Sommige dagen beginnen afgrijselijk en in de loop van de dag lijkt alles alleen maar te verergeren, om dan toch nog onverwacht op een hoogtepunt te eindigen. Gisteren was zo een dag.
Ik stond op met krampen in mijn rechterkuit. Om half 7. Tof. Half kreupel strompelde ik uit mijn bed, om mij te wassen en aan te kleden, ondertussen wachtend op mijn telefoontje van Studio Brussel. Altijd fijn dat ik al van 's morgens vroeg mijne onzin wereldkundig mag maken. Normaal gezien moet ik hiervoor minstens wachten tot ik op mijn werk ben aangekomen. En anders tot het weekend als ik de oudjes met mijn aanwezigheid vereer. Na het telefoontje verder gaan met mijn ontbijt en dan naar beneden pikkelen (mijn kuit doet nog altijd pijn) mijn krant uithalen en naar mijn werk vertrekken. Allez ja, het is weer zo'n dagje. Géén krant. Geweldig. Dat beloofd weer een spannende treinreis te worden.
Bon, de dag kroop voorbij en die 43 dossiers "individuele gevallen" hebben mij hier niet echt mee geholpen. Evenmin als de bolwassing die ik van IT heb gekregen omdat ik een "batch" opdracht een week te vroeg had gelanceerd en zij die nu terug moesten rechtzetten. Tja, anders zitten die IT'ers daar maar de hele dag niets te doen, toch? En die krampen gaan maar niet over.
Thuisgekomen, mijn portie pasta en vlees naar binnengeslagen en dan staan ineens Wim en Marc voor mijn deur, ze kwamen mij uithalen om naar onze try-atlon te gaan. Veel te vroeg naar mijn mening, maar kom, snel in mijn trisuit gesprongen, mijn fiets, schoenen, wetsuit, handdoek, duikbril en badmuts bij elkaar gezocht en naar beneden gespurt. Allez ja, de lift genomen. En dan samen naar Hofstade gefietst. Onderweg bleek dat we er allemaal wel naar uitkeken, naar ons testje. Wasège zou zeggen: "die sfeer is gût".
Het weer kon echt niet beter zijn. Het zonnetje scheen en er was geen zuchtje wind. Het water was speigelglad, maar blijkbaar nog altijd redelijk koud. Daar had ik in mijn wetsuit echter geen last van. Met mijn gehoor had ik daarentegen blijkbaar wél wat problemen. Ik meende gehoord te hebben dat we heen en terug het eerste ponton moesten zwemmen en dan naar onze fietsen. Blijkbaar was dat dus mis. Alleen jammer dat ik dit pas doorhad toen ik al op het strand stond met mij wetsuit al half uit. Bon, dus maar terug in het water. En een nat wetsuit terug aandoen is zoals een frisgewassen jeans aandoen. Het voelt zeer slecht en wringt langs alle kanten tegen, maar ge weet dat het zo goed zal voelen eens ge het aanhebt en de eerste twee slagen hebt gedaan.
Dus ikke naar de rest van de groep gezwommen, mij verontschuldigd voor de vertraging en dan maar gezwommen. Zo'n 300 meter schat ik. Als laatste vertrokken - als ge later aankomt hebt ge geen plaats te kiezen - en dan aan mijn inhaalrace begonnen. Onderweg nog overzwommen geweest door iemand, maar we bleven doorgaan. En bij deze een bekentenis: ik ben verliefd op mijn wetsuit. Echt waar. Ik ben serieus aan het overwegen om het dit weekend mee naar huis te nemen om het aan ons ma voor te stellen. Zo een wetsuit, dat is gewoonweg gelegaliseerd vals spelen. Zonder enige moeite heb ik daar heel die bende voorbij gezwommen en achter mij gelaten, waardoor ik dus als eerste uit het water kwam. En de tijd dat ge verliest met het pak uit te trekken is zeer klein in vergelijking met de tijd die ge wint door het pak aan te hebben tijdens het zwemmen. Daarnaast vind ik het wel goed dat ze de tijd die ge nodig hebt om dat pak ààn te trekken niet mee in rekening brengen.
Dus als eerste uit het water gekomen met als gevolg dat ik ook alleen met de fiets moest vertrekken. Voor mij zou het een non-stayer event worden. Een dikke 10 kilometer langs het kanaal, vlak - ooit al eens water bergop zien lopen? - en zonder enige wind. Zalig fietsen. De molen ronddraaien tegen 90 toeren per minuut en maar blijven gaan zonder de motor op te blazen. Ik helemaal alleen, vechtend tegen me, myself and I. Mijn stuur vasthoudend aan de "drops" van mijn stuur om zo toch maar de weerstand te beperken. En dan bij het terugrijden zag ik een van mijn achtervolgers met een moordzuchtige blik in de ogen, dus die zou mij wel snel komen inhalen dacht ik. Maar neen, zelfs tegen een snelheid van 34 km/h kwam ik maar niet dichter voor hem.
Terug aangekomen, van de fiets afgesprongen, geen kousen aandoen - zou te veel tijdverlies zijn - dadelijk de schoenen inspringen en we waren vertrokken! Opnieuw, dezelfde fout als de vorige keren. Veel te snel willen lopen. En onmiddellijk krampen in beide kuiten. Het leek wel alsof mijn kuitspieren eraf wilden vallen. Bij elke stap schokten ze gewoonweg op en neer, links en rechts. Sterven. Dus wat vertragen, tempo wat laten zakken en af en toe achterom kijken naar mijn achtervolger. Die kwam gestaag dichterbij... En tot overmaat van ramp was mijn linkerveter losgekomen! Snel binden, dubbele knoop erin en terug verder. Oef, niet ingehaald. Maar... maar... ik loop gewoonweg uit! Allright! Hij heeft zijn tempo moeten laten zakken. Goe bezig Tristan, rustig verder blijven gaan gelijk ge bezig zijt. Allez, tof, nu is het de beurt aan mijn rechterveter. Opnieuw stoppen, opnieuw dubbele knoop leggen.
En met een smile tot achter mijn oren kwam ik na die 2 à 3 kilometer terug aan bij het startpunt. Schitterend gevoel. Tiens, Wim en J-P staan mij al op te wachten? Die mannen zijn mij toch niet voorbijgelopen? De kortere looproute gevolgd blijkbaar. Maar ja, het is vooral belangrijk van eens gelopen te hebben na het fietsen, om de pijn van die overgang gevoeld te hebben. En ook, iedereen heeft het er heelhuids van afgebracht. Petje af. En dan voor mezelf: op het korte stukje tijdens het lopen na, geen krampen gehad, buiten dan mijn startkramp. Goed bezig Tristan!
Kort samengevat - waarom heb ik dit niet onmiddellijk gedaan i.p.v. eerst een halve epistel erover te schrijven? - het was meer dan plezant. Als individu moet ge natuurlijk alles zelf afhaspelen, maar als groep hebben we nadien toch onze prestaties kunnen nabespreken. En ook het nodige vertrouwen kunnen tanken dat we het over twee weken zéker goed gaan doen! Alleen gaan de afstanden voor mij dan ongeveer 4 keer zo groot zijn... Did not think that one trough.
EPILOOG: vandaag heb ik nog altijd last van die kramp in mijn rechterkuit. En er zijn ook nog eens blaren bijgekomen. Volgende keer toch maar lopen met kousen aan.
*In een vorige post heb ik al wat uitgeweid over triat(h)lon. Nu hebben we gisteren dus een try-atlon gedaan. Try, zoals het Engelse woord voor proberen. Een mini-triatlon zou de lading beter gedekt hebben, maar dan was er zo geen grappige woordspeling mogelijk. Andere grappige woordspeling: de Start 2-3-4 kids. Start to tri[atlon] for kids. Schitterend gevonden.
Memo to myself: als ik in Vilvoorde compleet afga kan ik mijn blog beginnen met "Cry-atlon".
Ik stond op met krampen in mijn rechterkuit. Om half 7. Tof. Half kreupel strompelde ik uit mijn bed, om mij te wassen en aan te kleden, ondertussen wachtend op mijn telefoontje van Studio Brussel. Altijd fijn dat ik al van 's morgens vroeg mijne onzin wereldkundig mag maken. Normaal gezien moet ik hiervoor minstens wachten tot ik op mijn werk ben aangekomen. En anders tot het weekend als ik de oudjes met mijn aanwezigheid vereer. Na het telefoontje verder gaan met mijn ontbijt en dan naar beneden pikkelen (mijn kuit doet nog altijd pijn) mijn krant uithalen en naar mijn werk vertrekken. Allez ja, het is weer zo'n dagje. Géén krant. Geweldig. Dat beloofd weer een spannende treinreis te worden.
Bon, de dag kroop voorbij en die 43 dossiers "individuele gevallen" hebben mij hier niet echt mee geholpen. Evenmin als de bolwassing die ik van IT heb gekregen omdat ik een "batch" opdracht een week te vroeg had gelanceerd en zij die nu terug moesten rechtzetten. Tja, anders zitten die IT'ers daar maar de hele dag niets te doen, toch? En die krampen gaan maar niet over.
Thuisgekomen, mijn portie pasta en vlees naar binnengeslagen en dan staan ineens Wim en Marc voor mijn deur, ze kwamen mij uithalen om naar onze try-atlon te gaan. Veel te vroeg naar mijn mening, maar kom, snel in mijn trisuit gesprongen, mijn fiets, schoenen, wetsuit, handdoek, duikbril en badmuts bij elkaar gezocht en naar beneden gespurt. Allez ja, de lift genomen. En dan samen naar Hofstade gefietst. Onderweg bleek dat we er allemaal wel naar uitkeken, naar ons testje. Wasège zou zeggen: "die sfeer is gût".
Het weer kon echt niet beter zijn. Het zonnetje scheen en er was geen zuchtje wind. Het water was speigelglad, maar blijkbaar nog altijd redelijk koud. Daar had ik in mijn wetsuit echter geen last van. Met mijn gehoor had ik daarentegen blijkbaar wél wat problemen. Ik meende gehoord te hebben dat we heen en terug het eerste ponton moesten zwemmen en dan naar onze fietsen. Blijkbaar was dat dus mis. Alleen jammer dat ik dit pas doorhad toen ik al op het strand stond met mij wetsuit al half uit. Bon, dus maar terug in het water. En een nat wetsuit terug aandoen is zoals een frisgewassen jeans aandoen. Het voelt zeer slecht en wringt langs alle kanten tegen, maar ge weet dat het zo goed zal voelen eens ge het aanhebt en de eerste twee slagen hebt gedaan.
Dus ikke naar de rest van de groep gezwommen, mij verontschuldigd voor de vertraging en dan maar gezwommen. Zo'n 300 meter schat ik. Als laatste vertrokken - als ge later aankomt hebt ge geen plaats te kiezen - en dan aan mijn inhaalrace begonnen. Onderweg nog overzwommen geweest door iemand, maar we bleven doorgaan. En bij deze een bekentenis: ik ben verliefd op mijn wetsuit. Echt waar. Ik ben serieus aan het overwegen om het dit weekend mee naar huis te nemen om het aan ons ma voor te stellen. Zo een wetsuit, dat is gewoonweg gelegaliseerd vals spelen. Zonder enige moeite heb ik daar heel die bende voorbij gezwommen en achter mij gelaten, waardoor ik dus als eerste uit het water kwam. En de tijd dat ge verliest met het pak uit te trekken is zeer klein in vergelijking met de tijd die ge wint door het pak aan te hebben tijdens het zwemmen. Daarnaast vind ik het wel goed dat ze de tijd die ge nodig hebt om dat pak ààn te trekken niet mee in rekening brengen.
Dus als eerste uit het water gekomen met als gevolg dat ik ook alleen met de fiets moest vertrekken. Voor mij zou het een non-stayer event worden. Een dikke 10 kilometer langs het kanaal, vlak - ooit al eens water bergop zien lopen? - en zonder enige wind. Zalig fietsen. De molen ronddraaien tegen 90 toeren per minuut en maar blijven gaan zonder de motor op te blazen. Ik helemaal alleen, vechtend tegen me, myself and I. Mijn stuur vasthoudend aan de "drops" van mijn stuur om zo toch maar de weerstand te beperken. En dan bij het terugrijden zag ik een van mijn achtervolgers met een moordzuchtige blik in de ogen, dus die zou mij wel snel komen inhalen dacht ik. Maar neen, zelfs tegen een snelheid van 34 km/h kwam ik maar niet dichter voor hem.
Terug aangekomen, van de fiets afgesprongen, geen kousen aandoen - zou te veel tijdverlies zijn - dadelijk de schoenen inspringen en we waren vertrokken! Opnieuw, dezelfde fout als de vorige keren. Veel te snel willen lopen. En onmiddellijk krampen in beide kuiten. Het leek wel alsof mijn kuitspieren eraf wilden vallen. Bij elke stap schokten ze gewoonweg op en neer, links en rechts. Sterven. Dus wat vertragen, tempo wat laten zakken en af en toe achterom kijken naar mijn achtervolger. Die kwam gestaag dichterbij... En tot overmaat van ramp was mijn linkerveter losgekomen! Snel binden, dubbele knoop erin en terug verder. Oef, niet ingehaald. Maar... maar... ik loop gewoonweg uit! Allright! Hij heeft zijn tempo moeten laten zakken. Goe bezig Tristan, rustig verder blijven gaan gelijk ge bezig zijt. Allez, tof, nu is het de beurt aan mijn rechterveter. Opnieuw stoppen, opnieuw dubbele knoop leggen.
En met een smile tot achter mijn oren kwam ik na die 2 à 3 kilometer terug aan bij het startpunt. Schitterend gevoel. Tiens, Wim en J-P staan mij al op te wachten? Die mannen zijn mij toch niet voorbijgelopen? De kortere looproute gevolgd blijkbaar. Maar ja, het is vooral belangrijk van eens gelopen te hebben na het fietsen, om de pijn van die overgang gevoeld te hebben. En ook, iedereen heeft het er heelhuids van afgebracht. Petje af. En dan voor mezelf: op het korte stukje tijdens het lopen na, geen krampen gehad, buiten dan mijn startkramp. Goed bezig Tristan!
Kort samengevat - waarom heb ik dit niet onmiddellijk gedaan i.p.v. eerst een halve epistel erover te schrijven? - het was meer dan plezant. Als individu moet ge natuurlijk alles zelf afhaspelen, maar als groep hebben we nadien toch onze prestaties kunnen nabespreken. En ook het nodige vertrouwen kunnen tanken dat we het over twee weken zéker goed gaan doen! Alleen gaan de afstanden voor mij dan ongeveer 4 keer zo groot zijn... Did not think that one trough.
EPILOOG: vandaag heb ik nog altijd last van die kramp in mijn rechterkuit. En er zijn ook nog eens blaren bijgekomen. Volgende keer toch maar lopen met kousen aan.
*In een vorige post heb ik al wat uitgeweid over triat(h)lon. Nu hebben we gisteren dus een try-atlon gedaan. Try, zoals het Engelse woord voor proberen. Een mini-triatlon zou de lading beter gedekt hebben, maar dan was er zo geen grappige woordspeling mogelijk. Andere grappige woordspeling: de Start 2-3-4 kids. Start to tri[atlon] for kids. Schitterend gevonden.
Memo to myself: als ik in Vilvoorde compleet afga kan ik mijn blog beginnen met "Cry-atlon".
Geen opmerkingen:
Een reactie posten