woensdag 21 november 2012

Vermaelen's Projects*

Sinds kort heb ik twee metalen rekken gekocht. Twee rekken voor in het waskot zodat ik daar ook eens wat orde in de chaos kon scheppen. Maar zo ver zijn we nog niet. Eerst moesten die rekken dus nog in elkaar gestoken worden. Volgens de doos betrof het hier een revolutionair systeem waarbij er geen schroevendraaier of moersleutel nodig zou zijn. Wat hebben wij al die jaren toch zitten aan te modderen met schroeven en bouten als er zo'n fantastische systemen bestaan?

Waarom toch?!

Bon, zoals jullie weten heb ik het moeilijk met veranderingen. Volgens mij is er gewoon een reden waarom de schroef nog niet is uitgestorven. And for that matter, de spijker. Want kijk, puur evolutionair gezien verliep het allemaal als volgt: eerst was er de spijker. Van de spijker gingen we over naar schroef. Eerst eenvoudig met een schroef die enkel met een platte schroevendraaier kon worden ingedraaid en daarna pas de kruisschroevendraaier. En dan hebben we het wel gehad.

Om het even op een tijdslijn te plaatsen. Spijker van zodra de holbewoners er achter kwamen dat ze hun tandenstoker in een boomstam konden kloppen en alszo hun berenvacht konden ophangen als ze naar het naaktstrand gingen. De schroef was reeds aan het begin van onze tijdmeting uitgevonden door een zekere Jozef Temmerman uit Nazareth, alleen duurde het nog tot het begin van de 15de eeuw dat de mensen erachter kwamen dat ze naar rechts moesten draaien om de schroef vast te draaien. Tijdens de 18de eeuw, met de industrialisatie, kwamen er dus meer en meer schroeven en pas in 1935 kwam er de de kruisschroef! (U.S. Patent #2,046,343, U.S. Patents #2,046,837 tot 2,046,840).

En dan moest er nog iemand de kruisschroevendraaier gaan uitvinden... Uiteraard is dit verhaal niet af zonder Ikea en hun "Zweudse Schreufjes"...

Voor mij is het dus zeer simpel: de systemen die er reeds duizenden jaren zijn, bestaan vandaag de dag nog steeds met een reden. En die reden is: ze werken. En, misschien zelfs belangrijker, zelfs een volslagen idioot kan er mee uit de voeten. Indien dit laatste niet het geval zou zijn, was ik namelijk al lang "screwed".

Over naar mijn rekken dus. Kijk, zo'n revolutionair systeem, dat is allemaal goed en wel, maar het heeft een klein nadeel. Alles moet namelijk perfect in elkaar schuiven of heel het boeltje valt in elkaar. Zoals ik overigens meerdere keren aan de lijve heb mogen ondervinden. En natuurlijk plooit dan heel dat boeltje nog een beetje zodat het niet meer vanzelf in elkaar schuift en ik het terug mag plooien. En dan denkt ge dat het wel stevig in elkaar zit, probeert ge het recht te zetten, valt er een van de poten los die dan tegen een muur valt en een hak uit uw donkerblauw geverfde muur slaat.

B100 wis het al: ik heb ook altijd pech, ze moeten altijd mij hebben...

Bijverven, dat is voor straks. Eerst dat rekje in elkaar steken. Opnieuw op de grond leggen, alles tegoei plooien, jadie jadie jada... we zijn er dan toch eindelijk geraakt! Slechts 3,5h uur voor nodig gehad. En dan draait ge u om... EN DAN STAAT DAAR NOG ZO'N PAK OP U TE WACHTEN!!!

Zoveel spanning kan mijn hart niet aan, dat is voor na mijn eten. Snel de muur wat bijverven, het eerste rekje in het waskot zetten, alles in het rekje plaatsen en er versteld van staan hoeveel ruimte er ineens bij is gekomen. Waarom heb ik dat eigenlijk niet eerder gedaan?

Ik zou kunnen zeggen dat het tweede rek een fluitje van een cent was. Ik zou liegen. Dezelfde miserie, alleen heb ik deze keer niet mijn muur moeten bijverven. Maar kom, ze staan in mijn waskot, het is dat wat telt.

*De Jos en de Willy Vermaelen van Vermaelen's Projects wisten het al: een kleine moeite kan een wereld van verschil betekenen.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten