dinsdag 31 juli 2012

Fietsen die mannen haten - deel 3*

Eerst en vooral ik heb hier geen reactie nodig in de aard van "jama Tristan, dat hadt ge toch wel kunnen weten". Ik had het inderdaad waarschijnlijk allemaal wel kunnen weten, maar als het over mijn fietsen gaat denk ik tegenwoordig niet meer even helder. Dan komt er een rode waas voor mijn ogen en wil ik het allemaal zo snel mogelijk achter de rug hebben.

De lekke band dus van mijn wrak. Ik denk dat die band redelijk verduurd moet geweest zijn want ze was nogal doorgescheurd, over verschillende centimeters. Geen duimspijkers of iets dergelijks dus. Beter zo, anders moest ik nog heel die buitenband afzoeken om te kijken of er ergens een stukje was blijven insteken. Na mijn avondeten ikke dus al mijn materiaal bij elkaar gezocht - moersleutels, bandenlichters, fietspomp en binnenband, volledig klaar om mijn fiets te repareren.

Nu, ik heb een fiets met drie vitesses. En het is nog zo'n model waarbij er een kettinkje door de achteras loopt. Ik weet begot niet hoe dat systeem werkt, het enige wat ik weet is dat het mijn reparatie er niet makkelijker op maakt. (Sinds vandaag weet ik dus wel hoe zo'n systeem werkt. Voor de geïnteresseerden is hier de uitleg.) Dus dat achterwiel losgedraaid, de ketting eraf gehaald, het wiel los wrikken, zien dat die versnellingskabel niet afknapt, de kapotte binnenband eruit halen en de nieuwe binnenband insteken, beetje oppompen en... hey wacht hier eens heel even...

*zucht*

DA IS NE BINNENBAND VAN EEN KOERSFIETS DAT IK HIER NU VAST HEB!!!

*zucht*

Mijne auto dan maar ingesprongen en naar de Brico gereden. "Fietsbanden? Rayon 4 mijnheer." Al een geluk dat ik niet in de Gamma was of er smeert er daar ene u nog een hamerkeuh, een beitelke en eventueel nog een zaagskeuh aan als ge niet oppast. Rayon 4... dat is dus hier. Helemaal achteraan staan dus de binnenbanden. Koersfiets heb ik niet nodig, mountainbike ook niet... ah hier staat het, citybike. Al een geluk dat er maar een maat van is, want ik zou anders weer zotte kosten doen door iets te kopen waar ik niets mee was. Want bij die mountainbike en koersfietsen hebben ze 33 verschillende maten en smaken, gewone fiets maar een type want ja, dat zal toch wel allemaal standaard zijn. Logisch toch?

Onthou deze gedachtegang.

Afrekenen, terug naar huis rijden en mijn auto parkeren. Gelukkig had nog niemand mij fiets gepikt want ik was ze vergeten op slot te doen. Tja, een fiets in een parkeergarage zonder achterwiel is blijkbaar niet zo aantrekkelijk voor fietsendieven. Wie had dat ooit gedacht? Er zijn precies toch nog eerlijke mensen in de wereld. Maar kom, genoeg getreuzeld, verder werken Tristan. Binnenband van de koersfiets eruit halen, nieuwe binnenband erin steken - nadat ik eerst mijn vingers heb gesneden aan die fucking verpakking, onder de buitenband in moffelen, beetje oppompen, nog wat moffelen, band terug vastmaken en verder oppom...

WAT IS DIT IN GODSNAAM?!

Waarom komt mijn buitenband van de velg los, ook al heb ik de binnenband nog niet eens half opgepompt?

*zucht*

*diepe zucht*

Verkeerde maat...

Dat wordt dus terug te voet naar het werk gaan morgen.

Deze keer geen risico's meer. Ik heb de maten uit mijn oude binnenband gesneden en dat flapje rubber mee naar mijn werk genomen. Straks als ik terug naar huis ga stop ik eventjes in dat Fietspunt hier in het Centraal Station en dan koop ik een nieuwe binnenband. Een met de juiste maten deze keer. Nu maar hopen dat het niet een of andere exotische maat blijkt te zijn...

Nee hoor. Ik gaf de kerel van de winkel het stukje band en hij zei "Ah, standaardmaat fietsband." Bijna had ik hem over de toonbank gesleurd en in zijn gezicht gebruld NEE KEREL, NEE! DA IS GEEN STANDAARDMAAT! IK HEB DE STANDAARDMAAT THUIS AL LIGGEN! Maar kom, ik heb het zo maar gelaten, betaald en vertrokken.

Nog maar eens te voet naar huis mogen manken. Iets gegeten en mij dan terug aan het werk gezet. En na veel gevloek en gezweet is de band nu toch eindelijk vervangen. Het ging niet van een leien dakje dat mag gezegd worden. De eerste keer had ik de band goed geïnstalleerd, wiel terug vastgezet... om dat te zien dat ik de ketting nog moest opleggen... Dan nog een een gekloot opdat die ketting niet te los zou hangen en dan nog wat meer gesukkel om te zien dat mijn wiel relatief in het midden van mijn kader zat en dus nergens tegen aan zou schuren. Om dat alles terug los te mogen draaien omdat die versnellingskabel nog ergens over heen getrokken moest worden!

Ik zweer het u, moest er morgen terug iets met mijn fiets schelen, ik denk dat ze dan twee struise verplegers en een dwangbuis gaan nodig hebben voor mij.

*Dit kan misschien een oplossing zijn?


maandag 30 juli 2012

Fietsen die mannen haten - deel 2*

Ik dacht dat ik ondertussen de moordplannen van mijn fiets op mijn persoon al allemaal had kunnen verijdelen en de miserie nu dus achter de rug had. Een gestolen fiets, een doorgescheurde voorvork, een weerspannige ketting... genoeg flauwekul met mijn fietsen gehad leek mij zo.

Opnieuw, niets is minder waar. Nu wordt ik tegenwoordig zelfs niet meer alleen door mijn fiets tegengewerkt, maar ook nog eens door volslagen wildvreemden. Om mijn frustraties te kaderen, daarom dus deze drie kortverhalen.

Dit eerste verhaal vond plaats de vrijdag voor mijn fietsavontuur, zoals reeds uitvoerig beschreven in mijn vorige post.

De vrijdag na mijn werk kent een vast stramien ondertussen. Naar huis sporen, naar huis fietsen, snel iets in mijn mond draaien, zwemgerief pakken, naar het zwembad fietsen, daar wat baantjes gaan trekken, terug naar huis fietsen, mijn inkopen gaan doen om dan in een zetel te ploffen en de rest van de krant nog uit te lezen. We moeten het allemaal niet ingewikkelder willen maken dan het al is.

Dus, vrijdag na het werk, ikke naar huis met de trein, in Vilvoorde afgestapt, maakte mijn fiets los en wilde hem uit het rek trekken... Tiens. Mijn fiets hing precies ergens achter vast. Normaal gezien zijn dat de remmen van een fiets naast de mijne die mijn fiets tegenhouden. Na wat heen en weer gewrikt te hebben was ik er echter zeker van dat dit nu niet het geval kon zijn. Wat hield mijn fiets dan tegen? Verder onderzoek leerde mij dat er een onverlaat zo slim was geweest om mijn fiets vast te maken met zijn slot! Dus zijn slot, door zijn fietskader, door mijn voorste wiel en rond het hek.

Geweldig.

Dus ik mijn fiets maar terug op slot gedaan en naar huis gewandeld. Iets gegeten, mijn zwemspullen bij elkaar gezocht... om dan niet te gaan zwemmen. Mijn goesting was weggeëbd bij het idee dat ik eerst te voet naar het zwembad zou mogen gaan, om daarna terug te mogen wandelen. En ondanks het feit dat ik het over het algemeen zeer moeilijk heb met veranderingen, ben ik dan toch maar niet gaan zwemmen.

Zaterdagvoormiddag ben ik dan maar te voet naar het station gegaan om mijn fiets op te halen. WAS DIE TOCH NOG ALTIJD GESLOTEN ZEKER!!! Dus ik wéér te voet terug mogen gaan, gemoedstoestand onder nul. En in de namiddag OPNIEUW te voet naar het station gegaan en dan toch eindelijk mijn fiets kunnen losmaken.

Het tweede verhaal kennen jullie al. Dat was mijn toch wel zeer heroïsche tocht doorheen het Pajottenland en Broekzele City. Maar de epiloog heeft nog een zeer venijnige staart gekregen. Die kuitpijn heeft mij al meer dan een week in een stevig houdgreep. Al meer dan een week dat ik doorheen het leven moet manken. Mijn universum is dus nog niet terug in evenwicht gebracht, ondanks mijn eerdere berichtgeving. Waarschijnlijk een wraakpoging van mijn fiets nadat ik zijn moordplan tijdig had weten te verijdelen. Gewoon wandelen en fietsen zijn een ware marteling. En bij het zwemmen kreeg ik meteen krampen in diezelfde kuit. Het gaat dus niet voor morgen zijn dat ik mijn volgende toptijd in een triatlon ga kunnen neerzetten.

Maarja, nu heb ik dus wel meer dan genoeg tijd over om mijn bovenlichaam verder te ontwikkelen.

En dan nog snel een derde verhaaltje. "To add insult to injury", spant mijn fiets voor dagelijks gebruik nu ook nog eens samen met mijn koersfiets. Ik had zaterdag zeer plichtbewust mijn achterste band wat harder opgepompt, omdat die toch wel redelijk plat stond. Er nog mee naar de Gifi gereden voor kleerhangers - het waarom van deze nieuwe kleerhangers zal ik in een van mijn volgende posts wel verduidelijken - zonder probleem, geen centje pijn. Prachtwerk mijnentwege, alweer.

Deze morgen echter wilde ik mijn fiets nemen om naar het station te fietsen. Stond die achterband toch wel lek zeker! Ik dus half kreupel naar het station mogen pikkelen, daardoor natuurlijk mijn trein gemist en nog wat extra last aan mijn kuit. En dan mocht ik deze avond ook nog eens te voet terug naar huis gaan.

En tot overmaat van ramp is het mijn achterste band die lek stond. Dat wil dus zeggen: ketting afhalen, smeer aan mijn handen, een gefok met die vitesses... maar dat is dus voor straks na mijn avondeten.

Maandagen, you hate 'em or love 'em.

*Om de een of andere reden moest bij het aanschouwen van het troosteloze aanblik van mijn lekke band onmiddellijk aan de eerste zin van dit liedje denken.

dinsdag 24 juli 2012

Stop. Hammertime*

Gisteren had ik een dagje verlof. Verschoven betaalde feestdag heet zoiets. En het zonnetje scheen. Een terrasje gaan doen met een of meerdere knappe dames in mijn gezelschap zou de dag helemaal hebben afgemaakt. Bij gebrek aan dames die zich vrij konden maken is dit echter niet kunnen doorgaan. Een volgende keer misschien. Maar in de plaats van mijn initiële plan ben ik dan maar gaan fietsen.

Planningsgewijs had ik weer te laat aan alles gedacht, want ik denk wel dat onze Sportief Directeur ook zou meegegaan zijn, mocht ik hem tijdig verwittigd hebben. Ik kon de ontgoocheling haast uit zijn smsje aflezen, toen ik hem op de hoogte stelde van mijn plannen. Ik zou dus helemaal alleen mijn fietstochtje ondernemen. Allez ja, in het gezelschap van mijn gps. Zonder dat bakje zou mijn uitstapje op een kleine ramp uitdraaien, mijn niet bestaande geografische kennis van België zowat kennende.

Dus via Fietsnet een route uitgestippeld en die dan in mijn gps opgeladen. Grofweg Merchtem, Asse, Affligem, Denderleeuw, Ninove, Liedekerke, Ternat en dan zo terug naar huis. Let op deze laatste 6 woorden. Onthou deze zeer goed. De uitleg over het waarom volgt nog. Maar eenvoudig gezegd: het Pajottenland eens gaan verkennen.

De voorbereiding is alles, dus een stevig ontbijt van muesli met honing en melk, twee bananen en mijn armen en benen insmeren met goed wat zonnecrème - want ik ben een gevoelige jongen. Nog twee wafels en twee "gellekes" achterin mijn vest steken, mijn bidons vullen en we waren er volledig klaar voor. De deur nog maar pas uit en het viel mij op dat het echt wel prachtig weer was. 27 graden wees de thermometer aan. Goed dat ik mij had ingesmeerd, of ik zou zo rood als een gekookte kreeft zijn binnen de kortste keren.

Opnieuw: zàlig weer. De werkers onder ons weten niet wat ze gemist hebben. En ondertussen werd ik piekfijn overal naartoe genavigeerd waar ik moest zijn.

Maar...

In al mijn enthousiasme van het downloaden en opladen van een kaart via gps had ik een kléin detail over het hoofd gezien. De legende van de kaart. Vooral de twee kleurencodes die ze hierbij gebruikten. "Onverhard of semi-verhard" en "kasseistrook". Met als gevolg dat ik bij momenten over een "fietspad" mocht rijden tussen twee weiden in. Een "fietspad" van welgeteld 20 centimeter asfalt, half overwoekerd door onkruid. En links en rechts van mij prikkeldraad. Om dan verderop op een weggetje uit te komen met kiezelstenen ter grootte van een biljartbal en, in tegenstelling tot diezelfde biljartbal, vlijmscherp. Toch maar afstappen hier en de fiets duwen, ik had weinig zin om lek te rijden.

Daarna was er in Ninove blijkbaar een weg die was aangepast/niet meer bestond in het echt. Ik reed via een kiezelweg - met zeer kleine kiezels deze keer - zag dat het doodliep en draaide mij dus terug. Bijna aan de weg aangekomen, klikte ik mij links uit - ik klik altijd links uit - en begon af te remmen, klaar om mijn voet neer te zetten. Maar juist op de plaats waar ik wilde stoppen en afstappen, waren de kiezels zeer royaal gestort. Met als gevolg dat mijn achterwiel ineens wegzakte, mijn fiets naar rechts klonk en ik op mijn gezicht lag. Allez ja, op mijn zij toch. Gelukkig zonder al te veel erg, de plas en de kiezels hadden mijn slag opgevangen. Ik vond al dat het zo lang duurde voor ik op mijn gezicht was gegaan met die klikpedalen, maar dat heb ik nu dus ook weer gehad.

Door zo'n futiliteiten zou ik mij echter niet uit het lood laten slaan. De zon scheen nog steeds - ondertussen zaten we al boven de 30 graden - mijn humeur was nog steeds opperbest, de benen zaten nog steeds goed, we konden terug verder met onze fietstocht.

Soit, ik was dus ongeveer halfweg en kon beginnen aan mijn terugtocht. Maar dan, zomaar uit het niets, tussen Ninove en Liedekerke, daar stond hij ineens. De gevreesde man met de hamer...

Ook wel gekend als MC Hammer
Ik had het niet zien aankomen moet ik eerlijk zeggen. Ik had goed gegeten voor ik vertrok, onderweg nog op tijd en stond gegeten, maar blijkbaar was het onvoldoende. Gevolg: een gevoel alsof ik in de lucht trapte en maar niet vooruit te branden was. Op het vrijgezellenweekend van onze Sportief Directeur werd ik uitgelachen omdat ik een halve palet suikerwafels naar binnen had gespeeld, maar de feiten gaven mij bij deze alsnog gelijk.

En tot overmaat van ramp had mijn gps ook behoefte aan suikerwafels. Allez ja, aan elektriciteit dan toch. Maar kom, de batterij zou het toch nog wel eventjes uitzingen, niet? Probleem was nu echter ook dat de goesting ondertussen weg begon te ebben. Ik zat door mijn voedselvoorraad heen, vond nergens een winkeltje of iets dergelijks zodat ik een cola kon kopen en tot overmaat van ramp was er nog een weg opgebroken zodat ik moest omrijden.

En dan moet een mens keuzes maken. Ik zou nog 40 km moeten rijden via de route van Fietsnet, of volgens mijn gps nog 20 kilometer voor ik terug thuis zou zijn. Waar ik jammer genoeg géén rekening mee had gehouden, was dat die 40 kilometer van Fietsnet waarschijnlijk overeenkwam met de 20 van mijn gps. Want ja, dat was in vogelvlucht gemeten... En laat ik nu net geen vleugels hebben. En een luchtfiets zoals Jommeke heb ik ook niet. Vind ik ook zeer spijtig trouwens. En dus heb ik mij dan maar door mijn gps naar huis laten navigeren, na 85 kilometer gefietst te hebben. Adres ingeven en dan maar zien hoe ik thuis zou geraken.

Opnieuw, dom, dom, dom van mij. Om de een of andere reden navigeerde die gps mij door Brussel. Ik herhaal: DOOR BRUSSEL! En dus werd ik op expeditie uitgestuurd in de urban jungle, genaamd Brussel. Via Groot-Bijgaarden, Molenbeek, Schaarbeek en zo naar Vilvoorde. Zo'n dikke 30 kilomer nog te gaan dus. In Groot-Bijgaarden een cola kunnen kopen, dus dat gaf mij toch een beetje o zo broodnodige energie.

Ter info: in Brussel rijden trams. En trams hebben sporen nodig om in te rijden. Levensgevaarlijk voor een fietser. In Brussel kénnen ze volgens mij het fenomeen "fietser" nog eens niet. Fietspaden zijn er praktisch onbestaande, ge moogt al content zijn als ze de moeite hebben gedaan om een fietsicoontje op het wegdek te verven. Die zeldzame keer dat er wél een fietspad is, vinden ze het echter nodig om hunne auto erop stil te laten staan, waardoor ik opnieuw tussen het verkeer mag laveren. En dan nog verontwaardigd durven te kijken als ik hen een toch wel zeer onvriendelijke verwensing toeriep. Ondertussen zat ik natuurlijk met een gigantisch ei in mijn broek dat mijn gps mij helemaal in de steek zou laten, als de batterij leeg zou zijn. In the middle of fucking nowhere Brussel.

Maar gelukkig was dat niet het geval. Of toch niet midden in Brussel City. Op 10 kilometer van Vilvoorde gaf mijn gps dan toch de geest. Geen leven meer in te krijgen. Gelukkig kende ik van daaruit de weg wel. Jammer genoeg kon ik het laatste stukje van de rit niet meer redden van mijn gps. Er was een hard reset nodig om hem terug tot leven te wekken. Om mij terug tot leven te wekken was er iets meer nodig.

Een verkwikkende douche was een zeer goed begin. Onder de douche merkte ik echter dat mijn gat was opengeschuurd - foto's hiervan zijn op simpel verzoek bij mij te bekomen - en dat pikte dus wel een beetje. Dan mij nog ingesmeerd met aftersun - ik ben een gevoelige jongen, zie hierboven. Om mij dan eventjes neer te leggen op mijn bed. Waarna ik spontaan in diepe een coma verzonk. Twee uur later werd ik dan toch wakker en heb ik een meer dan ruime portie gegeten om mijn reserves terug aan te vullen.

EPILOOG: De kniepijn aan mijn linkerknie waar ik onderweg last van had heeft plaats geruimd voor pijn aan de pees van mijn rechterkuit waardoor ik mankend door de dag moet. En zo is mijn eigen kleine universum terug in evenwicht.

*http://www.youtube.com/watch?v=X4R82PrKeMg

dinsdag 17 juli 2012

"Pasmans was er niet"*

Volgens de statuten van de Phil Kevinfanclub is een van onze jaarlijkse officiële samenkomsten, de Gentse Feesten. Een traditie die ondertussen al verschillende jaren meegaat en altijd grote massa's trekt. Niet aanwezig zijn op een officiële Phil Kevinfandag zoals de deze, is een grote schande en afwezigen worden uiteraard als een paria beschouwd. Allemaal goed en wel, tot dat ge zelf eens een keer niet kunt, en de rest van het jaar hieraan herinnert wordt. Gelukkig kon ik mij deze keer wel vrijmaken en waren we met de voltallig raad van bestuur aanwezig.

Doordat de Sportief Directeur mij aan het afleiden was via Facebook miste ik mijn trein richting Gent, waardoor ik een half uur later dan voorzien aankwam. Ik verdenk de Sportief Directeur er stevig van dit allemaal op voorhand gepland te hebben, kwestie dat hij in mijn afwezigheid zich al kon beginnen te bezatten. Da's inderdaad zeer mooi. Van uw bestuur moet ge het hebben.

Eenmaal in Gent aangekomen, nog te voet door naar de penthouse van onze Verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen, tevens onze gids en gastheer voor de avond. Correctie, onze "hids" en "hastheer". Daar zaten de overige leden mij al vol ongeduld op te wachten. Nog snel de rit in de Tour uitkijken - jaja, alle leden van de Phil Kevinfanclub zijn tegenwoordig zo sportief als hun Voorzitter - en we waren er klaar voor.

Omdat de Verantwoordelijke vrijt met een 'Ollandse, leek het onze Sportief Directeur wel grappig om in het oranje ten tonele te verschijnen. En dus werd dit zo gecommuniceerd naar iedereen. Gevolg, ik was de enige idioot die in het oranje kwam opdraven. Een fluo-oranje jasje dat ik aandoe om te lopen. Maarja, naar Gentse normen was ik nog steeds redelijk overdressed.

Vermits de verantwoordelijke gebouwen samen met zijn eega geen babysit hadden kunnen regelen voor het voorlopig nog jongste lid van de Phil Kevinfanclub - onze verantwoordelijke moet nog de nodige formaliteiten verrichten om het lidmaatschap van de kleine van Marathonman en zijn Radiomadam in orde te brengen - zouden zij vroeger doorgaan. Dus trokken we al wat vroeger dan normaal naar de festiviteiten.

Tradities zijn er om in ere te houden, dus moest en zou er een Bicky Burger gegeten worden en een consumptie genuttigd worden in "'t Druppelkot". Jammer genoeg hadden ze geen exotische smaken - zoals witloof, Bounty of peper, maar een aangepaste kaart voor de Gentse feesten. Het zou dus maar zure appel worden voor mij. Een grote, natuurlijk. Dan nog verder de verschillende pleinen verkennen, nog een laatste pintje drinken, waarop onze Verantwoordelijke Gebouwen en zijn vrouw ons veel te vroeg verlieten.

Dan zijn de échte Phil Kevinfans maar iets gaan eten. Een pizza met wijn en natuurlijk de nodige practical jokes zoals de wijn van de ander aanlengen met olie. Onderbroekenlol, jaja.

Geen enkele Phil Kevinfandag is goed begonnen of geëindigd zonder een spelletje vooraf/erna. En dus werden er enkele rondes van "De Grote Dalmuti" gespeeld. En natuurlijk, zoals het bij mijn functie hoort, is de Voorzitter ook geëindigd als Grote Dalmuti.

Op stap dan maar. Details hiervoor lijken mij niet echt nodig. Het is geëindigd in een zatte processie, laat ik het daar maar op houden. Mensen zoals de Ambtenaar (wakker) bellen of de gsm van mij "subtiel" afhandig maken en daarmee dan berichtjes sturen naar mensen waarvan ikzelf nog eens het telefoonnummer niet heb. Het wordt indertijd hoog tijd dat ik eens terug op mijn strepen ga staan en de leden wat meer respect voor hun Voorzitter ga bijbrengen.

Wat ik echter niet wist, is dat onze Ondervoorzitter een hevige Flikken fan is. En het dus nodig vond om aan de lokale politie te gaan vragen of Pasmans er niet was. Deze agent antwoordde in mijn ogen meer dan correct aan de Ondervoorzitter met de woorden "Nee, janet". Onze Ondervoorzitter nam dit echter anders op.

Zo zo, "janet"?

Terug thuisgekomen nam onze Ondervoorzitter meteen de pc van onze Verantwoordelijke in beslag om zijn klachten per mail te richten aan de heer Daniël Termont. Inderdaad. Daniël - burgemeester van Gent - Termont. En ondanks zijn zattigheid kwam onze Ondervoorzitter nog zeer goed uit zijn - het mag gezegd worden, zeer dure - woorden.


Trots als hij was, vond hij, samen met de Sportief Directeur het dan nog hoogst nodig om de Ambtenaar hiervan op de hoogte te stellen. En de Ambtenaar maakt dan nog de beginnersfout om die jongens aan te moedigen in hun dwaasheid en een "weddement" aan te gaan. Als we een reactie zouden krijgen, zou de Ondervoorzitter een aardbei  krijgen. Vraag mij niet waarom dat ze voor een aardbei hebben gewed. Ik weet het echt niet en zij weten het waarschijnlijk ook niet meer.


En na die laatste flauwiteiten zijn we dan collectief in een diepe coma gevallen.


EPILOOG: Termont heeft de mail van onze Ondervoorzitter doorgestuurd naar zijn korpschef voor verder onderzoek. Den Ambtenaar is dus een aarbei mét slagroom [correctie  van de ondervoorzitter] kwijt. En wat is dat met die slagroom? Ik weet begot niet welke fantasiën de Ondervoorzitter heeft over Pasmans met een aardbei en slagroom.


Ik wil het eigenlijk ook niet weten.

*Voor zij die niet zouden weten wie Pasmans is hier zijn bio terug te vinden: http://www.een.be/programmas/flikken/wilfried-pasmans-mark-tijsmans

woensdag 11 juli 2012

Reflexiones del compañero Tristan - deel 2*

Na de euforie van mijn eerste triatlon is het nu tijd voor een korte analyse. Wat is er goed gegaan en wat kon er beter? De onwetende toeschouwer zou het simpel kunnen opsplitsen. Er zijn drie onderdelen - hence the name - en dus gaat Tristan elk van deze drie punten bespreken. Mis! In een triatlon zijn er namelijk 5 onderdelen. Deze twee andere - al te makkelijk - vergeten onderdelen zijn namelijk de wissels. Zwemmen naar fietsen en fietsen naar lopen. Ze staan volledig los van de rest en toch ze hebben een invloed op het uiteindelijke resultaat. Maar er zijn dus wel degelijk 5 onderdelen.

Zwemmen
Lijkt mij logisch om hier mee te beginnen vermits het als eerste komt. Schoonheidsprijzen voor het aantrekken van een wetsuit ga ik alleszins niet winnen in deze categorie. En ik ga ook eens moeten zien hoe dat systeem van multisport op mijn horloge werkt. Want nu heb ik dus niets geregistreerd van mijn zwemmen. Spijtig, want nu weet ik dus ook niet hoe recht/krom ik gezwommen heb. Maar tot daar het niet-zwemmen gedeelte.

Het zwemmen zelf dan. Het water was veel te warm naar mijn goesting. En met mijn wetsuit aan voelde het nog warmer aan. Maarja, zonder was niet echt een optie, want dan zou ik gigantisch veel tijd verloren hebben en veel meer moeite moeten doen om te zwemmen. Plus ik voelde mij niet zo goed in mijn vel, de eerste ronde. "Koud" in het water gaan, ik had eerst een ronde nodig om opgewarmd te raken en om het water goed te "voelen". Plus ik heb wel redelijk op mijn gemakske gezwommen moet ik toegeven. De laatste rechte lijn had ik wel alles uit de kas gehaald, maar de overige 1.400 meter waren rustig aan. Ik wilde mezelf dan ook niet opblazen natuurlijk.

Zwemmen naar fietsen
Hier was ik niet zo kapot van. Dat pak ging vlot van mijn schouders, daar niet van, maar ik had moeten blijven rechtstaan en mezelf eruit stampen, in plaats van op mijn gat te gaan zitten en het zo uit te trekken. Ook moet ik de volgende keer zien dat ik mijn "enkelboei" ook wel degelijk op mijn enkel vastzet en niet op mijn kuit. Ok, het uitdoen van het pak ging wel heel gemakkelijk en werd er niet door gehinderd, maar tijdens het fietsen hinderde het mij wel omdat het zo los hing te fladderen rond mijn enkel.

En het meeste ga ik moeten kijken naar het in de schoenen stappen. Ik had ze nu op mijn pedalen al vastgeklikt - zoals de "echten" - maar ik bleef er eerst mee achter een andere fiets haken en het was ook een gesukkel om ze al rijdende aan te krijgen. Om dan nog maar te zwijgen van mijn rugnummer dat ik nog van mijn stuur moest afkrijgen en dan rond mijn buik vastklikken, terwijl ik al in het zadel zat en in mijn schoenen. Oeps, vergeten!

Fietsen
Hier kan ik niet veel slechts over zeggen. Hier reed ik op mijn maximum, en soms er zelfs een beetje over. Grappig om te zien dat de Verantwoordelijke hier maar 10 seconden sneller reed dan mij. Maar daar waren we ook al achter gekomen bij ons trainingsritje, dat we aan elkaar gewaagd waren. Het enige spijtige hier was wel dat ik nog genoeg overschot in mijn tank had, maar dat de motor gewoon te klein was, ik had gewoonweg niet meer kracht in mijn benen. Meer kilometertjes malen is de enige oplossing hier vrees ik.

Fietsen naar lopen
Nog zo een ramp. Met schoen en al uitgeklikt, met als gevolg dat ik naar mijn loopschoenen moest stappen alsof ik in mijn broek had gekakt. Dan mijn kousen nog aandoen, mijn veters nog binden... tijdverlies te over. Zonder sokken lopen weet ik niet of ik dat ga kunnen. Ik vrees dat ik nogal blaargevoelig ben. Maar de veters binden, daar is ondertussen al een oplossing voor gevonden onder de vorm van elastische veters. Die had ik zondag niet aangedaan om dat ik dat nog niet getraind had, maar de volgende keer ben ik dat hopelijk al gewoon.

Lopen
Hier heb ik me bewust ingehouden gedurende de eerste 3 rondes. Omdat ik van mijn eerste bricktraining en try-atlon wist dat deze overgang een serieuze aanslag op mijn kuiten kon vormen, met krampen tot gevolg. Dat blijkt ook uit de tijden van de tegenstanders moet ik zeggen. De persoon die juist voor mij eindigde (2h35'55" vs 2h36'41") deed er namelijk 10 minuten lànger over dan mij. 10 minuten! Maarja, hij was 5 minuten sneller dan mij uit het water en 6 minuten eerder van de fiets. Wat dus zijn minuut voorsprong verklaart.

Samenvatting
Ok, ik ben zeer tevreden van mijn eerste triatlon en mijn tijd. Zeker als ge weet dat ik mij voorop had gesteld om als laatste te eindigen tegen een tijd van 3,5h. De dag zelf had ik die tijd al bijgesteld naar 3h, en 2h36 was beter dan ik ooit kon hopen. Eigenlijk had ik mij gewoonweg schromelijk onderschat. Maar toch heb ik het gevoel dat er méér inzat. 2h30 is volgens mij zeker een haalbare kaart, enkel en alleen al door mijn transities te verbeteren kan ik er al een minuutje of anderhalf afschaven, iets sneller zwemmen, een beetje meer geluk met het weer en sneller durven door te lopen, en het zou al in orde moeten zijn.


*Maar dat zal dus pas voor de volgende keer zijn.

maandag 9 juli 2012

Over De Streep*

Alles begint met het verzinnen van een goede titel. "Vilvoorde zien en sterven", "Dood, dood, drie keren dood" was ook een valabel alternatief net als "Kroniek van een aangekondigde dood". Maar ik heb het overleefd. Ahja, anders zou ik mijn blog niet kunnen aanvullen. Dus vandaar deze titel. Plus ook omdat de omroeper het zo mooi riep toen ik over de streep liep.

De dag begon al hoogst onaangenaam met de Verantwoordelijke voor de internationale betrekkingen met de achtergestelde gebieden in Oost- en West-Vlaanderen die het nodig vond om mij te informeren over de gewijzigde consistentie van zijn stoelgang ten gevolge van de stress die hij begon te ervaren. Diarree dus. Altijd fijn om zo wakker te worden. Dan heb ik hem maar eventjes teruggepakt door te zeggen dat ik nog steeds een 4 had op de schaal van Bristol. Onwetend als hij was moest hij dit natuurlijk gaan opzoeken en was zijne dag ook ineens slecht begonnen. Poets wederom poets.

Dan moest ik natuurlijk mij collega Start to triatlonners en mijn ODSzusjes gaan aanmoedigen. En tegelijkertijd met de ogen komen stelen over hoe het allemaal in zijn werk zou gaan. Ik had ook afgesproken met een collega van onze Sportief Directeur. Zij ging namelijk supporteren voor een vriendin van haar. En dan heb ik ineens al mijn charmes in de strijd gegooid en haar ervan kunnen overtuigen om te blijven supporteren voor mij. Stiekem verdenk ik de Ambtenaar er wel van om eigenlijk speciaal voor mij afgekomen te zijn en haar vriendin als een flauw en doorzichtig excuus te gebruiken.

De Ambtenaar - ik zeg hier nu wel ambtenaar, maar ze kan evengoed contractueel zijn. Ambtenaar klinkt echter beter - had echter het briljante plan opgevat om eerst naar het centrum te rijden, waar de aankomst en de wisselzone fiets-lopen zou zijn. Daar waar de start uit het centrum was, in een zijarm van het kanaal. Maar kom, ze was toch nog juist op tijd om haar vriendin voorbij te zien lopen. Opnieuw een briljant moment haarentwege: ze draagt een bril maar had haar - niet op sterkte - zonnebril opgezet. Met als gevolg dat we haar vriendin op een haar na misten en ik voor blindengeleidehond mocht spelen.

Nadat ze uit het water waren gingen we verder door om ze langs het fietsparcours aan te moedigen. Gentleman als ik was reed ik op mijn fiets wrak en mocht de Ambtenaar stappen. Maja, ik moest mijn benen ook sparen he, voor het gedeelte dat nog zou volgen. De Ambtenaar is een begripvolle vrouw, het mag gezegd worden. Tijdens het fietsen heb ik de hele parade voorbij zien komen. De ene al wat doder dan de andere, maar wel allemaal met een verbeten blik in de ogen om zeker niet af te geven. En met wat extra aanmoedigingen van mij konden ze weer enkele metertjes verder.

De heer die ik ben heb ik dan de Ambtenaar achtergelaten zodat zij naar het centrum door kon gaan en daar het lopen kon gaan bekijken, terwijl ik mijn spullen voor het lopen thuis ging halen om mij ineens in te gaan schrijven. Ik was goed voorbereid, ik weet het. Op de markt dan onze Verantwoordelijke met zijn lief gevonden. De Verantwoordelijke stond al redelijk stijf van de stress. Grappig. Zeker om hem dan nog wat meer op de kast te jagen. Inschrijven dus, een chip kopen, een chipband, inschrijvingsnummer en dan de Ambtenaar terug gaan zoeken. Dan de vriendin van de Ambtenaar proficiat gaan wensen met haar prestatie, ondertussen ook al enkele Starters gezien die redelijk diep waren gegaan.

Eentje ervan zag ik echt tegen zijn goesting van zijn fiets af komen en naar zijn schoenen sloefen. Compleet geblokkeerd die eerste kilometer bij het lopen wist hij mij te zeggen. Ik moest stiekem terugdenken aan onze allereerste looptraining en hoe erg het toen gesteld was met de conditie van sommigen... En nu liepen ze dus - zonder al te veel problemen - die 5 kilometer uit, nà eerst gezwommen en gefietst te hebben! Ze zouden het 4 maand geleden zelf nooit geloofd hebben.

En mijn zusjes hadden het ook gehaald! Lies heeft haar schrik voor het zwemmen nu hopelijk volledig achter zich kunnen laten en Wendy was - afgaande op haar rode hoofd - diep moeten gaan, maar hey, ze heeft het toch maar gehaald! Echte ambassadeurs voor het ODSproject! De Beul kan terecht trots zijn.

Onze Verantwoordelijke begon ondertussen nog wat nerveuzer te worden dus zijn we maar stilletjes aan terug naar mijn appartement gegaan zodat we ons toch konden omkleden "en zeker op tijd zouden zijn voor de briefing". Galant als steeds fietste ik dus terug naar huis, terwijl de Ambtenaar mocht stappen. Achterop zitten was ook geen optie, want de band stond redelijk plat.

De eerste supporters waren ondertussen ook in Vilvoorde aangekomen; onze Sportief Directeur en onze Ondervoorzitter. Zouden nog volgen: de ouders van de Verantwoordelijke, zijn zuster met haar lief, mijn ouders, mijn broer met zijn lief - broertje zou pas komen zodra ik een halve triatlon zou doen - de marathonman met zijn radiomadam en hunne kleine. Een mooie delegatie dus. En bij de start zelf stonden er dan nog enkele Starters die ook kwamen aanmoedigen.

Opnieuw dat gewring om dat wetsuit aan te doen - het mocht nog nét - dan nog wat knoeien om mijn horloge onder mijn badmuts te krijgen, brilletje erover en we waren er klaar voor. De briefing - zwemmen langs 3 gele boeien en dan langs 3 blauwe, 2 rondjes dus - en we mochten het water in, nadat de vrouwen hun tweede ronden bijna hadden afgerond.

Het water voelde raar aan. Het was warm (22graden) en ik was ook nog niet opgewarmd. De eerste ronde was doodgaan. Voelde mij echt niet lekker in het water, maar gewoon op karakter doorgaan, er leek echter geen einde aan te komen. Tweede ronde zat ik beter in mijn vel. Opgewarmd, het watergevoel was er, een goed ritme,... alleen jammer van dat water dat langs mijn rechtse brilletje binnensijpelde. Ook grappig: als ik links om adem kwam happen hoorde ik mijn naam roepen door supporters langs de kant. Wie het was weet ik niet want zo lang blijf ik niet boven met mijne kop.

Water uit lopen, pak uit, brilletje en muts af. Ja lap, mijn horloge heeft niets geregistreerd! Dju toch, al die moeite voor niets. Lap, mijn pak krijg ik niet in de zak gegooid, dan gooien we het maar op de grond, ze zullen dat wel juist steken. Fiets vastpakken en naar de uitgang lopen. Ai! Met mijn schoenen blijven haken achter het wiel van een fiets. Zadel op en al rijdende mijn schoenen aandoen. Niet echt ideaal moet ik zeggen. Daar moet ik precies nog andere schoenen voor zoeken want met deze gaat het niet.

Fietsen dan maar. Waaien! Zot gewoonweg. En het ergste van al was dan nog dat het wind op kop was juist op het moment dat het ook nog bergop was. Maar mijn supporters lieten mij niet in de steek! Ook niet toen het begon te regenen en te hagelen. En er waren zelfs supporters bijgekomen. Starters die mij langs de kant van de weg aan het aanmoedigen waren. Extra vleugels!

Het parcours had twee dode punten. Waar ge dus praktisch volledig moest stilstaan om dan een bocht van 180° te maken. Om dan terug op te trekken. Dan voelde ik altijd opnieuw een kramp die op de loer lag, klaar om toe te slaan. Maar ik kon ze gelukkig voorblijven. Misschien ook dat mijn giftige mengsel van sportdrank en vloeibare voeding daar aan toe heeft mogen bijdragen? We zullen het nooit weten. 4 rondjes langs links en dan de laatste ronde naar rechts. Ik was jammer genoeg vergeten waar de wisselzone ongeveer was dus draaide ik er ineens op en moest ik mijn schoenen uitklikken in plaats van ze al fietsend uit te doen en dan blootvoets verder te gaan.

Wisselzone in, naar de schoenen. Op mijn gat ploffen, schoenen aandoen - dubbele knoop! - helm af, pet op, gelleke meenemen en horloge omzetten naar lopen. En we waren weg! En wie stond daar aan de uitgang? De grootste/beste supportersgroep van iedereen! Alle starters stonden langs de ene kant en de rest aan de andere kant. Vliégen deed ik op dat moment. Om dan snel terug bij mijn zinnen te komen en rustiger te lopen want anders zou ik het niet meer kunnen uitlopen van de krampen. Dus, temporiseren, 3 rondjes rustig aan en de vierde er volledig voor gaan.

Onderweg wat proberen te eten - JP zijn dochter had dat natuurlijk gezien, maar ze moedigde gelukkig ook verder aan - en elke kans tot drinken grijpen. Beker aannemen, bedanken - het is niet omdat we sporten dat we ons manieren moeten vergeten - twee slokjes drinken, de rest van het bekertje klotste over mij heen en het laatste restje ging over mijn hoofd. En zo verder mijn kilometertjes malen. Terug naar de start om een bandje op te halen voor de volgende ronde. En opnieuw dat fantastische supporterslegioen! Wel iets te snel gegaan de eerste keer want ik lag bijna op mijn gezicht maar we konden nog corrigeren.

De laatste ronde stond er een klein jongetje aan de kant met bekertjes water. Maar natuurlijk nam niemand zijn bekertje aan. Dus ikke stoppen bij hem, bekertje vastnemen "Merci menneke" zeggen en verder lopen. Die jongen zijn geluk kon niet op. En de omstaanders vonden het ook wel grappig.

Om dan de laatste keer over de markt geschreeuwd te worden en bij het overschrijden van de meet riep de speaker dat ik "over de streep" was. Grappig. Banaantje of twee, drie naar binnen stuwen, sportdrank en dan naar de supporters. Handjes geven zoals nen echte en een klapke doen. Om dan natuurlijk een pint te gaan pakken, zoals dat hoort voor een topatleet zoals mij.

De oudjes hebben ons dan in de steek gelaten want die vertrokken 's anderendaags op vakantie. Wij gingen dan terug naar mijn appartement om daar iets te eten, de Verantwoordelijke ging met zijn clan ter plaatse iets eten. Op weg naar huis toonde deze keer onze Sportief Directeur zich van zijn charmantste kant door de fiets in te pikken en de Ambtenaar alweer te voet te laten gaan. Ja, die heeft haar beweging voor die dag ook wel gehad denk ik zo. 's Morgens gaan lopen en dan in de namiddag nog een halve triatlon wandelen. Respect. Maarja, ze kan dan ook genoeg uitrusten op haar werk.

Thuis heb ik dan nog een pastamaaltijd in elkaar geflanst - voor de 4de keer die dag pasta. En ja, het kwam mij stillekes aan mijn oren uit. Nog wat nagekaart - letterlijk, Chinees poepen - en wachten tot de Verantwoordelijke zou afkomen. Toen die binnen was en zich ging douchen zette zijn vriendin zich bij ons aan tafel. Nederlandse zijnde, zorgde het gebruik van het woord "poepen" natuurlijk voor de nodige Babylonische spraakverwarring.

En toen iedereen het huis uit was heb ik nog een filmpje gekeken en ben ik mijn bed ingekropen. Heel raar. Mijn geest was doodop en wilde slapen, maar mijn lichaam wilde niet mee. Waarschijnlijk al die adrenaline die er nog door raasde waardoor ik maar niet in slaap raakte. Ik wilde echt wel slapen, maar mocht nog niet precies. Maar na lang aandringen is het dan toch gelukt.

Ahja, misschien nog belangrijk: uw dienaar heeft zijn eerste triatlon afgelegd in een tijd van 2h36. Alle tijden vindt ge hier terug. En de Verantwoordelijke heeft er 8 minuten minder over gedaan. Daar zal nog een hartig woordje over gesproken worden op de volgende bestuursvergadering. Zijn Voorzitter zo te kakken zetten waar iedereen bij is...

*Meer over het ODSproject.

donderdag 5 juli 2012

Meanwhile in Australia...*

Woensdag was het de laatste keer zwemmen in open water alvorens onze triatlon van nu zondag. En we zullen het eens speciaal maken voor deze laatste keer, moet Mia gedacht hebben. En dus kwam er een Australian Exit aan te pas. 

Een Australian Exit is het volgende: ge zwemt vanaf een boei tot aan kegeltjes die op het strand staan. Dan loopt ge uit het water tussen twee kegeltjes, over het strand, achter een volgende kegeltje door, tussen nog 2 andere kegeltjes terug het water in lopen en dan duikt ge in het water en zet ge uw zwempartij verder richting de volgende boei.

Tot daar de theorie.

De praktijk dan. Zwemmen tot dezelfde hoogte als de kegeltjes. Rechtop komen, proberen te stappen. Het water is nog veel te diep, dus nog wat zwemmen. Nog eens proberen. Nu lukt het wel. Door het water "lopen" richting strand - waar is Mozes als ge hem nodig hebt? - op het strand lopen, achter het kegeltje door, terug het water in. Al springend verder het water inlopen en er dan induiken om het zwemmen verder te zetten.

Twee kleine details nog met dit laatste.

Het water was nog altijd redelijk ondiep. Ik ben daar dus goed op mijn bakkes gegaan toen ik er indook. Vlam op mijn borstkas dus. Alle lucht uit mijn longen geperst, onmiddellijk boven komen en dus lucht happen, nog eens lucht happen, weer eens lucht happen, ondertussen uw leven aan uw ogen voorbij zien flitsen. "Was het dàt maar" denken nadat de film is afgespeeld, nog verder adem happen en dan eindelijk na een minuutje of vier, vijf terug op adem gekomen en een beetje bekomen van de slag.

De keer erop zouden ze mij niet liggen hebben. Lopen, lopen, lopen... en nog wat lopen, dat water in. Ok, nu komt het bijna tot aan mijn kin, hier zal ik wel kunnen zwemmen zekers? Probleem echter: door dat lopen is mijn hartslag de lucht ingeschóten. Met als gevolg dat ik alle twee slagen naar adem moest komen happen en ik mijn ritme vollédig kwijt was. Het is dus wel een goeie oefening denk ik dan.

Wat ik dan óók denk is: in Mechelen, half september is het dus ook met Australian Exit. Dat gaat nog wat geven...

Om dan na de zwemtraining, op order van Mia, in de cava en de versnaperingen te vliegen. De meest gehoorde reactie: "Ik had mij voorgenomen om deze week gene alcohol meer te drinken, maja, als onze trainer zegt dat we dat moeten, dan doen we dat he."

Probeer daar maar eens een speld tussen te krijgen.


*Al een geluk dat we geen Australian Exit bij het fietsen hebben...

dinsdag 3 juli 2012

De dood of de gladiolen*

"En, zijt ge er klaar voor?"

Deze vraag heb ik de afgelopen week meer dan eens gehoord. En mijn antwoord hierop is even eerlijk als dom: ik weet het niet. En serieus, ik meen dit echt. Ik heb er echt geen flauw idee van of het mij gaat lukken. Allez ja, ik zorg er zelf wel voor dat het mij zal lukken - desnoods puur op slecht karakter, cf. onze fietstochtjes van enkele jaren geleden - maar in welke staat ik over de streep ga komen... ik heb er het raden naar.

Er spelen namelijk enkele praktische problemen mee om mijn kansen goed in te schatten:
  1. ik heb tot nog toe nog altijd geen 1.500 meter aan een stuk gezwommen. Wel in stukken van 6 x 250 meter of in het zwembad waarschijnlijk ook al onder de vorm van 60 baantjes van 25 meter. Allez ja, ik denk dat tenminste. Want in het zwembad heb ik het geheugen van een goudvis en weet ik nooit of ik nu aan mijn eerste baantje bezig ben of het juist heb afgelegd.
  2. ik heb nog niet gezwommen in water waarvan ik de bodem niet kan zien. Ik weet niet wat dat gaat geven. Mijn ODSzusje Lies vond er alleszins niets fijn aan, zo zwemmen zonder de bodem te zien. Maar ze zet koppig door en zal er ook bij zijn, in Vilvoorde. Zo hoort dat!
  3. 40 kilometer fietsen is een stukje taart, net als die 10 kilometer lopen. Die twee achter elkaar...? Geen idee wat dit gaat geven. 10 kilometer fietsen en 2 kilometer lopen was alleszins geen probleem, maar 40 kilometer fietsen en er dan nog ineens 10 aan vastplakken?
Maar kom, er spelen natuurlijk ook wel een paar zaken in mijn voordeel:
  1. ik ben gewoon een beest.
  2. ik heb er lang genoeg voor getraind. Ge moet ook niet eerst een volledige marathon gelopen hebben in training alvorens ge hem ook effectief op wedstrijd kunt uitlopen. Allez dat denk ik toch.
  3. tijdens die trainingen heb ik goede omkadering gekregen. Zowel van Mia en Didier als van Jan. En natuurlijk de overige Start-to'ers en mijn twee ODSzusjes niet vergeten. Want in groep trainen is toch eens zo plezant.
  4. ik weet nu al dat ik gewoonweg de beste/grootste supporterskliek ga hebben. Ik ga supporteren voor alle Start to'ers en mijn ODSzusjes die gaan meedoen aan de 1/8ste, het lijkt mij dan ook niet meer dan logisch dat zij mij ook allemaal zullen aanmoedigen tijdens mijn kwart. Quid pro quo, nietwaar? Kom, kom, morele chantage is zo'n vies woord.
*Er is blijkbaar wat discussie over wie deze uitdrukking als eerste heeft gebruikt.

maandag 2 juli 2012

Rustig aan, dan breekt het lijntje niet.*

Deze week is het tijd voor "tapering". Actief rusten in het Nederlands. Allez ja, zo vertaal ik het toch. Met als gevolg dat ik mijn trainingsintensiteit deze week op een zeer laag pitje ga moeten zetten. Normaal gezien verveel ik mij maandagavond meestal al stierlijk omdat ik niet kan/mag gaan sporten, nu mag ik mezelf alleen maar "lichte prikkels" toedienen. Klinkt vrij fout, ik weet het. Maar dat wil dus zeggen dat ik deze week maar maximum een half uurtje mag gaan lopen - tegen dieje tijd ben ik nog eens niet opgewarmd! - maar een uur of anderhalf losfietsen en een rustige openwaterzwemtraining. Ik zie het nu al he, die muren gaan op mij afkomen.

Dan toch maar liever zoals nu zondag. Toen hadden we een fietstochtje van zo'n 90 kilometer achter de kiezen.

Ik moet eerlijk zeggen dat ik zeer goed gezind eraan begon. Het zonnetje scheen goed en de vooruitzichten waren ook goed, geen regen. Twee seconden na aankomst zat ik echter al met een serieus ei in mijn broek. "Euhm, Tristan en Wim, jullie kunnen ook bij groep 2 aansluiten" wist onze trainster al om 9h 's morgens mee te delen. Ik was meteen klaarwakker. Groep 2... dus niet langer meer gewenst bij groep 3. Speeltijd was nu definitief over, ik moest over naar de grote jongens. Ok, groep 3 was inderdaad bij momenten wat te traag, maar eerst nog via groep 2,5 passeren zou toch beter geweest zijn denk ik. En als die niet bestaat, dan kunnen ze die toch gewoon oprichten voor Wim en mij? Nope, niet te vermurwen.

Eventjes mijn eerste fietstochtje terug in herinnering brengen, want dat was volgens mij ook met die groep 2 toen. Ik ben die vermaaldijde ochtend duizend keren gestorven op mijn fiets. Maarja, wat wilt ge, ik reed toen ook nog rond op ne fiets zonder klikpedalen. What was I thinking?!

Gisteren echter was ik beter voorbereid: mijn outfit van mijn persoonlijke sponsor (Confederatie Bouw) aangedaan, twee gellekes op zak gestoken en mijn bidons goed gevuld. En we waren vertrokken! Groep 2 of niet, we zouden volhouden. Desnoods met een sleeptouw!

En dus maar fietsen langs het kanaal de vaart (daar is blijkbaar een groot verschil tussen die twee), langs Hofstade, Plankendael en weet ik wat nog allemaal. En na een ritje van zo'n 30 à 40 kilometer wilde de helft van de groep er al de brui aan geven en naar huis terugkeren. Huh? Nu al? Man, ik begin pas opgewarmd te geraken. Gelukkig had onze begeleider het briljante idee om door te fietsen naar Leuven en daar nog enkele hellinkjes te doen. "Voor de liefhebbers".

Challenge accepted!

Dus wij doorgefietst naar Leuven. WIND! WAAIEN! Niet te doen. Al een geluk dat we in peloton reden en we ons uit de wind konden zetten. Zot gewoonweg hoe hard het woei.

Maar kom, de eerste helling was daar. Ok, toegegeven, het was een kuitenbijter. Maar een kleintje zenne. Ik had mij er wel lichtelijk in verkeken en verkeerd geschakeld met als gevolg dat ik in een onnozel kleine versnelling naar boven peddelde en over en weer schudde zoals een peuter op zijn eerste fietsje. Ik kon nog net mijn hoofd stilhouden.

De tweede helling dan. Huh? Is het dat maar? En daarom gaan we maar met zijn viertjes naar boven en blijft de rest onder wachten? Komaan, dat kunt ge niet menen... Be-lach-e-lijk!

Ok, Tristan, genoeg geweest, gedraag u nu eens een beetje. Of zijt ge De Muur van Hoei al vergeten? En hoe gíj daar toen niet aan op geraakte? Is nog maar een goei week geleden he makker. Of weet ge dat niet meer?

Jaja, het is al lang goed, Tristan, ik zal ermee ophouden. Niks gunt ge mij ook he. Niks!

Bon, terug naar Vilvoorde dan maar. Heel wat minder moet ik zeggen. Opnieuw een wind die langs alle kanten en vooral langs voren blies. En dat begon toch wel lichtjes de keel uit te hangen moet ik zeggen. Maar kom, doorzetten! Laat zien dat ge in groep 2 thuishoort!

En jawel hoor, na 90 kilometer tegen een gemiddelde van 27 per uur waren we terug thuis. Ik hoopte om nog eerst een klein uiltje te kunnen vangen alvorens ik de oudjes zou gaan ambeteren, doch dit was buiten de waard gerekend. De waard onder de vorm van mijn broertje die ik nog eerst in Brussel moest gaan uithalen.

Maar kom, de zetel thuis was mij nog niet vergeten dus heb ik daar toch nog eventjes in kunnen bekomen van de geleverde inspanningen.

De ideale voorbereiding voor deze week dus.

*The Thin Blue White Line