De (minder) Lange (dan verwachte) Mars - deel 1*

Vooraleer jullie mij van enige sympathie voor het communistische gedachtegoed gaan verdenken, dit is allemaal puur toeval, kameraden.

Maar kom, to the point. Het antwoord op de vraag die op ieders lippen brandt is kort en bondig.

Nee.

Dit lijkt mij voldoende voor deze blog.

Allez, ik zal dan maar wat uitweiden zeker? Het is niet dat ik met dit mooi weer mijn gras moet afrijden ofzo.

Soit. Twee weken geleden was ik voor de laatste keer nog eens gaan wandelen. Toen wist ik nog niet dat het de laatste keer zou zijn, maar daarover later meer. De bedoeling was van Vilvoorde naar Halen te wandelen, zo'n 55 kilometer. Dan zou ik bij mijn ouders blijven slapen en 's anderendaags naar Hasselt wandelen, daar de trein pakken en zo naar huis. De week erop zou ik dan de trein naar Hasselt pakken om dan naar Halen te wandelen, de jaarlijkse BBQ voor Halen Kermis mee te doen om dan naar Diestanboel te wandelen  - 10 kilometer - en weer de trein naar huis.

Dat was dus het plan.

Ikke dus dieje zaterdagochtend een goed ontbijt genomen, rugzakje omgedaan, mijne fietsgps ingesteld en vertrokken richting Halen. Op zich ging het wel lekker. Niet te warm weer, niet al te veel lange saaie stukken langs een steenweg, de moraal zat goed. Na 20 kilometer eventjes gestopt om mijn krant te lezen en dan maar verder. Het enige nadeel dat ik tot nog toe kon verzinnen was het feit dat ik nog geen winkels was tegengekomen waar ik iets van drinken of eten zou kunnen kopen. Maar ik was gelukkig voorzien met een rugzak vol muslirepen en twee flesjes water. Woog wel iets meer, maar als ik zonder water zou vallen dan zou het nog eens zo zwaar worden. Maar kom, na een paar interessante artikels gelezen te hebben was het tijd om verder te gaan.

Na zo'n 10 kilometer gedaan te hebben begonnen mijn voeten een beetje op te spelen. Niets bijzonders, gewoon wat zeuren. Ik had pas nieuwe schoenen gekocht voor dagdagelijks gebruik en die hadden mij wat miserie bezorgd dus had ik mijn voeten preventief afgeplakt. Dus daar zag ik geen probleem.

Bon, ondertussen eens mijne gps nemen en kijken hoeveel kilometer ik al had afgelegd. Ok, zo'n 30 kilometer, over de helft dus al. Euhm... waarom zegt mijne gps dat ik er nu nog 40 moet gaan en pas om half elf deze avond ga aankomen? Waar zit ik nu eigenlijk? Tijd voor mijne andere gps, dieje van mijne gsm.

Hoezo ik zit ónder Leuven? What the effin fuck?

Ok... mijne fietsgps vond het dus blijkbaar grappig om mij in de plaats van boven Leuven, onder Leuven te sturen. Change of plans dan maar. Hoe ver zitten we nu eigenlijk van Leuven? 10 kilometer. Ok, dus nu 10 kilometer naar Leuven wandelen, trein pakken naar Diest en dan nog 10 kilometer naar Halen. Het kalf is nog lang niet verdronken Tristan!

Dat dacht ik dus. Het licht vervelende gevoel aan mijn kleine tenen begon nu een serieus zeurend en pijnlijk gevoel te worden. Soit, toch eens stoppen en kijken wat er juist aan de hand was.

Aan de handen was er niet veel, mijn voeten daarentegen waren "un autre quelque chose". Blaren op mijn hielen, mijn dikke tenen en om het nog eens af te maken twee mooie rode bloedblaren op mijn kleine tenen. Aha, dat was het dus wat ik voelde.

Er even naar kijken had mij geen deugd gedaan. Het leek nu wel alsof ik twee gloeiende kooltjes in mijn schoenen had gestoken. Elke stap begon meer en meer pijn te doen nu.

Opnieuw een kleine change of plans. Tot Leuven en dan met de trein naar Vilvoorde terug.

Na een mankende helletocht van 10 kilometer dan toch tot in Leuven geraakt. Tot overmaat van ramp waren alle apothekers tussen waar ik was en waar ik moest zijn gesloten. Wie verzint dat! Ik denk dat ik er een stuk of vier gepasseerd ben, allemaal dicht! Aan het station dan een broodje en een flesje cola gekocht om de noodzakelijke energie binnen te krijgen. Met broodje en cola in de hand naar het juiste perron strompelen dan maar. Ja lap roltrap werkt niet. Zucht. Trein opstappen, rustig eten en drinken en in Mechelen er terug uit. Fuck. Weer een ander perron. Strompel strompel. Vilvoorde. Eindelijk.

Miljaar, ik woon nog op 3 kilometer van het station. Zucht. Diepe zucht.

Terwijl ik op het laatste deel van mijn tocht naar huis voorbijgestoken werd door minstens drie slakken troostte ik mezelf dat het wel allemaal nog zal meevallen, ene keer als ik thuis ben. Dat ik voor de verandering weeral aan het overdrijven was.

Eindelijk thuis. Eindelijk die schoenen uit. Aaaaaah zalig gevoel. Ik leg me op mijn bed om eventjes te bekomen. Dat had ik dus niet mogen doen. Mijn voeten begonnen onmiddellijk te pikken. Maar echt pikken. Dus niet het zeurige branden dat ik nog wel verdroeg, maar echt gloeiend hete naalden die in mijn tenen werden geduwd. Nooit meegemaakt.

Na een half uur zo te liggen afzien besloot ik dan maar om de druk van de ketel te halen en de blaren uit te prikken.

Dat had ik dus niet mogen doen. Als ik dacht dat het daarjuist pikte, doe er nu dan nog maar een hoop zout bij in die wonde. Mannekelief, niet te doen. Mijn voeten in koud water met ontsmettingsmiddel gestoken hielp niet. In lauw water steken hielp niet. Ze omhoog houden hielp niet. Niets hielp, de pijn bleef.

Er zat dus niets anders op dan maar op mijn bed te gaan liggen en proberen te pijn te verbijten en zo in slaap te vallen. Pijn minderde niet. En nu begon ik ook ineens koorts en maagpijn te krijgen?! Fuck, zegt dat het niet waar is he! Toch niet weer een zonneslag he?! Beetje licht in mijn hoofd zette ik mijn terrasstoel onder de douche - beetje duizelig, ik vertrouwde mezelf niet genoeg om rechtop te blijven staan - en installeerde ik mezelf onder een koude waterstraal om af te koelen. Dat lukte toch al een beetje. Nu nog van die maagpijn zien af te komen.

Abu C. zou binnen een kwartiertje thuis zijn en hij had Rennie in huis. Zoals ze zeggen: beter een goede buur dan een verre neef. (Ook al is dat laatste relatief, maar dat is voor een volgende post). Maar dat kwartier leek wel een eeuwigheid. Ik nam dus maar een generische Immodium om mijn maag stil te leggen in de hoop dat de pijn dan ook zou gaan liggen en een Dafalgan Codeïne die ik had gespaard voor een speciale gelegenheid, zoals een epische kater. Maar nood breekt wet.

Laten we zeggen dat zowel de Immodium als de codeïne hun werk zeer goed deden want ik viel als blok in slaap en dit zonder al te veel buikpijn. Bij deze alvast mijn excuses aan Abu C. die waarschijnlijk de hele nacht is opgebleven, wachtende op mijn komst.

Epiloog: 's anderendaags werd ik wakker en sprong ik gezwind uit bed. Géén stramme kuiten! Ik begin wandelconditie te krijgen! Hoeraaaaaaaaah! Pijnlijke voeten! Ik kan niet op mijn voeten staan! Ik heb dus een heel weekend zonder schoenen rondgestrompeld, een hele week met dikke plakkers mogen gaan werken en dan is zaterdag - inderdaad ja, de zaterdag voor de Dodentocht dus - mijne teennagel uitgevallen.

Laten we zeggen dat na dit hele voorval mijne goesting om mee te doen gesmolten was als sneeuw voor de zon. Gaan wandelen met klak en toch een zonneslag, een kortere afstand afgelegd en toch mijn voeten compleet om zeep geholpen... Nope, absoluut geen zin meer.

*Ahja, voor zij die mijn verslag van de Dodentocht zelf verwacht hadden, die zullen moeten wachten op deel 2.

Les excuses sont faites pour s'en servir (et les cons pour les croire)*

Voor de slechte verstaanders onder jullie: ik kijk absoluut niet uit naar mijn deelname aan de Dodentocht. Want zeg nu eens eerlijk, wat valt daar aan te winnen? Het is niet alsof het de Olympische Spelen zijn waar ik vier jaar keihard voor heb getraind en heel mijn leven voor "on hold" heb gezet, in de hoop op een gouden plak te halen.

Of iets anders.

Ook ga ik er de vrouw van mijn leven niet mee tegenkomen. Zelfs als ik mijn lat zou leggen op het niveau van "jonger als ons Ma en we doen er al niet te moeilijk meer over" dan nog ben ik ze niet tegengekomen op een wandeling. Niet moeilijk te begrijpen: welke normale mens die de pensioengerechtigde leeftijd nog niet bereikt heeft, heeft tijd en goesting om elk weekend minstens 12h te verspillen aan een wandeling?

En zelfs dan. Stel nu, let wel stél, dat ik de toekomstige mevrouw Noelmans daar zou tegenkomen. Dan ben ik toch helemaal gesjareld? Want ja, zij denkt dat ik graag ga wandelen en zij zal waarschijnlijk wel graag wandelen. Daar gaan mijn weekends dus voor de rest van mijn leven!

Maar om terug op mijn punt terug te komen: in het allerbeste geval ga ik vandaag en morgen 100 kilometer wandelen. In dat hele proces zal ik dan waarschijnlijk zo'n dag van mijn leven verliezen. Een ganse dag die ik dus nooit meer zal terugkrijgen - en dan nog een heel verlengd weekend mogen nagenieten van pijnlijke benen, voeten en goesting.

Ik heb nu al zo veel pijn aan mijn goesting, ge moet niet vragen wat dat morgen gaat geven!

Daarom was ik op zoek naar een geldig excuus. Een blessure of zo die mij het wandelen zou verbieden. De blaren op mijn voeten zijn ondertussen genezen en mijn teennagel is ook uitgevallen en teruggegroeid, dus daar kan ik ook geen beroep op doen. Maar zoals het spreekwoord gaat: "drastic times call for drastic measures".

Very drastic

De reactie van de leden van de Phil Kevinfanclub echter was: geen excuus, ge hebt uw handen niet nodig om te wandelen.

Smeerlappen.

Allez, één liedje om te zingen als de sfeer in een dipje raakt onderweg heb ik dankzij deze empatische reactie nu juist aan mijn repertoire toegevoegd.

*Google Translate: Excuses zijn gemaakt om het te gebruiken (en idioten om aan te nemen).

Iedereen is vrij (om zonnecrème te gebruiken). En een hoedje.*

Lezers en lezeressen van deze blogpost van 10 augustus 2016

Gebruik zonnecrème. En een klak.

Als ik jullie slechts 1 tip voor de toekomst mocht geven,

Zonnecrème en een klak zouden het zijn.

Vanwaar dit advies vraagt ge u misschien af? Welnu, zoals gisteren reeds gezegd "mag" ik meedoen aan de Dodentocht. En als training hierop zijn onze Sportief Directeur en ik ooit eens gaan wandelen. Vooraleer ge u hier een romantisch beeld bij gaat voorstellen van de Sportief Directeur en ondergetekende die over een strand hand in hand de ondergaande zon tegemoet gaan, zo was het dus absoluut niet. (Fieuw hoor ik nu mijn denkbeeldige horde vrouwelijke fans opgelucht adem halen).

Het zit namelijk zo: de Sportief Directeur, de Verantwoordelijke Gebouwen en de Toezichthouder op de werken (ook al zijn deze werken reeds zeer lang gedaan, ze blijft haar titel behouden. Een statutenwijziging is echt wel te veel werk) en ikzelf hebben ons namelijk ingeschreven voor de Dodentocht. Oftwel 100 kilometer wandelen.

Hoe ik daarin verzeild geraakt ben? Ik vraag het mij ook nog steeds af. Veel gaat volgens mij te maken hebben met het feit dat ik mezelf eens veel te luid heb afgevraagd "Hoe moeilijk dat eigenlijk wel kan zijn. Want ja, dat is toch gewoon maar wat wandelen?"

En toen schreef de Sportief Directeur zich dus in.

Dit brengt ons naadloos over naar de wandeling die wij met zijn tweeën op een ochtend in Neerlinter hebben gedaan. Oftewel 42 kilometer.

Yeeey.

Maar kom, wij dus vertrokken. En juist toen de Sportief Directeur zei: tiens dat is precies al eventjes geleden dat we nog een pijltje hebben gezien, zag ik rechts een bord staan voor de 42 kilometer. Te snel gepanikeerd dus. Eerste stop was al daar? Das ook wel snel, niet? Er hingen bordjes uit dat de route was ingekort door het slechte weer, dus dat zou wel eens kunnen. Vooral de 42 kilometer wist iemand van de organisatie mij te zeggen.

Ok, wij dus maar verder door.

Na een paar uur kwamen we terug aan het begin uit. Vreemd... Dit klopt niet. Maar kom, ideale moment om eventjes iets te eten, het was toch juist middag. En ondertussen eventjes wat navragen.

Wat bleek?

We hadden de helft van het parcours afgesneden! We moesten blijkbaar in het begin naar links gaan maar doordat we door waren gegaan en naar rechts, hadden we de 22 kilometer aan de linkerkant zowel figuurlijk als letterlijk laten links liggen.

Bon, maar verder wandelen dus. De reden dat we de eerste pijl gemist hadden, kwam doordat wij op de stoep wandelden en twee bussen ons het zicht hadden belemmerd op deze eerste pijl. Tja, kan de beste overkomen zullen we maar zeggen zeker?

Maar toch meestal de domste eerst.

Soit, die zaterdag was een bewolkte warme dag. Wat dus wil zeggen: hoge luchtvochtigheid. En laat ik dat nu net niet verdragen. Plus ik begon het gevoel te krijgen dat ik een zonneslagje aan het krijgen was, ondanks mijn klak die ik opzette van zodra er ook maar een straaltje zon door de wolken prikte.

Ondanks deze voorzorgen had ik het veel te warm om mij nog goed in mijn vel te voelen. De Sportief Directeur beweerde bij hoog en bij laag dat mijne baard mij ook wel geen goed zou doen.

Waarna ik hem er dan op moest wijzen dat een baard altijd "kewl" is.

Aan de voorlaatste controlepost werd het mij te veel. Ik kreeg mijn lichaam maar niet afgekoeld, ondanks mijn overvloedige zweten. Ik heb al twee keer een zonneslag gehad dus nam ik het zekere voor het onzekere en besliste ik de laatste lus niet meer te doen en al terug te keren, hierbij 8 kilometer overslaand. Maar toch nog 3 kilometer.

Zucht, ik haat wandelen.

De Sportief Directeur had nog brandstof genoeg in de tank dus besloot hij de resterende 8 + 3 kilometer maar te gaan lopen. Ge leest het goed. Lopen! Hij had dan misschien geen zonneslag, maar toch wel overduidelijk een serieuze slag van de molen gekregen.

Wat zo'n beetje haar op uwen kop hebben toch al niet voor verschil kan maken precies.

Nadat ik aangekomen en ondertussen ook al terug een beetje bekomen  met twee glazen cola en een een glas water kwam de Sportief Directeur nat van het zweet binnen. Hij had wel wat bekijks moet ik zeggen.

Epiloog: bij mijn ouders aangekomen om een bad te gaan nemen zag ik dat mijn kop knalrood verbrand was en mijn armen ook wel een rode tint hadden gekregen. Dat gevoel van een zonneslag zal er dus niet ver naast gezeten hebben.

Post epiloog: ik heb nadien nog drie dagen kreupel rondgelopen. Tof zenne, zo wandelen. Nen hele dag kwijt den dag zelf en ge kunt er dan nog drie dagen van nagenieten.

En nu was ik nog eens niet halfweg...

*Volgende keer toch maar naar het advies van Baz Luhrman luisteren.

Wir stappen das*

Tussenbalans: twee kleine zonneslagen, een roodverbrande kop (hoe denkt ge dat ik aan een van die twee zonneslagen ben gekomen?), pijnlijke kuiten, blaren zo groot als duiveneieren op beide voeten, verlies van mijn geloof in een GPS en een teennagel die is uitgevallen.

Komt daar nog eens bovenop dat ik ook dik pijn heb aan mijn goesting.

Dit alles om maar uit te drukken hoe hard ik er tegenop zie om dit weekend met een deel van de Phil Kevinfanclub aan de Dodentocht deel te gaan nemen. Inderdaad, Dodentocht zoals in 100 kilometer aan een stuk gaan wandelen.

Waarom ik daar aan mee doe?

Inderdaad.

Dat is geen antwoord zegt ge? Dat weet ik wel. Alleen kan ik er geen zinnig antwoord op geven. Allez ja, buiten dan dat ik moet leren om mijne grote mond te houden.

Heel lang geleden had ik eens met een iets te luide stem verkondigd "Allee ja, hoe moeilijk kan dat eigenlijk zijn, zo de Dodentocht? Dat is uiteindelijk toch maar gewoon wat stappen, nie?" En daar kraaide verder geen haan naar, zoals het hoort in zo'n situaties.

Tot onze Sportief Directeur het nodig vond om zichzelf in te schrijven.

Tja, kijk "grote mond, klein kont" dat is iets waar ik niet aan meedoe en dus ben ik ook maar in het bad gestapt. Onder protest en met fikse tegengoesting, dat spreekt.

En nu vrijdag is het dus zo ver. Ik ga dus mijn verjaardag tegemoet stappen... Daar waar ik andere jaren met Tsigalko in Leuven probeer af te spreken om samen de miserie van ons ouder worden te verdrinken ga ik nu met de Phil Kevinfanclub op stap in Bornem.

Létterlijk op stap.

Euhm... bedankt?

Voor de sadisten onder jullie is het zelfs mogelijk om deze lijdenstocht te volgen. En voor diegenen onder jullie die eens graag hard willen lachen: 341 is het nummer om in de gaten te houden.

*Met dank aan Mutti Merkel voor deze titel.