What, What In the Butt*

In een van mijn vorige posts heb ik het al eens over het trisuit gehad. Maar ik had het tot nu toe maar 2 keer aangedaan. De eerste keer bij het passen en de tweede keer omdat ik mijn nieuwsgierigheid niet meer kon bedwingen en eens wilde zien of dat wel goed zou gaan, zo lopen met een zeemvel in uw broek. Ik heb dit getest toen het nog redelijk vroeg donker werd en met een t-shirt aan. Want eerlijk gezegd, om daar zo als enige mee rond te lopen over straat, daar voelde ik mij er nét niet genoeg mee op mijn gemak. Als het een triatlon is, dan loopt iedereen in zo'n apenpakje over straat, dus dan is dat zo erg niet. Maar 's avonds alleen... Dat valt volgens mij onder de noemer "een misdrijf uitlokken".

Maar kom, het lopen an sich dat was geen probleem. Nergens wrijving van het pak met een eventueel risico op schuurwonden tijdens mijn 10 kilometer loopje. Dat was toch al een zekerheid die ik nu had. Echter, hoe zou het zitten met het fietsen? Want bij nadere inspectie bleek het zeemvel geen royaal kussen te zijn zoals bij mijn fietsbroeken, maar eerder een gekleurd blad papier. En uit een nog naderdere inspectie bleek dat het zeemvel er eigenlijk gewoon ingetekend was! Ik keek al uit naar de blaren op mijn gat die ik mocht gaan verzorgen. Dat was een hernia die er aan zat te komen...

Zondag dus mijn trisuit maar eens aangedaan op onze fietstocht. Over drie weken (8 juli dus, noteer in uw agenda - het moest al lang gedaan zijn!) is het al zo ver, hoog tijd om het dus eens getraind te hebben. Eerste probleem: daar zijn geen zakken aan, aan zo'n trisuit. Euhm, waar ga ik die bananen en suikerwafels voor onderweg ergens moeten steken? Dus maar uit noodzaak mijn truitje aangedaan zodat ik mijn eten toch kon wegsteken. Met als gevolg dat mijn rug dus kletsnat van het zweet werd. Maarja, dat probleem zal ik hopelijk niet hebben met de effectieve triatlon. Maar dan ga ik waarschijnlijk wel honger lijden omdat ik mijn eten niet kan wegsteken...

Life is all about priorities, nietwaar?

Zondag fietsdag dus. Een bij wijlen zeer aangenaam parcours stond op het menu. Af en toe een helling, door de velden uit en af en toe - jammer genoeg - over een steenweg. Totaal zo'n kleine 60 kilometer gereden. Vooral op het einde eventjes alles gegeven, langs de steenweg terug naar Grimbergen de gashendel opengetrokken en tegen 40 per uur doorgetrokken met enkelen in mijn wiel.

Profiteurs.

Nu, na die 60 kilometer had ik verwacht dat mijn gat helemaal beurs zou zijn. Maar niets van dat! Geweldig gewoonweg. Ik begin gewoonweg eelt te kweken op plaatsen die ik nooit voor mogelijk had gehouden ofwa?

Enfin, beter zo dan aambeien zeg ik maar.

*De versie van South Park is hilarisch... maar het origineel is er dan weer los over!