maandag 28 september 2015

Pijn wat is da? Da's gewoon fijn met een P!*

Eigenlijk wilde ik deze eerste van 4 posts in mijn Vilvoorde, waar experimenteren fun is! reeks onderbrengen. Echter, ik heb mij twijfels over het "fun" gehalte van dit experiment. Ik vermoed dat jullie er zeker jullie plezier aan zullen beleven, of ondergetekende het ook gaat hebben... ik vrees ervoor.

Het toeval wil dat ik sinds vorige vrijdag een zeer goede inleiding kan verzinnen voor deze post.

Sinds begin dit jaar ben ik van werk veranderd en heb ik terug personeelsfeestjes die de moeite waard zijn om naartoe te gaan. Zeker een feestje dat in een bepaald thema was. De jaren 90 was het dit jaar. Voor mijn vrouwelijke collega's was de keuze zeer snel gemaakt: ze zouden als Spice Girls gaan.

En laat deze post nu net over iets pikant gaan.

Helaas mijn waarde leden van de Phil Kevinfanclub, jullie Voorzitter gaat nog steeds vrijgezellig door het leven, het is dus niet pikant op dat gebied. Niets waar een bedrijfsfeestje verandering in kan brengen blijkbaar.

Ik vind dit zelf ook wel zeer spijtig.

Maar dus wel pikant in de betekenis van kruiden. Pepertjes meer bepaald.

De echtgenoot vriend (ze leven in zonde samen) van mijn collega Scary Spice is namelijk een fervent pepertjeskweker. Fervent, zoals in: sinds dit jaar. Vermits ik zelf ook een pepertjesstruik had staan, besloot ik Kopernek een pleziertje te doen en hem er een handvol te geven. Ik had er toch meer dan voldoende voor mezelf, het is nu ook niet alsof ik dat elke dag zo uit het vuistje zit te eten.

Blijkbaar wist hij mijn geste wel te appreciëren en besloot hij mijn vrijgevigheid te beantwoorden met veel meer vrijgevigheid. Ik vrees zelfs iéts te veel vrijgevigheid.

Véél te veel vrijgevigheid
Voor de niet kenners onder jullie, dit zijn dus pepertjes. Zelf kon ik er maar eentje zo thuisbrengen en dat was de meest linkse op de foto. Een zogenaamde Scotch Bonnet. Daarnaast is het een Trinidad Scorpion en nog iets en dat kleine rode bolletje is een Carolina Reaper.

Deze zaken zijn de reden waarom ik sinds kort niet meer in mijn keuken durf te komen.

Waarom? Wel, laat het mij zo stellen: er bestaat zoiets als een Scovilleschaal, die bepaald hoe pikant iets is. En die schaal loop van 0 tot 16.000.000.

Om jullie een beetje een idee te geven: tabasco heeft een waarde tussen de 600 en de 800.

Nu, de Scotch Bonnet zit tussen de 100.000 en de 350.000. De Trinidad Scorpion nog ergens iets rond de - hou u vast - 2 miljoen.

En om het allemaal nog wat af te toppen: de Carolina Reaper kan tot 2,2 miljoen gaan.

Begrijpen jullie nu waarom ik de laatste dagen zo'n schrik heb in de keuken?

Om even terug te komen op mijn inleiding: de volgende stap is nu om ze allemaal eens te proeven. Vandaar dus mijn - waarschijnlijk zeer gegronde - twijfels over het "fun" gedeelte van het experiment.

Ik kijk er al naar uit...

*Sammy Tanghe

donderdag 10 september 2015

Oooh and that's a bad miss*

In een post van lang geleden riep ik de mp3speler om mee te kunnen zwemmen uit tot beste uitvinding sinds de uitvinding van het gesneden brood.

Bij deze kan ik zeggen dat ik een nieuwe uitvinding heb ontdekt die van mij met de titel mag gaan lopen als beste uitvinding sinds de uitvinding van de mp3speler om mee te kunnen zwemmen.

Ik denk dat het ondertussen ook al meer dan duidelijk is dat ik "my inner child" meer dan koester. Om niet te zeggen dat ik bij momenten een groot kind kan zijn.

Sta mij toe u te introduceren, mijn gloednieuwe biljarttafel.

Owh yeah
*Met dank aan David Mitchell voor deze titel.

dinsdag 8 september 2015

Zo oud als Christus toen hij stierf*

Zoals jullie ongetwijfeld nog herinneren en al lang met stip in jullie agenda hebben genoteerd, ben ik jarig op dezelfde dag als Fidel Castro.

Ook al is hij al enkele weken gepasseerd, toch wil ik dit verhaaltje nog eventjes met jullie delen.

Want dit jaar was voor mij wel een redelijk bijzondere verjaardag. Het deed mij namelijk terugdenken aan de eerste verjaardag van mijn vader die ik mij herinner.

Sterker zelfs, de dag in kwestie is ook de dag met de eerste woorden van mijn vader die ik mij volledig bewust kan herinneren, in context en alles. En deze wijze woorden zijn dus ook ineens de titel van deze post.

Ik ga het verhaal nog wat sterker maken zelfs, want ik herinner mij dat de dag in kwestie een zondag was, en dat het toen mooi weer was.

En ja, ik heb dat zojuist opgezocht om te kijken of het allemaal wel klopte met mijn herinnering.

Het feit dat het een zondag was, weet ik omdat ik die dag naar de mis mocht moest gaan. Het mooie weer herinner ik mij omdat ik in de kerk zat terwijl het buiten zo'n schoon weer was. Maar ook omdat we 's zondags bij bomma altijd met de familie samenkwamen voor koffie en taart.

Terwijl papa in de keuken aan het rommelen was, kwam mijn oudste nicht hem proficiat wensen en vroeg ze en passant ook hou oud hij nu was geworden.

"Zo oud als Christus toen hij stierf" was zijn antwoord.

Gek toch hoe zo een zinnetje zo'n indruk op mij heeft nagelaten, als ware het de moord op Kennedy.

Als ik terug tel, moest ik op het moment van de feiten nog 7 jaar worden.

26 jaar later ben ik dus even oud.

*33 jaar dus