Gisteren was het voor mij de eerste keer open water zwemmen. In Hofstade, het Blososportterrein aldaar.
Uit eerdere ervaringen weet ik ondertussen al dat zwemmen vermoeiend is. En dus ik extra veel gegeten. Extra veel, zoals in dubbele portie van normaal. En een normale portie zoals in volscheppen tot ik denk dat ik vol ga zitten en dan nog maar een schep of twee erboven op. Ik zou al mijn kracht en energie wel nodig hebben, daar in dat open water. En vooral zien dat ik geen water zou binnenhappen. Het blijft een vijver he.
It's like... you know... fish fuck in it and all.
Ik denk dat zo zwemmen in open water toch wat vermoeiender is. Ik denk dat dit vooral te maken heeft met het feit dat ik nu aan een stuk moét doorzwemmen en niet, zoals in het zwembad, minipauzes kan inlassen door mij kort aan de kant vast te houden alvorens ik mij omdraai. Want toen ik uit het water kwam had ik echt wel razende honger. Terug thuis heb ik nog een goed bord vol gegeten en een banaan als dessert.
En toen gleed er ineens een gevoel van voldoening over mij. Zeer vreemd, zeer raar. Vermoeidheid was weg, honger was weg, ik zat daar gewoon wat stom voor mij uit te grijnzen in mijne zetel.
Het toeval wilt nu dat Lies, mijn ODS zusje, de dag ervoor ook in open water was gaan zwemmen, in Hazewinkel. Haar wijze raad: volg de koord anders verdwaalt ge. Alleen spijtig dat er geen koord was. Met als gevolg dat ik begon af te drijven, tot ik ineens onze trainer voor mij zag staan. Huh? Die stond toch op het strand en nu staat die ineens in het water? Hier klopt iets niet. Ik was blijkbaar aangespoeld...
Ze hebben dan maar zo'n greppel gegraven in het zand terwijl iemand anders water over mij heen goot om mij nat te houden. Toen de greppel gegraven was hebben ze mij met vereende krachten terug het water ingesleept. De truc is blijkbaar om af en toe naar voren te kijken terwijl ge u aan het voorbereiden zijn voor het inademen en ondertussen met uwe arm zwaait en ondertussen probeert om niet te verdrinken. Simpel, toch?
Maar kom, dat is nog het minste van mijn zorgen, daar moet we nog maar wat op trainen in het zwembad, dat komt wel in de sacoche. En als ik er niet in slaag om het aan te leren, tja dan is het maar zo. Gewoon zwemmen gaat voor, stijlvol zwemmen daarna pas. Hoewel, gezien de extra meters die ik heb afgemalen lijkt het mij misschien niet echt slecht om toch in een rechte lijn te proberen zwemmen.
Nu het zwemmen, we waren opgedeeld in drie groepen: de goei, de gewoon en de rest. De rest bestond uit drie beginnelingen. Waar ik dus bijhoorde. Volgens mij werd ik gewoonweg in dat groepje gezet omdat ik geen retestrak pak aanhad. Apartheid in het water als het ware.
Maar wat ik mij afvraag. Waarom zijn die pakken trouwens allemaal zo saai zwart? Flashy wit of donkerblauw zou toch ook cool zijn? Of zo met een streepje erin en een bijhorende cravate om naar de start mee te paraderen. Stylish!
Maar kom, mijnvuurwaterdoop was dus zeer geslaagd vond ikzelf. Nu alleen zien dat ik wat sneller door het water klief en we zitten gebeiteld.
Uit eerdere ervaringen weet ik ondertussen al dat zwemmen vermoeiend is. En dus ik extra veel gegeten. Extra veel, zoals in dubbele portie van normaal. En een normale portie zoals in volscheppen tot ik denk dat ik vol ga zitten en dan nog maar een schep of twee erboven op. Ik zou al mijn kracht en energie wel nodig hebben, daar in dat open water. En vooral zien dat ik geen water zou binnenhappen. Het blijft een vijver he.
It's like... you know... fish fuck in it and all.
Ik denk dat zo zwemmen in open water toch wat vermoeiender is. Ik denk dat dit vooral te maken heeft met het feit dat ik nu aan een stuk moét doorzwemmen en niet, zoals in het zwembad, minipauzes kan inlassen door mij kort aan de kant vast te houden alvorens ik mij omdraai. Want toen ik uit het water kwam had ik echt wel razende honger. Terug thuis heb ik nog een goed bord vol gegeten en een banaan als dessert.
En toen gleed er ineens een gevoel van voldoening over mij. Zeer vreemd, zeer raar. Vermoeidheid was weg, honger was weg, ik zat daar gewoon wat stom voor mij uit te grijnzen in mijne zetel.
Het toeval wilt nu dat Lies, mijn ODS zusje, de dag ervoor ook in open water was gaan zwemmen, in Hazewinkel. Haar wijze raad: volg de koord anders verdwaalt ge. Alleen spijtig dat er geen koord was. Met als gevolg dat ik begon af te drijven, tot ik ineens onze trainer voor mij zag staan. Huh? Die stond toch op het strand en nu staat die ineens in het water? Hier klopt iets niet. Ik was blijkbaar aangespoeld...
Ze hebben dan maar zo'n greppel gegraven in het zand terwijl iemand anders water over mij heen goot om mij nat te houden. Toen de greppel gegraven was hebben ze mij met vereende krachten terug het water ingesleept. De truc is blijkbaar om af en toe naar voren te kijken terwijl ge u aan het voorbereiden zijn voor het inademen en ondertussen met uwe arm zwaait en ondertussen probeert om niet te verdrinken. Simpel, toch?
Maar kom, dat is nog het minste van mijn zorgen, daar moet we nog maar wat op trainen in het zwembad, dat komt wel in de sacoche. En als ik er niet in slaag om het aan te leren, tja dan is het maar zo. Gewoon zwemmen gaat voor, stijlvol zwemmen daarna pas. Hoewel, gezien de extra meters die ik heb afgemalen lijkt het mij misschien niet echt slecht om toch in een rechte lijn te proberen zwemmen.
Nu het zwemmen, we waren opgedeeld in drie groepen: de goei, de gewoon en de rest. De rest bestond uit drie beginnelingen. Waar ik dus bijhoorde. Volgens mij werd ik gewoonweg in dat groepje gezet omdat ik geen retestrak pak aanhad. Apartheid in het water als het ware.
Maar wat ik mij afvraag. Waarom zijn die pakken trouwens allemaal zo saai zwart? Flashy wit of donkerblauw zou toch ook cool zijn? Of zo met een streepje erin en een bijhorende cravate om naar de start mee te paraderen. Stylish!
 |
| *If only... |
Maar kom, mijn
Geen opmerkingen:
Een reactie posten