woensdag 18 november 2015

Eddyke*

Er is sinds kort een meisje in mijn leven gekomen waar ik stapelzot van ben.

How how, wacht nog heel eventjes met het sturen van gelukwensen naar mijn kant! 

Néé Mama blijft zitten, ge moet de vlag niet gaan uithangen! 

En mijn waarde leden van de Phil Kevinfanclub, gene paniek, ik heb nog steeds meer dan genoeg tijd om jullie Voorzitter te zijn.

Laat me de eerste zin van deze post eventjes verduidelijken: het meisje in kwestie is Eddyke, de dochter van de Ambtenaar. Geboren op 9 november laatst leden. Ik ken ze dus nog maar goed en wel 9 dagen, maar ik ben er al helemaal gek van.

Pour la petite histoire zal ik ook eventjes de naam uitleggen: op donderdag 19 maart had de Ambtenaar mij op de hoogte gebracht van haar bestaan. Vermits ze niet wist wat het geslacht was van haar spruit, heb ik het dus maar op mij genomen om haar Eddyke te noemen. Ondertussen blijkt dat ik mij vergist heb van geslacht (ik had 1 kans op 2), maar in het kader van mijn blog blijf ik dit pseudoniem gebruiken. Zoals er al zo velen de revu zijn gepasseerd.

Zo ook bijvoorbeeld de Schooljuffrouw, die de meter is van Eddyke en er zo mogelijk nóg gekker van is dan ik het ben.

Ik moet toegeven dat ik de laatste dagen naar aanloop van de geboorte ook op hete kolen zat. En natuurlijk probeerde ik de Ambtenaar dan nog wat meer af te jagen dan normaal. 

Oprecht vriendschappelijke vragen zoals: "En hangbuikzwijntje, hoe is het ermee gesteld?" of "Is he there yet?". Een kunstzinnige zwart-wit foto met zacht licht van hare dikke buik met konijn doorgestuurd krijgen en die dan beantwoorden met een foto van mijne blote pens met een pintje bier erop rustend. En natuurlijk alle vijf voet vragen of ik nog gene suikernonkel ben geworden. 

Ik zeg suikernonkel omdat de Ambtenaar en ik geen halve druppel bloed delen, vandaar dat ik nooit een échte nonkel kan zijn. Maar kom dat onbenullige detail maakt mijn blijdschap er niet minder om.

Een van de reacties die ik kreeg van de Ambtenaar op mijn ongeduld, was: "Tristan, ik was een uur geleden nog op Facebook, dan kunt ge toch ongeveer wel raden dat Eddyke er nog niet is."

Dus ikke de dagen voor de geplande datum via Facebook maar de hele tijd ongeduldige reacties gestuurd in de aard van: "Seg Ambtenaar, moet ik woensdag nu vrijaf houden? Hoe ge weet dat niet? Hoe wilt ge dat ne mens hier iets geregeld krijgt? Man man man, dat is nog niet geboren of dat heeft al streken!"

Maandagavond stuurde ik dan: "Bon, ge waart 30 minuten geleden nog online, ik ben dus nog altijd gene nonkel geworden ;)"

Een half uur later ging de telefoon dan ineens over. De Ambtenaar?

Eddyke was geboren en bleek een meisje te zijn! Beiden stelden het wel. Eerlijk gezegd, ik wist niet wat ik moet zeggen. Ik was helemaal overladen door een gevoel van blijdschap. Joy overload gewoonweg. Ik wist echt niet wat te zeggen. Het overkomt mij zelden, maar dit meisje van slechts enkele uren slaagde er toch wel niet in om mij met een mond vol tanden te laten staan.

Woensdag ben ik dan op kraambezoek gegaan en toen was ik helemaal verkocht. Dat kleine wezentje in mijn armen houden terwijl het zo vredig lag te slapen... onbeschrijfelijk. 

Een hoogst vervelende situatie voor mij als blogger overigens.

Maar toch, ik weet echt niet wat te zeggen. Ik heb een fototje van Eddyke getrokken en ik heb er al duizenden keren naar zitten kijken. En elke keer opnieuw word ik overvallen door een heel warm gevoel van binnen.

De Ambtenaar zowat kennende zal ze zeker van dit gevoel misbruik maken om mij in te schakelen als babysit. Voor de show zal ik dan wel wat tegenspartelen en zeggen dat ik heel veel superbelangrijke zaken te doen heb die ik dan spéciaal voor haar zal annuleren, maar ik zal het natuurlijk met heel veel plezier doen.

Ik kan alleen niet beloven dat ik Eddyke niet ga hebben opgegeten tegen dat ze terug is.

*Gene paniek, dit gaat hier geen vrouwenblog worden.