Eerst en vooral: ik wil dat niemand, maar dan ook niémand na het lezen van deze post zegt: tja, eigen fout, ge moet maar beter op uw materiaal letten. Niemand. Gesnopen?
Dit gezegd zijnde, over naar de gebeurtenissen van de dag dan maar.
Zondag en dus fietsen. Ik had tijdens het lopen afgesproken met enkele vrouwen om gelijk een toertje te doen. En ik moest zeker zien dat ik ging daar zijn! Voor mij geen probleem. Paar uurtjes peddelen tegen een gezapig tempo zag ik wel zitten. Een van mijn medestanders had daags ervoor afgezegd, maar dan zou ik sowieso nog een andere collega hebben. Toen ik hier vertrok was het betrokken, winderig maar droog. Tegen dat ik in Grimbergen was begon het al wat harder te regenen dus zette ik mij maar eventjes onder een boom om mij te schuilen. Vijf voor negen, nog niemand te zien.
Negen uur, der komt er ene bij. Mia had hem blijkbaar gevraagd om de jeugd te begeleiden vandaag. En iets later was "de jeugd" - twee jong gasten - daar ook. Van mijn afspraken was er geen kat te zien. Zeer sympathiekmannen vrouwen! Ondertussen was het al wat harder beginnen te regenen en besloten we maar onder een afdak te schuilen, in plaats van onder de boom waar we nu nog onder stonden. Omdat ik mezelf niet echt tegen dat jonge geweld opgewassen zag zei ik dat ik na de regenbui maar terug naar huis zou gaan, kwestie dat ze niet altijd op mij moesten wachten. Tut tut, ik zou mee gaan. De jeugd moest zich gewoon wat los fietsen omdat ze gisteren een wedstrijd hadden.
Tussen de regenbuien door hebben we dan maar een klein tochtje gedaan. En inderdaad, ik kon zonder problemen volgen met die mannen. Of ze hielden gewoon heel veel rekening met mij, dat kon natuurlijk ook zijn. Zoals gezegd, een klein tochtje. Zo'n 30 kilometer, met enkele klimmetjes er tussen. Een dik uur gefietst.
Terug naar huis fietsend reed ik ineens in een put. Een serieuze slag. Ik stopte snel om te kijken of ik geen stukken had, maar gelukkig was mijn voorste band nog in orde. Maar door fietsen, een kleine omleiding wegens een begrafenis en toen sloeg het noodlot toe. Ik weet niet of het die put was die met vertraging werkte of als ik ergens anders lek was gereden, maar ik zat dus met een lekke voorste band...
Geen paniek, zoals de scouts zeggen: "be prepared" en ik was al vanaf dag 1 voorbereid op dit soort ongemakken. Dus ik neem mijn busje met band reparatieschuim van mijn zadelpin af, lees snel de handleiding en ben klaar voor actie! Dopje van mijn ventiel losdraaien, ventiel zelf openzetten, busje opschudden, tube op het ventiel zetten en dan du...
Tiens, ik krijg die tube niet op dat ventiel gezet? Nog eens proberen. Nog altijd niets. Hoe, daar mankeert een stuk aan? Echt waar, ik word hier zo moe van. Altijd weer opnieuw bij mij. Opnieuw en opnieuw. Ik moet dat tussenstuk dus ooit ergens onderweg zijn kwijtgeraakt... En nu? Verder fietsen mag ik niet doen, want dan verknoei ik mijn buitenband en mijn velg. Ik kan geen nieuwe band steken want ik heb er geen mee. En herstellen kan dus ook niet omdat het essentiële tussenstuk ontbreekt.
Dat wordt dus stappen.
Gelukkig was ik niet al te ver meer van huis. Zo'n 3 kilometer, daar draai ik mijn hand niet voor om. Half uurtje. Alleen stappen die schoenen met plaatsjes voor de klikpedalen niet zo handig. En eenmaal de Verbrande Brug over - waar ook nog eens juist een herdenkingsmoment was voor korporaal Léon Trésignies aan de gang was - nam ik het besluit om mijn schoenen uit te doen en te (blote) voet door te gaan.
En ben ik dus te voet naar huis gewandeld. Door de regen. Over de weg. Zonder schoenen aan. Een half uurtje, no big deal.
Enige nadeel was dat op het industrieterrein van Vilvoorde het fietspad in zeer slechte staat was en het hier wel wat zeer deed aan mijn voeten. Maar ik ben er van overtuigd dat het met klikpedalen aan op een groter fiasco zou uitgedraaid zijn. Pijnlijke voeten, dat wel, maar geen wondjes.
*Het is blijkbaar ofwel Barefoot Running ofwel Natural Running. Nu ik erover nadenk, eigenlijk was het eerder een Natural Barefoot Bricktraining!
Dit gezegd zijnde, over naar de gebeurtenissen van de dag dan maar.
Zondag en dus fietsen. Ik had tijdens het lopen afgesproken met enkele vrouwen om gelijk een toertje te doen. En ik moest zeker zien dat ik ging daar zijn! Voor mij geen probleem. Paar uurtjes peddelen tegen een gezapig tempo zag ik wel zitten. Een van mijn medestanders had daags ervoor afgezegd, maar dan zou ik sowieso nog een andere collega hebben. Toen ik hier vertrok was het betrokken, winderig maar droog. Tegen dat ik in Grimbergen was begon het al wat harder te regenen dus zette ik mij maar eventjes onder een boom om mij te schuilen. Vijf voor negen, nog niemand te zien.
Negen uur, der komt er ene bij. Mia had hem blijkbaar gevraagd om de jeugd te begeleiden vandaag. En iets later was "de jeugd" - twee jong gasten - daar ook. Van mijn afspraken was er geen kat te zien. Zeer sympathiek
Tussen de regenbuien door hebben we dan maar een klein tochtje gedaan. En inderdaad, ik kon zonder problemen volgen met die mannen. Of ze hielden gewoon heel veel rekening met mij, dat kon natuurlijk ook zijn. Zoals gezegd, een klein tochtje. Zo'n 30 kilometer, met enkele klimmetjes er tussen. Een dik uur gefietst.
Terug naar huis fietsend reed ik ineens in een put. Een serieuze slag. Ik stopte snel om te kijken of ik geen stukken had, maar gelukkig was mijn voorste band nog in orde. Maar door fietsen, een kleine omleiding wegens een begrafenis en toen sloeg het noodlot toe. Ik weet niet of het die put was die met vertraging werkte of als ik ergens anders lek was gereden, maar ik zat dus met een lekke voorste band...
Geen paniek, zoals de scouts zeggen: "be prepared" en ik was al vanaf dag 1 voorbereid op dit soort ongemakken. Dus ik neem mijn busje met band reparatieschuim van mijn zadelpin af, lees snel de handleiding en ben klaar voor actie! Dopje van mijn ventiel losdraaien, ventiel zelf openzetten, busje opschudden, tube op het ventiel zetten en dan du...
Tiens, ik krijg die tube niet op dat ventiel gezet? Nog eens proberen. Nog altijd niets. Hoe, daar mankeert een stuk aan? Echt waar, ik word hier zo moe van. Altijd weer opnieuw bij mij. Opnieuw en opnieuw. Ik moet dat tussenstuk dus ooit ergens onderweg zijn kwijtgeraakt... En nu? Verder fietsen mag ik niet doen, want dan verknoei ik mijn buitenband en mijn velg. Ik kan geen nieuwe band steken want ik heb er geen mee. En herstellen kan dus ook niet omdat het essentiële tussenstuk ontbreekt.
Dat wordt dus stappen.
Gelukkig was ik niet al te ver meer van huis. Zo'n 3 kilometer, daar draai ik mijn hand niet voor om. Half uurtje. Alleen stappen die schoenen met plaatsjes voor de klikpedalen niet zo handig. En eenmaal de Verbrande Brug over - waar ook nog eens juist een herdenkingsmoment was voor korporaal Léon Trésignies aan de gang was - nam ik het besluit om mijn schoenen uit te doen en te (blote) voet door te gaan.
En ben ik dus te voet naar huis gewandeld. Door de regen. Over de weg. Zonder schoenen aan. Een half uurtje, no big deal.
Enige nadeel was dat op het industrieterrein van Vilvoorde het fietspad in zeer slechte staat was en het hier wel wat zeer deed aan mijn voeten. Maar ik ben er van overtuigd dat het met klikpedalen aan op een groter fiasco zou uitgedraaid zijn. Pijnlijke voeten, dat wel, maar geen wondjes.
*Het is blijkbaar ofwel Barefoot Running ofwel Natural Running. Nu ik erover nadenk, eigenlijk was het eerder een Natural Barefoot Bricktraining!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten