woensdag 10 augustus 2016

Iedereen is vrij (om zonnecrème te gebruiken). En een hoedje.*

Lezers en lezeressen van deze blogpost van 10 augustus 2016

Gebruik zonnecrème. En een klak.

Als ik jullie slechts 1 tip voor de toekomst mocht geven,

Zonnecrème en een klak zouden het zijn.

Vanwaar dit advies vraagt ge u misschien af? Welnu, zoals gisteren reeds gezegd "mag" ik meedoen aan de Dodentocht. En als training hierop zijn onze Sportief Directeur en ik ooit eens gaan wandelen. Vooraleer ge u hier een romantisch beeld bij gaat voorstellen van de Sportief Directeur en ondergetekende die over een strand hand in hand de ondergaande zon tegemoet gaan, zo was het dus absoluut niet. (Fieuw hoor ik nu mijn denkbeeldige horde vrouwelijke fans opgelucht adem halen).

Het zit namelijk zo: de Sportief Directeur, de Verantwoordelijke Gebouwen en de Toezichthouder op de werken (ook al zijn deze werken reeds zeer lang gedaan, ze blijft haar titel behouden. Een statutenwijziging is echt wel te veel werk) en ikzelf hebben ons namelijk ingeschreven voor de Dodentocht. Oftwel 100 kilometer wandelen.

Hoe ik daarin verzeild geraakt ben? Ik vraag het mij ook nog steeds af. Veel gaat volgens mij te maken hebben met het feit dat ik mezelf eens veel te luid heb afgevraagd "Hoe moeilijk dat eigenlijk wel kan zijn. Want ja, dat is toch gewoon maar wat wandelen?"

En toen schreef de Sportief Directeur zich dus in.

Dit brengt ons naadloos over naar de wandeling die wij met zijn tweeën op een ochtend in Neerlinter hebben gedaan. Oftewel 42 kilometer.

Yeeey.

Maar kom, wij dus vertrokken. En juist toen de Sportief Directeur zei: tiens dat is precies al eventjes geleden dat we nog een pijltje hebben gezien, zag ik rechts een bord staan voor de 42 kilometer. Te snel gepanikeerd dus. Eerste stop was al daar? Das ook wel snel, niet? Er hingen bordjes uit dat de route was ingekort door het slechte weer, dus dat zou wel eens kunnen. Vooral de 42 kilometer wist iemand van de organisatie mij te zeggen.

Ok, wij dus maar verder door.

Na een paar uur kwamen we terug aan het begin uit. Vreemd... Dit klopt niet. Maar kom, ideale moment om eventjes iets te eten, het was toch juist middag. En ondertussen eventjes wat navragen.

Wat bleek?

We hadden de helft van het parcours afgesneden! We moesten blijkbaar in het begin naar links gaan maar doordat we door waren gegaan en naar rechts, hadden we de 22 kilometer aan de linkerkant zowel figuurlijk als letterlijk laten links liggen.

Bon, maar verder wandelen dus. De reden dat we de eerste pijl gemist hadden, kwam doordat wij op de stoep wandelden en twee bussen ons het zicht hadden belemmerd op deze eerste pijl. Tja, kan de beste overkomen zullen we maar zeggen zeker?

Maar toch meestal de domste eerst.

Soit, die zaterdag was een bewolkte warme dag. Wat dus wil zeggen: hoge luchtvochtigheid. En laat ik dat nu net niet verdragen. Plus ik begon het gevoel te krijgen dat ik een zonneslagje aan het krijgen was, ondanks mijn klak die ik opzette van zodra er ook maar een straaltje zon door de wolken prikte.

Ondanks deze voorzorgen had ik het veel te warm om mij nog goed in mijn vel te voelen. De Sportief Directeur beweerde bij hoog en bij laag dat mijne baard mij ook wel geen goed zou doen.

Waarna ik hem er dan op moest wijzen dat een baard altijd "kewl" is.

Aan de voorlaatste controlepost werd het mij te veel. Ik kreeg mijn lichaam maar niet afgekoeld, ondanks mijn overvloedige zweten. Ik heb al twee keer een zonneslag gehad dus nam ik het zekere voor het onzekere en besliste ik de laatste lus niet meer te doen en al terug te keren, hierbij 8 kilometer overslaand. Maar toch nog 3 kilometer.

Zucht, ik haat wandelen.

De Sportief Directeur had nog brandstof genoeg in de tank dus besloot hij de resterende 8 + 3 kilometer maar te gaan lopen. Ge leest het goed. Lopen! Hij had dan misschien geen zonneslag, maar toch wel overduidelijk een serieuze slag van de molen gekregen.

Wat zo'n beetje haar op uwen kop hebben toch al niet voor verschil kan maken precies.

Nadat ik aangekomen en ondertussen ook al terug een beetje bekomen  met twee glazen cola en een een glas water kwam de Sportief Directeur nat van het zweet binnen. Hij had wel wat bekijks moet ik zeggen.

Epiloog: bij mijn ouders aangekomen om een bad te gaan nemen zag ik dat mijn kop knalrood verbrand was en mijn armen ook wel een rode tint hadden gekregen. Dat gevoel van een zonneslag zal er dus niet ver naast gezeten hebben.

Post epiloog: ik heb nadien nog drie dagen kreupel rondgelopen. Tof zenne, zo wandelen. Nen hele dag kwijt den dag zelf en ge kunt er dan nog drie dagen van nagenieten.

En nu was ik nog eens niet halfweg...

*Volgende keer toch maar naar het advies van Baz Luhrman luisteren.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten