Ik had onze Sportief Directeur beloofd om hem te maandag te helpen met een klusje in zijn huis, waar hij alleen niet aan kon beginnen. Meer bepaald het trekken van een kabel van uit de garage naar de woning.
De eerste van vele lessen die ik ondertussen al heb geleerd uit het aanschouwen van het bouwen van een huis bij verschillende kameraden is: leg van de eerste keer genoeg van alles. Kabels, buizen, bedradingen... eender wat. Eender welke soort, maar leg er maar van elk nog maar minstens een extra. Water, gas, elektriciteit, kabel, internet, telefoon, eender welke nutsvoorziening ge ook maar kunt verzinnen, leg ze. En voor alle zekerheid legt ge ook nog maar een extra wachtbuis naast, want ge weet nooit wat ze in de toekomst nog allemaal gaan uitvinden.
Megasupersnel draadloos internet ofzo.
Toegegeven, dat gaat u op het moment zelf wat extra geld kosten. Maar het alternatief is dat ge later de boel terug gaat mogen opengraven/breken om die voorzieningen alsnog aan te moeten sluiten. En dan kan het u nog meer geld kosten. En gaat het u sowieso veel miserie kosten.
Onze Sportief Directeur heeft mij dit weekend deze les zeer duidelijk in de praktijk laten blijken. We zouden namelijk een kabel trekken vanuit de garage naar de schakelkast in de kelder. Gelukkig hadden zijn broer en hij daarvoor het begin van de kabel al doorgetrokken via een wachtbuis, we moesten nu alleen nog maar 15 meter extra zien door te trekken. En om het allemaal wat moeilijker te maken zaten er nog twee bochten van 90° in het parcours. Dus eerst een metertje fokken van de garage naar net buiten de garage en dan nog fokken van buiten de garage tot in de kelder.
Het waren in het totaal 4 kabels. Twee voor het aansturen van de poort, een gewone voor elektriciteit, en een voor drijfkracht.
Drijfkracht?!
Is onze Sportief Directeur van plan om naast zijn functie bij de Phil Kevinfanclub ook nog in zijn garage een eigen fabriekske te beginnen ofwa? Bon, kijkt, als hij van plan is om zo de merchandising van de Phil Kevinfanclub naar een professioneler niveau te brengen kan ik hem er alleen maar in steunen.
Maar we moesten dus die kabels over zo'n 10 meter onder de grond doortrekken. Gelukkig konden we nog de nodige commando's ("Ja" en "Ho!") naar elkaar roepen door die holle buis. Walkietalkie talkies zouden niet gewerkt hebben denk ik. En mezelf kennende zou ik het dan ook weer zeer moeilijk gehad hebben om niet te willen spelen met die walkietalkies. En terwijl hij de kabel aanvoerde, moest ik ze dus naar binnentrekken.
Persoonlijk zou ik gewoon de kabels buiten hebben afgeknipt en ze binnen terug aan elkaar gesoldeerd hebben, maar dat mocht niet van de Sportief Directeur om de een of andere reden.
Maar dankzij mijn bruut geweld zijn we er dan toch in geslaagd om de kabels tot in de garage te krijgen. En dan moesten we ze nog ophangen aan het plafond. Eerst nog een andere buis over de kabels heen schuiven - het had iets weg van het aantrekken van een frisgewassen jeansbroek, die wringt ook op alle mogelijke manieren tegen - en dan uitmeten en uittekenen hoe we de buis juist zouden ophangen.
Dan zouden we de buis in kwestie aan het plafond ophangen. Eerst nog een gesukkel alvorens we de juiste pluggen hadden gevonden voor de juiste schroeven, die op hun beurt dan weer wat te lang waren. Dus terwijl de Sportief Directeur de schroeven afzaagde, boorde ik ondertussen de gaten in het plafond en begon ik vervolgens als met het indraaien van de hangers met de ingekorte schroeven. En zo waren we praktisch gelijk klaar om samen het eerste stuk buis op te hangen.
"Seg Tristan, die pluggen hebt ge der precies niet heel goed ingeduwd?' Hij zei het nog redelijk voorzichtig om mij toch maar niet te hard voor het hoofd te stoten. Begrijpelijk, ik offerde mijne vrije paasmaandag op om hem hier te komen helpen.
"Euhm, ik ben gewoon verder gegaan op de eerste dat gij gedaan hebt. Ik dacht, hij zal wel weten hoe ver dat moet zijn zeker? Ik vond het eerlijk gezegd al vreemd dat ge dat zo'n stukje liet uitsteken, maar hey, het is uwe kelder he."
"De volgende keer moogt ge ze der toch dieper insteken zenne."
Tja, kijkt, op zo'n moment is de énige correcte reactie: "That's what she said". Met als gevolg dat de eerst komende vijf minuten elke zin werd beantwoord met die zin. En nee, onze productiviteit leed er niet onder.
Maar kom, de volgende buis die we moesten ophangen daar had ik dan toch maar de pluggen goed vast geklopt.
-"Klopt em der maar goed hard in!" (als reactie op het getik van mijn hamer tegen het beton).
°"That's what she said."
En dan nog een laatste stukje muur uitkappen zodat we de kabels konden leiden door de laatste buis en in de zekeringenkast en klaar was Kees.
-"Geeft gij de kabels eens door Tristan?"
°"Den draad, wilt ge zeggen?"
-"Jà, Tristan, jà. Den draad."
*Maar toch, niets boven het origineel.
De eerste van vele lessen die ik ondertussen al heb geleerd uit het aanschouwen van het bouwen van een huis bij verschillende kameraden is: leg van de eerste keer genoeg van alles. Kabels, buizen, bedradingen... eender wat. Eender welke soort, maar leg er maar van elk nog maar minstens een extra. Water, gas, elektriciteit, kabel, internet, telefoon, eender welke nutsvoorziening ge ook maar kunt verzinnen, leg ze. En voor alle zekerheid legt ge ook nog maar een extra wachtbuis naast, want ge weet nooit wat ze in de toekomst nog allemaal gaan uitvinden.
Megasupersnel draadloos internet ofzo.
Toegegeven, dat gaat u op het moment zelf wat extra geld kosten. Maar het alternatief is dat ge later de boel terug gaat mogen opengraven/breken om die voorzieningen alsnog aan te moeten sluiten. En dan kan het u nog meer geld kosten. En gaat het u sowieso veel miserie kosten.
Onze Sportief Directeur heeft mij dit weekend deze les zeer duidelijk in de praktijk laten blijken. We zouden namelijk een kabel trekken vanuit de garage naar de schakelkast in de kelder. Gelukkig hadden zijn broer en hij daarvoor het begin van de kabel al doorgetrokken via een wachtbuis, we moesten nu alleen nog maar 15 meter extra zien door te trekken. En om het allemaal wat moeilijker te maken zaten er nog twee bochten van 90° in het parcours. Dus eerst een metertje fokken van de garage naar net buiten de garage en dan nog fokken van buiten de garage tot in de kelder.
Het waren in het totaal 4 kabels. Twee voor het aansturen van de poort, een gewone voor elektriciteit, en een voor drijfkracht.
Drijfkracht?!
Is onze Sportief Directeur van plan om naast zijn functie bij de Phil Kevinfanclub ook nog in zijn garage een eigen fabriekske te beginnen ofwa? Bon, kijkt, als hij van plan is om zo de merchandising van de Phil Kevinfanclub naar een professioneler niveau te brengen kan ik hem er alleen maar in steunen.
Maar we moesten dus die kabels over zo'n 10 meter onder de grond doortrekken. Gelukkig konden we nog de nodige commando's ("Ja" en "Ho!") naar elkaar roepen door die holle buis. Walkietalkie talkies zouden niet gewerkt hebben denk ik. En mezelf kennende zou ik het dan ook weer zeer moeilijk gehad hebben om niet te willen spelen met die walkietalkies. En terwijl hij de kabel aanvoerde, moest ik ze dus naar binnentrekken.
Persoonlijk zou ik gewoon de kabels buiten hebben afgeknipt en ze binnen terug aan elkaar gesoldeerd hebben, maar dat mocht niet van de Sportief Directeur om de een of andere reden.
Maar dankzij mijn bruut geweld zijn we er dan toch in geslaagd om de kabels tot in de garage te krijgen. En dan moesten we ze nog ophangen aan het plafond. Eerst nog een andere buis over de kabels heen schuiven - het had iets weg van het aantrekken van een frisgewassen jeansbroek, die wringt ook op alle mogelijke manieren tegen - en dan uitmeten en uittekenen hoe we de buis juist zouden ophangen.
Dan zouden we de buis in kwestie aan het plafond ophangen. Eerst nog een gesukkel alvorens we de juiste pluggen hadden gevonden voor de juiste schroeven, die op hun beurt dan weer wat te lang waren. Dus terwijl de Sportief Directeur de schroeven afzaagde, boorde ik ondertussen de gaten in het plafond en begon ik vervolgens als met het indraaien van de hangers met de ingekorte schroeven. En zo waren we praktisch gelijk klaar om samen het eerste stuk buis op te hangen.
"Seg Tristan, die pluggen hebt ge der precies niet heel goed ingeduwd?' Hij zei het nog redelijk voorzichtig om mij toch maar niet te hard voor het hoofd te stoten. Begrijpelijk, ik offerde mijne vrije paasmaandag op om hem hier te komen helpen.
"Euhm, ik ben gewoon verder gegaan op de eerste dat gij gedaan hebt. Ik dacht, hij zal wel weten hoe ver dat moet zijn zeker? Ik vond het eerlijk gezegd al vreemd dat ge dat zo'n stukje liet uitsteken, maar hey, het is uwe kelder he."
"De volgende keer moogt ge ze der toch dieper insteken zenne."
Tja, kijkt, op zo'n moment is de énige correcte reactie: "That's what she said". Met als gevolg dat de eerst komende vijf minuten elke zin werd beantwoord met die zin. En nee, onze productiviteit leed er niet onder.
Maar kom, de volgende buis die we moesten ophangen daar had ik dan toch maar de pluggen goed vast geklopt.
-"Klopt em der maar goed hard in!" (als reactie op het getik van mijn hamer tegen het beton).
°"That's what she said."
En dan nog een laatste stukje muur uitkappen zodat we de kabels konden leiden door de laatste buis en in de zekeringenkast en klaar was Kees.
-"Geeft gij de kabels eens door Tristan?"
°"Den draad, wilt ge zeggen?"
-"Jà, Tristan, jà. Den draad."
*Maar toch, niets boven het origineel.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten