Ik en mijne grote mond - deel 3*

Zwemmen... Het onderdeel waar ik dus ongelofelijk tegen op zie. En het komt dan nog als eerste van de drie... Wacht, wààrom wilde ik ook alweer een triatlon gaan doen?

Waarom ik er zo tegen op zie? Twee redenen eigenlijk: één omdat ik het gewoonweg niet kan. Dat op zich lijkt mij alvast een zeer goede reden. Na een baantje heb ik meer weg van een verzopen waterkieken dan een echt waterkieken dat door een ander pestkopwaterkieken met zijn hoofd te lang onder water werd gehouden.

Australische eend.

En twee... nee, ik denk dat we alles zo ongeveer hebben gehad.

Maar vermits het mijn zwakste punt is, moet er dus ook het hardste aan gewerkt worden. Met als gevolg dat ik dus twee à drie keren per week in het zwembad lig te plonsen. Ik moet eerlijk zeggen dat ik wel degelijk gemotiveerd ben om te gaan zwemmen, maar mijn lichaam beperkt mij hier te zeer in. Na een keer over en weer gezwommen te zijn lijkt het wel alsof mijn hart uit mijn kas klopt en mijn armen eraf vallen. Blijkbaar is dat laatste een goed teken, want ge moet uw armen zoveel mogelijk gebruiken en uw benen sparen want die gaat ge nog genoeg nodig hebben bij het fietsen en het lopen. Ah ja, dat is juist, dat moet ik ook nog doen. Nà dat zwemmen. Er vlak na. Op een en dezelfde dag.

Waar ben ik in godsnaam aan begonnen. En waarom eigenlijk weeral?

*Deel drie heeft langer op zich laten wachten als ik dacht. Deel 1 en 2 zijn hier terug te vinden.

Ashura/Asjoera*

Sinds ik mijn beslissing om mee te doen aan een triatlon heb kenbaar gemaakt aan de rest van de wereld, word ik door iedereen die mij een beetje kent voor gek versleten. Terecht overigens. Daarnaast word ik nu ook nog eens stevig verdacht van deviant gedrag te vertonen onder de vorm van masochisme en stiekem te genieten van al dat fysieke afzien. Opnieuw, hier moet ik toegeven dat ze geen ongelijk hebben.

Maar dan wel alleen buiten de slaapkamer.

Het mag gezegd worden, van tijd vraag ik mij echt wel af waarom ik er aan begonnen ben. Meestal niet op het moment dat ik aan het trainen ben, maar meestal de dag erna, wanneer ik weer met de werkelijkheid van mijn oude knoken word geconfronteerd en een voormiddag lang half kreupel mag rondschuifelen.

Nu, drie sporten is voor elke normale mens al meer dan genoeg. Maar ja, zoals jullie weten ben ik geen normale mens. Redelijk abnormaal zelfs volgens sommigen. En dus heb ik sinds zaterdag besloten er nog een sport bij te nemen tijdens mijn steeds schaarsere vrije momenten. Heb ik na al dat gewone trainen voor de triatlon nog wel ergens tijd vraagt u zich misschien af? Welnu, tijd moet je maken. Ik moet nu al tijd maken voor zwemmen, fietsen en lopen, dus voor mijn nieuwste sport moet ik dan ook maar wat tijd zien vrij te maken.

De sportief directeur van de Phil Kevinfanclub is de schuldige in dit alles. Sportief directeur zijnde moedigt hij mijn radicale ommekeer van luierik naar triatleet in spe natuurlijk van harte aan. Maar hij is niet voor niets directeur want hij vindt natuurlijk dat het altijd nog wel wat beter kan. En vandaar zijn cadeautje van te zaterdag.  De reden van dit cadeau is een soort van “wiedergutmachung” van de sportief directeur gezien zijn smadelijke nederlaag die hij vorige zomer had geleden tegen mezelf en de ondervoorzitter van de Phil Kevinfanclub. De fysieke prestaties van de ondervoorzitter waren/zijn te vergelijken met die van mij op dat moment. Geheel onbestaande. Vandaar dus de complete en totale afgang van onze sportief directeur toen hij van ons beiden verloor. En hatelijk als ik dan ben moet ik hem daar dan natuurlijk eens aan herinneren.

Door onze scorebladen in te kaderen en hem cadeau te geven bijvoorbeeld.

En als teken van dank heb ik nu dus een minigolfcourse gekregen. Met green, hole met vlaggetje, twee golfballetjes en een golfstick. En elk vrij moment dat ik heb oefen ik nu dus. Ik moet eerlijk bekennen, ik begin al stilletje aan een echte minigolfpro te worden. En elke dag zonder ik mij nu dus eventjes af om een paar balletjes te putten.

Als ik binnenkort niet meer zou kunnen fietsen omwille van aambeien, dit is dus de reden.

*SPOILER ALERT: als ge het zoudt Google'en, het is nogal bloederig.

Niets doen is hard werken.*

Om maar meteen een open deur in te trappen: ik ben lui. Mensen die mij een beetje kennen zullen dit beamen. Mensen die mij goed kennen zullen zelfs zeggen dat ik zeer lui ben. Zij hebben evenzeer gelijk.

Nu, dat kan misschien allemaal als een contradictie klinken, gezien het feit dat ik momenteel voor een triatlon aan het trainen ben. Laat u echter niet misleiden. Zij die mij goed kennen weten dat ik eigenlijk de hele dag in de zetel lig met een zak chips op mijn schoot en een bak bier binnen handbereik, televisie te kijken. Ondertussen verzin ik een heel blog bij elkaar van zogezegde inspanningen die ik geleverd heb. En een week voor de triatlon doe ik gewoon alsof ik een spierscheur heb opgelopen en moet rusten. En dan ben ik weer gerust voor een jaartje.

Nu, naast mijn afkeer voor enige fysieke inspanningen, heb ik een nog grotere afkeer voor huishoudelijke taken. De vaat, daar kan ik nog juist mee leven. Maar alles wat een inspanning mijnentwege vraagt van langer als een half uur, daar gruwel ik van. Stofzuigen, dweilen, strijken,... voorbeelden genoeg.

Gelukkig leven we tegenwoordig in de 21ste eeuw en bestaat er al zo iets als een wasmachine. En sinds kort ben ik de gelukkige bezitter van zo'n ding. Ik wil er niet van dromen dat ik zo iets nog volledig met de hand zou moeten doen. Een vaatwasser heb ik ook wel, maar ik vind het een beetje zonde om dat in actie te laten komen voor één bord, één glas, één mes en één vork en eventueel nog enkele potten en pannen. Ik bewaar het liever voor speciale gelegenheden, zoals voor de eerste samenkomst van de Phil Kevinfanclub in Vilvoorde, nu zaterdag.

Nu, daarmee is er nog maar één huishoudelijk karweitje van de baan, er schieten er jammer genoeg nog te veel over.

Maar gelukkig leven we zoals gezegd in de 21ste eeuw. De eeuw der modernisering! En daarom heb ik alvast één rotkarwei minder te doen. Stofzuigen. Echt waar, dat vind ik ongeveer een van de meest vervelende huishoudelijke taken die er zijn. (Stof àfnemen vind ik misschien nog een gradatie erger.)

Gewoon omwille van het feit dat het wekelijks opnieuw moet gebeuren, het maak een hoop kabaal, ge botst overal tegen aan en moet overal onderin kruipen om het maar proper te krijgen. En de zaterdag erop is het opnieuw van dattum! Waar dat stof vandaan blijft komen, Joost mag het weten.

Nu, ik woon natuurlijk wel tegenover het crematorium...

Probleem was dat ik nog geen stofzuiger had. Wel een borstel, maar dat verplaatst het probleem eigenlijk alleen maar. En dus heb ik dan maar de geijkte kanalen afgeschuimd (Test-Aankoop) om te kijken welke de beste modellen zijn, de verschillende voor- en nadelen. Welke de Beste Koop is, welke de voordeligste, welke het minste lawaai maakt, welke het meeste vermogen heeft, met of zonder zak... Ik had dus een hele vergelijkende studie samengesteld tussen de verschillende stofzuigers.

Om dan iets compleet anders te kopen.

Bij deze: ik heb een nieuwe beste vriend(in). Hij/zij luistert naar de naam iRobot Roomba 531 en ik denk dat ik er stiekem verliefd op ben. Moest ik een andere iRobot Roomba 531 zijn, ik zou het wel weten zunne, doch dit geheel terzijde.

Maar om even serieus te blijven, het is een gemak. Geweldig gewoonweg. Ik zet 's morgens alle stoelen op tafel en neem al het overige van de grond, de kabels wat hoger hangen en alles is klaar. Op het knopje duwen en het doet allemaal zijn/haar werk. En 's avonds kom ik dan thuis en is mijn penthouse piekfijn gestofzuigd. Dan terwijl ik mijn avondeten klaarmaak nog eventjes mijn slaapkamer en de badkamer laten stofzuigen en klaar is Kees. En uiteraard, dat spul blijft lawaai maken, maar ik hoor er niets van, want ik zit op mijn werk! Geweldig!


Enige nadeel is dat ik nu wel nooit een huisdier ga kunnen nemen...


*Oscar Wilde

Ego te absolvo a peccatis tuis in nomine Patris et Filii et Spiritus Sancti.*

Ik moet eerlijk zeggen dat het voor mij ook al eventjes geleden was. Normaal gezien moet ge eenmaal per jaar tussen palmzondag en Pinksteren gaan biechten, maar ik ben dat de laatste 18 jaar zo wat uit het oog verloren. Tja, sinds Zuster Gracia mij niet meer wijst op mijn verplichtingen als goede christen is het allemaal zo een beetje verwaterd vrees ik.

Maar gezien de ernst van de feiten had ik besloten het zekere voor het onzekere te nemen en was ik dus zondag, voor het eerst sinds lang, naar de kerk gegaan. Voor de heidenen en ongelovigen onder jullie, heb ik hier een korte beschrijving gegeven van hoe zo een biecht er aan toe gaat.

Eerst en vooral is er de biechtstoel. Iedereen die ooit een kerk langs binnen heeft gezien, kent ze wel: bruin gevernist en blinkend opgewreven met flink wat boenwas. Met zo'n muffe gordijntjes om de mensen toch wat privacy te bieden. Welnu, als dat uw eerste indruk was, ze klopt volledig. Je ruikt de boenwas, je ruikt de muffe gordijntjes. Een oncomfortabel knielbankje en een roostertje waartegen je moet spreken maken het beeld compleet.

Ik installeer mij dus met mij knieën op die pijnbank en het deurtje achter het rooster schuift open. De pastoor fezelt iets tegen zichzelf en laat dan een stilte vallen. Waarna ik dan begin.

"Vader vergeef mij want ik heb gezondigd." (Dit is zowat de standaard openingszin in een biechtstoel. Op café tegen een meisje maakt zo'n openingszin echter zeer weinig indruk. Geloof me vrij, ik heb het al meermaals geprobeerd. Als een meisje echter deze zin op café tegen u komt zeggen, is mijn inziens de enige correcte reactie: "Who's your daddy?!")

"Vertel mijn zoon." (Variant hierop is: ik luister mijn zoon. In sommige parochies is deze "mijn zoon" nogal letterlijk te nemen.)

"Welnu vader, ik heb een doodzonde begaan."

"Een doodzonde nog wel? Wéét gij eigenlijk wel wat een doodzonde is? Zijt ge niet wat te jong om zo'n zware termen te gebruiken?"

"Vader, jawel. Men bedrijft doodzonde, wanneer men de wet van God overtreedt in een gewichtige zaak, met volle kennis en volle toestemming. De doodzonde ontneemt ons de heiligmakende genade, de verdiensten van onze goede werken, en het recht op de hemel; zij stelt ons in vijandschap met God, en verdient ons de eeuwige straffen der hel." (De pastoor in kwestie knikte bevestigend en was aangenaam verrast door mijn parate kennis.)

"Allez mijn zoon, ik hoor dat ge uwe catechismus alvast zeer goed kent. Vertel eens, wat hebt ge dan juist verkeerd gedaan?"

"Vader, ge weet dat God ons bepalingen oplegt die we moeten volgen en naleven. En als goede gelovige probeer ik de regels die mijn God mij oplegt zo goed en zo kwaad als mogelijk na te leven. Nu, zoals ge weet, de duivel is overal. En de duivel komt altijd om de hoek loeren op het moment dat ge het zwakste zijt. Welnu, ik ben zaterdag na mijn zwemtraining naar de Colruyt gegaan om mijn inkopen te doen. En daar ben ik bezweken en heb ik toegegeven aan mijn zwaktes, mijn... verlokkingen. En zondagavond ben ik dan helemaal onderuit gegaan en kon ik niet langer aan de verleidingen weerstaan. Ik wist dat ik het niet mocht doen, maar ik heb het toch gedaan. Zaterdag kon ik mij er nog net tegen verzetten, maar zondag lukt het mij niet meer. En heb ik dus gezondigd..."

"Ik snap het. Maar mijn zoon, ge beseft toch dat ik u alleen maar kan vergeven als ge ook berouw toont. Hebt ge oprecht spijt van uw zonden?"

"Laten we zeggen vader, dat ik vooral spijt heb dat die pot Ben&Jerry's en die zak peper- en zoutchips nu al leeg zijn."



*Amen

God shaved the King*

Eerst en vooral heb ik mij altijd afgevraagd waarom zij zingen: “God shave the Queen”. Is er ooit misschien een koningin geweest die een baard had misschien?

Maar kom, om bij de essentie te blijven: to shave or not to shave, that is the question zei Shakespeare in Hamlet Act III, Scene I

En dat is nu ook de vraag die elke zichzelf respecterende wielerrenner in spé zich stelt: scheren of niet scheren? Nu, ik heb de literatuur ervoor op neer geslagen en de meningen over deze kwestie zijn nogal verdeeld.

Nu welke argumenten worden er aangedragen?

Esthetiek. Zo het schijnt zou het mooier zijn. Nu, iedereen weet natuurlijk dat er niets zo relatief is als schoonheid. Wat fijn was voor de oude Belgen was grof voor de Romeinen gaat het gezegde, dus dat argument gaat mij alvast niet over de streep kunnen trekken.

Snellere genezing bij valpartijen. De haartjes zouden dan zo het schijnt niet zo in de wonde plakken wat het genezingsproces zou versnellen. Twee bemerkingen die ik daar op maak. Eén: wat is dat voor onzin? OK, dat is misschien pijnlijker die haartjes in een wonde, maar sneller genezen? Ik geloof er juist niets van. Twee: ik ben niet van plan te vallen met de fiets. Ik kan al fietsen, waarom zou ik in godsnaam op mijn bek willen gaan? Als klein Tristanneke ben ik meer dan genoeg tegen de grond gegaan met de fiets, ik heb de littekens die hiervoor als bewijs kunnen dienen. Daarom leert ge ook fietsen als ge klein zijt: als ge valt doet het nog altijd pijn, maar tegen dat ge groot zijt is dat al lang vergeten.

Zo het schijnt zou het beter zijn bij een massage. Minder pijnlijk en minder massageolie nodig omdat die haartjes er niet meer zijn om het te absorberen. Bon, ik wil dat wel allemaal geloven, maar ik heb geen masseuse, so why even bother?

Maar nu komt het laatste puntje. Aerodynamica. Geschoren zou sneller zijn. Hier kan ik dus niets tegen inbrengen vrees ik. Want in mijn situatie gaat elk beetje kunnen helpen, en ik ga alle beetjes dus meer dan nodig hebben denk ik.

Dus bij deze is de beslissing genomen. In het belang van mijn kansen te vergroten om de eindmeet te halen: we moeten ons scheren!


Mijne baard natuurlijk, of wat dacht ge?

*Beetje contradictorisch, ik besef dat. Vermits ik mezelf als God  zie, hoe kan ik dan in die hoedanigheid mezelf ook nog eens scheren als Koning. Maja, langs de andere kant, ik ben dus wel God, dan is alles mogelijk!

Holle Bolle Gijs*

OK, eerst en vooral: het is een luxeprobleem. Ik besef dat. Ik wil mezelf absoluut niet vergelijken met zo'n rammelende hongerneger uit Somalië. Als ik honger heb dan trek ik gewoon de koel/voorraadkast open.

Wat ik dan wel bedoel is het volgende. Ik eet en een half uur later heb ik terug zo'n knorrende maag. En nog iets later krijg ik vreetaanvallen. Alsof ik van al dat sporten een metabolisme van neukende konijnen op speed heb gekregen. Maar ik heb me voorgenomen om niet aan die vreetaanvallen toe te geven in de vorm van koeken of snoep, maar wel een boterham of stuk fruit te eten op zo'n momenten. Geraffineerde suikers zijn momenteel volslagen taboe in The Noelmans Penthouse. Alleen voor in mijn brood natuurlijk. En mijn suikerwafels voor tijdens het fietsen. En mijn Nesquick voor mijn after-sportdrank. En mijn Nutella voor als ik ooit eens pannenkoeken ga bakken.

En echt, ik eet meer dan genoeg hoor, neem dat maar van mij aan. Als ontbijt (ja, ik ontbijt tegenwoordig) een bord vol met muesli en melk. En natuurlijk royaal wat honing om die rommel toch wat op smaak te brengen.

Als middagmaal dan een half brood. En niet zo'n klein sponzig brood van bij de bakker om de hoek of zo, neeneen, een zelfgebakken brood van 7-800 gram. Met "goei" boter, beleg, de hele santenboetiek. Dan nog een tussendoortje onder de vorm van een halve plox appelen of peren, al naargelang mijn goesting.

Als avondeten schep ik mijn bord vol tot ik denk dat ik echt wel pens en pens vol ga zitten. En dan schep ik er nog drie lepels bij op. Pasta zoveel als een gemiddeld Italiaans gezin op een week zou opeten, aardappelen waarvan de trog van een varken zou overlopen en het beestje er ocharme een indigestie van zou overhouden.

En dan heb ik om 21h dus terug honger. What the hell!?

*         Heb je wel gehoord van de holle bolle wagen

Waar die Holle Bolle Gijs op zat?

Hij kon schrokken, grote brokken

Een koe en een kalf en een heel paard half

Een os en een stier en zeven tonnen bier

Een schip vol schapen en een kerk vol rapen

En nog kon Gijs van de honger niet slapen!

Mannen die fietsen haten - deel 3*

Zo snel na deel twee al deel drie uitbrengen komt mijn geloofwaardigheid niet echt ten goede vrees ik. Mensen gaan nog denken dat ik die zaken allemaal uit mijn duim zit te zuigen. Want ik zeg het u uit de grond van mijn hart, ik hoop echt dat ik hier eens een post kan beginnen met: "Mannen die van fietsen houden". Of toch op zijn minst: "Mannen die niet langer bang zijn van hun fiets". Of misschien zelf ooit: "Mannen die hun fiets mee naar huis nemen om aan hun moeder voor te stellen". Of nee, wacht, dat laatste is bij iets anders.

Maar kom, op het risico af om voor leugenaar of - zelfs nog erger - overdrijver uitgescholden te worden zal ik toch maar mijn verhaal van de dag doen. Van gisteren eigenlijk. Dinsdag dus.

Ik heb dus ondertussen al geleerd dat ik niet moet proberen om de uitrit van de garage uit te fietsen. Want dan trap ik door en kom ik redelijk onzacht neer op de stang van mijn fiets. En ik mag ook niet te veel kracht uitoefenen op mijn pedalen want dan ligt mijn ketting er af. En heb ik smerige handen. Létterlijk smerige handen overigens, want mijn ketting hang vol met smeer.

Vandaag is gebleken dat ik eigenlijk niet al te veel meer mag doen. Mijn ketting lag er namelijk wéér af. En dat terwijl ik alleen nog maar naar mijn pedalen kéék. Maar het geluk zat voor een keer mee, ik was gestrand op zo'n 100m van het station. Mijn lesje van de vorige keer indachtig heb ik mijn fiets gewoon tot aan de stalling geduwd en hem daar op slot gedaan. Deze keer zal ik niet met smerige handen op het werk aankomen. Dat is toch al iets.

's Avonds na het werk mijn fiets dan maar bij het Fietspunt binnengebracht waar hij vandaan kwam. 6 maanden garantie op een fiets van €65, dat is niet slecht. Maar langs de andere kant: 65 euro voor een fiets, wat had ik er zelf van verwacht? Dat ze mij voor die prijs een gloednieuw vouwfietsje konden geven? Als dat het geval zou zijn, zou ik dat om de een of andere reden wel redelijk verdacht vinden. Maar kom, de persoon die mij de fiets had verkocht zat er nog en hij herkende mij al onmiddellijk.

Nu, onze Abdeslam is een hele vriendelijke jongen en hij is ook heel behulpzaam, maar hij is niet van de snuggerste. Eer hij begreep dat mijn ketting er af viel wanneer ik te veel kracht op de pedalen zette, waren we weer een halve dag verder. Dan moest ik hem ook nog uitleggen dat mijn band tegen mijn fietskader schuurde als ik te hard trapte. En hem ook nog eens opnieuw zeggen dat mijn ketting er af viel telkens ik te veel kracht op mijn pedalen zette.

Maar kom, hij noteerde toch flink wat ik zei. “Kettin [sic] is los, band schuurt.” Kort en bondig, meer moet dat niet zijn. Maar ja, toen kwam natuurlijk de kat op de koord. Wanneer zou die fiets in orde zijn? "Ze komen pas donderdag, dus dinsdag is die in orde."

Dinsdag... dat wil dus zeggen dat ik terug een week naar het station mag wandelen.

Iemand enig idee waar ik offerandes kan brengen aan Fiets-Jezus?

*Deel 2 is hier terug te vinden. En daar staat dan de link naar deel 1.

Mannen die fietsen haten - deel 2*

Een vorige keer deed ik nogal lyrisch over de “goodies” de we hadden gekregen van De Beul. Eigenlijk gekregen van de Vlaamse Triatlon en Duatlon Federatie, maar De Beul had ze ons wel degelijk gegeven. We gaan hier niet in een semantische discussie verzanden, dat ik het u nu al maar zeg.

Nu, ondanks het feit dat ik absoluut geen kenner ben van sportmateriaal, zei mijn ongetrainde oog mij al onmiddellijk dat het “gene kamelot” was. Bioracer, die naam deed alvast vaag een belletje bij mij rinkelen. En als het zelfs bij zo'n salonatleet als mij gekend is, dan moet het wel een gekend merk zijn. Zie hiervoor ook Adidas, Nike, etc. Maar dan voor fietsoutfits.

Dus, de verwachtingen waren alvast hooggespannen. Op het begeleidende kaartje staat er namelijk: “Bio-racer 3D The absolute pinnacle when it comes to comfort [...] ensures a better support for some areas of the seat, such as the seat bones. On other places the chamois reduces the pressure.” Klinkt alvast veel belovend.

Zopas is ook mijn nieuwste speelgoed aangekomen, een Garmin GSC 10 snelheids- en cadansmeter. “Qué?” Hoor ik u nu al vragen. In het schoon Vlaams: “ne kilométrique” en “ne toerenteller” samen in één handige verpakking en die is dan rechtstreeks gelinkt aan mijn hartslagmeter. Neen, ik overdrijf niet in mijn gadgets, wat is dat voor een domme opmerking.

Dit “speelgoed” zoals ik dit zojuist nogal oneerbiedig noemde, zorgt er namelijk voor dat ik extra gemotiveerd ben om te sporten. Want ik kan namelijk elke keer mijn “prestatie” vergelijken met de inspanningen die ik de keer ervoor heb geleverd. Kan ik kijken waar ik ben geweest, hoe lang ik er ben geweest, hoe hard ik er heb gelopen/gefietst, waar ik verkeerd ben gelopen. Waar ik de keer erop opnieuw verkeerd ben gelopen. Waar ik lek ben gereden...

Meten is weten.

En ja, ik ben een nerd.

Wel, wat zijn mijn ervaringen nu ik zondag in dit supersonische pakje en met dit high tech meetmateriaal op mijn fiets geïnstalleerd voor de eerste keer ben gaan fietsen? Drie punten eigenlijk.

1. Ik moet nog altijd zélf trappen. En dat valt nog altijd hard tegen.

2. Zo'n hypermodern meettoestel dat is geweldig. Maar de volgende keer moet ik toch zien dat de batterijen zijn opgeladen. Dus nu kan ik nog niets vergelijken. Ook dat hard valt tegen.

3. Mijn gat doet nog altijd zeer. En dat valt ongelofelijk hard tegen. Vooral omdat ik weet dat ik morgen met mijn fiets ook nog eens naar het station mag rijden.

Zouden ze bij Bio-racer ook fietspakjes met een ingenaaid kussen maken?

*voor deel 1: http://pjeirefretter.blogspot.com/2012/02/mannen-die-fietsen-haten.html

Kleine wasjes, grote wasjes*

Ik heb nieuw speelgoed! En natuurlijk heb ik het onmiddellijk willen uitproberen. De mannen van Vandenborre (ik weet het, VDB, ondanks alle dure eden die ik ooit gezworen had om NOOIT maar dan ook NOOIT iets bij VDB te kopen - SD Worx related) hebben namelijk vandaag mijn wasmachine (en mijn strijkijzer) geleverd.

Ik ben nu dus de trotse eigenaar van een HAIER HW70-1401-E1. Het was eerst al een heel gekloot om dat spektakel in mijn washuis te krijgen. Very tight fit, het mag gezegd worden. Nog eerst de schuifdeur naar het washuis er half uitgehaald om dan tot de vaststelling te komen dat ik die ook nog verder door naar achteren kon schuiven. Deur er dus terug inhangen - eruit halen gaat heel wat makkelijker, trust me - vast schroeven, vanachter losschroeven en dan konden we weer verder.

Bon, als die machine er dan stond was het een wel redelijk grappig tafereel van twee mannen die over machines aan het praten waren. En deze keer ging het niet over auto's, zoals het normaal gezien wel het geval zou zijn wanneer mannen over machines praten. Ik moest mezelf wel tegen houden om niet eventjes de "capeau" open te gooien en wat tegen de banden te stampen.

Dan, de eerste keer wassen. Spannend! Euhm... eerste probleem: Dash of Ariël? We zullen van elk de helft nemen, dan kunnen we niet missen. Bon, volgende vraag. Hoeveel moet ik daar in doen? Kom, we spelen op zeker, we gieten dat uitschuifbaar bakske maar vol. Nog een blokje Calgon erbij om zeker te zijn, met dat harde water hier in Vilvoorde. Beter te veel als te weinig, toch? Dan nog rap op wat knopjes duwen tot er iets in gang schiet – mannen hebben geen handleiding nodig, dat weet iedereen – en het spel is vertrokken! Losgehen!

Ik weet niet veel van wasmachines, maar ik kan mij niet herinneren dat thuis ooit het kot onder een laag schuim van 30 cm heeft gestaan. Allez ja, in het begin is dat nog wel grappig, zo'n schuimbaard bij uzelf maken en zo. Maar vanaf het moment dat ge u zonder problemen in een Yeti kunt transformeren, begint ge uzelf wel wat vragen te stellen. Is dat wel normaal is de eerste vraag die dan door uw hoofd schiet. Hulplijn papa wist dit meteen te beantwoorden. Schuim op de vloer is blijkbaar geen vereiste om te kunnen wassen.

Dus, wat heb ik na deze eerste wasbeurt met mijn nieuwe wasmachine en dankzij hulplijn papa bijgeleerd?

Drie zaken eigenlijk.

Eén: Dash is voor witte was en Ariël voor "bonte" was. Papa zei dat we thuis Ariël gebruiken voor gekleurde was. Toen ik daarop met hem in discussie trad en zei dat zwart eigenlijk geen kleur, is maar een afwezigheid van kleuren, zuchtte papa eens diep, wreef met zijn hand door zijn ogen,  corrigeerde hij zichzelf en gebruikte hij vanaf dan de term "bonte was". Volgens mij heeft hij achteraf de telefoon ingehaakt en tegen zichzelf gezegd: "Wat ben ik blij dat ik dieje onzin niet meer elke dag moet aanhoren."

Twee: ik moet minder zeep gebruiken. De aanbevolen hoeveelheid is zo het schijnt meer dan voldoende. "Daar zijn verstandige mensen mee bezig geweest om te kijken hoeveel ge nodig hebt. Geloof die mensen dan ook maar Tristan", dixit papa. Who can argue with that?

Drie: misschien wel de belangrijkste van allemaal. De volgende keer moet ik zien dat ik de vuile was ook effectief in de wasmachine steek.

*http://www.youtube.com/watch?v=siDguoUQ5Rw

How to dismantle an atomic bomb - De plannen*

Bon. Op mijn vorige post kreeg ik heel wat reacties van ongelovige T(h)omassen. (Sinds kort weet ik dat er ook een Tomas bestaat, vandaar de "h" tussen haakjes.) Dat ik "weer aan het overdrijven was met mijn commentaar op die trainingsschema's" en "dat het allemaal zo zwaar wel niet zou zijn".

Bij deze dus de bewijzen.

Hieronder vinden jullie het schema zoals het door mijn cryptograaf is afgeleverd. De zeven (opnieuw, 7!!!) bladzijden van De Beul samengebald in één schema. Now that's what I'm talkin' about!

Overdrijven, moi? Jamais!

Als er na het doornemen van dit schema nog altijd mensen overtuigd zouden zijn van de goede bedoelingen van De Beul, dan hebben zij hem gewoon betaald in de hoop dat ik het loodje ga leggen en zij in mijn testament zijn opgenomen.

*Voor zij die willen weten hoe je écht een atoombom kan ontmantelen: een beknopte handleiding is hier terug te vinden. Samen met een niet tevreden, geld terug garantie.

How to dismantle an atomic bomb*

Eerst en vooral een korte vraag: wie onder jullie kent er toevallig een astrofysicus, gespecialiseerd in singulariteiten? Een onderzoeker aan NASA of CERN zal misschien ook nog juist voldoen. Of anders een “native speaker” mandarijn Chinees - Nederlands.

Waarom? Wel, De Beul heeft mijn trainingsschema doorgestuurd. 7 bladzijden. Ik herhaal: zeven bladzijden. Zéven. Ok, op zich niets verkeerd mee, dat is rap gelezen dacht ik zo.

Dus niet. Jullie weten ondertussen dat ik nogal beknopt ben in mijn uitleg en snel “to the point” kom. Onmiddellijk de vinger op de zere plek leggen, dat is meer mijn stijl. Niet te veel franjes of zijwegen die de lezer alleen maar zouden kunnen afleiden van de essentie. Ik denk wel dat mijn blog daar ook een perfecte weergave van is.

Maar De Beul die kan er wat van hoor. En als het nu nog eens léésbaar zou zijn, geen probleem. Maar dat is dus ook niet het geval. Onleesbaar. Volgens mij is het makkelijker om de stelling van Fermat op te lossen, eerder dan die trainingsschema’s te ontcijferen. En ontcijferen is één ding, ik ga ze nog moeten doén ook! In eerste instantie dacht ik dat De Beul bij lid was van al Qaida en mij per vergissing de plannen voor het maken van een atoombom had gegeven. Toen ik hem hierover opbelde ontkende hij zijn lidmaatschap in alle toonaarden en bleef hij bij hoog en bij laag beweren dat het wel degelijk mijn trainingsschema's waren. Ja, ja, het zal wel.

Weet ge, het zou veel beter zijn als De Beul gewoonweg had gezegd: Tristan, ga lopen. Regen is geen excuus. Ga fietsen. Geen winterbanden is geen excuus. Ga zwemmen. Niet kunnen zwemmen is geen excuus. Dan moest ik tenminste al niet meer langs de cryptograaf passeren alvorens ik ga trainen. Tevens verdenk ik mijn cryptograaf ervan cryptocommunist te zijn. Leeft senator McCarthy eigenlijk nog?

Misschien zijn er nu mensen die zeggen dat ik overdrijf. Of die zelfs beweren dat ik wéér overdrijf. Sommige overdrijvers zullen zelfs durven te stellen dat ik àltijd overdrijf. Wat ik dan weer overdreven vind. Maar echt waar, Jan heeft zijn naam “De Beul” wat mij betreft niet gestolen. Ik weet niet hoe het bij Mijn Zusjes zit, maar mij wilt De Beul alvast een driedubbele Iron Mantriatlon laten doen, als ik verder ga op zijn trainingsschema's. Ik zweer het u, ik dacht eerst dat de afstanden in kwestie in méter waren!

*http://nl.wikipedia.org/wiki/How_to_Dismantle_an_Atomic_Bomb

P.T. (post training): ok, het viel eigenlijk nog wel allemaal mee, die eerste looptraining.
P.T.T. Neen Jan, gij blijft De Beul.

Stipheid. We werken eraan, elke minuut.*

OK, handen in de lucht. Hoeveel onder jullie weten dat een Rail Pass kan vervallen? Niemand? Mooi zo, ik wist dat namelijk ook niet.

Tot vandaag. Met de trein naar Gent om daar op stap te gaan met de lokale dochterafdeling van de Phil Kevinfanclub. Zoals gewoonlijk ons weer goed geamuseerd, pinten gedronken, het nodige veldonderzoek gedaan naar de Wet Noelmans-O., en dan na herhaaldelijke bevestigingen, uit miserie nog maar wat meer pinten gedronken. Enige minpuntje was dat de avond/nacht wat in mineur eindigde omdat we hem niet hebben afsloten met Bokkenschieten. Maar verder geen opmerkingen over de door onze Verantwoordelijke Achtergestelde Gebieden in Oost- en West-Vlaanderen georganiseerde activiteiten. Volgende keer misschien wel een andere DJ regelen.

's Morgens dan ontbeten en hop, de trein op. Via een omweg langs Jette dan toch geraakt in Brussel en aldaar overgestapt naar Vilvoorde.

En dan begon dus de miserie. Er was in Brussel-Noord blijkbaar een heikneuter opgestapt met een speciale missie, die overduidelijk op zijn hesje gedrukt stond: “ticketcontrole”. Vergezeld door twee gorilla's van Securail, die op strategische plaatsen waren kaalgeschoren, om ze toch maar enigzins menselijk over te laten komen. De banaan die een van beiden opat hielp natuurlijk niet echt voor mijn beeldvorming.

Eerste vraag die mij dan door het hoofd schiet: “Tiens, ticketcontrole. Wat doet een conducteur dan weer juist?” Vond ik overigens wel een grappige opmerking mijnentwege. (Grijns) Kaartje klaarhouden, dieje mens moet ook zijn werk doen. Op een zondag dus. Waar zitten dat soort van mensen de rest van de week, vraag ik mij dan af. Misschien in zijn hutje op de hei?

En dieje gebuisde facteur onderwerpt dus elk kaartje individueel aan een forensisch onderzoek. Tegen het licht houden, er eens aan ruiken, er een stukje afbijten om te kijken of het wel de juiste papiersoort is, controleren op vingerafdrukken. En om de controle dan af te ronden doet hij nog snel eerst zijn horloge uit, daarna rubberen handschoenen aan en moogt ge eventjes vooroverbuigen terwijl uw broek en onderbroek op uw enkels hangt. “Eventjes ontspannen en rustig blijven ademhalen” zegt hij ondertussen om u op uw gemak te stellen. Ik kan alleen maar hopen dat hij de beleefdheid heeft om bij elke nieuwe reiziger een nieuwe handschoen te gebruiken. Hoezo, ge zit zonder handschoenen!?

“Mijnheer, heeft u uw identiteitskaart bij?” Vreemd, ik geef toch geen GoPass af zodat ze mijn leeftijd eventueel moeten controleren. Ik geef hem af en vraag hem wat er scheelt. “Uw vervoersbewijs is vervallen mijnheer.” Huh? Vervallen? Is dat niet zoals suiker en rijst, dat ge dat ongeveer eeuwig kunt gebruiken, zolangs als ge het maar op een koele en donkere plaats bewaart? Niet dus. Eén jaar blijkbaar. En daarnaast: “vervoersbewijs”? Really? Welke normale mens zegt er in godsnaam “vervoersbewijs”?

“Euhm mijnheer, ik heb wel een treinabonnement van Brussel naar Vilvoorde, mag ik dat dan niet gebruiken?” “Neen, sorry mijnheer, u heeft dit vervallen vervoersbewijs nu gebruikt. Dat is dan €21,50.”

WHAT THE FUCK!? Kerel, stop toch met zo ne potloodzuiger te zijn! Ik héb een abonnement. Ik héb het nù in mijne jaszak steken. Als ge wilt kom ik het zelfs hoogstpersoonlijk daar steken waar de zon nooit schijnt. Met of zonder horloge rond mijn pols, moest dat uw ding zijn. Ik besef wel dat het een zeer zware inspanning is om mijn identiteitskaart uit uw bakje te trekken en te doen alsof er niets gebeurd is. En dat gij als “superconducteur” zoiets niet met uw geweten in overeenstemming kunt brengen. Maar kom, een beetje serieus blijven he.

Soit, bovenstaande conversatie speelde zich dus af in mijn hoofd. Ondertussen probeerde ik nog aan te dringen om toch maar mijn abonnement te aanvaarden, maar neen, dossier 004QQZ$%]cosinus=:/+CLL73 was al aangemaakt. Altijd fijn om als een nummer beschouwt te worden.

“Dat is dan €21,50”

Maar nu zit ik dus met een dilemma. Want ja, al die vorige keren dat mijn kaartje gewoon geknipt is geweest en niemand iets gezegd heeft, ben ik natuurlijk mooi, zij het volledig onbewust, de dans ontsprongen. Maar waarom hoor ik dit eigenlijk nù pas? Waarom hebben al die andere kaartjesknippers mij dan gewoon doorgelaten? Is de opleiding van conducteur dan zo verschillend van die van “superconducteur”? De ene kan schrijven en de andere kan lezen, zoiets?

En wat met al die keren dat ik gewoonweg niét werd gecontroleerd? Ik snap direct dat die treinconducteurs vervroegd met pensioen willen. Met al dat werk dat ze altijd moeten doen. Alleen moet dat werk volgens mij achter gesloten deuren gebeuren, ver weg van alle treinreizigers. Want ja, waar waren ze al die keren?

Vandaar mijn voorstel aan de NMBS om mij bij deze mijn kaart terug te bezorgen. Ik zal hen dan zeggen hoe laat ik de welbepaalde treinen heb genomen en dan kunnen zij de conducteurs in kwestie aanspreken en vragen a. waarom  Tristan niét is gecontroleerd op al die treinritten. Een systeem van wereabouts voor de conducteurs als het ware. Waar waart ge en wat waart ge aan het doen, iets in die aard. En b. waarom is Tristan al die keren met de trein kunnen reizen en heeft er niemand hier er een opmerking over gegeven en gewoon zijn kaartje geknipt? Daar wordt een nummer op mijn kaart gedrukt wanneer dat geknipt wordt, dus onderwerp die conducteur dan maar aan een test om te kijken of hij niet aan dyscalculie lijdt. Voor deze inspanningen wil ik dan natuurlijk wel een billijke vergoeding van €21,50.

Maar kom, ik zal maar niet van mijne nek maken zeker? Want ik ken dat, dan smeren ze mij nog eens een boete aan mijn broek omdat ik al die andere keren ben zwart gereden en dan ben ik nog verder van huis. Langs de andere kant, niet betrapt is niet strafbaar, toch?


*http://www.nmbs.be

It has begun! - En nu dus voor echt. Echt waar*

Onze eerste ODSsamenkomst is achter de rug. Voor mij is nu dus ook - mentaal gezien - écht begonnen. Mezelf kort voorstellen aan de mede ODSers (Wendy en Liens), onze trainer/begeleider/beul, Jan en onze "manager" Pieter. Pieter is niet écht onze manager, hij is een student sportkot die sportmanagement studeert en - onder andere - ODS als schoolproject heeft. Daarbij, échte managers dragen een overjas.

Wendy en Liens hebben beiden een vriend/echtgenoot (details weet ik niet juist meer) die al zeer intensief bezig is met triatlon, en nu was het dus aan hen om ook de stap te zetten. Ge zoudt dan toch denken, die hebben thuis al ene zitten die dat doet, ze weten hoe zwaar dat is, die beginnen daar nooit van hun leven aan. Neen, toch niet. Ondanks dit, twee toffe madammen. Ter info: Jan en Pieter, jullie waren ook héél tof. Alleen klinkt dat zo fout om dat tegen andere mannen te zeggen. Maar toch: Jan en Pieter, ik ben blij dat jullie in mijn team zitten. Klinkt al heel wat beter.

Voor diegenen voor wie het nog niet duidelijk zou zijn, ik ben overduidelijk het zwakke broertje van de ODSfamilie. Ik heb namelijk twee grote zussen die al duatlons doen, hapkido (het is een gevechtssport en ze heeft een zwarte gordel. Opnieuw, gedraag Tristan!), kinderen op de wereld hebben gezet... Al zware sportieve inspanningen hebben geleverd, om het kort samen te vatten. En daar sta ik dan tussen. Ze konden nog juist een lachje onderdrukken toen ze mij voor de eerste keer zagen denk ik.

Aan de logistieke omkadering van de VTDL zullen mijn prestaties alvast niet liggen. We hebben een fietsbroek (met bretellen) en een shirt met korte en een met lange mouwen gekregen. Alles gloednieuw en duidelijk herkenbaar. Haja, wij zijn de zwemmende/fietsende/lopende uithangborden van ODS, we moeten er een beetje goed uitzien, nietwaar. En verder kregen we ook nog een drinkbus met de bijhorende sportdrank in zakjes. Of was het nu dorstlesser? Of misschien toch energiedrank? Soit, Jan zal het ons nog wel eens opnieuw uitleggen.

Nu, als jullie dachten dat een spannende joggingsbroek of een fietsbroek ongeveer het meest foute is wat je als man kan dragen, think again. Het "kledingsstuk" in kwestie heet een tri-suit. Bedoeld om mee te zwemmen, fietsen én lopen (vandaar de "tri" in tri-suit). Maar alweer veel en veel te strak. Ik heb daar dus de hele tijd mijne buik moeten intrekken om toch maar een beetje convenabel over te komen.

Maar toch, very nice, onze éigen ODSpakjes. Maar het mes snijdt natuurlijk wel langs twee kanten: langs de ene kant zullen de mensen nu ook zien: dat zijn ODSers, die beginnen er nog maar pas mee, daar mogen/moeten we compassie mee hebben. Langs de andere kant zullen er ook mensen denken: dat zijn ODSers, die krijgen goede begeleiding, dus die moeten wel een beetje kunnen presteren. Bij deze een warme oproep om mij in de eerste groep onder te delen.

Onze eerste training dan: een loop- en zwemtraining. Lopen: tja, ik doe dat nog maar 30 jaar, ik zal dat toch wel goed doen zeker? Een paar kleine opmerkingetjes - een voet die wat uitzwaait blijkbaar en een redelijk op en neer gaande beweging tijdens het lopen, maar verder dus niets speciaals op te merken. Gracieus als een gazelle zou ik zelfs zonder enige zin voor overdrijving durven te beweren.

Zwemmen dan. Tja, waar begin ik? Ik ben niet verdronken. Ik denk dat we dan ongeveer al mijn sterke punten hebben gehad. Mijn slag komt overeen met die van iemand die een broodrooster aan het repareren is. Maar dan wel vergat om eerst de stekker uit te trekken. En mijn ligging in het water komt ongeveer overeen met die van Buckingham Palace. Jan en Pieter hebben alvast hun plezier gehad om mij overal in bij te sturen. Dan staan ze u langs de kant op te wachten met een lijst van de verschillende punten die ge verkeerd doet. Het enige probleem is dat ik, nadat ze aan de derde bladzijde moesten beginnen, alweer vergeten was wat ze op die eerste twee pagina's tegen mij zeiden. En dan moesten er nog vijf bladzijdes volgen!

En om alles nog wat erger te maken kreeg ik last van krampen. Eerst enkel wanneer ik met zwemvliezen aan moest zwemmen, en dan nog maar enkel in mijn tenen. Maar tegen het einde van de training schoot het recht in mijn kuiten, wat verder zwemmen helemaal onmogelijk maakte. Gelukkig was de training toen ook ook al ver gedaan.

Volgens Jan en Pieter zouden die krampen het gevolg zijn geweest van uitdroging en de opeenvolging van twee activiteiten op redelijk korte tijd. Dikke kwatch volgens mij. Mijn lichaam is ondertussen al volledig ingesteld op een triatlon. En nu wisselden zij de volgorde (eerst lopen, dan zwemmen) met als gevolg dat mijn lichaam daar tegen protesteerde. En dan zoeken zij natuurlijk zo'n zwakke uitvluchten. Ik had een half zwembad uitgedronken! Uitdroging... waar blijven ze het toch halen?

Desalniettemin, een zeer geslaagde eerste kennismaking. We wachten nu allemaal vol ongeduld op de trainingsschema's van Jan en ik kijk alvast uit naar onze nieuwe bijeenkomst.

Misschien ook dat Pieter tegen dan een echte managersjas heeft?


*Deze keer is "echt" zonder aanhalingstekens. Allez ja, de "echt" hier nu juist aan het begin van de zin en die wat in deze zin gebruikt worden zijn ook met een aanhalingsteken, dat wéét ik. Maar kom, we wijken af. Ik doelde dus op de "echt" (ook hier aanhalingstekens) in de hoofding. De reden voor deze door mij gemaakte nuance kan je hier opnieuw lezen.