Hou'en, bouwen, trouwen - deel 2.

Opnieuw een koppel dat de natuurlijke gang der zaken niet volgt. Deze keer betrof het echter mijn Neef en niet langer onze Sportief Directeur. Die laatste blijft gewoon volharden in de boosheid. Maarja, het alternatief zou zijn om zijn huis af te breken. Ook niet echt een optie lijkt mij. Kwestie van prioriteiten stellen, nietwaar?

Een huwelijk dus. De Bruid in kwestie is opgegroeid in Malle. En dus ging de kerkelijke huwelijksplechtigheid ook door in Malle. Omdat mijne auto op mazout rijdt en niet op water zoals die van mijn vader had ik maar reservaties gemaakt met Hotel Mama om een overnachting te bespreken. Het trof, mijn bed was juist vrijgekomen omdat een andere gast ergens anders was ingecheckt voor die avond, aldus de gastvrouw.

De misviering dan. Aan mij is alleszins geen groot katholiek verloren. Ik ken alle rites en teksten wel, dankzij jarenlange indoctrinatie door zuster Gracia, maar daar stopt ook ongeveer al mijn affiniteit met de Kerk. Maar toch, ik moet eerlijk zeggen, ik was zeer aangenaam verrast. En in de eerste plaats door mijn Neef die bompa zijn gouden horloge mee had. Ik had zelf eerst nog even getwijfeld of ik bompa zijn manchetknopen zou aandoen, maar goudkleurig gaat niet zo goed samen met een lichtblauw hemd. Dus heb ik de  knopen die ik van een ander neef cadeau heb gekregen als "wiedergutmachung" voor mijn Chinese knopen die hij was kwijt gespeeld.

Nice touch mijn beste Neef. Nice touch.

Nu moet ge weten, een misviering in Halen volgen is bij momenten een marteling voor de zintuigen. Vooral oog en oren moeten er soms zwaar aan geloven. De soms niet al te toonvaste overjaarse koorleden durven wel eens een zeer gerichte aanslag te plaatsen. Maar hier was het dus een jongerenkoor. Splash. Ok, de naam was misschien wat ongelukkig gekozen, maar dat valt evengoed te zeggen van een ronkende naam zoals die van de Halense  Koorgalmen.

Dus zoals reeds herhaaldelijk door iedereen daar aanwezig gezegd; een dikke pluim voor het koor. Maar hét topmoment van de dag was toch wel toen er een jonge gast en een even jonge andere gast met gitaar ineens naar voren kwamen en de Bruid ook naar opstond en naar die gasten wandelde. De gitarist begon een liedje te spelen en dan begint die andere gast daar ineens te zingen. Een stem als een klok, echt zeer goed.

Maar dan... Ineens, zomaar uit het niets begint de Bruid ook te zingen! Nu, ik zeg wel uit het niets, maar ik ga er van uit dat er wel een repetitie aan vooraf is gegaan. We leven nog altijd niet in een musical. Echt waar, mijn eerste reactie was: achterom kijken om te zien welke rotzak er zojuist een emmer met ijskoud water over mijn rug had gegooid. Kippenvel van het kon niet meer. Eén omdat ik gewoonweg niet wist dat de Bruid kon zingen en twéé dat het nog zo ongelofelijk goed was. "The Fuck?" was hier de enige gepaste reactie. En ook natuurlijk grote opluchting omdat het Neef niet had gezongen.

Het avondfeest zelf dan. Om de een of andere reden zat ik aan de kindertafel. Terecht vonden de kinderen aan mijn tafel. En ikzelf eigenlijk ook wel. Want we hebben toch goed gelachen met de fratsen en grappen en grollen van mijn achterneefjes en -nichtjes. Hun respectievelijke ouders zullen hun werk hebben om alle slechte manieren die ik hen die avond heb aangeleerd terug af te leren. En ik had er ook een persoonlijke butler aan overgehouden die mij op tijd en stond de overschot van zijn bord gaf of een frisse pint ging halen, later op de avond. 

De openingsdans was dan het liedje van Bart Peeters en Hannelore Bedert, wat de Bruid ook al in de kerk had gezongen. Vandaar dus. Altijd fijn als een televisieprogramma zo al wat spoilers verstopt in het programma zelf maar waar ge dan pas later achter komt. En daarna kon het feestje dan ook echt losbarsten.

Zoals het bij mijn titel als Voorzitter van de Phil Kevinfanclub hoort heb ik mij langs mijn beste kant laten zien op de dansvloer en alle door mij gekende dansstijlen tentoon gespreid. Gaande van de CarltonDance over “de badhandoek” tot “golfen” en langlaufen, en alles wat daar nog tussen in lag.

Om dan later doodmoe maar zeer voldaan huiswaarts te keren met mijne Bob. Waarvoor natuurlijk ook wel dank dat hij wilde Bobben.

Een zeer mooi einde aan een zeer mooie dag.

*Ik moet hier eigenlijk zelf niet te hard van de toren staan te blazen. Bij mij is het al begonnen met bouwen en bij gebrek aan de rest blijft het daar voorlopig ook bij.

Hou'en, bouwen en trouwen*

Onze Sportief Directeur gaat trouwen. En alvorens we hem in zijn ongeluk gaan laten storten, moeten we hem toch nog een laatste kans geven om van het échte leven te genieten. En dus hebben zijn Getuige en ik de taak op onze schouders genomen om zijn vrijgezellenavond te organiseren. Onnodig te zeggen dat onze Sportief Directeur met een serieus ei zit sinds hij weet dat ik mee in het organisatiecomité zit.

Terecht overigens.

Eerst en vooral hebben we er geen avond van gemaakt maar een volledig weekend. Als we het doen, doen we het maar beter tegoei. De Getuige en ikzelf konden mekaar daar onmiddellijk in vinden. Vooral het feit dat we zelf wel behoefte hadden om er een weekendje tussen uit te knijpen trok ons over de streep.

Nu waarheen zullen we dan gaan? De Getuige en ikzelf hadden pas The Hangover 2 gezien en zagen dat volledig zitten, een vrijgezellenweekendje in de hoofdstad van Thailand. Alleen besliste ons budget er enigszins anders over. Moest ik het groot lot van Euromillions gewonnen hebben zou ik mijn goed hart kunnen tonen en de hele bende op een onvergetelijk uitje trakteren, maar dat was dus jammer genoeg niet het geval. Misschien toch maar eens beginnen mee te doen met Euromillions...

And so our quest continued.

Gisteren kwam de Getuige dan af met een volgens hem geweldig voorstel. Na een grondig onderzoek mijnentwege kon ik niet anders dan hem in deze gelijk te geven. Een waar buitenkansje. Ik bracht de rest van de bende onmiddellijk op de hoogte van onze snode plannen. Wat u hier nu leest is de werkelijke weergave van mijn mail:

Maarten [De Getuige] heeft een vlucht gevonden die ons zo'n [bedrag weggelaten want de Sportief Directeur moet dat allemaal niet weten] euro gaat kosten, heen en terug. Met Ryanair vanuit Loksbergen International Airport op Mumbai-West vliegen is blijkbaar goedkoper dan ik dacht.  [woensdag 25 april 2012, 12h25]

 Lees deze mail en laat het eventjes bezinken. Nu, welke reactie kreeg ik hierop, zo'n 10 minuten later?

Gaan we naar mumbai? Of was dat een grapje? Hebben we dan en reispas/visum nodig? [woensdag 25 april 2012, 12h34]

Toen ik hem bekende dat het een grapje was, kreeg ik dit nog als reactie:

Misschien toch ff verduidelijken :) kwas ni de enigste :)

Loksbergen International Airport...

*De logische volgorde is hou'en, trouwen en bouwen, maar die volgorde werd dus niet door onze Sportief Directeur gerespecteerd.

Living on the edge - deel 2*

SPOILER ALERT!!! Niet voor lezers die vooringenomen zijn op het gebied van eten. Ja, ik bedoel ù mijn beste sportief directeur.

Eerst en vooral dit: ik heb er lang aan getwijfeld of ik dit stukje ook niet onder de noemer "Vilvoorde, waar experimenteren fun is" zou zetten. Maar dat zou dan inhouden dat ik moedwillig zo'n zaken uitlok, gewoon voor het plezier van/de nieuwsgierigheid naar het experiment. Quod non.

Eerst en vooral dit: in België zou er jaarlijks zo'n 660.000 ton voedsel weggegooid worden. Een heel pak dus. En ik vrees dat ik hier ook soms schuldig aan ben. Want ja, wie koopt er niet eens in een overmoedige bui nét iets te veel fruit waardoor je er een deel van moet weggooien wegens verrot? Of wie komt er bij het opruimen van de frigo niet eens een verloren stukje kaas of salami tegen, dat stilaan groen begint uit te slaan?

Schandaliger vind ik echter de hele "ten minste houdbaar tot - te gebruiken voor" industrie maffia. Alsof een potje platte kaas een ingebouwde klok heeft waardoor er klokslag middernacht schimmels in het potje gegooid worden en die onmiddellijk de boel verzieken. Daarom kijk ik eerlijk gezegd nooit al te aandachtig naar de houdbaarheidsdatum van producten. Verschillende producten worden volgens mij gewoonweg niet slecht als je ze maar correct bewaart. Suiker, zout, azijn (wat kan daar mee gebeuren? Het wordt zuur?),... keuze te over lijkt mij.

Andere zaken zoals gehakt of zelfgemaakte mayonaise of andere rauwe gerechten met eieren in daar sta ik iets wantrouwiger tegenover. Salmonella is niet om mee te lachen heb ik van horen zeggen. Melk daarentegen is een geweldig product. Praktisch zonder risico. Ofwel is het goed ofwel is het zuur. We moeten de zaken niet moeilijker maken dan ze zijn, toch?

Nu ben ik deze morgen tot de vaststelling gekomen dat er nog een karton yoghurt in mijn frigo stond. Allez ja, ik wist dat wel dat die er stond, ik had ze namelijk zelf gekocht, maar ik had gewoon geen goesting om ervan te eten. Vervaldatum: 26/03...

Voor ik het ging weggooien, toch eventjes kijken of het wel degelijk slecht was. Want het stond al die tijd ongeopend in mijn frigo. De verpakking was alleszins niet opgezwollen, altijd een goed teken. En toen ik het pak openscheurde steeg er geen groene lucht uit op. Er stond enkel water op mijn yoghurt, maar nadat ik ze had opgeschud was dat probleem ook verdwenen. Lepeltje proeven en jawel hoor, nog altijd eetbaar! Dat wordt dus deze week yoghurt bij mijn ontbijt.

En als die bus leeg is heb ik nog een karton karnemelk staan dat van 14 april vervallen is...

Ik weet het, ik heb mij een beetje laten gaan op het gebied van zuivel.

*De eerste zinnen van dit liedje leken mij wel gepast.

Living on the edge*

Zoals jullie weten heb ik een scheurtje in mijn voorvork. Meerbepaald in de rechter (vanuit fietsersperspectief) buis van de vork. Ik zeg nu wel scheurtje, maar het is een serieuze scheur. En serieus zoals in: volledig rondgescheurd maar nog niet volledig doorgescheurd. Ha nee, want dan zou het een breuk zijn.

Sinds ik dat weet loop ik nu dus met een serieuze boog om mijn fiets heen. Want ja, dat is toch gewoonweg levensgevaarlijk zoiets? Maar onder het motto face your fear heb ik vrijdag mijn fietstochtje dan toch maar gedaan. Eerlijk gezegd: ik was eigenlijk gewoon te nieuwsgierig om mijn nieuwe klikpedalen eens uit te proberen.

Ergens heeft mijn idee om voor het eerst in mijn leven te gaan fietsen met klikpedalen op een fiets die elk moment de geest kan geven iets weg van een circusact waarbij een beer met kettingzagen aan het jongleren is op een eenwieler. Het ziet er zeer fascinerend uit, het is een beetje beangstigend maar ergens diep vanbinnen hoopt ge stiekem ook dat het mislukt, gewoon om te zien wat er gebeurt.

Daarbij, hoe erg kan dat zijn als ge ineens maar een vork langs ene kant hebt?

Nu, ik moet eerlijk zeggen, horrorscenario's allerhande flitsten op voorhand al door mijn hoofd. De meest gruwelijke verhalen van beginnende fietsers die omvallen omdat ze te laat uit hun klikpedalen geraakten, ik denk dat iedereen er wel een kent. Of dat ik bijvoorbeeld halverwege ineens overvallen zou worden door een regenbui, om het ergste al maar meteen in te beelden. Of ik die tegen 45 25 km per uur tegen de grond ga omdat mijn vork ineens afbreekt. En dan zou ik tot overmaat van ramp nog het hele stuk te voet naar huis mogen teruggaan.  Al ooit eens geprobeerd om meer dan drie stappen af te leggen op zo'n schoenen voor klikpedalen? Ik mag er niet aan denken dat ik dan halverwege mijn rit zit en dan nog dat hele stuk te voet mag teruggaan. Dat zouden dus blote voeten worden.

Tijdens het fietsen kwam mijn oude Nemesis weer op de proppen: mijn totaal gebrek aan kennis van fietsparcours hier in de omstreken. Ik dàcht dat ik een mooi parcours kende, maar dat bleek dus een vergissing te zijn. Waardoor ik dus zo'n veertig kilometer langs de grote baan heb gereden en onderweg ook nog eens wegenwerken heb mogen verduren. Gezellig.

Daarnaast voelde ik mij heel wat minder kloek op de fiets. Bij elk krakje of tikje dat mij verdacht overkwam, controleerde ik de breuk, stapte af als ik niet zeker was om het nog eens grondiger te controleren. Ik denk dat het niet gezegd moet worden dat ik praktisch alle vijf voet heb stilgestaan.

En toch, ik heb het overleefd en vooral, ik kan het navertellen. Maar ik ga mijn vork toch maar braafjes laten herstellen. Toegegeven als ik niet wist dat de vork gebarsten was, was ik er waarschijnlijk mee blijven doorrijden tot ze volgens plan zou doorbreken. Maar nu ik het weet zit het te erg in het koppeke. En ik durf nu gewoon niet meer voluit te fietsen. Ja, van iemand die maar tegen 20 km per uur rijdt, klinkt "voluit gaan" zeer grappig. Maar elke kassei, barst in het wegdek of bultje waar ik over moet rijden is nu in mijn ogen een potentiële medeplichtige in het moordcomplot van mijn fiets. Mijn gemoedsrust is mij ook iets waard. Volgende week zal ik wel weten hoeveel die gemoedsrust waard is.

Om alsnog met een positieve noot te eindigen: zo klikpedalen is echt wel plezant om mee te rijden. Ik denk dat het beter gaat en dat ik nu losjes iedereen uit het wiel ga kunnen rijden tijdens ons volgende fietstochtje.

Nadeel blijft echter dat ik nog altijd zelf moet trappen.

*Fuck yeah!

Koudwatervrees*

Mijn gebrek aan zwemtalent moet ik hier niet meer in de verf zetten denk ik. Dat heb ik ondertussen al meer dan genoeg gedaan. Ik doe hier dan wel altijd lacherig over, maar toch, het vreet aan mij. Want ja, het blijven natuurlijk wel 1.500 meters die ik ga moeten overbruggen. En ik zou dan liefst van al ook nog levend uit het water komen. Vooraleer de race is afgelopen, als het even kan. Plus ook: kàn ik eigenlijk wel 1.500 meter zwemmen? Ik heb het in heel mijn leven samen volgens mij nog nooit gezwommen, laat staan op 1 dag. En over dik twee maand is het dus al zo ver hé!

Dus heb ik gisteren de test eens gedaan. Kàn ik eigenlijk wel 1.500 meter aan een stuk zwemmen? Dat zijn dus 60 baantjes in een 25 meter bad he. OK, laat de test beginnen. Nu, ik ga al onmiddellijk vals spelen: eender welke slag is toegelaten. Het gaat er dus op neerkomen dat ik gewoon schoolslag ga zwemmen, met af en toe crawl tussenin. 1.500 meter is 1.500 meter. Het doel nu is vooral te zien dat ik niet verdrink onderweg. 60 baantjes dus ofwel 30 keer heen en terug zwemmen. 

En go!

Bon, al onmiddellijk een praktisch probleem. De tel bijhouden. Ben ik nu aan baantje zes bezig of heb ik juist mijn zesde baantje gedaan? Zelfde vraag voor heel wat daarop volgende baantjes. Is er een specifieke manier om dit goed te doen? Want nu voel ik me juist terug in de kleuterschool, waar elke afleiding voldoende was om mijn aandacht kwijt te spelen, alle pedagogische hulpmiddelen van mijn leerkrachten ten spijt.

"Pay attention or the puppy gets it."

Soit, ik denk dus dat ik op zijn minst 30 baantje heb gezwommen, waarschijnlijk zullen het er zo'n 33 - 35 zijn. Rekenen is nooit mijn sterkste vak geweest.

Maar kom, het allerbelangrijkste is dat de kaap van de 30 alleszins is gerond. Wat dus wil zeggen dat ik er in geslaagd ben om (meer dan!) 1.500 meter aan een stuk te zwemmen én het nog kan na vertellen. Missie geslaagd, ik ga dus al niet meer met een aan zekerheid grenzende waarschijnlijkheid verdrinken en met de vissen slapen.

Hiep hiep!?

Fieuw!

*De man die de verdrinkingsdood sterft, ziet in een flits zijn hele leven aan zich voorbijgaan, terwijl het beter zou zijn gewoon te zwemmen. - François Cavanna

Sporthonger*

Nu zijn we toch wel ver gekomen. Laten we eerlijk zeggen dat ik nooit verwacht had dat ik dit nog bij leven zou mogen meemaken. Of toch niet bewust alleszins. En ik denk dat de mensen die mij een beetje kennen helemaal uit hunne stoel zullen vallen bij volgende bekentenis: mijn lichaam heeft dringend sport nodig.

Sta mij toe mezelf eventjes te verklaren.

Door omstandigheden volledig buiten mijn wil heb ik vier dagen achter elkaar niet kunnen sporten. Vrijdag kreeg ik volk over de vloer. Ik had nog niets in orde dus heb ik na mijn werk als een kip zonder kop zitten rond te draven om alles op tijd in orde te krijgen.

Om dan bezoek te hebben dat te laat komt.

Ondank is des werelds loon. Maar kom, als ge dan de deur van uw appartement opendoet en daar staat er ene met zijne kepie van Infrabel op zijn hoofd en twee anderen met een fles alcohol in hun handen, dan is het al lang vergeven.

Zaterdag ben ik dan naar het verre Limburg gegaan, op bezoek bij mijn ouders en broers. En als we daar dan toch zijn, ineens maar mijn winterbanden laten vervangen en mijn Bonj nog eens met mijn aanwezigheid gaan vereren. Om dan de dag te eindigen met een old skool (de enige correcte schrijfwijze overigens) spelletjesavond ten huize van de sportief directeur van de Phil Kevinfanclub en zijn toekomstige. Waren ook aanwezig, de vice-voorzitter en nog twee nichtjes van de sportief directeur plus de partner van een van de twee.

Mijn voorstel om Partnerlink te spelen met de enige vrijgezelle dame in het gezelschap werd jammer genoeg onmiddellijk afgeschoten. Dit voorstel werd zelfs als vrij onaangepast en asociaal bestempeld door de rest van de aanwezigen. Het spel kan blijkbaar maar door twee personen tegelijkertijd gespeeld worden, vandaar.

Complexiteit 3 sterretjes? Kom, laat maar zitten.

Ik zeg nu wel spelletjesavond, maar spelletjesnacht is eigenlijk correcter. Om half drie hebben we uiteindelijk besloten om er de brui aan te geven en allen terug huiswaarts te keren. Om half vier terug thuis, nog snel eventjes de krant doorgenomen om dan om 4 uur het licht uit te doen.

En zondag wordt ge dan om 2 voor 9 wakker gebeld door iemand die afzegt voor het vrijgezelleweekend van de sportief directeur. Op automatische piloot het telefoontje afhandelen, nog snel noteren wie het juist was en dan terug in coma vallen. Vermits ik een heel weekend niets had gedaan moet ik dan zondag ook nog eens al mijn schade inhalen op het gebied van was en plas. Wassen, strijken, stofzuigen, afwassen en nog een hele hoop andere rotkarweitjes.

Met als gevolg dat mijn zondag er dus opzat voor ik het wist en ik weer niet gesport had.

Maandagavond heb ik dan les waardoor ik pas rond 22h thuis ben en heb ik geen zin meer om mij te moeten douchen vlak voor het slapen gaan. En dus heb ik mij niet meer in het zweet gekoerst maar gewoon nog rustig de voetjes omhoog gelegd en wat gelezen.

Maar nu zijn we dus ondertussen dinsdag en zit ik al 4 dagen zonder sport. En begint mijn lichaam dus echt wel te vragen achter fysieke inspanningen. Daar waar ik mij vroeger moe voelde omdat ik fysieke inspanningen had geleverd, voel ik mij nu moe omdat ik te lang heb stilgelegen.

Dit had ik dus nooit zien aankomen...

*Voor zover ik weet is er geen link met honger hebben omwille van het vele sporten.

Fietsen die mannen haten*

Mijn fiets wil mij dood.

Ja, lach er maar mee. Lach zo hard ge kunt. Tot het u eens overkomt. Nu, de fiets heeft nog niet toegeslagen, maar heeft wel al vergevorderde plannen in die richting gemaakt. Gelukkig ben ik hier tijdig van op de hoogte gebracht en kan ik nog de nodige voorzorgen nemen.

Kijk, dat katten geen ziel hebben, door en door slecht zijn en er op uit zijn om ons te doden is een vaststaand feit. Daar is in de wetenschappelijke lectuur geen enkele discussie meer over. Tegenwoordig bestaan er zelfs websites waar je kan testen hoe groot het risico is dat je kat je wil doden. Iedereen weet dit, niemand zal er van verbaasd staan wanneer morgen een kat wordt gearresteerd wegens het toebrengen van slagen en verwondingen met het oogmerk te doden. En hier uiteraard voor veroordeeld zal worden.

Maar fietsen...? Dat is het eerste wat ik hiervan hoor.

Bon, vooraleer ik hier weer voor leugenaar ga versleten worden: hier zijn de feiten.

Zoals in mijn vorige blogs te lezen viel, sterf ik elke zondag opnieuw op mijn fiets. En opnieuw. En opnieuw. Serieus, kan het eigenlijk iemand nog wat schelen? Maar kom, zoals gezegd, het hele probleem is niet zozeer mijn lamentabele conditie, maar vooral mijn gebrek aan klikpedalen. En nu had ik dus in het Fietspunt van Vilvoorde (waar mijn superfiets van € 65 vandaan komt) mijn fiets binnen geleverd om mijn klikpedalen van de Decathlon te laten installeren en ineens een lenteonderhoud te laten doen. Ik had eerst zelf geprobeerd om de klikpedalen te installeren, maar nadat ik bijna mijn been kwijtspeelde door een wegvliegende moersleutel heb ik wijselijk besloten om iemand anders zijn leven maar te laten riskeren.

Toen had ik het eigenlijk al moeten weten...

Het waren dus die mannen van Fietspunt die mij vanmiddag belden om mij te melden dat er in mijn voorvork een scheur zat. En dat dat gevaarlijk is want dat kan afbreken. Kijk, langs de ene kant vind ik het zeer goed dat ze mij hier van op de hoogte hebben gebracht. Maar langs de andere kant weet ik nu dus wel dat ik binnenkort terug met een moordenaar onder mijn dak zit. Zoudt gij goed slapen als in de kamer naast u iemand u stond op te wachten om op een onbewaakt moment toe te slaan. Ik dacht het niet nee!

Maar kom, tegen dat het zo ver is heb ik dan weer een straf verhaal om in mijn blog te zetten. Alles voor de literatuur.

*Wat ik nu constant hoor als ik in mijn bed lig...

Vilvoorde, waar experimenteren fun is!*

Deze week had ik voorgenomen mijzelf aan een klein experimentje te onderwerpen. Een week lang zou ik alleen vegetarisch eten. Inderdaad ja, ik, de kleinzoon van een beestenkoopman, die een week geen vlees ging eten. Bompa moest het weten.

Vegetarisch. Zoals in geen vlees, vis, gevogelte, schaaldieren of insecten. (Valt "wild" hier eigenlijk ook onder?) Veganistisch daar wagen we ons niet aan. Dat is een beetje de taliban van de vegetariërs. Er zijn ook nog ethische grenzen in dit experiment waarbinnen ik mij wil houden.

Daarnaast gaan we ook niet beginnen met van die janettenstreken zoals seitanburgers of tofubiefstukken of weet ik veel wat er nog allemaal van rotzooi bestaat. "Vleesvervangers" durven ze die vuiligheid te noemen. Waarom zoudt ge in godsnaam zoiets lekker als vlees willen "vervangen" door een in stukjes gesneden spons zonder smaak? Om to the point te blijven, we zouden dus een "straight edge vegetariër" zijn.

Maar kom, een weekje, dat moet toch lukken, niet? Daarnaast, na een week denk ik niet dat ik mij al te veel zorgen moet maken over eventuele vitaminetekorten enzo. Ik heb dan wel geen jaren gestudeerd om arts te worden, maar mijn gezond verstand zegt mij dat ik wel een weekje zonder vlees kan overleven, zonder al te schadelijke gevolgen.

Maandag

Easy, peasy. In de plaats van charcuterie tussen de boterham alleen een een schelleke kaas, en als avondeten extra veel groenten in plaats van de het verboden vrucht vlees. Wie zegt er dat groenten alleen niet lekker kunnen zijn? Barbaren!

Dinsdag

Fuck it met dat vegetarisch experiment. Ik heb nog een mega lekkere biefstuk in de frigo liggen, die ga ik hier niet laten slecht worden. Daarbij, ik zal morgen wel aan dat konijnenvoer beginnen. Een week is een week. Dan moet ik mij maar een beetje aanpassen en mijn week maar van woensdag tot dinsdag laten lopen. De boekhouders onder jullie zouden zelf gewag durven te maken van "een week te paard".

Mmmm... paard. Memo to myself: paardenbiefstuk gaan kopen als deze week om is.

Woensdag

Tellen Zwanworstjes eigenlijk mee als vlees? Want volgens mij steekt daar toch niet veel vlees in. Als er al vlees insteekt. En bij uitbreiding, orgaanvlees, is dat eigenlijk ook vlees? Een stukje eendenlever ofzo, telt dat mee als vlees? Want eigenlijk is dat maar afval van het beest, niet? Kom Tristan, we moeten streng zijn voor onszelf: geen Zwanworstjes. We hadden gezegd dat we geen vleesvervangers gingen eten, dus nu ook niet afkomen met die Zwannekes. En orgaanvléés is ook vlees. Afval of niet. Het staat in het woord zelf, dus stel zo geen domme vragen meer.

Vegetarische pizza dan maar. What the hell! Wat moet daar op in de plaats van vlees? Géén salami. Géén gehakt. Géén spek. Géén smaak! Als ik dan toch zelf een pizza maak dan kies ik toch wel zelf wat er op ligt. Maar nu moet ik dus zelf kiezen dat ik er géén vlees ga opleggen ofwa? Belachelijk gewoonweg! En een vierkazenpizza maken als ge maar een soort kaas in huis hebt is ook vrij moeilijk.

Bon, dan plunderen we de diepvriezer maar eventjes. Diepgevroren spinazie, tijgergarnalen - ah neen, dat mag niet - euhm... bon dus alleen diepgevroren spinazie? Een eitje kan misschien nog enig soelaas bieden. Frigo nog wat verder plunderen. Daar ligt nog wat paprika en ook nog enkele champignons. Pepertje om het geheel op smaak te brengen en een royale portie kaas erover.

Verdict: ok, het is eetbaar. Maar na een keer heb ik het er toch wel mee gehad voor de rest van de maand.

Donderdag

Quizvraagje: wat ontbreekt er aan volgend plaatje: pastinaak, paprika, champignons en aardappelen. Inderdaad: vléés! Of vis. Of Kip. Of vlees. Op zich zijn die groenten allemaal zeer lekker, dat durf ik grif toe te geven. Maar het mist toch nog net dat tikje meer. Datgene dat het naar een hoger niveau kan brengen. De maaltijd zoals ze nu voor mij staat is Belgisch voetbal. Maar ik heb liever een Champions Leaguefinale met Messi in een glansrol.

Vrijdag

Néén! Ik ben niet slechtgezind! Maar ik met mijn belachelijke ideeën ook altijd. Vrijdagmiddag staat voor mij al enige tijd gelijk met "pain de viande" van La Cigale, een beetje verder van waar ik werk. Ongelofelijk lekker. Maar ja, dat is dus ook vlees he. Waarschijnlijk daarom ook dat het zo lekker is. En dat is dus deze week kinkloppen en het maar overslaan.

Ik haat mezelf.

Zaterdag

Een heerlijk ontbijt op basis van spek en eieren en daarbij op het gemakske de krant lezen is dus taboe. Géén spek. Ja dan moeten die eieren voor mij dus ook niet meer. Dus nu moet ik een boterham eten met... euhm, met wat eigenlijk? Die kaas die ik al een hele week aan het eten ben komt mij lichtjes mijn oren uit. Confituur ben ik geen fan van en heb ik ook niet in huis. En met honing wordt dat zo een plakboel. Dan maar ontbijtgranen.

Zojuist mijn wekelijkse zwemtraining met Start to Triatlon achter de rug. Hoe kan ik daar in godsnaam van recupereren op gras? Allez nu! Ooit al eens een zeilvis gras zien eten? Tuurlijk niet! Dat beest zou ocharme verdrinken!

Zondag

Wéér ontbijtgranen en wéér fysieke inspanningen leveren. Fietsen deze keer. Om dan bij mijn thuiskomst vegetarische pasta te eten. Joy overload.

Komaan Tristan, eventjes doorbijten, de week zit er bijna op. Na vanavond zijt ge van die flauwekul af. Ohoh... Shit. Effe tellen... woensdag, donderdag, vrijdag, zaterdag, zondag. Dat zijn er nog maar 5. Na dinsdagavond ben ik er pas van af! Aargh! Twéé lange dagen!

Zondag is wasdag. Dus eerst de witte en bonte was in de machine pleuren, op het rekje uithangen om te drogen en dan naar het thuisfront op bezoek gaan want het is natuurlijk wel Pasen. De beentjes onder tafel schuiven bij mama en papa dus. En wat staat er thuis op het menu? Twee gerechten met schaaldieren toch wel zeker! Kijk er zijn grenzen aan mijn bereidheid om mee te doen aan mijn eigen experiment en hier trek ik overduidelijk een lijn! Deze borden ga ik niet aan mij voorbij laten gaan zonder krab of scampi. Wat is mij dat nu! Allez nu krabcocktail met versgemaakte cocktailsaus en dan scampi (is al meervoud, geen nood om scampi's te zeggen) met dat overheerlijke currycognacroomsausje erover!

Mezelf dit ontzeggen zou gelijkstaan aan een misdaad tegen de menselijkheid. Echt waar. Voorbij alle grenzen van fatsoen en gezond verstand. Er zijn tijdens de processen in Neurenberg mensen ter dood veroordeelt voor lichtere vergrijpen!

Dus bij deze: finito la comedia. Die grap heeft hier lang genoeg geduurd, ik geef het hier en nu op. Morgen bak ik mijne paardenbiefstuk!

Hoe houden die vegetariërs dat toch vol?

*http://www.technopolis.be/nl/index.php

Moet ge daarvoor zo oud zijn geworden?*

"Elke man blijft een kind, alleen het speelgoed wordt duurder."

Het laatste deel van deze stelling wil ik eerst nog even ontkrachten. Want mijn speelgoed heb ik de laatste tijd ofwel gekregen, ofwel gewonnen. Zo duur was het (voor mij alleszins) dus niet. (Memo to myself: mijn gewonnen autootje op afstandsbediening de volgende keer mee naar Vilvoorde nemen.)

De golfset heeft mij al vele momenten van plezier bezorgd. Moest ik het niet zelf gekregen hebben, ik zou het ondertussen overwegen om het zelf aan te schaffen. Mijne chip gaat er zienderogen op vooruit. Het belooft dus een zeer spannende minigolfzomer te worden!

Maar omdat dat nog zeer ver af is, heb ik ondertussen andere activiteiten moeten verzinnen. Tijdens onze meest recente bestuursvergadering van de Phil Kevinfanclub had onze vicevoorzitter mij een badeend cadeau gegeven. En niet zomaar een gewone badeend. Nee nee, een badeend die niet alleen blijft drijven, maar ook nog eens kan zwemmen! Pure hightech. Via een koordje kunt ge er namelijk voor zorgen dat er een ingenieus systeem in werking treedt waardoor de pootjes van de badeend op en neer kunnen bewegen en de eend zich zo dan kan voortbewegen. Een geweldig cadeau dat mij ùren badplezier zou bezorgen, zo wist de vicevoorzitter mij te overtuigen.

To the Bathroom!

Alleen heb ik geen bad...

Gelukking heb ik zaterdag altijd groepstraining met Start to Triatlon. En het was gewoon sterker dan mijzelf. Flauwe grappen uithalen is meestal altijd sterker dan mezelf. En dus had ik het badeendje meegenomen als mascotte. En zoals hierboven al door mij gesteld werd: elke man blijft een kind en dus wilden alle grote kinderen ook eventjes met de eend spelen.

Toen we dit zowat beu waren, besloten we om een race te houden tegen de eend. Nadat ik echter voor de derde keer op rij van hem had verloren heb ik eventjes een goed gesprek met hem moeten houden over de eventuele consequenties van zijn gedrag. Waarna ik de 5 daaropvolgende races met vlag en wimpel won!

"Make it look like an accident."

*Vader Noelmans, op meerdere gelegenheden, tegen (een van) zijn 3 zonen.

Swim the way I feel*

Eerst en vooral: ik ga heel arrogant over komen in deze post. Nog meer dan anders. Ik weet dat dit zeer moeilijk te geloven is, maar geloof me, het is zo.

Gisteren was ik gaan zwemmen. Ik had me voorgenomen om snel thuis iets te eten en dan wat baantjes te gaan trekken. In het zwembad aangekomen zag ik echter dat de twee baantjes bezet waren door zwemmers. Zwemmers, zoals in die mensen kunnen zwemmen. Met als gevolg dat als ik ook in die banen zou gaan zwemmen ik elke lengte minstens gedubbeld en waarschijnlijk gedriedubbeld zou worden. Daar had ik even geen zin in, ik heb nog zelfrespect. Misschien wel een beetje te veel, maar kom, dat is een ander verhaal.

Dus ik dan maar baantjes gaan trekken in de rest van het zwembad. Oh gruwel. Een ander woord heb ik er niet voor. Serieus, waarom zitten al die mensen in dat zwembad? En vooral, wat zitten die daar te doen? Over en weer peddelen terwijl ze aan het babbelen zijn tegen hun buurvrouw. Ja, buurvrouw, want het waren blijkbaar alleen vrouwen op leeftijd die zo'n zaken doen. En dan nog met het hoofd boven water, want ja de haren mogen zéker niet nat worden.

Ge zit in een zwembad verdorie! Zwém dan. Wilt ge praten, ga dan op café zitten. Of ergens anders, maar niet in een zwembad. Of toch niet wanneer ik in dat zwembad zit!

En dan probeer ik alsnog mijn routine af te werken, als de baan vrij is. Maar ja, bij crawl steekt ge uwe kop in het water en gaat ge er ergens toch van uit dat diegene die iets wat op schoolslag gelijkt doen, met hun hoofd ver boven het water uit en vooruit kijken, dat ze toch aan de kant zouden gaan voor het ongeleide projectiel dat op hen afschiet. Neen hoor, we blijven gewoon rechtdoor zwemmen en kakelen er verder lustig op los. Nooit geweten dat kippen konden zwemmen. Hoewel, zwemmen. Ik meen dat ik ondertussen wel de arrogantie mag hebben om die slag aan te duiden als "zwemmen".

Op het risico af om voor een "ouw zor" versleten te worden: ik zal content zijn als de paasvakantie achter de rug is en ik weer op mijn gemak kan gaan zwemmen.

*Waar is het zwembad?

Koken met Tristan*

Sommigen onder jullie vermoeden waarschijnlijk dat ik graag kook. Anderen onder jullie weten zelfs dat ik graag kook. En de gelukzakken onder jullie weten zelfs dat ik lekker kook. Maar een mens moet altijd zijn grenzen verleggen. Want als we dit niet zouden doen, keken we nu nog altijd televisie bij kaarslicht terwijl we rondreden op de nieuwste zwarte T-model van Rex.

Het enige probleem met mijn experimenten op kookgebied is dat de experimenten die ik wil uitvoeren altijd op grote schaal zijn. Of toch te groot om voor een persoon alleen uit te voeren. Want ja, een half speenvarken klaarmaken voor één persoon, dat is zelfs naar mijn normen te veel, ondanks mijn niet aflatende vraatzucht. Daarom dus ook dat ik geregeld mensen uitnodig om af te komen voor een etentje in mijn penthouse, zoals onlangs met het bestuur van de Phil Kevinfanclub. Het is niet dat ik die mensen echt goed kan uitstaan of zo, maar ja, ze komen langs, brengen drank of zo mee en ik heb een gelegenheid om mijn kookkunsten op hen uit te proberen.

Daarnaast zit ik ook met het probleem dat praktisch alle vrouwen in mijn directe omgeving ziek zijn. En het is blijkbaar ook redelijk besmettelijk. Dat begint met een vrouw met een dikke buik, en voor ge het weet steken ze een hele kolonie aan. En blijkbaar kunnen mannen wel drager zijn, maar hebben ze er verder veel minder last van. Ja Kris, ik bedoel u hiermee.

Dat die vrouwen opzwellen, tot daar aan toe, maar die beginnen dan ook nog eens een hele hoop rare streken te krijgen: geen rauwe eieren, geen sla, geen tomaten, geen katten (hoewel, moet ik hier rouwig om zijn? Die beesten hebben toch geen ziel), geen fietstochtjes over kasseien, niet meer willen meedoen aan mijn wereldrecordpoging om met een zo groot mogelijke groep de Schelde over te steken op een koord gemaakt van flosdraad terwijl we de Brabançonne zingen. Nu ik er over nadenkt, ik was eigenlijk de enige die die recordpoging wilde ondernemen.

Maar kom, attent als ik ben probeer ik rekening te houden met de wensen van mijn vrouwelijke medemensen. Ik wil absoluut geen risico's nemen en dus roei ik preventief alle katten in een straal van 5km uit. Nu, dat doe ik ook wel als er geen zwangere vrouwen op bezoek komen. En ik vraag er daarnaast ook altijd expliciet achter in een e-mail als ik ze uitnodig, wat ze wel en niet mogen eten. Om het dan compleet te vergeten en alsnog chocolademousse te (laten) maken. (door mijn mama - ere wie ere toekomt)

Met rauwe eidooiers, that is... Inderdaad, die vrouwen bliksemen u dan dood.

Kijk, ik doe zoiets niet voor expres. Echt niet. Neen, serieus, echt niet. Ik geef toe, als ik iemand een hak kan zetten zal ik het zeker niet laten, maar met andermans gezondheid speel je niet. Iemand anders met een kater opzadelen valt niet onder "spelen met de gezondheid", voor alle duidelijkheid. En vermits die vrouwen als ze zwanger zijn blijkbaar eens zo gek zijn van chocolade heb ik dus een alternatief gezocht. En nu ook gevonden!

Enter Heston Blumenthal van The Fat Duck en zijn recept voor chocolademousse zonder eieren. Zeer eenvoudig om te maken en zeer lekker. Filmpje staat hier. Misschien een kleine tip: je moet een beetje geduld hebben alvorens de chocolade opstijft. Een lamme arm overhouden van het kloppen is normaal. (Ik moet dringend eens een mixer gaan kopen.) Maar eenmaal klaar is het zeer lekker. Wie had ooit gedacht dat 270g water en 350g chocolade samen zo iets overheerlijk kon vormen? Het is echt veel luchtiger, lekkerder, lichter, chocoladerder dan chocomousse met eieren. Bijna geen werk, dadelijk klaar, beter dan het origineel, minder afwas,... Niets dan voordelen.

Of toch, misschien een klein nadeel... want nu zit ik hier dus wel met een gigantische berg chocomousse.

Nu alleen nog twee vrouwen vinden.

*http://www.youtube.com/watch?v=yRM_wdxBOzI