesting.

Ik heb nu al zo veel pijn aan mijn goesting, ge moet niet vragen wat dat morgen gaat geven!

Daarom was ik op zoek naar een geldig excuus. Een blessure of zo die mij het wandelen zou verbieden. De blaren op mijn voeten zijn ondertussen genezen en mijn teennagel is ook uitgevallen en teruggegroeid, dus daar kan ik ook geen beroep op doen. Maar zoals het spreekwoord gaat: "drastic times call for drastic measures".

Very drastic

De reactie van de leden van de Phil Kevinfanclub echter was: geen excuus, ge hebt uw handen niet nodig om te wandelen.

Smeerlappen.

Allez, één liedje om te zingen als de sfeer in een dipje raakt onderweg heb ik dankzij deze empatische reactie nu juist aan mijn repertoire toegevoegd.

*Google Translate: Excuses zijn gemaakt om het te gebruiken (en idioten om aan te nemen).

Iedereen is vrij (om zonnecrème te gebruiken). En een hoedje.*

Lezers en lezeressen van deze blogpost van 10 augustus 2016

Gebruik zonnecrème. En een klak.

Als ik jullie slechts 1 tip voor de toekomst mocht geven,

Zonnecrème en een klak zouden het zijn.

Vanwaar dit advies vraagt ge u misschien af? Welnu, zoals gisteren reeds gezegd "mag" ik meedoen aan de Dodentocht. En als training hierop zijn onze Sportief Directeur en ik ooit eens gaan wandelen. Vooraleer ge u hier een romantisch beeld bij gaat voorstellen van de Sportief Directeur en ondergetekende die over een strand hand in hand de ondergaande zon tegemoet gaan, zo was het dus absoluut niet. (Fieuw hoor ik nu mijn denkbeeldige horde vrouwelijke fans opgelucht adem halen).

Het zit namelijk zo: de Sportief Directeur, de Verantwoordelijke Gebouwen en de Toezichthouder op de werken (ook al zijn deze werken reeds zeer lang gedaan, ze blijft haar titel behouden. Een statutenwijziging is echt wel te veel werk) en ikzelf hebben ons namelijk ingeschreven voor de Dodentocht. Oftwel 100 kilometer wandelen.

Hoe ik daarin verzeild geraakt ben? Ik vraag het mij ook nog steeds af. Veel gaat volgens mij te maken hebben met het feit dat ik mezelf eens veel te luid heb afgevraagd "Hoe moeilijk dat eigenlijk wel kan zijn. Want ja, dat is toch gewoon maar wat wandelen?"

En toen schreef de Sportief Directeur zich dus in.

Dit brengt ons naadloos over naar de wandeling die wij met zijn tweeën op een ochtend in Neerlinter hebben gedaan. Oftewel 42 kilometer.

Yeeey.

Maar kom, wij dus vertrokken. En juist toen de Sportief Directeur zei: tiens dat is precies al eventjes geleden dat we nog een pijltje hebben gezien, zag ik rechts een bord staan voor de 42 kilometer. Te snel gepanikeerd dus. Eerste stop was al daar? Das ook wel snel, niet? Er hingen bordjes uit dat de route was ingekort door het slechte weer, dus dat zou wel eens kunnen. Vooral de 42 kilometer wist iemand van de organisatie mij te zeggen.

Ok, wij dus maar verder door.

Na een paar uur kwamen we terug aan het begin uit. Vreemd... Dit klopt niet. Maar kom, ideale moment om eventjes iets te eten, het was toch juist middag. En ondertussen eventjes wat navragen.

Wat bleek?

We hadden de helft van het parcours afgesneden! We moesten blijkbaar in het begin naar links gaan maar doordat we door waren gegaan en naar rechts, hadden we de 22 kilometer aan de linkerkant zowel figuurlijk als letterlijk laten links liggen.

Bon, maar verder wandelen dus. De reden dat we de eerste pijl gemist hadden, kwam doordat wij op de stoep wandelden en twee bussen ons het zicht hadden belemmerd op deze eerste pijl. Tja, kan de beste overkomen zullen we maar zeggen zeker?

Maar toch meestal de domste eerst.

Soit, die zaterdag was een bewolkte warme dag. Wat dus wil zeggen: hoge luchtvochtigheid. En laat ik dat nu net niet verdragen. Plus ik begon het gevoel te krijgen dat ik een zonneslagje aan het krijgen was, ondanks mijn klak die ik opzette van zodra er ook maar een straaltje zon door de wolken prikte.

Ondanks deze voorzorgen had ik het veel te warm om mij nog goed in mijn vel te voelen. De Sportief Directeur beweerde bij hoog en bij laag dat mijne baard mij ook wel geen goed zou doen.

Waarna ik hem er dan op moest wijzen dat een baard altijd "kewl" is.

Aan de voorlaatste controlepost werd het mij te veel. Ik kreeg mijn lichaam maar niet afgekoeld, ondanks mijn overvloedige zweten. Ik heb al twee keer een zonneslag gehad dus nam ik het zekere voor het onzekere en besliste ik de laatste lus niet meer te doen en al terug te keren, hierbij 8 kilometer overslaand. Maar toch nog 3 kilometer.

Zucht, ik haat wandelen.

De Sportief Directeur had nog brandstof genoeg in de tank dus besloot hij de resterende 8 + 3 kilometer maar te gaan lopen. Ge leest het goed. Lopen! Hij had dan misschien geen zonneslag, maar toch wel overduidelijk een serieuze slag van de molen gekregen.

Wat zo'n beetje haar op uwen kop hebben toch al niet voor verschil kan maken precies.

Nadat ik aangekomen en ondertussen ook al terug een beetje bekomen  met twee glazen cola en een een glas water kwam de Sportief Directeur nat van het zweet binnen. Hij had wel wat bekijks moet ik zeggen.

Epiloog: bij mijn ouders aangekomen om een bad te gaan nemen zag ik dat mijn kop knalrood verbrand was en mijn armen ook wel een rode tint hadden gekregen. Dat gevoel van een zonneslag zal er dus niet ver naast gezeten hebben.

Post epiloog: ik heb nadien nog drie dagen kreupel rondgelopen. Tof zenne, zo wandelen. Nen hele dag kwijt den dag zelf en ge kunt er dan nog drie dagen van nagenieten.

En nu was ik nog eens niet halfweg...

*Volgende keer toch maar naar het advies van Baz Luhrman luisteren.

Wir stappen das*

Tussenbalans: twee kleine zonneslagen, een roodverbrande kop (hoe denkt ge dat ik aan een van die twee zonneslagen ben gekomen?), pijnlijke kuiten, blaren zo groot als duiveneieren op beide voeten, verlies van mijn geloof in een GPS en een teennagel die is uitgevallen.

Komt daar nog eens bovenop dat ik ook dik pijn heb aan mijn goesting.

Dit alles om maar uit te drukken hoe hard ik er tegenop zie om dit weekend met een deel van de Phil Kevinfanclub aan de Dodentocht deel te gaan nemen. Inderdaad, Dodentocht zoals in 100 kilometer aan een stuk gaan wandelen.

Waarom ik daar aan mee doe?

Inderdaad.

Dat is geen antwoord zegt ge? Dat weet ik wel. Alleen kan ik er geen zinnig antwoord op geven. Allez ja, buiten dan dat ik moet leren om mijne grote mond te houden.

Heel lang geleden had ik eens met een iets te luide stem verkondigd "Allee ja, hoe moeilijk kan dat eigenlijk zijn, zo de Dodentocht? Dat is uiteindelijk toch maar gewoon wat stappen, nie?" En daar kraaide verder geen haan naar, zoals het hoort in zo'n situaties.

Tot onze Sportief Directeur het nodig vond om zichzelf in te schrijven.

Tja, kijk "grote mond, klein kont" dat is iets waar ik niet aan meedoe en dus ben ik ook maar in het bad gestapt. Onder protest en met fikse tegengoesting, dat spreekt.

En nu vrijdag is het dus zo ver. Ik ga dus mijn verjaardag tegemoet stappen... Daar waar ik andere jaren met Tsigalko in Leuven probeer af te spreken om samen de miserie van ons ouder worden te verdrinken ga ik nu met de Phil Kevinfanclub op stap in Bornem.

Létterlijk op stap.

Euhm... bedankt?

Voor de sadisten onder jullie is het zelfs mogelijk om deze lijdenstocht te volgen. En voor diegenen onder jullie die eens graag hard willen lachen: 341 is het nummer om in de gaten te houden.

*Met dank aan Mutti Merkel voor deze titel.

Hoe, gij hebt een korte broek aan ofwa?*

Dit waren de eerste woorden die Abu C. - mijn door mij tot de islam bekeerde onderbuur - tegen mij zei toen hij de deur open deed. "Ik ben nu nog eens nooit naar een festival gegaan in een korte broek" vervolgde hij. "Euhm, Abu, ge beseft toch dat het vandaag ongeveer duizend graden gaat worden? Ge gaat u onnozel zweten in uwe zwarte jeans."

Na veel vijven en zessen was hij dan overtuigd van het nut van een korte broek, om daarna dan mijne chauffeur te willen spelen om naar het Fantasia Festival te gaan. Dast voordeel van Abu C. als kameraad te hebben, dieje drinkt nooit, ge hebt dus altijd nen Bob mee.

Laat ik kort zijn wat festivals betreft. Voor mij staat dat ongeveer op hetzelfde niveau als een wintersportvakantie. Heel veel mensen doen het. Heel veel mensen zijn er gek van.

Ik vind er echter niets aan.

Maar kom, wat moet ne mens anders doen op ne vrije zaterdag als het mooi weer is? (Gaan oefenen voor de Dodentocht misschien Tristan?)

De enige reden dat Abu C. mij overtuigd kreeg om naar Fantasia Festival te gaan, waren de woorden "Free" en vooral "Dance". "Biggest" was niet zo heel overtuigend vond ik.

Kijk, mijn grootste probleem met festivals is de muziek. Ik luister heel graag naar muziek, maar ik kijk er gewoon niet graag naar. Want ja, daarvoor gaat ge toch naar een festival, niet? En om dan naar een optreden te gaan kijken van ne groep waar ge een paar liedjes heel goed van vind, om dan tijdens het optreden tot de vaststelling te komen dat ze juist een nieuwe cd uit hebben die ze willen promoten en dus maar een hit spelen en de rest nieuw materiaal. Of dat hun hele repertoire maar bestaat uit een of twee hits.

Mijn tweede grootste probleem is de kostprijs. Om daar op een weekendje evenveel geld uit te geven als aan een city trip om dan op een akker te moeten staan, dat gaat er bij mij echt niet in. En ik begrijp wel dat ze niet allemaal even goed als Phil Kevin kunnen zijn. En dat zijn repertoire onnavolgbaar is. Maar ik verwacht toch een heel klein beetje niveau als ik dan toch goed geld betaal voor een festival. Het Fantasia Festival was gratis, dus wat dat betrof was er al een probleem van de baan.

Ondanks het feit dat Abu de afslag had gemist en we ons eventjes moesten amuseren door met de auto in een wei rond te crossen, waren we nog ruim op tijd en konden we dus zonder problemen gratis binnen geraken. Nog maar juist voorbij de inkom werden we al aan de kant geschoven om op drugs gecontroleerd te worden door een drugshond. Terwijl we klaar stonden om besnuffeld te worden, stuurden ze nog snel een laatste persoon ter controle de tent in.

Nu niet voor het een of ander, maar moest ik een lichtjes vooringenomen drugshond zijn, ik zou dieje laatste kerel er zonder verpinken hebben uitgepikt. Frenologie wordt reeds lang niet meer als een wetenschap beschouwd, maar dieje gast zag er gewoon zo uit alsof hij een gigantische voorraad drugs in een of meerdere lichaamsholten had gestoken. En jawel hoor! De hond ging onmiddellijk zitten om aan te duiden dat hij drugs rook.

Altijd al geweten dat honden veel slimmer zijn dan katten.

Het festival zelf was dik de moeite. Ok, het zonnetje droeg meer dan bij tot de goede sfeer, maar de muziek zelf was ook meer dan aangenaam. Twee podia met DJs, meer moest dat niet zijn, zeker in de wetenschap dat er een retrohouse podium was. Whiteline, Channel One (aka My Style is Much piejewieje Better... Bonzai, tsatsatsaa), Blow the Speakers,... alle gekende hits passeerden meermaals de revu, tot groot jolijt van mij en velen andere met mij. De ideale gelegenheid om mijn dansmoves weer eens boven te halen. Het Grasmachien (patent pending) had ik thuis gelaten, maar er was aanleiding genoeg om te goan met dieje peirdekop.

Ondertussen was Abu C. er achter gekomen dat een van zijn eerste vriendinnetjes ook aanwezig was en wilde hij ze eens goeiendag gaan zeggen. En de "tje" van vriendinnetje was hier meer dan op zijn plaats. Hij had mij gezegd dat het een kleintje was. Kijk, klein dat is 1m59 en half of zo. Zijn oud lief had ne ladder nodig om aardbeien te plukken! Ze kon zonder problemen onder een tafel door lopen zonder hare kop in te moeten trekken. Ze moest opkijken naar iemand die klein was.

Om maar aan te willen geven hoe klein ze juist was.

Maar kijk, Abu C. vond het precies een heel aangenaam weerzien na zo'n 23 jaar en had veel bij te praten. Helaas voor mij wilde deze dame naar het optreden van Regi gaan kijken.

Helaas, inderdaad.

Kijk, op zich heb ik niets tegen Regi. Hij maakt goede muziek en is een goede DJ. Alleen beseft hij soms niet wat de etiquette is die hoort bij een optreden als DJ op een dance festival.

Eerst was het de beurt aan Linda Mertens, zijn goed van poten en oren voorziene sidekick van zijn groepje Milk Inc. Daar liep het voor mij al fout. Waarom kwamen die twee optreden? Waarom niet gewoon komen DJen? Soit, na dit verplichte nummertje was het dan weer tijd voor het tweede verplichte nummertje van Regi: DJen als ware hij DJ Nico. Te pas en te onpas door de micro kwelen, R&B draaien (op een dance festival),...

En als dat nog niet voldoende was om mij aan hem te ergeren leek het wel alsof hij niet aan het mixen was. Ik vroeg het aan Abu C., die in zijn jonge jaren ook nog DJ was, waarom nen DJ zijne koptelefoon normaal gezien gebruikt. "Om de volgende plaat goed te zetten en den overgang goed te laten verlopen."

Volgens mij was Regi zijne koptelefoon dan omdat hij last had van ne koude nek. Ik heb hem daar niet te veel gebruik van zien maken. Het was meer van laptopke aansluiten en dan wat van zijne tak maken af en toe dat hij deed. David Guetta was er niets tegen...

Maar kom, deze martelgang was over, terug naar de retrosets. Om bij deze al onmiddellijk op uw vraag te antwoorden: zo'n hele avond naar monotoon gedrum luisteren, dat kan toch niets zijn? Kijk, daarin verschillen we dan weer van mening. Naarmate de avond vorderde en het donkerder en donkerder werd, kwam de sfeer er juist hoe langer hoe meer in te zitten. Een openlucht discotheek werd het als het ware. Lasershow, stroboscoop, en dikke ambiance, meer moest dat echt niet zijn.

Of toch. Misschien een wel een onderbelicht iets, maar in mijn ogen ook wel een dikke pre: tegen 1h was het gedaan. En vermits we al daar waren van 13h, hadden we er een zeer gevulde dag opzitten. Ik weet het, ik word oud.

Ideaal dus om op de tonen van Elza van Frozen afscheid te nemen van ons feestje en huiswaarts te keren.

Epiloog: toen ik 's maandags tegen Posh Spice zei dat ik in haar geburen op stap was geweest wist ze mij te zeggen dat ze er normaal gezien ook naar toe zou gaan, moest ze niet gaan kamperen in het Verre Limburg op het eigenste moment. Dat zal dus voor volgend jaar zijn.

*Ja dus.