maandag 25 maart 2013

Appartement of the Flying Daggers*

Nog niet zo heel lang geleden was ik de Ambtenaar hier vierkantig aan het uitlachen met haar complete onkunde op keukengebied. En dan vooral haar slijpkunsten met het mes. Dus heb ik haar dat met zeer veel engelengeduld kond gemaakt en nu kan ze het toch al op een aanvaardbaar niveau.

Dit weekend had ik goesting in een goed stuk vlees. En vermits het blijkbaar nog steeds dagen zonder vlees zijn, heb ik mezelf verwend met een goed stuk rood en rauw vlees. Inderdaad, u heeft het juist geraden: Tristan heeft filet americain klaar gemaakt!

Ik had daags ervoor een filet pur uitgelegd - ja ik weet het dat dat redelijk decadent is, om hiervoor een filet pur te gebruiken. Maar als ik het zelf moet opeten dan doe ik daar niet zo moeilijk over - en de rest van de ingrediënten had ik nog allemaal in huis liggen. Sjalotje fijn snipperen, dan het vlees op de snijplank leggen - we snijden dat met de hand, of wat dacht u? - snel dat mes nog eventjes wetten voor gebruik.

Iets te enthousiast echter...

Man man man, met dat mes gewoonweg los in mijne duim gehakt. Een proper "zwatch" juist op mijne kneukel. En bloeden gelijk een rund. En wat doet dan iemand met 10 jaar ervaring binnen het Rode Kruis in zo'n geval? Ontsmetten, zalfke, gaasverband en windel zegt u?

Nope.

Hij pakt een stuk keukenrol, draait dat rond zijne vinger, doet er wat plakband rond om het vast te houden en gaat verder met het snijden van zijn vlees.

Life is all about priorities, toch?

Bon, we bloeden precies harder dan we dachten. Die keukenrol is helemaal doorweekt en mijn biefstuk heeft geen behoefte aan extra bloed. Pff... badkamer in en kijken of er iets ligt dat van pas zou kunnen komen. Ah, aluin dat helpt toch tegen het bloeden na het scheren, zou dat nu ook helpen?

Pikken menne man!

Het goede nieuws is dat het helpt, maar jammer genoeg onvoldoende. Bloed blijft gewoon lopen. Ah ja, dat is juist, der loopt zeker een slagader door uwe duim, maar die ligt toch aan de binnenkant van de duim he? Kom, nieuw stuk keukenrol pakken, en maar wachten tot het bloeden wat gestelpt is. Ok, bloeden is gestopt, terug keukenrol erover, plakband en we kunnen verder snijden aan het vlees. Vlees in de kom, sjalotje erbij, eidooier erbij, zout, peper.

Toen ik de pepermolen vast had heb ik eventjes overwogen om deze tip van de verzorger van Johan Museeuw in de praktijk te brengen, maar heb ik het toch maar gelaten. Peper in de wonde werkt volgens mij alleen maar als uw bloed al dik genoeg is van de EPO. En die aluin van daarstraks pikte al genoeg.

Allez, nog wat kappertjes, worcestersaus en tabasco en we konden eraan beginnen. Nog een boterham smeren met "goei boter".

Zo simpel kan genieten van het leven soms zijn.

*Bij deze zal ik de Ambtenaar niet meer uitlachen met haar klunsigheid. Heb ik mijn lesje wel geleerd.
De meest dramatische scène van de hele film op 1h48'. En ja, dat moet in de originele taal zijn want ik erger mij rot aan de gedubde Engelse versie.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten