dinsdag 28 februari 2012

Mannen die fietsen haten*

Gisteren begon mijn dag al goed. Het alarm van mijn gsm stond verkeerd ingesteld. Gelukkig werd ik spontaan wakker om 7h12 en kon ik zo de schade toch nog beperken. Opgestaan, boterhammetjes gesmeerd, nog eentje voor op de trein en we waren vertrokken. Fiets losmaken, en de garage uitfietsen. Man, mijn gat doet nog zeer van dat fietsen van zondag!

En toen begon de miserie dus...  Ik viel ineens stil. Ongelofelijk veel kracht uitoefenen om toch maar de oprit uit te kunnen rijden en nog stilvallen halverwege. Neen, het lag deze keer echt niet aan mijn gebrek aan conditie. Mijn fiets aan een kort onderzoek onderworpen, niets speciaals te zien. Dan toch maar verder fietsen, stampen op die pedalen. Werd ik daar toch niet bijna tot spijs gereden door een vuilniskar zeker! Gewoon even naar rechts afslaan zonder in zijn spiegels te kijken. Moet kunnen. Hard geroepen, zijn collega zag mij dan toch. En blijkbaar konden ze het alsnog in hun hart vinden om te remmen en mij door te laten. Altijd fijn als ge u 's morgens vroeg al moogt opjagen. Makes you feel alive!

Soit, maar verder fietsen. Valt mijn ketting er toch wel niet af zeker! Maar kom, dat kunnen we nog wel snel zelf even oplossen. Inderdaad, een ketting die er af is gevallen kan ik er zonder problemen terug opleggen. Alleen, als die ketting zich vakkundig heeft vastgedraaid tussen het achterste tandwiel en het kader van mijn fiets zitten we natuurlijk met een heel andere situatie. Sleuren, trekken, vloeken. Niets hielp, het kreng bleef gewoon klemvast zitten.

Ideetje. Ik ga dat kogelvrije beugelslot (ze gaan mijne fiets geen tweede keer pikken, dat ik het u zeg!) gebruiken om die ketting los te wrikken. Ja lap. Moet ik met mijn smerige handen toch wel mijn broekzak ingaan om die sleutel te pakken zeker? Oef, gelukt, geen smeer op mijn broek. Met dat beugelslot de ketting dan toch losgekregen. Net zoals dat spatbordachtige gedoe dat rond de ketting hangt overigens. Ketting er terug opgelegd, het fietsje op en dan snel snel naar het station.

Tristan, kalf! Wat hebt ge nu gedaan! Waarom steekt ge in godsnaam die sleutels terug in uw zak? Ge hebt die dadelijk terug nodig om uwe fiets op slot te doen! Moet uw broek echt smerig zijn misschien? Pff en dat fietsen dat gaat maar niet vooruit. Tiens, ruikt dat hier nu ineens naar verbrand rubber? Ok, de oorzaak van het traag fietsen is blijkbaar gelinkt aan die stank. Om de een of andere reden schuurde mijn achterband tegen mijn fietskader. Een stevige trap tegen de band en alles was weer in orde. En we waren terug vertrokken op volle snelheid. Mijn trein toch nog op tijd kunnen nemen. Hihaa!

's Avonds na de les dan mijn fiets terug genomen (voor de verandering stond ze er nog!) en naar huis gefietst. De garage ingereden, fiets opnieuw gestald, slot er terug op. Om dan tot de vaststelling te komen dat het slot nog smerig was van deze morgen. En mijn handen nu dus terug ook.

De Fietsgod heeft ne serieuze pik op mij, dat ik het u zeg.

Om alsnog met een positieve noot te eindigen: mijn krant was gisterenmorgen op tijd geleverd.

*Vrij naar: http://nl.wikipedia.org/wiki/Mannen_die_vrouwen_haten_(boek)

zondag 26 februari 2012

Ik en mijne grote mond - deel 1 en 2*

Zaterdag mijn eerste zwemles. Luctor et emergo zijn de woorden die het beste bij deze situatie passen. Mijn zwemstijl valt het beste te omschrijven als: "niet verdrinken". Toch had ik nog de arrogantie om van mezelf te vinden dat ik bij het "gemiddelde" groepje wel zou meekunnen. Vier baantjes crawl om op te warmen. Stukje taart, toch? Twee baantjes crawl later nam ik het verstandige besluit om toch maar bij beginners aan te sluiten. Mijn hart klopte veel te hard naar mijn goesting, ik voelde mij net een verzopen waterkieken. Maar gelukkig was ik niet de enige die zich zo voelde in mijn groepje.

Maar toch, 1.500 meter crawl lijkt momenteel nog zéér ver af. Woensdag gaat Jan zijn plezier met mij hebben denk ik zo. Ikzelf heb er 's anderendaags ook nog mijn plezier aan beleefd. Stijve schouders van het kon niet meer. En dat op een moment dat ik mij moest klaarmaken om te gaan fietsen. Fijne vooruitzichten.

Fietsen dan. Afspraak, zondagmorgen om 9 uur. Ik heb mij altijd afgevraagd wat zo'n mensen bezielt om 's morgens vroeg op een zondag in een veel te strak pak rond te rijden langs Vlaamse wegen, terwijl ze de rest van het verkeer terroriseren. Ik heb tenminste nog een excuus: ah ja, ík ben aan het oefenen voor een triatlon. Wat is die andere mensen hun excuus? "Ik heb geen leven?" Zelfde vraag trouwens voor de mensen die ik tegenkwam en die aan het vissen waren. "'s Morgens vroeg bijten ze beter?" Maar ja, als het ze maar van de drugs afhoudt zeg ik dan maar.

Fietsen dus. Het begon aan een gezapig tempo, volgen was geen enkel probleem. Tot er ineens een schifting was en "de snelle groep" zich afsplitste. Zat ik toch wel mee in de snelle groep zeker? Als Philippe Gilbert na de Omloop Het Nieuwsblad zegt dat hij de juiste vlucht heeft gemist, dan kan ik net het omgekeerde zeggen. Ik had de verkeerde groep genomen. Plus ook, remember Durbuy en remember De Roompot. Het eerste uurke voor de verandering weer iets te veel gegeven, met als gevolg dat ik de overige twee uur heb mogen aanklampen. En het laatste uur was het echt te veel. "Trappen tot de snot uit mijne rug kwam" zou Bart Wellens zeggen. En nog gene meter vooruit gaan he. Verzuring tot en met. J-P was dan nog zo vriendelijk om mij moed komen in te spreken, mij uit de wind te zetten en wat bij mij te blijven, maar niets hielp. Het koppeke was nog fris, daar niet van, maar de benen hadden het al een eeuwigheid geleden opgegeven. Maar kom, eerlijk, wat had ik dan wel verwacht? Dat ik daar iedereen eventjes uit het wiel zou rijden? Dat ik daar lustig fluitend mee vooraan zou mee kunnen volgen? Dat ze naar mij toe moesten fietsen om te zeggen dat ik wat moest minderen omdat de rest niet kon volgen? Euhm, de laatste 5 jaar heb ik nooit langer dan 20km aan een stuk gereden tegen een tempo waarbij ik net niet omviel. En nu ineens 30-35 per uur gedurende 3 uur aan een stuk.

What was I thinking!?

Thuisgekomen kon ik onder de douche nog maar amper rechtstaan, zoveel pijn deden mijn bovenbenen. Een goei masseuse had waarschijnlijk wonderen kunnen verrichten, jammer genoeg is die er niet. Dan dadelijk op mijn zetel gaan liggen, om toch maar die verzuurde benen een beetje rust te gunnen. Mijzelf ondertussen overgeven aan een vreetbui en een zak chips naar binnengespeeld. Een paar uur later was ik gerecupereerd, maar ik heb een wijze les geleerd voor volgende keer.

In één woord: klikpedalen. (En natuurlijk ook schoenen voor in die klikpedalen te schuiven.)

Allez ja, daar moet het gewoon aan liggen volgens mij. Mijn lamentabele conditie werd gewoonweg extra gefnuikt doordat ik op gewone pedalen moest meepeddelen met een groep waarvan iedereen was uitgerust met klikpedalen. Kijk, ik zoek geen excuses voor mijn zwakke prestatie, maar toch, het is toch nog een extraatje waar ik rekening mee had moeten houden.

*En er gaan volgens mij nog heel veel delen volgen...

vrijdag 24 februari 2012

Oh, shtool*

Vrijdag was ik naar de Decathlon gegaan om een vouwfietsje te kopen. Handig als ik op stap wil gaan in Leuven of Gent en geen zin zou hebben om heel het eind van het station naar een kameraad te wandelen. Plus, elke dag van het station naar huis wandelen begon mij ook wel mijn keel uit te hangen. Toch al snel 20-25 minuten enkel. Met een fietsje is dat, rustig op het gemak, 10 minuutjes.

Twéé dagen heb ik ervan kunnen genieten. Twéé! Dinsdag is mijn fiets dus al gepikt. Tof, inderdaad. Knip knip, slot over. Terug te voet dus maar. En zien om ergens een tweedehands fiets op de kop te kunnen tikken.

Laten we zeggen dat ik rààstig was toen ik thuis aankwam. Dus ben ik maar wat gaan joggen om het van mij af te krijgen. Ik had mij een traject voorgenomen van zo'n 7 kilometer. Maar blijkbaar ben ik ergens te vroeg afgeslagen, want ik ben maar op 5 kilometer geëindigd. Maar kom, de rust was toch al wat weergekeerd in mijn hoofd.

Woensdagavond zijn Mathias en ik dan in de weer geweest met mijn verhuis. Donderdag zou er iemand langskomen om mijn zetel te herstellen, maar die zou komen "tussen 9 en 17h" en ze konden niet zeggen wanneer juist. Zelfs voor- of namiddag bleek onmogelijk te voorspellen. Tof. Dus woensdagavond dan maar de hele tijd in de weer geweest, alles demonteren, inladen, naar Vilvoorde rijden, uitladen, terug in elkaar steken, terug naar Halen rijden om mijn auto op te halen, Mathias thuis afgooien en terug naar Vilvoorde rijden. Om dan om 2h30 daar aan te komen in een garage waarvan de poort open stond en de ventilatie op volle toeren draaide. Een hoop kabaal, gelukkig was het amper te horen op mijn verdieping. Maar, belangrijker, nu kan ik tenminste terug in een béd slapen. En mijn zetel is dan ook nog hersteld geraakt. Het mag gezegd worden, het is zeer goed gedaan. Alleen spijtig dat dieje kerel pas om 16h is langsgekomen, en ik dus een hele dag thuis heb zitten linkeballen.

Maar kom, ik heb een bed, een tafel (al moet die nog in elkaar gestoken worden) en een salon. Nu nog een kleerkast, een wasmachine, een strijkijzer, een... pff nog meer dan genoeg precies.

Op sportief gebied dan: gisteren looptraining, no biggy daar. Ik was alleen wat later dan voorzien, had alleen maar een boterhammetje gegeten, maar verder dus alles goed. Ondertussen heb ik ook een zwemoutfit (strakke zwemshort, o gruwel!) en een fietsoutfit bij elkaar gekocht. En Mathias is ook zo vriendelijk geweest om zijn fiets aan mij uit te lenen. "Ziet dat ze hem nu niet opnieuw pikken" is een misplaatst mopje.

Zaterdag staat er dus zwemmen op het menu, zondag fietsen. Ik kijk al uit naar de pijnlijke billen die ik nu al weet dat ik ga hebben van dat fietsen. Joy overload. (Voor de slechte verstaander: dit is een mooi voorbeeld van ironie.)

En woensdag is het eindelijk zo ver! De eerste ODSsamenkomst! Spannend! Lopen en zwemmen gaat het zijn. In mijn geval: lopen en zien dat ik niet verdrink. En natuurlijk de obligate fotoshoot.

* http://www.hark.com/clips/scdldnsgnn-shtool
   http://www.southparkstuff.com/season_1/episode_107/epi107script

maandag 20 februari 2012

Reflexiones del compañero Tristan*

De eerste week Vilvoorde is achter de rug, tijd voor wat feedback.
  1. Sfeer en gezelligheid: dikke punten voor de rust die er heerst. Laat mij dat eventjes opnieuw benadrukken. Rust. Het is een ongelofelijk gevoel voor iemand die het gewoon is om altijd thuis te komen in een huis dat barst van het leven, om nu thuis (het blijft raar klinken, thuis zeggen en niet langer Hotel Mama bedoelen) te komen en alleen maar de stilte als gezelschap te hebben. Maar ik weet het wel te appreciëren. Bijkomend voordeel is: mijn sleutels en portefeuille die ik 's avonds bij het binnenkomen ergens neergooi, blijven daar gewoonweg liggen. Met nog steeds evenveel geld erin als de dag voorheen. Hoogst ongewone situatie voor mij, na al die jaren van samen te leven met iemand die denkt dat uw portefeuille zijn bankautomaat is.
  2. Eten: zeer goed. Ik moet zelf koken, waarom zou ik rommel voor mezelf klaarmaken? Enige minpuntje: het is moeilijk in te schatten om voor één persoon te koken als je het zoals mij gewoon bent om voor minstens 3 en meestal 4, 5 tot soms zelfs 6 man te koken. Maar ja, de overschot nemen we 's anderendaags gewoon mee naar het werk. Het moeten niet altijd boterhammen zijn, toch?
    De kookkunsten zijn tot nog toe "beperkt" gebleven tot wokken. Easy peasy, en lekker, dus hier doen we absoluut niet moeilijk over. Daarnaast is mijn broodje ook al goed gebakken. Twee zelfs. Het is wel een rond brood - wat ik dus hààt - maar de smaak zit alvast goed. Opnieuw, ik moet het zelf opeten, waarom zou ik dus iets maken dat niet deugt?
    Hier heeft zich ook ineens de grootste verandering in mijn leven zich afgespeeld. Ik ontbijt al een week aan een stuk. En met ontbijten bedoel ik niet een stuk chocolade dat ik in mijn "kwek" draai terwijl ik naar de trein loop. Neen, deftig ontbijten. Boterhammen en zo. Na ruw geschat 18 jaar werd het hier toch wel stilletjes aan terug tijd voor.
  3. Start-to-triatlon: de eerste sessie achter de rug. Viel zeer goed mee. Plezante sfeer in de groep. Jammer genoeg heb ik de eerste zwem- en fietstraining moeten missen, maar de reden om het te missen woog zwaarder door. Daarbij, ik heb nog steeds geen zwembroek.
    Of fiets.
  4. Woon-werkverkeer: in een woord: geweldig! Vandaag voor de eerste keer met mijn vouwfietsje gaan werken, zalig cruisen naar het station, daar aangekomen vijf minuutjes moeten wachten op een trein. En straks als ik terug naar huis moet gaan en ik mis mijn eerste trein, weet ik dat ik er enkele minuutjes later een volgende heb. Geweldig toch?
  5. Het enige wat er nog gaat moeten gebeuren is mijn bed en tafel naar Vilvoorde krijgen. Maar dat is voor nu donderdag gepland.
*Het toeval wil dat Fidel Castro dezelfde verjaardag heeft als mij. Voor de geïnteresseerden in zijn Reflexiones -> http://www.cuba.cu/gobierno/reflexiones/reflexiones.html

SPOILER ALERT: deze Reflexiones zijn nog niet eens half zo interessant als die van mij.

vrijdag 17 februari 2012

Two Days Before The Day After Tomorrow*

De eerste training van Start-to-Triatlon is dus achter de rug. De naam zegt het zelf: start to. Met als gevolg dat je met een heel divers publiek bij elkaar zit. Was wel grappig om er 's avonds aan te komen en ineens een bekend gezicht te zien, een klasgenootje dan nog wel!

Ik zit in de "groep gevorderden", wat er dus ongeveer op neerkomt dat wij al enige loopervaring hebben. Ook hier weer voldoende variatie: 3 km, 5 km, 14 km... allemaal doen we onze afstanden een paar keren in de week. Echt spannend kon ik het niet noemen. Gewoon wat rondjes op het voetbalplein lopen, stretchen, opnieuw lopen en dat was het zo wat. Laten we zeggen dat ik niet echt heb gezwoten op de training zou Urbanus zeggen. De basis opfrissen zeker? Maar toch goed gelachen ondertussen.

Grootste minpunt van de avond was de cafetaria die al gesloten was nadat we klaar waren met douchen. Dus in plaats van een frisse pint om van de geleverde inspanningen (nu ja) te bekomen, heb ik maar een glas koude karnemelk gedronken, thuis in mijn zetel. Ik zeg nu wel glas, maar ik heb nog geen glazen, dus het is eigenlijk gewoon van de melkfles geweest.

*ook wel beter gekend als: vandaag. The Day After klinkt zo cliché. http://en.wikipedia.org/wiki/Two_Days_Before_the_Day_After_Tomorrow

donderdag 16 februari 2012

It has begun! - En nu dus voor "echt"*

Vanavond is het dus zover. Mijn eerste triatlontraining. Een looptraining, mijn beste onderdeel dus. Of moet ik misschien beter zeggen, mijn minst slechte? We zien nog wel.

Ik ga er alleszins al onmiddellijk mogen zeggen dat ik van plan ben om de kwarttriatlon mee te doen in plaats van de geplande 1/8ste. Start to triatlon is gericht op de 1/8ste - mietjes! Euhm ja, ik besef dat deze woorden ooit tegen mij gebruikt kunnen worden.

Daarnaast moet ik zaterdag en zondag al de eerste zwem- en fietstraining skippen wegens een weekend vol andere sociale verplichtingen in mijn geboorteland - lees Limburg. Ook ga ik ook nog de praktische problemen van geen zwembroek en geen koersfiets moeten zien te tackelen tegen volgende week.

Decathlon, here I come!

Al een geluk dat ik mijn compleet foute joggingbroek met bijhorend fluovestje enige tijd geleden al heb gekocht. Stelt u anders voor dat ik daar vanavond in mijn onderbroek mocht rondspurten. Misschien beter voor uw eigen geestelijke gezondheid om dat niet voor te stellen. Wat zegt u? Te laat?! Haha! Maarja, troost u, dat beeld heeft tenminste dat andere beeld van mij in al te strakke joggingbroek verdreven.

Oooops... ^^

Voor de ramptoeristen zal ik morgen dan proberen om opnieuw verslag uit te brengen van mijn eerste training. Hopelijk gaan de eerste woorden niet "auwtch" zijn.

*"echt" daarmee bedoel ik dat het wel degelijke en training gaat zijn, maar ik beschouw mijn eerste Over De Streep (ODS) samenkomst/training als de echte start van mijn triatlonverhaal. Echt dus. Zonder aanhalingstekens deze keer.

vrijdag 10 februari 2012

Triatlon - triatlon?*

Toen ik het (volgens mijn vrienden) totaal geschifte besluit had genomen om deel te nemen aan de kwarttriatlon van Vilvoorde, begon ik mijn tijd te verdoen op triatlonwebsites allerhande. En zo kwam ik er achter dat zowel www.triatlon.be als www.triathlon.be bestaan. Ruikt dat hier al naar een schisma in de triat(h)lonwereld?

De ene site is die van de triatlonclub in Grimbergen, en de andere was de overkoepelende site voor zowel de Ligue Belge Francophone de Triathlon et Duathlon als de Vlaamse Triatlon en Duatlon Liga. Ben ik nu de enige die dit grappig vind dat de Vlaamse Triatlon en Duatlon Liga op de site zit www.triathlon.be ?

Soit, deze tweede site verwees naar iets dat Over De Streep (ODS) heet. En dat heeft tot doel om mensen "over de streep" te begeleiden/trekken bij hun eerste stappen in het triatlongebeuren. Trainingsschema's, voeding, techniek,... en weet ik veel wat nog allemaal.

Vermits ik nu al weet dat ik alle mogelijke hulp ga kunnen gebruiken, had ik mijzelf hiervoor kandidaat gesteld. Ook al stond er niets van mogelijke kandidatuurstelling. Ik vind dat formaliteiten zwaar overroepen zijn, ik stel mij gewoon kandidaat, toch? Niet geschoten is altijd mis. Via mail dan een uitnodiging gekregen tot een soort van sollicitatie/motivatiegesprek te gaan voeren in Leuven.

En kijk, zoals ze het in De Helaasheid der Dingen zo mooi konden verwoorden: "het wonder is geschied". Ik ben namelijk geselecteerd om mee te doen aan het hele ODS gebeuren! Het totale gebrek aan enige sportieve activiteiten gedurende de laatste 10 jaar werd volledige gecompenseerd door mijn slecht karakter. Ik heb het altijd al geweten dat mijn evenwichtig dieet van "tchieps en spekken" mij ooit nog eens van pas zou komen. Praktische afspraken en zo moeten nog allemaal geregeld worden, maar Jan (de coördinator) ging mij zo snel mogelijk iets laten te weten om eens samen te komen met mijn twee andere collega's.

Vroùwelijke collega's that is.

Ja, ik weet het, ik ga mij moeten gedragen. En neen, dat gaat niet gemakkelijk zijn.

*triatlon is de correcte schrijfwijze (taaladvies.net)