woensdag 3 oktober 2012

Waarom ik niet met de fiets in Brussel ga werken*

Vandaag was het dus een nationale treinstaking. En vermits ik met de trein ga werken, was ik dus ook bij de gelukkigen.

Bon, twee opties dus. Ofwel met de auto gaan, ofwel met de fiets. Allé, drie opties eigenlijk. Dagje verlof nemen was ook een optie. Maar dat is tegen mijn principes, daar een dag verlof voor nemen. Het is niet omdat die spoormannen een dag verlof nemen, dat ik er toe verplicht moet worden om er ook een te nemen.

En het is ook tegen mijn principes dat ik geld ga uitgeven voor een dienst die ik gratis via mijn werkgever krijg. Allez ja, zou moeten krijgen, want de spoormannen hadden vandaag geen goesting. Dus ben ik deze morgen met de fiets naar mijn werk gegaan.

Mijn koersfiets ging ik niet nemen, dat is gewoonweg totaal onverantwoord in Brussel. Te veel auto's, tramsporen, een te groot risico dat is plots mijn voet moet kunnen neerzetten, en als ze vastgeklikt zijn in mijn pedalen zou dat wel eens tot valpartijen kunnen leiden. Niet echt ideaal om dat voor te krijgen op zo'n drukke wegen. Plus ik heb er ook geen spatborden op staan. Wat dus zou inhouden dat ik een douche van vuil en plassen over mijn rug uitgekieperd krijg. Als ik met de club ga fietsen heb ik daar niet zo'n problemen mee, dan neem ik achteraf toch altijd een douche en onmiddellijk propere kleren aan. Als ik elke dag met de fiets naar mijn werk zou gaan zou ik dus elke week een gigantische stapel was bij creëren. Het is nu al meer dan genoeg vind ik zo.

Voor die ene keer zag ik geen probleem. Alles mooi klaarleggen: handdoek, proper hemd, zeep. Dan ben ik naar onder gegaan om de krant uit te halen, mijn meest sympathieke onderbuur voor de tweede keer deze week gedag gezegd. Hij was ook zeer blij om mij weer te zien - het is een hyperkinetische overenthousiaste labrador - en mij verder aankleden. Vermits het 's morgens altijd te vroeg is en ik nog volledig op automatische piloot draai, kwam ik boven, pakte het hemd vast dat op mijn bed klaarlag en deed dat dus aan. Nog wat ontbijten en dan naar mijne fiets. GPS erop zetten en we waren weg!

Gelukkig regende het niet, daar was ik al heel blij van. Maar om dat te compenseren woei het wel meer dan genoeg. Richting Brussel is het blijkbaar altijd wind op kop. Gelukkig zou ik wind in de rug hebben bij het terugkomen. De route naar Brussel is een regelrechte ramp. Slechte weg, levensgevaarlijke stukken waarbij de vrachtwagens naast u voorbijrazen. Desalniettemin hebben we het levend gehaald. Fiets parkeren in de garage, om dan te beseffen dat ge uw propere kleren al aanhebt. En dat ge onderweg, ondanks de geringe inspanningen, toch serieus hebt gezweet. Oksel-, borst- en rugvijvers waar Ben Crabbé nog niet een heel klein beetje jaloers op zou zijn. Gênant. Zeker als ge weet dat het de gewoonte is bij ons om 's morgens iedereen een hand te gaan geven. Gelukkig waren er maar twee andere collega's en is de totale schande mij bespaart gebleven.

Door de dag was het dan afwisselend nat en droog en ik was de laatste meteorologische ontwikkelingen scherp in de gaten aan het houden. Gelukkig kwam een van de collega's mij zeggen dat hij wel tot 17h zou blijven en ik vroeger door kon gaan als ik dat wilde. Tien over vier dus in Brussel vertrokken, onderweg bijna ondersteboven gereden door een BMW die meende dat hij vlot uit een parkeerplaats mocht rijden zonder om te kijken naar het aankomende verkeerd. Piepende remmen waren mijn en zijn deel.

Eikel.

Op twee kilometer van thuis begon het dan toch nog stilletjes te druppelen, maar dat kon ik nog wel net verdragen. Een half uurtje later brak hier de hel echter los. Gietende regen en keiharde wind. Was ik even blij dat ik ondertussen al warmpjes binnen zat.

*Dit zou wel een mooie titel zijn voor een open brief naar een of andere krant.

Geen opmerkingen:

Een reactie posten