Ashura/Asjoera*

Sinds ik mijn beslissing om mee te doen aan een triatlon heb kenbaar gemaakt aan de rest van de wereld, word ik door iedereen die mij een beetje kent voor gek versleten. Terecht overigens. Daarnaast word ik nu ook nog eens stevig verdacht van deviant gedrag te vertonen onder de vorm van masochisme en stiekem te genieten van al dat fysieke afzien. Opnieuw, hier moet ik toegeven dat ze geen ongelijk hebben.

Maar dan wel alleen buiten de slaapkamer.

Het mag gezegd worden, van tijd vraag ik mij echt wel af waarom ik er aan begonnen ben. Meestal niet op het moment dat ik aan het trainen ben, maar meestal de dag erna, wanneer ik weer met de werkelijkheid van mijn oude knoken word geconfronteerd en een voormiddag lang half kreupel mag rondschuifelen.

Nu, drie sporten is voor elke normale mens al meer dan genoeg. Maar ja, zoals jullie weten ben ik geen normale mens. Redelijk abnormaal zelfs volgens sommigen. En dus heb ik sinds zaterdag besloten er nog een sport bij te nemen tijdens mijn steeds schaarsere vrije momenten. Heb ik na al dat gewone trainen voor de triatlon nog wel ergens tijd vraagt u zich misschien af? Welnu, tijd moet je maken. Ik moet nu al tijd maken voor zwemmen, fietsen en lopen, dus voor mijn nieuwste sport moet ik dan ook maar wat tijd zien vrij te maken.

De sportief directeur van de Phil Kevinfanclub is de schuldige in dit alles. Sportief directeur zijnde moedigt hij mijn radicale ommekeer van luierik naar triatleet in spe natuurlijk van harte aan. Maar hij is niet voor niets directeur want hij vindt natuurlijk dat het altijd nog wel wat beter kan. En vandaar zijn cadeautje van te zaterdag.  De reden van dit cadeau is een soort van “wiedergutmachung” van de sportief directeur gezien zijn smadelijke nederlaag die hij vorige zomer had geleden tegen mezelf en de ondervoorzitter van de Phil Kevinfanclub. De fysieke prestaties van de ondervoorzitter waren/zijn te vergelijken met die van mij op dat moment. Geheel onbestaande. Vandaar dus de complete en totale afgang van onze sportief directeur toen hij van ons beiden verloor. En hatelijk als ik dan ben moet ik hem daar dan natuurlijk eens aan herinneren.

Door onze scorebladen in te kaderen en hem cadeau te geven bijvoorbeeld.

En als teken van dank heb ik nu dus een minigolfcourse gekregen. Met green, hole met vlaggetje, twee golfballetjes en een golfstick. En elk vrij moment dat ik heb oefen ik nu dus. Ik moet eerlijk bekennen, ik begin al stilletje aan een echte minigolfpro te worden. En elke dag zonder ik mij nu dus eventjes af om een paar balletjes te putten.

Als ik binnenkort niet meer zou kunnen fietsen omwille van aambeien, dit is dus de reden.

*SPOILER ALERT: als ge het zoudt Google'en, het is nogal bloederig.