Reeds lang verwacht, en later dan gepland, maar hier is dan toch eindelijk deel 2.
Wat voorafging: de Ambtenaar was opgedrongen om nu maar eens zelf voor ons te koken en dus had ze de hulp ingeroepen van S.O.S. Tristan.
First things first. Koken met slecht materiaal dat gaat niet. Of ja, dat gaat wel, maar dat is een serieuze rem op het kookplezier. Toen ik dit zei tegen de Ambtenaar, heb ik haar eerst een kwartier moeten overtuigen dat ge wel degelijk plezier kunt scheppen uit koken, maar ik betwijfel of ik haar hier van heb kunnen overtuigen.
Maar kom, ik heb ze er toch al van kunnen overtuigen om haar glazen snijplank niet te durven gebruiken in mijn aanwezigheid, nu nog haar mes terug op snee brengen. Een mes dat ze al een paar jaar had en gebruikte op een glazen snijplank, daar kunt ge dus gewoon met uw bloot gat op gaan zitten he. Ze vond dat ik overdreef, maar nadat ik de daad bij het woord voegde, moest ze toch inbinden.
En vermits ik niet alle dagen bij haar binnen spring, heb ik ze ineens geleerd hoe ze haar - roze! - mes moest wetten. Met nog als extra uitdaging dat zij linkshandig is en ik dus alles tegen mijn hand moest voordoen. Maar na enkele aarzelende pogingen en evenveel complete mislukkingen - horizontaal uw botte mes wetten maakt het alleen maar botter - lukte het haar dan toch om een vlijmscherp mes te maken. "En dus elke keer als ge uw mes gebruikt moet ge dat dus doen he." Een blik als door de hand gods geslagen was mijn deel.
Rare reactie. Want - hoe graag ze het waarschijnlijk wel wilde - ik had haar met geen vinger aangeraakt.
Eens zien hoeveel ze zich nog herinnerde van mij vorige les. Terwijl ik haar voordeed hoe ze veilig een paprika kon snijden voelde ze ineens de onweerstaanbare drang om mij met haar vers geslepen mes te snijden. Waarschijnlijk wilde ze zien of het wel degelijk zo scherp was als ik beweerde? Maar toch, een simpel tikje van het lemmet zorgde toch al voor een schram op mijn pols. De overige gasten konden later op de avond alleen maar bevestigen dat het een zeer gemene, buitenproportionele daad was van de Ambtenaar.
En dan stonden we daar schouder aan schouder paprika's in twee te snijden voor het gehakt. En daarna nog twee paprika's in blokjes snijden voor de dipsaus volgens een recept van de Schoolmeester. Waarna de Ambtenaar nog maar eens de kans greep om kwaad te spreken over de kookkunsten van de Schooljuffrouw. En terwijl we aan het snijden waren, hield ik voor alle zekerheid maar een oogje in het zeil.
En het was meer dan nodig. "Ambtenaar, uwe ringvinger! Uw wijsvinger! Mes recht houden. Pas op voor uw pink! Mes lager houden." Zonder bloedverlies had ze de paprika's dan toch gesnipperd gekregen. Maar omdat de blokjes toch nog iets te groot waren liet ik haar zien hoe ze het nog in stukjes kon hakken door haar hand op het mes te plaatsen en dan zo te hakken.
Hoe ze het gedaan heeft, ik weet het niet, maar met haar hand BOVEN OP het mes, heeft ze zichzelf nog gesneden in haar handpalm. Ok, dus dat moest ik nu ook meer in de gaten houden, zien dat haar hand niet afgleed bij het hakken. Nog een sjalotje gesneden en een teentje look en we konden beginnen met de dipsaus. En net als ge dacht dat ze er mee weg is, werd ze dan overmoedig en sneed ze in haar kneukel! Wat had ik gezegd van dat mes te hoog te brengen?
Maar eigenlijk was ik wel trots dat ze niet in het topje van haar vinger had gesneden zoals een échte beginneling zou gedaan hebben. Door die stommiteit bewees de Ambtenaar dat ze al een stapje dichter bij haar eerste Michelinster stond.
Een babystapje, dat wel.
De moelleux dan. Hier kwam de autist in de Ambtenaar naar boven. 165 gram bloem was 165 gram bloem en gene gram meer of minder. Begripvol als ik was, vond ik er een duivels plezier in om haar elleboog vast te pakken en met haar arm te schudden zodat ze - och here och god - toch wel 1 gram te veel had zeker! En die gram moest en zou er uit. Idem voor de boter. Dat laatste grammetje moest en zou er vanaf gaan. Waarna ik de kans niet kon laten liggen om die extra gram op haar neus uit te smeren. Koken moet plezant blijven vind ik.
Het beslag was snel gemaakt, en de kloppers van de mixer werden nog sneller vakkundig door ons afgelikt. Nu nog in de pottekes overgieten - en hier kwam mijne spatel dan weer van pas. Wat een fantastische cadeaus geef ik toch! - en in de frigo zetten om op te laten stijven.
Het eten was een groot succes, alleen waren we vergeten om de dipsaus voor bij de aperitief op tafel te zetten. Maar ja, die zal ze deze week hopelijk nog gebruikt hebben als pastasaus of zo. En ook de moelleux waren zeer goed gelukt. Mocht misschien nog een tikje langer in de oven gestaan hebben. Maar kom, ze waren vanbuiten gebakken en vanbinnen nog loperig, zoals het hoorde. Bij gelegenheid ook nog eens zelf proberen te maken. Ik vraag me af mij dat wel gaat lukken, zo zonder het deskundige afwegen van de Ambtenaar.
Zo ziet ge maar, willen is kunnen. En dus beste Ambtenaar, niets houdt u nu nog tegen om eens samen met de Schooljuffrouw "kokeneten" te spelen. Ik stel voor dat ge mij dan ook in ene keer mee uitnodigt en dan zullen de Schoolmeester en ik onderstaande scène wel naspelen.
*Epiloog: bij het afwassen vond de Ondervoorzitter het nodig om een wijnglas te breken.
Wat voorafging: de Ambtenaar was opgedrongen om nu maar eens zelf voor ons te koken en dus had ze de hulp ingeroepen van S.O.S. Tristan.
First things first. Koken met slecht materiaal dat gaat niet. Of ja, dat gaat wel, maar dat is een serieuze rem op het kookplezier. Toen ik dit zei tegen de Ambtenaar, heb ik haar eerst een kwartier moeten overtuigen dat ge wel degelijk plezier kunt scheppen uit koken, maar ik betwijfel of ik haar hier van heb kunnen overtuigen.
Maar kom, ik heb ze er toch al van kunnen overtuigen om haar glazen snijplank niet te durven gebruiken in mijn aanwezigheid, nu nog haar mes terug op snee brengen. Een mes dat ze al een paar jaar had en gebruikte op een glazen snijplank, daar kunt ge dus gewoon met uw bloot gat op gaan zitten he. Ze vond dat ik overdreef, maar nadat ik de daad bij het woord voegde, moest ze toch inbinden.
 |
| Your argument is invalid. |
Rare reactie. Want - hoe graag ze het waarschijnlijk wel wilde - ik had haar met geen vinger aangeraakt.
Eens zien hoeveel ze zich nog herinnerde van mij vorige les. Terwijl ik haar voordeed hoe ze veilig een paprika kon snijden voelde ze ineens de onweerstaanbare drang om mij met haar vers geslepen mes te snijden. Waarschijnlijk wilde ze zien of het wel degelijk zo scherp was als ik beweerde? Maar toch, een simpel tikje van het lemmet zorgde toch al voor een schram op mijn pols. De overige gasten konden later op de avond alleen maar bevestigen dat het een zeer gemene, buitenproportionele daad was van de Ambtenaar.
En dan stonden we daar schouder aan schouder paprika's in twee te snijden voor het gehakt. En daarna nog twee paprika's in blokjes snijden voor de dipsaus volgens een recept van de Schoolmeester. Waarna de Ambtenaar nog maar eens de kans greep om kwaad te spreken over de kookkunsten van de Schooljuffrouw. En terwijl we aan het snijden waren, hield ik voor alle zekerheid maar een oogje in het zeil.
En het was meer dan nodig. "Ambtenaar, uwe ringvinger! Uw wijsvinger! Mes recht houden. Pas op voor uw pink! Mes lager houden." Zonder bloedverlies had ze de paprika's dan toch gesnipperd gekregen. Maar omdat de blokjes toch nog iets te groot waren liet ik haar zien hoe ze het nog in stukjes kon hakken door haar hand op het mes te plaatsen en dan zo te hakken.
Hoe ze het gedaan heeft, ik weet het niet, maar met haar hand BOVEN OP het mes, heeft ze zichzelf nog gesneden in haar handpalm. Ok, dus dat moest ik nu ook meer in de gaten houden, zien dat haar hand niet afgleed bij het hakken. Nog een sjalotje gesneden en een teentje look en we konden beginnen met de dipsaus. En net als ge dacht dat ze er mee weg is, werd ze dan overmoedig en sneed ze in haar kneukel! Wat had ik gezegd van dat mes te hoog te brengen?
Maar eigenlijk was ik wel trots dat ze niet in het topje van haar vinger had gesneden zoals een échte beginneling zou gedaan hebben. Door die stommiteit bewees de Ambtenaar dat ze al een stapje dichter bij haar eerste Michelinster stond.
Een babystapje, dat wel.
De moelleux dan. Hier kwam de autist in de Ambtenaar naar boven. 165 gram bloem was 165 gram bloem en gene gram meer of minder. Begripvol als ik was, vond ik er een duivels plezier in om haar elleboog vast te pakken en met haar arm te schudden zodat ze - och here och god - toch wel 1 gram te veel had zeker! En die gram moest en zou er uit. Idem voor de boter. Dat laatste grammetje moest en zou er vanaf gaan. Waarna ik de kans niet kon laten liggen om die extra gram op haar neus uit te smeren. Koken moet plezant blijven vind ik.
Het beslag was snel gemaakt, en de kloppers van de mixer werden nog sneller vakkundig door ons afgelikt. Nu nog in de pottekes overgieten - en hier kwam mijne spatel dan weer van pas. Wat een fantastische cadeaus geef ik toch! - en in de frigo zetten om op te laten stijven.
Het eten was een groot succes, alleen waren we vergeten om de dipsaus voor bij de aperitief op tafel te zetten. Maar ja, die zal ze deze week hopelijk nog gebruikt hebben als pastasaus of zo. En ook de moelleux waren zeer goed gelukt. Mocht misschien nog een tikje langer in de oven gestaan hebben. Maar kom, ze waren vanbuiten gebakken en vanbinnen nog loperig, zoals het hoorde. Bij gelegenheid ook nog eens zelf proberen te maken. Ik vraag me af mij dat wel gaat lukken, zo zonder het deskundige afwegen van de Ambtenaar.
Zo ziet ge maar, willen is kunnen. En dus beste Ambtenaar, niets houdt u nu nog tegen om eens samen met de Schooljuffrouw "kokeneten" te spelen. Ik stel voor dat ge mij dan ook in ene keer mee uitnodigt en dan zullen de Schoolmeester en ik onderstaande scène wel naspelen.
 |
| Wel eerst nog uitvechten wie Jommeke en wie Filiberke mag spelen. |
*Epiloog: bij het afwassen vond de Ondervoorzitter het nodig om een wijnglas te breken.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten