Nope, ik ben niet van plan om hier ineens publiekelijke verontschuldigingen te plaatsen. Publieke verontschuldigingen zijn niet zo mijn ding eerlijk gezegd. Daarbij, ik zou niet weten waarvoor ik mij zou moeten verontschuldigen. Ok, ja, ik had beloofd dat ik gisteren deel twee van "Koken met de Ambtenaar" online zou zetten en ik heb dat niet gedaan. Big whoop, wanna fight about it?
Maar kom, ik heb van de week eindelijk mijn langverwachte plaat aangekregen en die wil ik toch eventjes kort toelichten. Muzikale opvoeding als het ware. En, raar maar waar, het moet niet altijd Phil Kevin zijn.
The Hermit Sessions van Kyteman. Toegegeven, het is al een paar jaar oud, en ik heb de CD dan ook al een paar jaar, maar nu heb ik ze dus ook op vinyl. Plus er zit ook wel een mooi verhaal achter over waarom ik die CD ooit gekocht heb.
Op 20 februari 2009 - lang leve het internet zodat jullie deze aflevering ook zelf kunnen herbekijken - bleef ik toevallig hangen op een uitzending van De Wereld Draait Door. En dat moet zo ergens rond 40'30" geweest zijn dat ik had ingepikt op het programma want er werd toen juist een stukje muziek gespeeld door een onnozelaar in een wit t-shirt die wat stom stond mee te bewegen op de muziek en te doen alsof hij kon dirigeren. Het liedje op zich vond ik niets speciaal moet ik eerlijk zeggen. Niet slecht, niet geweldig.
Waarschijnlijk was er toen niets beters op tv want anders zou ik wel weggezapt hebben. Gelukkig heb ik dat niet gedaan.
Toen werd Kyteman - zo noemde hij zichzelf - aan de tafel uitgenodigd om kort zijn nieuwe cd te bespreken en ook de ontwikkeling ervan, die blijkbaar zo'n 3 jaar had geduurd. En dan rond 43'30" slaat Jan Mulder ineens een kanjer van een barst in het pantser van Kyteman. Kyteman vertelt over de moeilijke momenten bij het tot stand komen van de CD en hij is er nog altijd duidelijk van geëmotioneerd. En Mulder blijft maar doorduwen en wrikken en je ziet dat Kyteman het er echt moeilijk mee heeft.
Dan spelen ze een kort fragment van dat liedje waar Mulder juist de ziel van heeft blootgelegd. En toen ik het liedje hoorde kreeg ik kippenvel. Het liedje was perfect hetgene dat hij juist aan het vertellen was. De lummelachtige nitwit die hij enkele minuten geleden nog was, was vervangen door een muzikale poëet.
Prachtig om te zien en nog meer om te horen.
Na het zien van dag filmpje heb ik 's anderendaags gewoonweg de CD gekocht. Ik koop normaal gezien nooit cd's. Ik kan mij er niet toe brengen om er geld aan uit te geven, om dan er maar één liedje goed van te vinden. Maar dit liedje was zo sterk en zo overtuigend dat ik er geen seconde over getwijfeld heb. En de CD ligt nu al enkele jaren in mijn auto. En de andere liedjes heb ik ondertussen ook al weten te appreciëren, maar toch, elkens keer opnieuw als "Sorry" gespeeld wordt krijg ik kippenvel.
En vermits ik in mijn appartement geen CDspeler heb, maar wel een platenspeler, heb ik nu dus ook de plaat gekocht. En ik ga hier nu niet de muzieksnob uithangen door te beweren dat ge het verschil tussen digitaal en analoog echt wel hoort - ik betwijfel trouwens ten sterkste of ik het al zou horen - maar de magie van de plaat op leggen draagt bij tot de hele muziekervaring.
En op CD of op plaat, het is gewoonweg een oersterk nummer.
*Voor zij die alsnog hoopten om vandaag deel twee van "Koken met de Ambtenaar" te kunnen lezen.
Euhm...
Sorry?
Maar kom, ik heb van de week eindelijk mijn langverwachte plaat aangekregen en die wil ik toch eventjes kort toelichten. Muzikale opvoeding als het ware. En, raar maar waar, het moet niet altijd Phil Kevin zijn.
The Hermit Sessions van Kyteman. Toegegeven, het is al een paar jaar oud, en ik heb de CD dan ook al een paar jaar, maar nu heb ik ze dus ook op vinyl. Plus er zit ook wel een mooi verhaal achter over waarom ik die CD ooit gekocht heb.
Op 20 februari 2009 - lang leve het internet zodat jullie deze aflevering ook zelf kunnen herbekijken - bleef ik toevallig hangen op een uitzending van De Wereld Draait Door. En dat moet zo ergens rond 40'30" geweest zijn dat ik had ingepikt op het programma want er werd toen juist een stukje muziek gespeeld door een onnozelaar in een wit t-shirt die wat stom stond mee te bewegen op de muziek en te doen alsof hij kon dirigeren. Het liedje op zich vond ik niets speciaal moet ik eerlijk zeggen. Niet slecht, niet geweldig.
Waarschijnlijk was er toen niets beters op tv want anders zou ik wel weggezapt hebben. Gelukkig heb ik dat niet gedaan.
Toen werd Kyteman - zo noemde hij zichzelf - aan de tafel uitgenodigd om kort zijn nieuwe cd te bespreken en ook de ontwikkeling ervan, die blijkbaar zo'n 3 jaar had geduurd. En dan rond 43'30" slaat Jan Mulder ineens een kanjer van een barst in het pantser van Kyteman. Kyteman vertelt over de moeilijke momenten bij het tot stand komen van de CD en hij is er nog altijd duidelijk van geëmotioneerd. En Mulder blijft maar doorduwen en wrikken en je ziet dat Kyteman het er echt moeilijk mee heeft.
Dan spelen ze een kort fragment van dat liedje waar Mulder juist de ziel van heeft blootgelegd. En toen ik het liedje hoorde kreeg ik kippenvel. Het liedje was perfect hetgene dat hij juist aan het vertellen was. De lummelachtige nitwit die hij enkele minuten geleden nog was, was vervangen door een muzikale poëet.
Prachtig om te zien en nog meer om te horen.
Na het zien van dag filmpje heb ik 's anderendaags gewoonweg de CD gekocht. Ik koop normaal gezien nooit cd's. Ik kan mij er niet toe brengen om er geld aan uit te geven, om dan er maar één liedje goed van te vinden. Maar dit liedje was zo sterk en zo overtuigend dat ik er geen seconde over getwijfeld heb. En de CD ligt nu al enkele jaren in mijn auto. En de andere liedjes heb ik ondertussen ook al weten te appreciëren, maar toch, elkens keer opnieuw als "Sorry" gespeeld wordt krijg ik kippenvel.
En vermits ik in mijn appartement geen CDspeler heb, maar wel een platenspeler, heb ik nu dus ook de plaat gekocht. En ik ga hier nu niet de muzieksnob uithangen door te beweren dat ge het verschil tussen digitaal en analoog echt wel hoort - ik betwijfel trouwens ten sterkste of ik het al zou horen - maar de magie van de plaat op leggen draagt bij tot de hele muziekervaring.
En op CD of op plaat, het is gewoonweg een oersterk nummer.
*Voor zij die alsnog hoopten om vandaag deel twee van "Koken met de Ambtenaar" te kunnen lezen.
Euhm...
Sorry?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten