De triatleten onder jullie weten natuurlijk allemaal wat een "brick" training is. Soms ook wel een koppeltraining genoemd. Door mij werd dit ook zeer treffend omschreven als een "baksteentraining". Voor zij die het niet kennen een korte samenvatting: een bricktraining houdt in dat ge eerst gaat fietsen, onmiddellijk hierna gevolgd door lopen.
Het resultaat hiervan is doodgaan.
Vermits ik mijn trainingen nu eindelijk terug wat kan opvoeren leek maandag mij een uitgelezen kans om eens een bricktraining in mijn schema in te passen. Mijn testparcours van 50 kilometer gevolgd door een kleine 5 kilometer lopen. Leek mij wel een strak plan.
Fietsen ging als een fluitje van een cent. Nog een heel klein beetje last van mijn kuit, maar ik kreeg de molen goed rondgedraaid en het was blijkbaar mijn snelste fietstijd tot nu toe. Dat zat dus wel snor. Een klein minpuntje: ik werd bijna onderste boven gereden omdat ik ineens een kramp kreeg in mijn voet juist op het moment dat ik uit mijn pedalen wilde klikken. Met als gevolg dat ik vooruit - de weg op - moest fietsen of ik lag op mijn gezicht. Gelukkig had de chauffeur in kwestie nog voldoende afstand om te remmen. Kiezen tussen de pest en cholera eigenlijk. Of vallen of omgereden worden. Maar kom het is gelukkig geen van beiden geworden, ik moet er dus ook niet verder over melken. Dat is zoals een "bijna zwangerschap", niet?
Terug thuisgekomen heb ik nog een praatje gehad met een van mijn buren die juist zijn hond aan het uitlaten was. Hoewel, hond... "Koebeest" lijkt mij eerder een correcte omschrijving te zijn van dat beest. Ik denk dat het een Bordeauxdog was. Prachtig beest overigens. Aan zijn "carrure" - dat van de buurman, niet dat van de hond - te zien deed hij waarschijnlijk bodybuilding of zo. En inderdaad, fitnessen was zijn sport. "Nu gaan fietsen, dat zou niets voor mij zijn." Ik probeerde hem er nog van te overtuigen dat het echt wel schitterend weer was om te fietsen, maar hij was niet te vermurwen. "Tja", ging ik verder, "als ge triatlon doet, moet ge natuurlijk af en toe wel eens gaan fietsen he." Hij bekeek mij als door de hand Gods geslagen. "Triatlon? Da's wel zwaar he."
Grinnik, grinnik, weer eentje die denkt dat ik meedoe in Hawaï. Ik zie niet in waarom ik hem zou corrigeren.
Bon, naar boven gegaan, mijn fiets gestald, mijn loopkledij aangeschoten, en terug naar onder. Ondertussen kwam ik mijn buurman weer tegen. Zijn reactie, deze keer met zo mogelijk nog meer ongeloof in de ogen, "Nu nog lopen?"
"If triatlon was easy, they would call it football" heb ik maar net niet gezegd.
Het lopen ging mij beter af dan ik dacht en dit bleek ook achteraf uit het verzamelde cijfermateriaal. Mijn snelste 5 kilometer tot nu toe. Nu dat was ook niet zo moeilijk vermits ik bijna nooit 5 kilometer loop, behalve nu de laatste tijd met mijn blessure.
Mijn parcours loopt lang het industriepark, dat is daar 's avonds toch rustig, moet ik naar niet te veel omkijken. Nu, ik liep op het fietspad en besefte toen ineens dat ik op gelijke hoogte met de rijbaan aan het lopen was. Vermits er een veiliger alternatief was - een trottoir, afgescheiden door een haag van de rijbaan - ben ik daar dan maar gaan lopen. Onder de bomen door, met links van mij het haagje en rechts van mij de omheining van een of ander fabrieksterrein. Wel wat donkerder dan op het fietspad. En die tegels liggen precies ook niet...
KLABADDER! (met dank aan ons ma voor dit woord)
Tristan lag op zijn gezicht. Gestruikeld over een van de vele tegels die los waren komen te liggen door de boomwortels. Gelukkig had ik in mijn val mij nog kunnen vasthouden aan de Bekaertdraad - dank u baron De Graeve! - en mij zo min of meer gecontroleerd laten vallen. Mijn eerste reactie: kijken op mijn Garmin dat 'em toch zeker niet kapot zou zijn! Ook grappig: als ik de gegevens van die 5 kilometer bekijk kan ik zo zeggen waar ik ben gevallen. Ineens schiet de snelheid omhoog en dan naar nul en mijn hartslag die eerst 4 hartslagen hoger schiet - de val - om dan onmiddellijk met 10 hartslagen te zakken - ik die op de grond lig.
Maar zoals gezegd, we zijn geenjanet voetballer. Dus het stof afkloppen en terug verder lopen. En ik was zelfs 2,5 minuut snéller dan de vorige keer. En toen had ik ervoor nog eens niet gefietst!
Ik ben gewoon een beest!
*Mooie alliteratie, al zeg ik het zelf.
Het resultaat hiervan is doodgaan.
Vermits ik mijn trainingen nu eindelijk terug wat kan opvoeren leek maandag mij een uitgelezen kans om eens een bricktraining in mijn schema in te passen. Mijn testparcours van 50 kilometer gevolgd door een kleine 5 kilometer lopen. Leek mij wel een strak plan.
Fietsen ging als een fluitje van een cent. Nog een heel klein beetje last van mijn kuit, maar ik kreeg de molen goed rondgedraaid en het was blijkbaar mijn snelste fietstijd tot nu toe. Dat zat dus wel snor. Een klein minpuntje: ik werd bijna onderste boven gereden omdat ik ineens een kramp kreeg in mijn voet juist op het moment dat ik uit mijn pedalen wilde klikken. Met als gevolg dat ik vooruit - de weg op - moest fietsen of ik lag op mijn gezicht. Gelukkig had de chauffeur in kwestie nog voldoende afstand om te remmen. Kiezen tussen de pest en cholera eigenlijk. Of vallen of omgereden worden. Maar kom het is gelukkig geen van beiden geworden, ik moet er dus ook niet verder over melken. Dat is zoals een "bijna zwangerschap", niet?
Terug thuisgekomen heb ik nog een praatje gehad met een van mijn buren die juist zijn hond aan het uitlaten was. Hoewel, hond... "Koebeest" lijkt mij eerder een correcte omschrijving te zijn van dat beest. Ik denk dat het een Bordeauxdog was. Prachtig beest overigens. Aan zijn "carrure" - dat van de buurman, niet dat van de hond - te zien deed hij waarschijnlijk bodybuilding of zo. En inderdaad, fitnessen was zijn sport. "Nu gaan fietsen, dat zou niets voor mij zijn." Ik probeerde hem er nog van te overtuigen dat het echt wel schitterend weer was om te fietsen, maar hij was niet te vermurwen. "Tja", ging ik verder, "als ge triatlon doet, moet ge natuurlijk af en toe wel eens gaan fietsen he." Hij bekeek mij als door de hand Gods geslagen. "Triatlon? Da's wel zwaar he."
Grinnik, grinnik, weer eentje die denkt dat ik meedoe in Hawaï. Ik zie niet in waarom ik hem zou corrigeren.
Bon, naar boven gegaan, mijn fiets gestald, mijn loopkledij aangeschoten, en terug naar onder. Ondertussen kwam ik mijn buurman weer tegen. Zijn reactie, deze keer met zo mogelijk nog meer ongeloof in de ogen, "Nu nog lopen?"
"If triatlon was easy, they would call it football" heb ik maar net niet gezegd.
Het lopen ging mij beter af dan ik dacht en dit bleek ook achteraf uit het verzamelde cijfermateriaal. Mijn snelste 5 kilometer tot nu toe. Nu dat was ook niet zo moeilijk vermits ik bijna nooit 5 kilometer loop, behalve nu de laatste tijd met mijn blessure.
Mijn parcours loopt lang het industriepark, dat is daar 's avonds toch rustig, moet ik naar niet te veel omkijken. Nu, ik liep op het fietspad en besefte toen ineens dat ik op gelijke hoogte met de rijbaan aan het lopen was. Vermits er een veiliger alternatief was - een trottoir, afgescheiden door een haag van de rijbaan - ben ik daar dan maar gaan lopen. Onder de bomen door, met links van mij het haagje en rechts van mij de omheining van een of ander fabrieksterrein. Wel wat donkerder dan op het fietspad. En die tegels liggen precies ook niet...
KLABADDER! (met dank aan ons ma voor dit woord)
Tristan lag op zijn gezicht. Gestruikeld over een van de vele tegels die los waren komen te liggen door de boomwortels. Gelukkig had ik in mijn val mij nog kunnen vasthouden aan de Bekaertdraad - dank u baron De Graeve! - en mij zo min of meer gecontroleerd laten vallen. Mijn eerste reactie: kijken op mijn Garmin dat 'em toch zeker niet kapot zou zijn! Ook grappig: als ik de gegevens van die 5 kilometer bekijk kan ik zo zeggen waar ik ben gevallen. Ineens schiet de snelheid omhoog en dan naar nul en mijn hartslag die eerst 4 hartslagen hoger schiet - de val - om dan onmiddellijk met 10 hartslagen te zakken - ik die op de grond lig.
Maar zoals gezegd, we zijn geen
Ik ben gewoon een beest!
*Mooie alliteratie, al zeg ik het zelf.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten