Door mijn koppigheid en luiheid zat ik deze morgen zonder brood. En door mijn praktische ingesteldheid ook nog eens zonder ontbijtgranen.
Een woordje uitleg lijkt mij op zijn plaats.
Wat betreft de koppigheid. Ik bak mijn brood zelf. Simple as that. Op die manier ben ik er tenminste zeker van dat er geen vuiligheid in mijn brood wordt gedraaid zoals te veel zout of verbeteraars allerhande. Bloem, gist, water, boter, zout en suiker. Meer moet een brood niet zijn. Plus ook, en misschien wel de allerbelangrijkste reden: de smaak. Zonder te stoefen, mijn brood is gewoon beter dan dat van de bakker. Maar om toch even verder te gaan op die koppigheid: ik ga er wel redelijk ver in. Het is niet alsof ik eerst een half uur met de auto moet rijden alvorens ik bij een bakker kom. Nee nee, ik passeer elke dag twee keer langs een broodautomaat én een bakker.
Koppig, ik zei het al.
Koppig, ik zei het al.
Om dan aan te pikken op de luiheid. Zelf brood bakken houdt natuurlijk wel in dat ik het ook moet doén. En aan die goesting ontbrak het mij de laatste dagen wat. Plus ook, ik had geen bloem meer in huis dus moest ik eerst bloem gaan kopen alvorens ik kon beginnen te bakken. In beiden had ik geen goesting, dus geen brood.
En dan die praktische ingesteldheid nog. Wel, vermits ik nu zoveel als mogelijk probeer te gaan zwemmen, ondanks mijn hartsgrondige afkeer ervan, eet ik altijd op mijn werk een vieruurtje bestaande uit een kom ontbijtgranen. Anders heb ik sowieso honger of krampen. En dus heb ik mijn ontbijtgranen mee naar mijn werk genomen. En heb ik geen ontbijtgranen meer in huis.
De oplossing?
Puur en onvervalst jeugdsentiment: platte kaas met bananen en suiker.
Jammer genoeg heb ik geen bruine suiker in huis want dat zou het plaatje helemaal compleet hebben gemaakt. Dat kleurt de platte kaas zo mooi. Ook dat is jeugdsentiment. Maar waarom refereer ik hier nu aan als zijnde puur jeugdsentiment? Wel, omdat toen ik nog klein was, papa dat vaak voor mij maakte. Dan prakte hij met zijn vork de bananen plat, platte kaas en bruine suiker erbij, goed door elkaar mengen en dan was mijn bord klaar. En dan at ik met de lepel eerst een cirkel vrij aan de rand van het bord, daarna een kruis doorheen de platte kaas op het bord en daarna at ik al de rest op.
Eén keer raden hoe ik deze morgen mijn bord heb leeggegeten...
*Ik ben overigens niet de enige met jeugdsentiment.
En dan die praktische ingesteldheid nog. Wel, vermits ik nu zoveel als mogelijk probeer te gaan zwemmen, ondanks mijn hartsgrondige afkeer ervan, eet ik altijd op mijn werk een vieruurtje bestaande uit een kom ontbijtgranen. Anders heb ik sowieso honger of krampen. En dus heb ik mijn ontbijtgranen mee naar mijn werk genomen. En heb ik geen ontbijtgranen meer in huis.
De oplossing?
Puur en onvervalst jeugdsentiment: platte kaas met bananen en suiker.
Jammer genoeg heb ik geen bruine suiker in huis want dat zou het plaatje helemaal compleet hebben gemaakt. Dat kleurt de platte kaas zo mooi. Ook dat is jeugdsentiment. Maar waarom refereer ik hier nu aan als zijnde puur jeugdsentiment? Wel, omdat toen ik nog klein was, papa dat vaak voor mij maakte. Dan prakte hij met zijn vork de bananen plat, platte kaas en bruine suiker erbij, goed door elkaar mengen en dan was mijn bord klaar. En dan at ik met de lepel eerst een cirkel vrij aan de rand van het bord, daarna een kruis doorheen de platte kaas op het bord en daarna at ik al de rest op.
Eén keer raden hoe ik deze morgen mijn bord heb leeggegeten...
*Ik ben overigens niet de enige met jeugdsentiment.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten