Oh ironie. Donderdag vroeg mijn ODS zusje Wendy mij nog of ik klaar was voor het BK in Mechelen. Half lachend had ik haar gezegd dat ik deze keer minder was voorbereid als voor Vilvoorde. Maar als ik een crashweekje zou invoeren zou het allemaal wel goed komen.
Nu, ik ging er eigenlijk van uit dat mijn crashweekje pas maandag zou beginnen. Dat was echter buiten de waard gerekend, want vandaag was dus het onverwachte begin van de crashweek. Extra pijnlijk...
Zondag isJosdag fietsdag. Maar blijkbaar waren we niet al te talrijk. Een van de jeugdatleten, de begeleider voor die jeugdatleten en dan nog iemand dat ik wel ken van gezicht maar niet van naam. Ik ben afschuwelijk met namen, ik weet het.
Bon, toen ik zag dat er niemand van de starters was wist ik al op voorhand: dit wordt afzien. En natuurlijk kreeg ik gelijk. En hoe!
De statistieken op voorhand vielen nog wel mee: 60 kilometer fietsen. Dat zou nog wel lukken zonder al te veel problemen. Maar...
Sta mij toe om het aan de hand van de statistieken wat te kaderen: een gemiddelde van 29 per uur, dik twee uur aan een stuk. Dat was dus dóódgaan, neem dat gerust van mij aan. Gemiddeld, dat wil dus zeggen dat er ook uitschieters naar boven en naar onder tussen zaten. Die naar onder lijken mij niet echt interessant, die naar boven wil ik jullie echter niet sparen: 45 kilometer per uur. VIJF-EN-VEERTIG kilometer per uur. En ok, dat is wel een uitschieter, maar om aan 30 gemiddeld te raken heb ik een paar keren veel te lang tegen 40 per uur mogen doorsjesen. En gelukkig werd ik nog uit de wind gezet maar toch, ik stierf wel in het zadel.
Wat mij dan ook brengt tot de titel van deze post. Op een gegeven moment, trokken de heren door van 30 naar 40 per uur langs het kanaal. Ik hoor u nu al afvragen: die 10 kilometer per uur, dat kan toch niet zoveel maken. Geloof me vrij, het was een wereld van verschil. Hartslag ging ineens van 164 naar 189...
En toen ging het licht uit.
Echt waar, die 39, 40 kilometer per uur dat ging eventjes, maar ik voelde gewoonweg alle "jus" uit mijn benen vloeien. Met als gevolg dat mijn snelheid ineens kelderde naar 23 per uur, net als mijn hartslag die naar 154 ging. Heel raar gevoel. Gewoonweg moéten vertragen omdat het niet meer ging. De man met de hamer die een ongelofelijke slag verkocht en mij dan terug door liet gaan alsof er niets aan de hand was.
Maar ja, zo kent een mens ook zijn limieten he. Met lopen kende ik mijn limieten al. Dat was heel in het begin toen ik mijn horloge had en hem eens wilde gaan "testen". Drie kilometer aan een stuk tegen hartslag 193...
*Kijk, ik weet dat dat niet gezond is, wat ik doe, maar hey, dat maakt het juist plezant! Living on the edge!
Nu, ik ging er eigenlijk van uit dat mijn crashweekje pas maandag zou beginnen. Dat was echter buiten de waard gerekend, want vandaag was dus het onverwachte begin van de crashweek. Extra pijnlijk...
Zondag is
Bon, toen ik zag dat er niemand van de starters was wist ik al op voorhand: dit wordt afzien. En natuurlijk kreeg ik gelijk. En hoe!
De statistieken op voorhand vielen nog wel mee: 60 kilometer fietsen. Dat zou nog wel lukken zonder al te veel problemen. Maar...
Sta mij toe om het aan de hand van de statistieken wat te kaderen: een gemiddelde van 29 per uur, dik twee uur aan een stuk. Dat was dus dóódgaan, neem dat gerust van mij aan. Gemiddeld, dat wil dus zeggen dat er ook uitschieters naar boven en naar onder tussen zaten. Die naar onder lijken mij niet echt interessant, die naar boven wil ik jullie echter niet sparen: 45 kilometer per uur. VIJF-EN-VEERTIG kilometer per uur. En ok, dat is wel een uitschieter, maar om aan 30 gemiddeld te raken heb ik een paar keren veel te lang tegen 40 per uur mogen doorsjesen. En gelukkig werd ik nog uit de wind gezet maar toch, ik stierf wel in het zadel.
Wat mij dan ook brengt tot de titel van deze post. Op een gegeven moment, trokken de heren door van 30 naar 40 per uur langs het kanaal. Ik hoor u nu al afvragen: die 10 kilometer per uur, dat kan toch niet zoveel maken. Geloof me vrij, het was een wereld van verschil. Hartslag ging ineens van 164 naar 189...
En toen ging het licht uit.
Echt waar, die 39, 40 kilometer per uur dat ging eventjes, maar ik voelde gewoonweg alle "jus" uit mijn benen vloeien. Met als gevolg dat mijn snelheid ineens kelderde naar 23 per uur, net als mijn hartslag die naar 154 ging. Heel raar gevoel. Gewoonweg moéten vertragen omdat het niet meer ging. De man met de hamer die een ongelofelijke slag verkocht en mij dan terug door liet gaan alsof er niets aan de hand was.
Maar ja, zo kent een mens ook zijn limieten he. Met lopen kende ik mijn limieten al. Dat was heel in het begin toen ik mijn horloge had en hem eens wilde gaan "testen". Drie kilometer aan een stuk tegen hartslag 193...
*Kijk, ik weet dat dat niet gezond is, wat ik doe, maar hey, dat maakt het juist plezant! Living on the edge!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten