maandag 5 oktober 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P! - deel 2.1

Eerst en vooral: voorzorgsmaatregelen. Ik wil het niet meemaken met deze biochemische wapens wat ik al heb voorgehad met mijn eigen pepertjes. Ze snijden, jeuk hebben aan uw oog, niet nadenken en gewoon in uw oog wrijven. Met mijn pepertjes leek het al alsof mijn oog er uit brandde, met deze pepers (geen verkleinwoorden hier!) wéét ik gewoon dat ze mijn oog er uit zullen branden. Nadat ze mijn oog er uit gebrand hebben  zullen ze dan rustig verder door mijn schedel heen vreten, om er de andere kant uit te komen om dan mijn onderbuur ook de schrik van zijn leven te bezorgen.

Om dit horrorverhaal nóg wat erger te maken: hetzelfde is mij ook al overkomen maar vervang dan "het in de ogen wrijven" met "naar het toilet te gaan".

Daarnaast de nog belangrijkere vraag: hoeveel ga ik eten? Hier zit ik namelijk met een dubbel probleem, kiezen tussen de pest en cholera als het ware. Want ja, ofwel eet ik hem volledig op en smelt ik mijn gezicht ofwel snij ik er een stukje van af en loop ik het risico op uitgebrande ogen of andere lichaamsdelen in vuur en vlam.

Maar kijk: go big or go home vind ik zo. En dus ga ik nu een peper ter grootte van een pingpongbal opeten.

De Scotch Bonnet.

De minst straffe van de hoop. Maar in dit geval wil dit zoiets zeggen als: de grootste onder de 7 dwergen.

De regels van het spel zijn simpel: enkel water drinken om het gekauwd te krijgen en af te slikken, daarna stoppen met drinken.

En ook geen melk drinken, want dat is voor mietjes vals spelen.

Voor alle zekerheid toch nog eerst eventjes naar het toilet gaan, dat ik die fout straks toch al niet meer kan maken...

Glas water in de ene hand, de peper in de andere...

Daar ga ik!!!

*Als ik straks nog leef probeer ik deel 2.2 te maken om mijn ervaringen neer te schrijven.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten