Voor zij die het nog niet door zouden hebben: ik haat zwemmen. Maar kom, ik denk dat ik dat in een van mijn vorige posts wel duidelijk genoeg heb gemaakt. Als het kalf verdronken is, moogt ge de put dempen zo gaat het spreekwoord. Onnodig om lang te wachten, anders moet ge later toch terug een oude koe uit de gracht halen.
En daarom ben ik vandaag dus terug opnieuw gaan zwemmen. Waarom eigenlijk al dat zwemmen, als ge dat toch zo haat hoor ik u nu afvragen? Terechte vraag. Maar vooral een zeer domme vraag. Hebt gij mijn blog nog niet gelezen of zo? Ik ben bezig met een triatlon. Trí-atlon. TRI-atlon. Tri zoals in "drie" in een of andere dode taal.
Drie sporten op een dag, achter elkaar nog wel, zijnde zwemmen, fietsen en lopen. En fietsen dat is ook al niet onmiddellijk mijn grootste "dada". Dus waarom in godsnaam willen deelnemen aan iets waarvan ge nu al weet dat 2/3 van de activiteiten en zo'n 80% namelijk 41,5 van de 51,5 kilometer (1,5km zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen) u ongelofelijk hard gaan tegenzitten?
Euhm, ik haat mezelf?
Neen, ik moet er nu ook niet té onnozel over willen doen. Ok, ja, dat zwemmen en dat (alleen) fietsen steekt serieus tegen, dat ga ik niet ontkennen, maar toch, ik vind altijd opnieuw de motivatie om mij in dat zwembad te droppen of op die fiets te kruipen. Ondanks alle bijna-verdrinkingen, zadelpijnen en fietsen die mij willen vermoorden.
Mijn liefde voor het lopen is er ook niet altijd geweest. Meer zelfs, toen Tristan nog een Tristanneke was, in een "sponsen broekske" rondspurtte en hij nog voetbalde in plaats van te trainen voor een triatlon, werd hij door een van zijn trainers tijdens een wedstrijd ooit voor "toerist" uitgescholden omdat hij over het voetbalveld slenterde. Ik heb er verder geen trauma's aan overgehouden. Maar ergens had mijn trainer wel gelijk; als ge in de aanvalslinie van een voetbalploeg speelt en nooit buitenspel staat, dan scheelt er wel iets. Toen had ik namelijk een hartsgrondige hekel aan lopen. Als ik op voorhand wist dat er een Coopertest zou zijn zocht ik meestal wel een excuus om niet op de training aanwezig te moeten zijn. Jek! Lópen (spuwt het woord uit)!
Maar dan met het ouder en wijzer worden ben ik uit eigen beweging beginnen te lopen. Gewoon voor het plezier ervan. In het begin vloekte ik daar ook ongelofelijk hard op. Dat ik 's anderendaags rugpijn had van het lopen. Of zelfs amper kon gaan van de spierpijn. Nu weet ik ondertussen al dat het aan mijn schoenen lag, of omdat ik te snel te hard wilde lopen. Toen vloekte ik gewoon heel hard en bezwoer ik dat ik nooit meer zou lopen.Tot ik de dag erop terug mijn schoenen aantrok om die runners high terug te mogen ervaren. Wie weet ervaar ik datzelfde gevoel ooit met fietsen en zwemmen?
Mezelf kennende zal dat waarschijnlijk pas zijn nà mijn triatlon...
*Niets te maken met het liedje van Celine Dion.
Vandaag eerste keer gaan zwemmen met de mp3-speler, een volledig verslag volgt nog.
En daarom ben ik vandaag dus terug opnieuw gaan zwemmen. Waarom eigenlijk al dat zwemmen, als ge dat toch zo haat hoor ik u nu afvragen? Terechte vraag. Maar vooral een zeer domme vraag. Hebt gij mijn blog nog niet gelezen of zo? Ik ben bezig met een triatlon. Trí-atlon. TRI-atlon. Tri zoals in "drie" in een of andere dode taal.
Drie sporten op een dag, achter elkaar nog wel, zijnde zwemmen, fietsen en lopen. En fietsen dat is ook al niet onmiddellijk mijn grootste "dada". Dus waarom in godsnaam willen deelnemen aan iets waarvan ge nu al weet dat 2/3 van de activiteiten en zo'n 80% namelijk 41,5 van de 51,5 kilometer (1,5km zwemmen, 40km fietsen, 10km lopen) u ongelofelijk hard gaan tegenzitten?
Euhm, ik haat mezelf?
Neen, ik moet er nu ook niet té onnozel over willen doen. Ok, ja, dat zwemmen en dat (alleen) fietsen steekt serieus tegen, dat ga ik niet ontkennen, maar toch, ik vind altijd opnieuw de motivatie om mij in dat zwembad te droppen of op die fiets te kruipen. Ondanks alle bijna-verdrinkingen, zadelpijnen en fietsen die mij willen vermoorden.
Mijn liefde voor het lopen is er ook niet altijd geweest. Meer zelfs, toen Tristan nog een Tristanneke was, in een "sponsen broekske" rondspurtte en hij nog voetbalde in plaats van te trainen voor een triatlon, werd hij door een van zijn trainers tijdens een wedstrijd ooit voor "toerist" uitgescholden omdat hij over het voetbalveld slenterde. Ik heb er verder geen trauma's aan overgehouden. Maar ergens had mijn trainer wel gelijk; als ge in de aanvalslinie van een voetbalploeg speelt en nooit buitenspel staat, dan scheelt er wel iets. Toen had ik namelijk een hartsgrondige hekel aan lopen. Als ik op voorhand wist dat er een Coopertest zou zijn zocht ik meestal wel een excuus om niet op de training aanwezig te moeten zijn. Jek! Lópen (spuwt het woord uit)!
Maar dan met het ouder en wijzer worden ben ik uit eigen beweging beginnen te lopen. Gewoon voor het plezier ervan. In het begin vloekte ik daar ook ongelofelijk hard op. Dat ik 's anderendaags rugpijn had van het lopen. Of zelfs amper kon gaan van de spierpijn. Nu weet ik ondertussen al dat het aan mijn schoenen lag, of omdat ik te snel te hard wilde lopen. Toen vloekte ik gewoon heel hard en bezwoer ik dat ik nooit meer zou lopen.Tot ik de dag erop terug mijn schoenen aantrok om die runners high terug te mogen ervaren. Wie weet ervaar ik datzelfde gevoel ooit met fietsen en zwemmen?
Mezelf kennende zal dat waarschijnlijk pas zijn nà mijn triatlon...
*Niets te maken met het liedje van Celine Dion.
Vandaag eerste keer gaan zwemmen met de mp3-speler, een volledig verslag volgt nog.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten