dinsdag 21 mei 2013

Het meisje met de zwavelstokjes*

Zaterdag was het de seizoensafsluiter van Vitoria Diabolix. Volgens de puntentelling bijgehouden door Tsigalko, is de match op 15 - 4 geëindigd. Volgens mijn team mochten ze dan eigenlijk nog heel blij zijn met mij in de goal. Ik was vooral content dat de keeper van de tegenpartij - ondanks hun verwoede collectieve pogingen - er niet in geslaagd is om te scoren. 15 goals binnenkrijgen tot daar aan toe, maar de vernedering van de keeper van de tegenpartij te laten scoren zou de druppel geweest zijn.

Maarja, wat wilt ge? Zaalvoetbal is normaal gezien een sport waarbij er 5 spelers op het plein staan, en er continu gewisseld kan worden met de bank. Op onze bank zaten twee supporters. Twee meer dan ik mij ooit kan herinneren. Maar ja, zonder reservespelers liep mijn ploeg zich natuurlijk dood, wat zijn gevolgen had voor balrecuperatie bij balverlies. Die was gewoon onbestaande. En daardoor werd ik geregeld voor een executiepeloton van 3 tegenspelers gezet.

Soms overleefde ik het, meestal was ik de pineut.

Maar kom, vandaag was voetbal maar bijkomstig. Het Eurovisiesongfestival, daar was het ons om te doen! En voor alle duidelijkheid, dit is inderdaad geveinsd enthousiasme.

Om eerlijk te zijn: ik kan mij met de beste wil van de wereld niet meer herinneren wanneer ik de laatste keer naar Eurosong heb gekeken. Of liever, het van begin tot einde heb uitgekeken. Dat moet volgens mij van Clouseau of Ingeborg geleden zijn. Ik was echter een van de weinigen in die positie. Een van onze supporters was ook een leek zoals mij, maar de rest waren echte die hards. Ze hadden allemaal de halve finales gezien én konden ondertussen al enkele liedjes meeneuriën. En ze waren ondertussen al volledig gesmolten voor de charmes van onze Belgische inzending, Roberto Bellarosa. Volgens hen zou hij hét meisjesidool van het moment zijn.

Die poster boven het bed van Tsigalko vond ik er echter een beetje over.

Om eventjes het plaatje beter te schetsen: 6 mannen en 1 vrouw, allen dertigers, die naar Eursong zaten te kijken. Het zou het begin kunnen zijn van een slechte mop. Strafste van al was dan nog dat het vooral de mannen waren die begeleidende commentaar gaven op de garderobes van de deelnemers. Vooral de vurige jurk van Moldavië wist hun voorkeur weg te dragen.

Verder natuurlijk de nodige commentaar op de falsetstem van Roemenië, de fluit van Denemarken, de vertederende lach van Roberto Bellarosa en de reus van Oekraïne. Onze voorkeur ging uiteraard naar Roberto Bellarosa. Hij zou zeker winnen. En daarna Noorwegen. Bon, na de eerste stemrondes werden onze verwachtingen al aangepast naar 'top-5'. Dan 'top-10'. Om het uiteindelijk toch maar op de linkerkolom te houden. Waar Roberto dan ook met zeer veel glans in slaagde!

Dat ik die avond met echte diehards te doen had, bleek ook duidelijk bij het toekennen van de punten. Toen het de beurt was aan Spanje, werden ze lichtjes euforisch. Ik snapte het niet echt.

"Allez nu Tristan. Spanje... Spànje! Ge zijt toch niet vergeten dat die indertijd Lisa del Bo ook 12 punten hebben gegeven?"

Ik heb het opgezocht, het klopt...

*Om de link te vinden tussen de titel en mijn post, een korte samenvatting vinden jullie hier en dit dan gecombineerd met de winnares van de avond.
 

donderdag 16 mei 2013

Proximus - you can't explain that*

Zoals jullie hier al konden lezen is het hoofdbestuur van de Phil Kevinfanclub naar Portugal gegaan. Heden ten dage moet iedereen altijd en overal bereikbaar zijn, dus had ik mijn gsm ook maar meegenomen. Niet dat ik ze daarom altijd bij had - meer niet dan wel eigenlijk - maar kom toch maar meepakken die handel.

En via sms kon ik dan toch het thuisfront op de hoogte houden van mijn lotgevallen en ook via Facebook, als we terug in ons appartement waren en er wifi was. Mijn mening daarrond kondt ge al in een vorige post lezen.

Wat mijn gsmgebruik in België betreft kan ik kort zijn: praktisch onbestaande. Ik haat het om tegen een plastiek bakje te praten. Om de een of andere reden heb ik dat minder met een gewone telefoon. Maarja, dat is ook minder aanwezig. Als ik mijn bureau uitga hoor ik hem bijvoorbeeld al niet meer. Als mijn gsm in mijn zak steekt en hij gaat af op de trein dan valt dat moeilijk te negeren. En mensen verwachten ook dat ge altijd bereikbaar zijt op uwe gsm. Daarom verkies ik ook sms boven bellen. Dat is minder opdringerig. Een biepje en that's it. Een beetje zoals een kattebelletje op uwe bureau.

Internet stelt nooit teleur.

Om u een duidelijker voorbeeld te geven van mijn praktisch onbestaande - uitgaande - gebruik van mijn gsm: op 22/11/2012 heb ik er 50 euro bij opgezet. Vandaag - dus dik 6 maanden verder - staat er nog altijd 22,06 euro op mijn kaart. Ik gebruik dus belachelijk weinig mijn gsm. Ik denk dat ik hem meer gebruik als afstandsbediening voor mijn laptop dan dat ik hem ook effectief gebruik om mee te bellen.

En inderdaad, prepaid en dus geen abonnement. Ik ben nogal van de oude stempel. Niet meer geld uitgeven dan noodzakelijk en met een prepaid kaart weet ge precies hoeveel ge hebt uitgegeven en nog kunt uitgeven.

Budgetbegeleiding quoi.

Wat gsmgebruik in het buitenland betreft ben ik ook nogal old skool: enkel indien het strikt noodzakelijk is, want dat kost geld. Veel geld. En ge moet er zelfs een stuk voor betalen wanneer ze u bellen. Want ja, uwe beller weet misschien niet dat gij in het buitenland zit, dus die betaalt enkel het stukje in België en gij moogt dan opdraaien voor de kosten van België tot hier. Gelukkig is smsjes ontvangen gratis, maar kost het versturen dan weer veel te veel geld. Zeer zuinig mee zijn dus!

Dat was dus tot op vandaag mijn redenering.

Zie hier een print screen van mijn smsverkeer van de laatste dagen. Zo kunt ge ineens zien dat ik mijn gsm maar zeer weinig gebruik.

02/05/2013: het thuisfront wat jaloers maken tijdens de wedstrijd.

En wat valt er meteen op? Een smsje versturen in België is duurder dan een smsje versturen van uit Portugal.

How wacht, ik denk dat ik mij miskeken heb.

... toch niet...

Smsje naar Proximus (vanuit - naar hun eigen netwerk dus): 0,12 euro. (Naar een ander netwerk kost het trouwens evenveel.)

Smsje vanuit Portugal: 0,109 euro. Oftewel 0,011 euro goedkoper!!! What the hell?

Kijk, ik ga hier niet belachelijk doen over die ene cent. Ondanks onze gedeelde haat jegens kerstmis, ben ik Scrooge niet. Maar toch zou ik het een graag willen weten waarom een smsje in België duurder is dan een smsje dat ik verstuur vanuit Portugal, meer dan 2.000 kilometer verder.

En ja, ik zal waarschijnlijk niet het goedkoopste of meest aangepaste tariefplan hebben, en ik wéét dat er Europese wetgeving is die een maximumbedrag heeft opgelegd voor het versturen van smsjes binnen Europa. Maar dat dit bedrag làger ligt dan een smsje dat ge verstuurt in eigen land van en naar dezelfde provider... dat gaat mijn verstand te boven.

Is er iemand met meer verstand die mij hiermee misschien kan helpen?


*http://knowyourmeme.com/memes/bill-oreilly-you-cant-explain-that



 

zaterdag 11 mei 2013

Portugese kortverhalen*

*Enkele stukjes die ik graag wil vertellen maar die op zich te kort zijn om er een volledige post van te maken, maar allemaal achter elkaar zit het wel snor.

Do the Lisboa Shuffle*

Voor zij die nog nooit in Lissabon zijn geweest: het is er redelijk heuvelachtig. En ik heb het geweten. Hoe het kwam, ik weet het niet, maar na dag 1 had ik ongelofelijk stijve kuiten. Normaal gezien heb ik daar nooit last van, zelfs niet na een triatlon gedaan te hebben. Maar daar in Lissabon dus wel. En van zodra ik langer dan 2 minuten had stilgezeten, waren mijn kuiten stijf en stram en kon ik amper bewegen. En dan schuifelde ik de eerste paar honderd meter als een oud peeke naar voren, en dan kon ik terug een beetje normaal stappen. Gelukkig zijn de leden van de Phil Kevinfanclub zo sympathiek om mijn lijdensweg dan niet te willen filmen kon ik de pijn lang genoeg verbijten om hilarische momenten van het internet te houden.

Maar man, ik heb afgezien!

*Met dank aan 10cc.

Het zwarte goud*

Koffie. Tot 2010 en mijn reis naar Cuba dronk ik het niet. Nu drink ik er sloten van. (Bedankt overigens Ondervoorzitter om mij aan deze verslaving te helpen). Ik denk dat ik op een doorsnee werkdag gemakkelijk aan 6 à 8 koppen koffie geraak. Ja, ik weet dat ik een probleem heb. De koffiecultuur in zuiderse landen is gelukkig volledig op mijn maat gesneden. Aan de bar een minuscule espresso voor twee keer niets bestellen, naar binnen kappen en doorgaan. Ideaal gewoonweg.

Bij ons vertrek hadden we afgesproken aan Starbucks in Zaventem. Ik was als eerste daar en had al een espresso besteld. Tegen dat die op was, was de Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden ook daar. En dronken we samen nog een espresso. En toen de rest van de Phil Kevinclub er was dronk ik nog een grote tas koffie. "Dat gaat straks gezellig zijn op het vliegtuig, met al uwe koffie" was de algemene teneur onder de leden.

Vliegtuig steeg op, Tristan lag te slapen.

*Wat iedereen verwachte maar dus niet gebeurde...

Als uwe kop niet vasthing*

Op de luchthaven in Lissabon, nog snel een McDonalds doen  - ja ik weet het, daarvoor gaan we naar Portugal. De Verantwoordelijke gebouwen heeft gedaan met eten, ruimt zijn plateau af - propere jongen - zet zich neer. En komt dan tot de vaststelling dat zijn vliegticket nog op de plateau lag. Gelukkig kon hij nog juist de medewerker tegenhouden om in de vuilniszak te duiken en zijn ticket terug te vinden.

*... dan konden ze de deuropeningen een stuk lager maken.

Pretty fly for a wifi*

Voor mij is vakantie en bij uitbreiding mijn weekend zeer simpel. Mijne gsm ligt op tafel en blijft daar liggen. In Lissabon juist van hetzelfde. GSM lag in het appartement en die bleef er liggen als we de stad gingen verkennen. Blijkbaar ben ik daar redelijk uniek in. De overige vier heren in het gezelschap hadden altijd en overal hun gsm mee en zodra we ergens twee seconden neer zaten, nam de Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden zijn gsm - excuseer: iPhone - uit zijn zak om te kijken of er een open netwerk was en zodra hij het had gevonden haalden de drie andere hun gsm boven om er ook op in te loggen.

Zeer gezellig, ik kan het u verzekeren.

In ons appartement hadden we ook wifi en daar had dit tot gevolg dat de communicatie tussen de verschillende kamers via Facebook verliep. Ook ik pleit hieraan schuldig. En hoe later op de avond, hoe onzinniger de communicatie. Dan kwam de Verantwoordelijke Gebouwen ook nog op het onzalige idee om de Ambtenaar toe te voegen zodat zij vanuit België al onze onzin in real time kon volgen.

Met als gevolg dat ze om de twee zinnen op Facebook kon lezen hoe iemand haar naam uitriep/schreef.

En ook "moesjemarramarra".

Het is dat ze ons ondertussen al een beetje kent.

*Het origineel.

Het Schurend Scharniertje*

Zondag gingen we de laatste keer op stap in de Bairro Alto. Niet zo druk al de vorige keer, maar dat was natuurlijk ook een vrijdag. Als ge hier in België op een zondag op stap gaat komt ge alleen maar kappers tegen heb ik ooit van een collega gehoord die toen nog in hartje Brussel woonde. Ik snapte het eerst ook niet, maar de meeste kappers hebben maandag hun sluitingsdag, vandaar.

Maar na verloop van tijd begon het toch wat drukker te worden en raakten we aan de praat met Oost/West Vlamingen. Onze Verantwoordelijke voor de Achtergestelde Gebieden natuurlijk onmiddellijk in zijn nopjes omdat hij eindelijk eens in zijn eigen taal kon spreken niet langer zijn spraakgebrek moest verbergen. Maar kom, het waren wel plezante mannen. Studenten die hun collega Erasmusstudenten in Lissabon kwamen bezoeken.

Iets later kwam het tweede deel van hun groep daar en het eerste wat een van die mannen aan mij vroeg: "en hebt ge hier al veel wievekes geschuurd?".

Toen had ik het even moeilijk om mij serieus te houden.

*Met dank aan Jos Ghysen voor deze titel.

vrijdag 10 mei 2013

Wie geschoren wordt, moet stilzitten*

Zoals gezegd, de Phil Kevinfanclub beviond zich in Lissabon, met een teveel aan gezichtsbeharing. Maar er was afgesproken dat we een snor zouden hebben. En dus moest die baard ervan af. En om dit bijzondere moment toch voldoende allure te geven, zijn we een barbier binnengegaan om met een open mes ons van de baard te ontdoen en de snor te laten staan. Dat was het plan. Maar daar ben ik dan toch van op teruggekomen en maar alles afgeschoren. Want ja, anders loop ik hier in België rond met een gebruind gezicht en een witte bovenlip. Ook een beetje dwaas.

Maar een kapper vinden die met een open mes kan scheren is nog geen evidentie. Elke kapperszaak die er glimmend en blinkend uitziet moogt ge sowieso al links laten liggen. Een kapperszaak waar er alleen maar vrouwen in staan, idem dito. Uit eigen ervaring weet ik wel dat ze dat aangeleerd krijgen tijdens hun opleiding, maar blijkbaar moeten ze dat maar ene keer of zo doen en dan de rest van hun leven nooit meer.


Eén keer heeft de Kapster op vakantie in Thailand mijn hoofd zo onder handen gehad. Volgens mij was ik de eerste keer dat ze het "in het echt" moest doen. Laten we zeggen dat ik achteraf zeer blij was dat mijn lichaam nog via mijn nek aan mijn hoofd hing. Gelukkig begon ik nergens leeg te bloeden, maar er stond toch nog zeer veel baard op.

De mannelijke kappers zijn echter niet veel beter hoor. Mijne kapper in Vilvoorde heb ik een keer op mijn kinnebakkes losgelaten. En die mag dat nu ook niet meer doen. Toegegeven, het was duizend maal gladder dan bij de Kapster, maar ik had ook wel heel wat meer krassen op mijn gezicht. Een klein bloedbad als het ware, wat natuurlijk ook niet de bedoeling is. En - o horror - hij gebruikte scheerschuim uit een bus. Wat voor ne luie kapper zijt ge dan wel niet?

En wij dus bij een overjaarse Portugees binnengegaan. Hij droeg zo'n kappersjas zoals Albert Vermeersch (Alberto Vermicelli uit Samson en Gert), maar dan in het blauw in plaats van zo'n stijlvolle roze. Niemand van ons spreekt echter Portugees, dus met de nodige handgebaren duidelijk gemaakt dat we een scheerbeurt wensten. Gewoon eens over de kaken wrijven bleek duidelijk genoeg te zijn.


De Verantwoordelijke Gebouwen en de Ondervoorzitter hadden er precies niet al te veel vertrouwen in, want ze lieten mij als eerste op de stoel plaatsnemen. Ik moest achteruit leunen, en wachten op wat zou komen. Ik had al een scheerkwast zien liggen, dus dat zat alvast beter dan mijn kapper thuis. Eerst met de tondeuse over mijn baard zodat het ergste toch al weg was, en dan kon hij er aan beginnen.

Klets, een natte koude kwast tegen mijn gezicht. Ja lap, daar ging dus mijn hoop om eerst een warme handdoek rond mijn gezicht te krijgen en al het andere waar ik op gehoopt had. Maar kom, hij gebruikte toch échte scheerzeep en een echte scheerkwast, ik moest niet te hard klagen. Met het mesje ging hij vlot over mijn wangen, hij trok met zijn vingers mijn vel zo strak als hij kon en ging daarna rustig door. Het ging sneller dan ik verwachte.

 Het resultaat was alvast het beste van mijn drie scheerbeurten ooit, maar toch was ik nog lichtjes ontgoocheld. Zo goed/slecht kan ik het zelf namelijk ook.  Ok, het duurt iets langer, maar toch. En als ik een krabbertje gebruik, doe ik het zelfs nog béter. De Verantwoordelijke Gebouwen had achteraf dezelfde bemerking goed geschoren, maar niet beter dan wanneer ge het zelf doet. En bij mijn collega's was het een iets bloederige geval als bij mij.

Het enige memorabele aan heel de kappersbeurt was eigenlijk zijn kapsalon zelf. Zijn boekhouding van de afgelopen 20 jaar lag over heel zijn kapsalon uitgesmeerd en op de muren had hij twee kalenders hangen die eerder op zijn plaats waren in een autogarage. Maar kom, voor die paar euro's dat het gekost heeft doen we niet te moeilijk.

Epiloog: bij thuiskomst bleek een van de collega's van de Ondervoorzitter bij krek dezelfde barbier langs geweest te zijn.

*Waar ik eigenlijk op gehoopt had.

dinsdag 7 mei 2013

E pluribus unum*

Eigenlijk had dit stukje "Het kan niet altijd triatlon zijn - deel 3" moeten heten, maar ik vind het clubmotto van Benfica Lissabon gewoonweg zoveel beter klinken. "Uit velen één."

Paste ook perfect bij ons weekendje Lissabon, achteraf beschouwd.

Als ik zeg dat ik geen grote voetballiefhebber ben, dan lieg ik zeker niet. Als ik al eens een voetbalwedstrijd meepik, zal het eerder per ongeluk zijn, of is het omdat ik op uitnodiging gratis kan gaan kijken. Ik zal al redelijk ziek moeten zijn alvorens ik vrijwillig ga betalen om zo'n bende overbetaalde pottenstampers op een akker bezig te zien.

Maar kijk, als we dan toch juist in Lissabon zitten op het moment dat ze een halve finale wedstrijd voor de Europa League tegen Fenerbahce spelen, en het mijn rol als voorzitter is om de leden van de Phil Kevinfanclub tevreden te houden, heb ik mijn eigen gevoelens over voetbal maar aan de kant geschoven en toegezegd om naar de wedstrijd te gaan kijken.

Langs de andere kant waren de vooruitzichten natuurlijk wel positief: halve finale Europa League - wat toch al op een hoger niveau zou mogen wijzen als onze eigen pintjesliga - plus de heenwedstrijd was met 1 - 0 geëindigd, we konden dus wel wat vuurwerk verwachten.

En oh boy, kreeg ik eventjes gelijk.

Het begon al met het nemen van de metro naar daar. De halte waar wij opstapten zaten er vier Turkse supporters die luidkeels juichten als er een supporter van Benfica voorbij wandelde. Toen we de metro opstapten, en deze ineens halfvol bleek te zitten met supporters van Fenerbahce, kon hun pret natuurlijk niet op. Juichen, zingen, springen zodra de metro stilstond, verbroederen met de tegenpartij, nog wat meer zingen, zingen dat Sporting Lissabon beter is als Benfica Lissabon (ik spreek dan wel geen Turks, maar dat kon ik er nog wel net uit afleiden).

Naar het stadion, eventjes rond zoeken waar we onze tickets konden afhalen en terwijl ik stond aan te schuiven, ging de rest zoeken voor truitjes en sjaaltjes. Zelf voel ik die profileringsdrang zo niet, maar de Ondervoorzitter had een collega beloofd een truitje mee te pakken en de Sportief Directeur is dat gewoonweg aan zijn titel verplicht. Naar Portugese normen ging het allemaal vrij vlot en snel. Prima zo!

Het stadion dan maar naar binnen. Fantastisch groot stadion. Perfecte grasmat - in tegenstelling tot de akkers die er in België zijn. En hoe graag ik het ook zou willen enkel en alleen al om de Ambtenaar te jennen, kan ik hier jammer genoeg geen giftige opmerking invoegen over de stand van het veld in STVV. Daarnaast waren er ook nog eens zeer steile tribunes - zo het schijnt zou het in Luik ook zo zijn - waardoor ge echt pal op het veld lijkt te zitten en de spelers bijna kunt aanraken.

Dat, of het moet zijn dat het hele grote spelers zijn.

Nog snel iets te drinken genomen. Maar snel bleek een zeer relatief begrip te zijn. Bier werd uitgeschonken uit een flesje. Uit een flesje! Dus elk flesje afzonderlijk moest geopend worden en uitgegoten worden. Man man man. In plaats van een tap te zetten! Een Belgische toerist die we 's anderendaags tijdens ons bezoek aan het kasteel tegenkwamen wist ons te zeggen dat dit zo gedaan wordt omdat ze alcoholvrij bier moeten schenken bij Europese wedstrijden. En blijkbaar zou alcoholvrij bier niet op vat te verkrijgen zijn.

Leugenaar.

En daarbij, waarom kunnen ze dan tenminste geen flessen cola pakken of ook van de tap? In plaats van nu blikjes... Portugese efficiëntie, ik ging mij er nog vaak aan ergeren deze vakantie.

Ondertussen begon de speaker het publiek al goed op te warmen. Benfiiiiiiiiii-ca! Benfiiiiiiiii-ca! Benfiiiiiiii-ca! En heel het stadion kolkte mee. En dan keek ineens iedereen rechts achter van mij. Kuddementaliteit dat we dan hebben kijkt ge automatisch mee in die richting. En dan lossen ze daar ineens een arend die rondjes begint te vliegen in het stadion om dan uiteindelijk op het clubembleem te landen. Heel mooi om te zien en ook zeer spectaculair om zo'n machtige vogel in zo'n kleine ruimte bezig te zien. De Ondervoorzitter had het op tv al duizenden malen gezien, maar "in het echt" vond hij het toch wel indrukwekkend.

En dan begon de wedstrijd. Zingen als "wij" aan de bal waren, fluiten als "zij" de bal hadden. Constant. Grappig was wel dat de supporters geregeld SLB zongen, maar dat het in het begin klonk als Essevee. Maar er was toch een klein niveauverschil tussen deze ploeg en dat Belgische ploegje waar de Verantwoordelijke Oost- en West Vlaanderen voor (succes)supportert.

Het wedstrijdverloop kon eigenlijk niet beter gaan. Op 10 minuten viel de eerste goal voor Benfica. Ambiance in de keet. Iets erop een penalty. Oorverdovend gefluit, maar het mocht niet baten, de gevreesde tegengoal. Gelukkig lieten ze het hoofd niet hangen en kwam tegen het einde van de eerste helft nog de tweede broodnodige goal. 2 - 1, het kon nog alle kanten uit. 20 minuten voor het einde dan de verlossende 3 - 1! Het stadion ontplofte. Onbeschrijfelijk die sfeer toen. Het werd nog even spannend met verhoogde druk, maar we wonnen! De eerste keer in mijn leven dat ik een wedstrijd van Benfica heb gezien, en ik voelde mij al een fan. Gewoon zo laten meeslepen met de sfeer die er in het stadion hing en de hele tijd bleef hangen. Eigenlijk had het een beetje weg van Chrisostomos: een hese stem en piepende oren van al dat gefluit. Maar wat een sfeer, wat een wedstrijd, wat een ervaring!

Na onze overwinning zijn we nog ene gaan drinken in het stad en dan gaan slapen, na nog eerst de nodige onzin over en weer gefacebooked te hebben - maar daarover later meer.

Moest STVV de eindronde spelen en de Ambtenaar ons opnieuw uitnodigen... ik zal zwaar ontgoocheld zijn als ze niet minstens één kanariepietje door het stadion laten vliegen.

*De goals.