Nu ja, vriend... En afscheid is eigenlijk ook wel wat veel gezegd. Hij gaat zijn leven gewoon wat verder zetten in een of ander ver land. Er zouden er veel jaloers zijn op een zonnig buitenland.
Soit, over wie het gaat? Mijn oude getrouwe BMW. Na zo'n 10 jaar heb ik er gisteren afscheid van genomen. Ander en beter zoals ze zeggen.
Voor zij die mij zouden verdenken van mijn bolide ergens langs de kant van de weg aan een boom vastgebonden te hebben, dat heb ik dus niet gedaan. Nee, gewoon online verkocht.
"Gewoon". Het is te zeggen, ik ken niets van auto's. Dus wat doet ne mens dan? Wijkopenautos.be natuurlijk! Dan krijgt ge online zo'n eerste ruwe schatting van uwen auto. Een dikke €5.000. Netjes denkt ne mens dan, als Dagobert Duck in zijn handen wrijvend.
Maja veel te vroeg victorie gekraaid uiteraard. Om een juist bedrag te krijgen moet ge nen hoop details doorgeven om dan uw definitieve bedrag te krijgen.
Nog geen €700...
What the effing fuck mannen? Ok, ik snap dat jullie er iets aan willen verdienen maar zo'n €4.300 meer? En akkoord, nen auto van 16 jaar is geen jong veulen meer, maar waarom dan eerst zo'n absurd hoog bedrag bieden?
Over naar 2dehands.be dan maar. De annonce online gegooid met een deel foto's en nog geen vijf minuten later werd ik overstelpt door reacties. En de reacties waren, om het nog een beetje proper te houden, redelijk opdringerig. Zo in de aard van: "€300, laatste bod", "prijs?" of zelfs gewoon "??". Of het aantal chats die gewoon waren "numéro téléphone svp".
Ik liet me er niet door opjutten en dus stuurde ik terug: "prijs staat op bieden, doe maar een bod." Om dan bij een Fransman uit te komen. Hij zou onmiddellijk afkomen en cash betalen. "Jama mijnheer, ge gaat toch wel daar zijn als ik kom he? Want ik heb het al meegemaakt dat ik er was en de auto ondertussen al verkocht was." "Gene paniek, ik ga niet lopen."
Voor alle duidelijkheid, hij sprak gebroken Nederlands, ik heb het gewoon wat leesbaarder gemaakt.
Dan heeft hij mij nog een aantal keren gebeld om te zeggen dat hij in de auto zat, dat hij al 100 kilometer had gereden, dat hij nog 80 kilometer moest doen... Maar uiteindelijk was hij er toch.
Ik zeg nu wel "hij", maar eigenlijk spreken we hier over 4 corpulente Franse Armeniërs die met een veel te kleine auto vanuit Amiens naar ons stulpje in Breendonk waren afgezakt.
Voor de scherpzinnige lezer die zichzelf nu de vraag stelt: "Huh Tristan? 'Stulpje in Breendonk'? Maar vooral Tristan wat bedoelt ge met die 'ons'?", de antwoorden op deze vraag zullen nog wel eens komen, maar ik zit momenteel 4 jaar achter met mijn blog, ge moet niet te hard verbaasd zijn dat de wereld verder draait.
Soit, dus 4 Armeniërs die elk op een half uur tijd een pakje sigaretten hebben opgerookt, ondertussen de auto langs alle kanten bewonderd - want ja, het blijft een prachtexemplaar. Ondertussen de capeau opengooien, zien dat alles werkt van ruiten, alle foutmeldingen op het scherm oproepen, wat morrelen onder aan het stuur... the usual dus.
Allez, ik zeg hier wel "the usual dus", maar voor mij is "the usual dus" vragen om de capeau open te gooien, om dan eens knikkend met mijn hoofd naar de motor te kijken, een rondje rond de auto te wandelen om als afsluiter eens tegen de banden stampen.
Gelukkig had ik ook gezien dat ze aan de zekeringen aan het prullen waren want, wonder boven wonder, als ze de motor opstarten blijkt deze ineens te tikken. En dat is dan ineens een gigantisch probleem.
Kijk dat is dus flauwekul he mannen. Ik weet dat jullie een zekering hebben uitgetrokken waardoor er in de motor nu even iets niet werkt naar behoren. Alleen weet ik niet welke zekering het is dus ga ik dat nu niet zeggen. Maar als ge het gaat gebruiken om te onderhandelen en iets van de prijs af te doen hebt ge brute pech. Na veel vijven en zessen en "je ne vends pas des tapis volants monsieur" van mijn kant kwamen we toch uit op de afgesproken prijs. Het feit dat ze zojuist 4 uur in nen auto hadden gezeten en geen zin hadden om met lege handen te vertrekken zal er ook wel mee te maken hebben.
Ma kom, verkoop was gesloten - en nee ge krijgt dieje paraplu er niet gratis bij omdat het nu toch wel zo hard aan het regenen is - en nee ge krijgt die lekrijkit er ook niet gratis bij omdat ik ze nu toch niet meer nodig heb - dus we gingen het geld tellen en het contract tekenen.
Mijn schoonouders hadden mij zo'n bakje geleend om te kijken of het echt geld was dus terwijl Boekske het geld telde zette ik mij tussen haar en de koper zodat ze ongestoord kon tellen. En uiteraard, surprise surprise, toch nog even proberen te pingelen en €50 "vergeten". Kom, het was bijna rond ik kon er ondertussen toch al mee lachen, zij ook, dus die €50 waren snel overhandigd.
Voilà, de tweede sleutel, de poort even opendoen en dan wachten tot ze wegreden.
En omdat God altijd onmiddellijk straft; op het moment dat ze willen vertrekken met hun eigen zeepkist, krijgen ze deze niet gestart! Mijn bolide daarentegen ronkte als weleer.
Karma my friends.
Adios amigo, het ga je goed!
*Met dank aan den Koen.
