Ik dacht dat ik ondertussen de moordplannen van mijn fiets op mijn persoon al allemaal had kunnen verijdelen en de miserie nu dus achter de rug had. Een gestolen fiets, een doorgescheurde voorvork, een weerspannige ketting... genoeg flauwekul met mijn fietsen gehad leek mij zo.
Opnieuw, niets is minder waar. Nu wordt ik tegenwoordig zelfs niet meer alleen door mijn fiets tegengewerkt, maar ook nog eens door volslagen wildvreemden. Om mijn frustraties te kaderen, daarom dus deze drie kortverhalen.
Dit eerste verhaal vond plaats de vrijdag voor mijn fietsavontuur, zoals reeds uitvoerig beschreven in mijn vorige post.
De vrijdag na mijn werk kent een vast stramien ondertussen. Naar huis sporen, naar huis fietsen, snel iets in mijn mond draaien, zwemgerief pakken, naar het zwembad fietsen, daar wat baantjes gaan trekken, terug naar huis fietsen, mijn inkopen gaan doen om dan in een zetel te ploffen en de rest van de krant nog uit te lezen. We moeten het allemaal niet ingewikkelder willen maken dan het al is.
Dus, vrijdag na het werk, ikke naar huis met de trein, in Vilvoorde afgestapt, maakte mijn fiets los en wilde hem uit het rek trekken... Tiens. Mijn fiets hing precies ergens achter vast. Normaal gezien zijn dat de remmen van een fiets naast de mijne die mijn fiets tegenhouden. Na wat heen en weer gewrikt te hebben was ik er echter zeker van dat dit nu niet het geval kon zijn. Wat hield mijn fiets dan tegen? Verder onderzoek leerde mij dat er een onverlaat zo slim was geweest om mijn fiets vast te maken met zijn slot! Dus zijn slot, door zijn fietskader, door mijn voorste wiel en rond het hek.
Geweldig.
Dus ik mijn fiets maar terug op slot gedaan en naar huis gewandeld. Iets gegeten, mijn zwemspullen bij elkaar gezocht... om dan niet te gaan zwemmen. Mijn goesting was weggeëbd bij het idee dat ik eerst te voet naar het zwembad zou mogen gaan, om daarna terug te mogen wandelen. En ondanks het feit dat ik het over het algemeen zeer moeilijk heb met veranderingen, ben ik dan toch maar niet gaan zwemmen.
Zaterdagvoormiddag ben ik dan maar te voet naar het station gegaan om mijn fiets op te halen. WAS DIE TOCH NOG ALTIJD GESLOTEN ZEKER!!! Dus ik wéér te voet terug mogen gaan, gemoedstoestand onder nul. En in de namiddag OPNIEUW te voet naar het station gegaan en dan toch eindelijk mijn fiets kunnen losmaken.
Het tweede verhaal kennen jullie al. Dat was mijn toch wel zeer heroïsche tocht doorheen het Pajottenland en Broekzele City. Maar de epiloog heeft nog een zeer venijnige staart gekregen. Die kuitpijn heeft mij al meer dan een week in een stevig houdgreep. Al meer dan een week dat ik doorheen het leven moet manken. Mijn universum is dus nog niet terug in evenwicht gebracht, ondanks mijn eerdere berichtgeving. Waarschijnlijk een wraakpoging van mijn fiets nadat ik zijn moordplan tijdig had weten te verijdelen. Gewoon wandelen en fietsen zijn een ware marteling. En bij het zwemmen kreeg ik meteen krampen in diezelfde kuit. Het gaat dus niet voor morgen zijn dat ik mijn volgende toptijd in een triatlon ga kunnen neerzetten.
Maarja, nu heb ik dus wel meer dan genoeg tijd over om mijn bovenlichaamverder te ontwikkelen.
En dan nog snel een derde verhaaltje. "To add insult to injury", spant mijn fiets voor dagelijks gebruik nu ook nog eens samen met mijn koersfiets. Ik had zaterdag zeer plichtbewust mijn achterste band wat harder opgepompt, omdat die toch wel redelijk plat stond. Er nog mee naar de Gifi gereden voor kleerhangers - het waarom van deze nieuwe kleerhangers zal ik in een van mijn volgende posts wel verduidelijken - zonder probleem, geen centje pijn. Prachtwerk mijnentwege, alweer.
Deze morgen echter wilde ik mijn fiets nemen om naar het station te fietsen. Stond die achterband toch wel lek zeker! Ik dus half kreupel naar het station mogen pikkelen, daardoor natuurlijk mijn trein gemist en nog wat extra last aan mijn kuit. En dan mocht ik deze avond ook nog eens te voet terug naar huis gaan.
En tot overmaat van ramp is het mijn achterste band die lek stond. Dat wil dus zeggen: ketting afhalen, smeer aan mijn handen, een gefok met die vitesses... maar dat is dus voor straks na mijn avondeten.
Maandagen, you hate 'em or love 'em.
*Om de een of andere reden moest bij het aanschouwen van het troosteloze aanblik van mijn lekke band onmiddellijk aan de eerste zin van dit liedje denken.
Opnieuw, niets is minder waar. Nu wordt ik tegenwoordig zelfs niet meer alleen door mijn fiets tegengewerkt, maar ook nog eens door volslagen wildvreemden. Om mijn frustraties te kaderen, daarom dus deze drie kortverhalen.
Dit eerste verhaal vond plaats de vrijdag voor mijn fietsavontuur, zoals reeds uitvoerig beschreven in mijn vorige post.
De vrijdag na mijn werk kent een vast stramien ondertussen. Naar huis sporen, naar huis fietsen, snel iets in mijn mond draaien, zwemgerief pakken, naar het zwembad fietsen, daar wat baantjes gaan trekken, terug naar huis fietsen, mijn inkopen gaan doen om dan in een zetel te ploffen en de rest van de krant nog uit te lezen. We moeten het allemaal niet ingewikkelder willen maken dan het al is.
Dus, vrijdag na het werk, ikke naar huis met de trein, in Vilvoorde afgestapt, maakte mijn fiets los en wilde hem uit het rek trekken... Tiens. Mijn fiets hing precies ergens achter vast. Normaal gezien zijn dat de remmen van een fiets naast de mijne die mijn fiets tegenhouden. Na wat heen en weer gewrikt te hebben was ik er echter zeker van dat dit nu niet het geval kon zijn. Wat hield mijn fiets dan tegen? Verder onderzoek leerde mij dat er een onverlaat zo slim was geweest om mijn fiets vast te maken met zijn slot! Dus zijn slot, door zijn fietskader, door mijn voorste wiel en rond het hek.
Geweldig.
Dus ik mijn fiets maar terug op slot gedaan en naar huis gewandeld. Iets gegeten, mijn zwemspullen bij elkaar gezocht... om dan niet te gaan zwemmen. Mijn goesting was weggeëbd bij het idee dat ik eerst te voet naar het zwembad zou mogen gaan, om daarna terug te mogen wandelen. En ondanks het feit dat ik het over het algemeen zeer moeilijk heb met veranderingen, ben ik dan toch maar niet gaan zwemmen.
Zaterdagvoormiddag ben ik dan maar te voet naar het station gegaan om mijn fiets op te halen. WAS DIE TOCH NOG ALTIJD GESLOTEN ZEKER!!! Dus ik wéér te voet terug mogen gaan, gemoedstoestand onder nul. En in de namiddag OPNIEUW te voet naar het station gegaan en dan toch eindelijk mijn fiets kunnen losmaken.
Het tweede verhaal kennen jullie al. Dat was mijn toch wel zeer heroïsche tocht doorheen het Pajottenland en Broekzele City. Maar de epiloog heeft nog een zeer venijnige staart gekregen. Die kuitpijn heeft mij al meer dan een week in een stevig houdgreep. Al meer dan een week dat ik doorheen het leven moet manken. Mijn universum is dus nog niet terug in evenwicht gebracht, ondanks mijn eerdere berichtgeving. Waarschijnlijk een wraakpoging van mijn fiets nadat ik zijn moordplan tijdig had weten te verijdelen. Gewoon wandelen en fietsen zijn een ware marteling. En bij het zwemmen kreeg ik meteen krampen in diezelfde kuit. Het gaat dus niet voor morgen zijn dat ik mijn volgende toptijd in een triatlon ga kunnen neerzetten.
Maarja, nu heb ik dus wel meer dan genoeg tijd over om mijn bovenlichaam
En dan nog snel een derde verhaaltje. "To add insult to injury", spant mijn fiets voor dagelijks gebruik nu ook nog eens samen met mijn koersfiets. Ik had zaterdag zeer plichtbewust mijn achterste band wat harder opgepompt, omdat die toch wel redelijk plat stond. Er nog mee naar de Gifi gereden voor kleerhangers - het waarom van deze nieuwe kleerhangers zal ik in een van mijn volgende posts wel verduidelijken - zonder probleem, geen centje pijn. Prachtwerk mijnentwege, alweer.
Deze morgen echter wilde ik mijn fiets nemen om naar het station te fietsen. Stond die achterband toch wel lek zeker! Ik dus half kreupel naar het station mogen pikkelen, daardoor natuurlijk mijn trein gemist en nog wat extra last aan mijn kuit. En dan mocht ik deze avond ook nog eens te voet terug naar huis gaan.
En tot overmaat van ramp is het mijn achterste band die lek stond. Dat wil dus zeggen: ketting afhalen, smeer aan mijn handen, een gefok met die vitesses... maar dat is dus voor straks na mijn avondeten.
Maandagen, you hate 'em or love 'em.
*Om de een of andere reden moest bij het aanschouwen van het troosteloze aanblik van mijn lekke band onmiddellijk aan de eerste zin van dit liedje denken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten