Zoals gezegd, de Phil Kevinfanclub beviond zich in Lissabon, met een teveel aan gezichtsbeharing. Maar er was afgesproken dat we een snor zouden hebben. En dus moest die baard ervan af. En om dit bijzondere moment toch voldoende allure te geven, zijn we een barbier binnengegaan om met een open mes ons van de baard te ontdoen en de snor te laten staan. Dat was het plan. Maar daar ben ik dan toch van op teruggekomen en maar alles afgeschoren. Want ja, anders loop ik hier in België rond met een gebruind gezicht en een witte bovenlip. Ook een beetje dwaas.
Maar een kapper vinden die met een open mes kan scheren is nog geen evidentie. Elke kapperszaak die er glimmend en blinkend uitziet moogt ge sowieso al links laten liggen. Een kapperszaak waar er alleen maar vrouwen in staan, idem dito. Uit eigen ervaring weet ik wel dat ze dat aangeleerd krijgen tijdens hun opleiding, maar blijkbaar moeten ze dat maar ene keer of zo doen en dan de rest van hun leven nooit meer.
Eén keer heeft de Kapster op vakantie in Thailand mijn hoofd zo onder handen gehad. Volgens mij was ik de eerste keer dat ze het "in het echt" moest doen. Laten we zeggen dat ik achteraf zeer blij was dat mijn lichaam nog via mijn nek aan mijn hoofd hing. Gelukkig begon ik nergens leeg te bloeden, maar er stond toch nog zeer veel baard op.
De mannelijke kappers zijn echter niet veel beter hoor. Mijne kapper in Vilvoorde heb ik een keer op mijn kinnebakkes losgelaten. En die mag dat nu ook niet meer doen. Toegegeven, het was duizend maal gladder dan bij de Kapster, maar ik had ook wel heel wat meer krassen op mijn gezicht. Een klein bloedbad als het ware, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is. En - o horror - hij gebruikte scheerschuim uit een bus. Wat voor ne luie kapper zijt ge dan wel niet?
En wij dus bij een overjaarse Portugees binnengegaan. Hij droeg zo'n kappersjas zoals Albert Vermeersch (Alberto Vermicelli uit Samson en Gert), maar dan in het blauw in plaats van zo'n stijlvolle roze. Niemand van ons spreekt echter Portugees, dus met de nodige handgebaren duidelijk gemaakt dat we een scheerbeurt wensten. Gewoon eens over de kaken wrijven bleek duidelijk genoeg te zijn.
De Verantwoordelijke Gebouwen en de Ondervoorzitter hadden er precies niet al te veel vertrouwen in, want ze lieten mij als eerste op de stoel plaatsnemen. Ik moest achteruit leunen, en wachten op wat zou komen. Ik had al een scheerkwast zien liggen, dus dat zat alvast beter dan mijn kapper thuis. Eerst met de tondeuse over mijn baard zodat het ergste toch al weg was, en dan kon hij er aan beginnen.
Klets, een natte koude kwast tegen mijn gezicht. Ja lap, daar ging dus mijn hoop om eerst een warme handdoek rond mijn gezicht te krijgen en al het andere waar ik op gehoopt had. Maar kom, hij gebruikte toch échte scheerzeep en een echte scheerkwast, ik moest niet te hard klagen. Met het mesje ging hij vlot over mijn wangen, hij trok met zijn vingers mijn vel zo strak als hij kon en ging daarna rustig door. Het ging sneller dan ik verwachte.
Het resultaat was alvast het beste van mijn drie scheerbeurten ooit, maar toch was ik nog lichtjes ontgoocheld. Zo goed/slecht kan ik het zelf namelijk ook. Ok, het duurt iets langer, maar toch. En als ik een krabbertje gebruik, doe ik het zelfs nog béter. De Verantwoordelijke Gebouwen had achteraf dezelfde bemerking goed geschoren, maar niet beter dan wanneer ge het zelf doet. En bij mijn collega's was het een iets bloederige geval als bij mij.
Het enige memorabele aan heel de kappersbeurt was eigenlijk zijn kapsalon zelf. Zijn boekhouding van de afgelopen 20 jaar lag over heel zijn kapsalon uitgesmeerd en op de muren had hij twee kalenders hangen die eerder op zijn plaats waren in een autogarage. Maar kom, voor die paar euro's dat het gekost heeft doen we niet te moeilijk.
Epiloog: bij thuiskomst bleek een van de collega's van de Ondervoorzitter bij krek dezelfde barbier langs geweest te zijn.
*Waar ik eigenlijk op gehoopt had.
Maar een kapper vinden die met een open mes kan scheren is nog geen evidentie. Elke kapperszaak die er glimmend en blinkend uitziet moogt ge sowieso al links laten liggen. Een kapperszaak waar er alleen maar vrouwen in staan, idem dito. Uit eigen ervaring weet ik wel dat ze dat aangeleerd krijgen tijdens hun opleiding, maar blijkbaar moeten ze dat maar ene keer of zo doen en dan de rest van hun leven nooit meer.
Eén keer heeft de Kapster op vakantie in Thailand mijn hoofd zo onder handen gehad. Volgens mij was ik de eerste keer dat ze het "in het echt" moest doen. Laten we zeggen dat ik achteraf zeer blij was dat mijn lichaam nog via mijn nek aan mijn hoofd hing. Gelukkig begon ik nergens leeg te bloeden, maar er stond toch nog zeer veel baard op.
De mannelijke kappers zijn echter niet veel beter hoor. Mijne kapper in Vilvoorde heb ik een keer op mijn kinnebakkes losgelaten. En die mag dat nu ook niet meer doen. Toegegeven, het was duizend maal gladder dan bij de Kapster, maar ik had ook wel heel wat meer krassen op mijn gezicht. Een klein bloedbad als het ware, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is. En - o horror - hij gebruikte scheerschuim uit een bus. Wat voor ne luie kapper zijt ge dan wel niet?
En wij dus bij een overjaarse Portugees binnengegaan. Hij droeg zo'n kappersjas zoals Albert Vermeersch (Alberto Vermicelli uit Samson en Gert), maar dan in het blauw in plaats van zo'n stijlvolle roze. Niemand van ons spreekt echter Portugees, dus met de nodige handgebaren duidelijk gemaakt dat we een scheerbeurt wensten. Gewoon eens over de kaken wrijven bleek duidelijk genoeg te zijn.
De Verantwoordelijke Gebouwen en de Ondervoorzitter hadden er precies niet al te veel vertrouwen in, want ze lieten mij als eerste op de stoel plaatsnemen. Ik moest achteruit leunen, en wachten op wat zou komen. Ik had al een scheerkwast zien liggen, dus dat zat alvast beter dan mijn kapper thuis. Eerst met de tondeuse over mijn baard zodat het ergste toch al weg was, en dan kon hij er aan beginnen.
Klets, een natte koude kwast tegen mijn gezicht. Ja lap, daar ging dus mijn hoop om eerst een warme handdoek rond mijn gezicht te krijgen en al het andere waar ik op gehoopt had. Maar kom, hij gebruikte toch échte scheerzeep en een echte scheerkwast, ik moest niet te hard klagen. Met het mesje ging hij vlot over mijn wangen, hij trok met zijn vingers mijn vel zo strak als hij kon en ging daarna rustig door. Het ging sneller dan ik verwachte.
Het resultaat was alvast het beste van mijn drie scheerbeurten ooit, maar toch was ik nog lichtjes ontgoocheld. Zo goed/slecht kan ik het zelf namelijk ook. Ok, het duurt iets langer, maar toch. En als ik een krabbertje gebruik, doe ik het zelfs nog béter. De Verantwoordelijke Gebouwen had achteraf dezelfde bemerking goed geschoren, maar niet beter dan wanneer ge het zelf doet. En bij mijn collega's was het een iets bloederige geval als bij mij.
Het enige memorabele aan heel de kappersbeurt was eigenlijk zijn kapsalon zelf. Zijn boekhouding van de afgelopen 20 jaar lag over heel zijn kapsalon uitgesmeerd en op de muren had hij twee kalenders hangen die eerder op zijn plaats waren in een autogarage. Maar kom, voor die paar euro's dat het gekost heeft doen we niet te moeilijk.
Epiloog: bij thuiskomst bleek een van de collega's van de Ondervoorzitter bij krek dezelfde barbier langs geweest te zijn.
*Waar ik eigenlijk op gehoopt had.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten