dinsdag 24 juli 2012

Stop. Hammertime*

Gisteren had ik een dagje verlof. Verschoven betaalde feestdag heet zoiets. En het zonnetje scheen. Een terrasje gaan doen met een of meerdere knappe dames in mijn gezelschap zou de dag helemaal hebben afgemaakt. Bij gebrek aan dames die zich vrij konden maken is dit echter niet kunnen doorgaan. Een volgende keer misschien. Maar in de plaats van mijn initiële plan ben ik dan maar gaan fietsen.

Planningsgewijs had ik weer te laat aan alles gedacht, want ik denk wel dat onze Sportief Directeur ook zou meegegaan zijn, mocht ik hem tijdig verwittigd hebben. Ik kon de ontgoocheling haast uit zijn smsje aflezen, toen ik hem op de hoogte stelde van mijn plannen. Ik zou dus helemaal alleen mijn fietstochtje ondernemen. Allez ja, in het gezelschap van mijn gps. Zonder dat bakje zou mijn uitstapje op een kleine ramp uitdraaien, mijn niet bestaande geografische kennis van België zowat kennende.

Dus via Fietsnet een route uitgestippeld en die dan in mijn gps opgeladen. Grofweg Merchtem, Asse, Affligem, Denderleeuw, Ninove, Liedekerke, Ternat en dan zo terug naar huis. Let op deze laatste 6 woorden. Onthou deze zeer goed. De uitleg over het waarom volgt nog. Maar eenvoudig gezegd: het Pajottenland eens gaan verkennen.

De voorbereiding is alles, dus een stevig ontbijt van muesli met honing en melk, twee bananen en mijn armen en benen insmeren met goed wat zonnecrème - want ik ben een gevoelige jongen. Nog twee wafels en twee "gellekes" achterin mijn vest steken, mijn bidons vullen en we waren er volledig klaar voor. De deur nog maar pas uit en het viel mij op dat het echt wel prachtig weer was. 27 graden wees de thermometer aan. Goed dat ik mij had ingesmeerd, of ik zou zo rood als een gekookte kreeft zijn binnen de kortste keren.

Opnieuw: zàlig weer. De werkers onder ons weten niet wat ze gemist hebben. En ondertussen werd ik piekfijn overal naartoe genavigeerd waar ik moest zijn.

Maar...

In al mijn enthousiasme van het downloaden en opladen van een kaart via gps had ik een kléin detail over het hoofd gezien. De legende van de kaart. Vooral de twee kleurencodes die ze hierbij gebruikten. "Onverhard of semi-verhard" en "kasseistrook". Met als gevolg dat ik bij momenten over een "fietspad" mocht rijden tussen twee weiden in. Een "fietspad" van welgeteld 20 centimeter asfalt, half overwoekerd door onkruid. En links en rechts van mij prikkeldraad. Om dan verderop op een weggetje uit te komen met kiezelstenen ter grootte van een biljartbal en, in tegenstelling tot diezelfde biljartbal, vlijmscherp. Toch maar afstappen hier en de fiets duwen, ik had weinig zin om lek te rijden.

Daarna was er in Ninove blijkbaar een weg die was aangepast/niet meer bestond in het echt. Ik reed via een kiezelweg - met zeer kleine kiezels deze keer - zag dat het doodliep en draaide mij dus terug. Bijna aan de weg aangekomen, klikte ik mij links uit - ik klik altijd links uit - en begon af te remmen, klaar om mijn voet neer te zetten. Maar juist op de plaats waar ik wilde stoppen en afstappen, waren de kiezels zeer royaal gestort. Met als gevolg dat mijn achterwiel ineens wegzakte, mijn fiets naar rechts klonk en ik op mijn gezicht lag. Allez ja, op mijn zij toch. Gelukkig zonder al te veel erg, de plas en de kiezels hadden mijn slag opgevangen. Ik vond al dat het zo lang duurde voor ik op mijn gezicht was gegaan met die klikpedalen, maar dat heb ik nu dus ook weer gehad.

Door zo'n futiliteiten zou ik mij echter niet uit het lood laten slaan. De zon scheen nog steeds - ondertussen zaten we al boven de 30 graden - mijn humeur was nog steeds opperbest, de benen zaten nog steeds goed, we konden terug verder met onze fietstocht.

Soit, ik was dus ongeveer halfweg en kon beginnen aan mijn terugtocht. Maar dan, zomaar uit het niets, tussen Ninove en Liedekerke, daar stond hij ineens. De gevreesde man met de hamer...

Ook wel gekend als MC Hammer
Ik had het niet zien aankomen moet ik eerlijk zeggen. Ik had goed gegeten voor ik vertrok, onderweg nog op tijd en stond gegeten, maar blijkbaar was het onvoldoende. Gevolg: een gevoel alsof ik in de lucht trapte en maar niet vooruit te branden was. Op het vrijgezellenweekend van onze Sportief Directeur werd ik uitgelachen omdat ik een halve palet suikerwafels naar binnen had gespeeld, maar de feiten gaven mij bij deze alsnog gelijk.

En tot overmaat van ramp had mijn gps ook behoefte aan suikerwafels. Allez ja, aan elektriciteit dan toch. Maar kom, de batterij zou het toch nog wel eventjes uitzingen, niet? Probleem was nu echter ook dat de goesting ondertussen weg begon te ebben. Ik zat door mijn voedselvoorraad heen, vond nergens een winkeltje of iets dergelijks zodat ik een cola kon kopen en tot overmaat van ramp was er nog een weg opgebroken zodat ik moest omrijden.

En dan moet een mens keuzes maken. Ik zou nog 40 km moeten rijden via de route van Fietsnet, of volgens mijn gps nog 20 kilometer voor ik terug thuis zou zijn. Waar ik jammer genoeg géén rekening mee had gehouden, was dat die 40 kilometer van Fietsnet waarschijnlijk overeenkwam met de 20 van mijn gps. Want ja, dat was in vogelvlucht gemeten... En laat ik nu net geen vleugels hebben. En een luchtfiets zoals Jommeke heb ik ook niet. Vind ik ook zeer spijtig trouwens. En dus heb ik mij dan maar door mijn gps naar huis laten navigeren, na 85 kilometer gefietst te hebben. Adres ingeven en dan maar zien hoe ik thuis zou geraken.

Opnieuw, dom, dom, dom van mij. Om de een of andere reden navigeerde die gps mij door Brussel. Ik herhaal: DOOR BRUSSEL! En dus werd ik op expeditie uitgestuurd in de urban jungle, genaamd Brussel. Via Groot-Bijgaarden, Molenbeek, Schaarbeek en zo naar Vilvoorde. Zo'n dikke 30 kilomer nog te gaan dus. In Groot-Bijgaarden een cola kunnen kopen, dus dat gaf mij toch een beetje o zo broodnodige energie.

Ter info: in Brussel rijden trams. En trams hebben sporen nodig om in te rijden. Levensgevaarlijk voor een fietser. In Brussel kénnen ze volgens mij het fenomeen "fietser" nog eens niet. Fietspaden zijn er praktisch onbestaande, ge moogt al content zijn als ze de moeite hebben gedaan om een fietsicoontje op het wegdek te verven. Die zeldzame keer dat er wél een fietspad is, vinden ze het echter nodig om hunne auto erop stil te laten staan, waardoor ik opnieuw tussen het verkeer mag laveren. En dan nog verontwaardigd durven te kijken als ik hen een toch wel zeer onvriendelijke verwensing toeriep. Ondertussen zat ik natuurlijk met een gigantisch ei in mijn broek dat mijn gps mij helemaal in de steek zou laten, als de batterij leeg zou zijn. In the middle of fucking nowhere Brussel.

Maar gelukkig was dat niet het geval. Of toch niet midden in Brussel City. Op 10 kilometer van Vilvoorde gaf mijn gps dan toch de geest. Geen leven meer in te krijgen. Gelukkig kende ik van daaruit de weg wel. Jammer genoeg kon ik het laatste stukje van de rit niet meer redden van mijn gps. Er was een hard reset nodig om hem terug tot leven te wekken. Om mij terug tot leven te wekken was er iets meer nodig.

Een verkwikkende douche was een zeer goed begin. Onder de douche merkte ik echter dat mijn gat was opengeschuurd - foto's hiervan zijn op simpel verzoek bij mij te bekomen - en dat pikte dus wel een beetje. Dan mij nog ingesmeerd met aftersun - ik ben een gevoelige jongen, zie hierboven. Om mij dan eventjes neer te leggen op mijn bed. Waarna ik spontaan in diepe een coma verzonk. Twee uur later werd ik dan toch wakker en heb ik een meer dan ruime portie gegeten om mijn reserves terug aan te vullen.

EPILOOG: De kniepijn aan mijn linkerknie waar ik onderweg last van had heeft plaats geruimd voor pijn aan de pees van mijn rechterkuit waardoor ik mankend door de dag moet. En zo is mijn eigen kleine universum terug in evenwicht.

*http://www.youtube.com/watch?v=X4R82PrKeMg

Geen opmerkingen:

Een reactie posten